Fog of Heart

Episode 10

(Claire) 

"Good morning ma'am." masayang bati sa akin ng mga empleyado ko. Ngumiti ako sa kanila habang umiinom ng kape. 

"Ma'am, nandito na po ang mga proposal mula sa mga investors natin," Pinakita niya sa akin ang mga folders kaya nagmadali na akong pumasok sa opisina ko. Hindi pa rin ako nakakapag-adjust sa bagong opisina ko dahil sobrang lapad na nito. 

"Before Corporation wants to have dinner with you Ma'am, ano po ang sagot n'yo?" 

"Reject it, I don't have time to join their plastic dinner. Reject all the dinner invitation and don't accept it anymore." 

Binuksan ko na ang computer ko at nag-umpisa nang magtrabaho, pumitik pako dahil nakatambak na agad ang mga folder sa lamesa ko. Parang hindi nababawasan ang mga trabaho ko, kailangan ko nang ipatumba lahat ng mga nagbibigay sa akin ng ganito karaming trabaho, parang di tao. 

While working ay may pumasok sa loob ng opisina ko kaya nabaling sa kanya ang mga mata ko. 

"Kristel?" nagtataka kong tawag. Napakamot naman siya ng ulo niya at umupo sa upuan sa harap ng lamesa ko. 

"What's the matter?" 

"Ate, I need to tell you something." kinabahan naman ako dahil iniwan ko si Kristel sa kompanya ko. 

"Bakit? May problema ba sa kabilang kompanya?" 

Umiling naman siya, kinuha niya phone niya at pinakita sa akin ang isang text message. Wala sa sarili kong binasa ang nilalaman ng text message na yun. 

"Pinagtatangkaan ako ni Samantha pag hindi ko siya inimbitahan sa kasal ko ate, natatakot ako kasi alam kong baliw ang babaeng yun and she can do everything just to get what she wants," nag-aalalang sumbong ni Kristel. I almost cursed when I read the message. 

"Don't worry about this, hindi ka niya magagambala. Don't invite this lunatic, gusto niya lang sirain ang special day mo." I assured her. Ngumiti siya sa akin and to make sure na hindi na siya mag-alala sa nalalapit niyang kasal ay tinawagan ko si Penelope, if I know may kakilala si Penelope sa airport. 

"Napatawag ka?" 

"I don't have to say sorry for disturbing you but I have a favor," tumayo ako at hinarap ang syudad sa likod ko. 

"What is it?" 

"Can you put someone on no-fly list? like totally ban na talaga siya?" panimula ko. I know na magtataka si Penelope sa request ko, but this is the only way I can think of para hindi masira ang kasal ni Kristel. 

"Who?"

"You know who." 

She agreed. I looked at Kristel and she looks confused. "Sino yun?" 

"My friend, Magtiwala ka sa akin Kristel. Hinding hindi manggugulo si Samantha sa kasal mo, asahan mo yan." tumango naman siya at may kinuha ulit sa bag niya. Nagtataka akong kinuha iyon. 

"What is this?" 

"Nakakahiya naman kasi na kayo pa ang gagastos sa plane ticket n'yo kaya kahit sa ganitong paraan ay makakabawi kaming mag-asawa sa inyo." napatawa naman ako at binalik sa kanya ang envelope. 

"Anong akala mo sa akin, mahirap? Ibigay mo nalang to sa ibang guest n'yo, ako na ang bahala sa plane ticket ko. And besides gusto ko rin magtravel muna alone, alam mo na," 

She giggled. "I know ate, nakakahiya rin kasi ako sayo." 

Ngumiti na lamang ako at nag-umpisa ulit magtrabaho, hindi ko namalayan na gabi na kaya naghanda na ako para umuwi ng condo. Hindi muna ako uuwi sa mansyon nina Uwa dahil medyo malayo rin yun at ayokong kulitin ako ni Tita Agatha, paniguradong lasing na naman iyon. 

While driving ay naisipan kong mag-grocery muna, wala pala akong kakainin sa condo. Hindi ko na pinasama ang mga bodyguards ko dahil sanay na akong mag-isa at hindi ako sanay na may palaging nakabuntot sa akin. Pinark ko na ang sasakyan ko at nagmadaling pumasok sa grocery stor, ayokong may makakita sa akin dito dahil baka matunugan naman ako ni Samantha at sugurin niya ako dito. 

While shopping peacefully, naisipan kong magluto ng pasta. I love making my own foods, cooking is one of my forte at walang makakatalo sa homecook ko. Naghanap naman ako ng ingredients ng pasta at nang makuha ko na lahat ng iyon ay napansin kong kulang pala ako ng butter. I look around pero hindi ko mahanap ang dairy section nila, napansin ko ang isang lalaki na nakatingin sa mga bote ng pasta sauce. 

Sa postura niya ay mukhang nagtratrabaho siya rito dahil katulad niya ang damit ng mga salesboy dito, lumapit na ako sa kanya para magtanong. 

"Ahm, Excuse me?" magalang na tawag ko sa kanya. 

He coldly stared at me which I find it rude, I frowned pero pinigilan ko ang sarili ko magtaray. "Ahm, can you tell me kung saan ang butter? Hindi ko kasi makita," 

Kumunot naman ang noo niya. "What?" 

"Bingi ka ba? I said, Where can I find the butter?" mataray kong tanong. Ano ba namang klaseng empleyado to? 

"Ako ba ang tinatanong mo?" suplado niyang tanong. 

Napalaki naman ang mata ko at napaawang ang bibig. "Of course, may ibang tao pa ba sa aisle na to?!" 

He smirked at binaba ang basket na hawak niya na may laman at mukhang inaarrange niya ang mga goods. 

"Do I look like I work here?"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko na magtaray. "Ridiculous, ganito na pala ang mga empleyado dito. How rude, You know what. Hahanapin ko nalang ang butter, nakakasira ka ng araw." 

I rolled my eyes at tinalikuran siya. "The butter is in that corner," 

Napalingon ako sa kanya at nagulat ako dahil wala na siya sa kinatatayuan niya, magrereklamo talaga ako sa customer service ng grocery store na to, Napakabastos. 

Nagbayad na ako at bumalik na sa sasakyan ko nang mapansin ko ang isang lalaki na nakasagutan ko kanina na nakasandal sa hood ng sasakyan niya. He coldly stared at me pero hindi ko siya pinansin, siguro hinihintay niya ang may-ari ng sasakyan na yan. 

"Did you find your butter?" napatigil ako sa harapan ng sasakyan ko at hinintay muna siyang magsalita ulit, alam kong ako ang tinutukoy niya pero ayokong lumingon. 

"Sir?" 

May narinig akong nagsalita sa likod ko kaya napahinga naman ako kasi alam kong hindi ako ang kinakausap niya, I don't want to talk to him since he is a very rude salesman. Nilagay ko na ang mga groceries ko sa likod ng sasakyan at sumakay na.

Napatigil ako ng mapansin ang lalaking iyon na nakatingin sa akin, he smirked. I rolled my eyes at nag drive na palayo, damn, napakabastos. 

(Anonymous)

"Do I look like a salesman?" I asked my secretary. I leaned towards my car and watch that woman leave. 

"You clothes is somehow similar to the workers in the grocery store Sir," 

I grin. "Tell the designer to stop making my clothes and I expect him to stop working in my company starting tomorrow, find another tailor." 

Before I hop on my car, I look at my secretary. "Find the whereabouts of that woman, she's interesting." I start the engine and drives away. I never met a woman like her, How dare her na mapagkamalan akong grocery worker. No one in this world ever did that, except her.