Upright

Chapter 14.

"You need to marry Mr. Vicente. It's the last thing I can do for you."

"Pero Pa-"

"Kung ayaw mo maari kanang umalis sa bahay na ito, and I am serious with this one. If you want to stand up on your own then do it yourself, wala akong balak na tulungan ka."

"I leave the money on your room kapag nakapag desisyon kana, just tell me."

"Pero Pa you haven't told me kong sinong judge po yung tito ko. I have no where to go kung aalis man po ako dito."

"Judge Salvador is your uncle, BUT...

never seek help from them I'm warning you Freatch."

I look at Papa as he pause on the but word,there is something going on with my real family.

"Ano pong ibig niyong sabihin?"

"Just don't tell anybody you are connected with them, they are dangerous Freatch and you have to take care." he said looking at me straight with a slow and deep voice.

"Pa!"

"Go, I know you will not marry Mr. Vicente but remember my words."

"Bakit niyo po ba sinasabi ang mga bagay na to?"

"Because your in grave danger and the moment your not on my watch you'll be a meat for everyone." kinilabutan naman ako sa sinabi niya, mabilis na nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan lalo na sa mga braso at leeg ko.

"Go!"

I look at him before turning my back and go up the stairs.

Nakasalubong ko kanina si papa ng pumasok ako galing sa likod ng kusina, tama namang papasok din si papa.

Akala ko ay kukuha lang siya ng tubig pero doon na nagsimula ang pag-uusup namin.

Dumiretso ako sa kwarto ko at nakita ang envelop na nakapatong sa kama kasama ng dalawang maleta ko. Binuksan ko naman iyon at nakita ang mga damit at gamit ko pati picture ni mama ay nasa loob.

Binuksan ko naman ang closet ko Para tingnan kung may naiwan pa.

Wala na.

Its empty, same with the comfort-room, umupo naman ako sa kama para tingnan ang paligid. Everything is clear pati yung mesa na ginagamit ko, I look outside the window it's a sunny day and a lively one but I feel the opposite.

Ayaw kong iwan itong bahay, I hold a lot of memories here, I remember papa's word it's almost like a warning.

Ano kayang meron sa pamilya ng totoong tatay ko?

I look at my reflection on the mirror that is in front of me, something is wrong. My face is plain and static, wala akong ekspresyon at matamang nakatitig lamang sa sarili ko.

My eyes scream of sadness and longing.

My eyes drift on the bracelet that is hanging in the upper left side corner of the mirror.

Mabilis akong tumayo at kinuha ito, I look at the initials on its back.

'DFT'

Dorothy, Freatch, Thea.

Matagal kong tiningnan ang bracelet bago kumuha ng ballpen at papel.

I'll just leave a letter for them, hindi ko inexpect na ako ang unang aalis sa aming tatlo. Mabilis din akong pumunta sa treehouse para iiwan ang ang sulat, hindi na din ako nagtagal at bumalik para ibaba ang mga gamit ko.

"Hayy, paano ba yan Freatch mukhang hindi ka talaga anak ni tito. Kawawa ka naman ikaw yung anak pero ikaw yung papalayasin." biglang sabi ni Olivia galing sa likuran ko habang naghihila ng gamit.

Tumigil naman ako pero itinuloy din ang paghila pababa ng gamit ko.

They say the best thing to ignore nonsense people is to never talk to them and that is what I'm doing right now.

"Siguro kaya hindi mo ako pinapansin dahil gusto munang umiyak, huhuhuhu!"

Patuloy pa rin ako sa paghila hanggang sa makababa ng hagdan, pero mukhang linta ata tong babaeng ito dahil saktong pagkababa ko sa hagdan ay ang pagpapakita ng mukha niya.

Huminga ako ng malalim bago nagsalita.

"Ano bang problema mo?"

"Wala lang, ang sarap mo kasing asarin hindi ka gumaganti." sabi nito sabay pilantik ng kamay at iniikot-ikot ang buhok niya sa daliri.

Napataas naman ako ng kilay sa sinabi niya.

Ngayon lang naman ako gaganti ng salita sa babaeng to kaya okey lang naman sigurong mabara siya total last day kuna din.

"Alam mo ba kong bakit hindi ako nakikipagsagutan sayo?" malumanay na sagot ko.

"Wala akong paki."

"Alam ko, pero sasabihin ko pa din, nakakatamad kasing kausap ang mga mani ang utak." sabi ko sabay hila na ng mga maleta ko.

"Aba! Ang yabang mo eh lalayas ka din naman di--"

"Yada, Yada, Yada, Yada!" patuloy kong asar kahit nakatalikod.

Napangiti naman ako.

Pikon!

Hinihintay na ako ni papa.

Dahan-dahan akong kumatok at pumasok.

"Pa."paunang salita ko.

Kinakabahan ako pero nakapagdesisyon na ako.

He held his head-up and divert his attention to me.

"I want to be independent, I want to stand on my own feet and I want to be a lawyer just like you. "madamdamin kong saad.

I want you to be proud of me, and see me one day inside the court defending people.

Dagdag ko sana pero hindi kuna itinuloy, I look at him, inaanalisa akong ano ang iniisip niya.

Hindi kaya siya papayag, baka nagbago na ang isip niya.

Kinakabahan ako, baka sa isang iglap magbago ang lahat.

Marahan siyang tumayo at sumandal sa gilid ng mesa.

Napalunok naman ako dahil sa mga kilos niya, I am anticipating a good response from him.

Marahan kong pinipiga ang kamay ko habang nakatago sa likod ko,kinakabahan ako.

He slowly creep a smile that made me relax.

"Just remember your not a princess but a queen, I want you to always remember that you are you no matter what. Show everyone what you're made of and let them see the crown your wearing."

Ilang segundo akong nakatingin sa kanya, at iniisip kong ano ang sinabi niya.

Hanggang sa amat-amat akong ngumiti ng napakalapad.

"Thank you." halos pumiyok ang boses na sabi ko.

"Go, you don't have to say goodbye just take care of yourself."

Tumango naman ako bago lumabas, napahinto pa ako sa salamin na nadaanan ko.

I'm smiling widely like the world becomes a peaceful place. Pinunasan ko naman ang mga luhang naglalandas sa pisnge ko.

It's tears of so much joy. Hindi man sinabi ni papa na proud siya, but by just those words I know he is and I'm so happy to the point na pakiramdam ko umaaangat ako sa lupa.

My father is very important to me, hindi man ganoon kaganda ang pinagsamahan naming dalawa pero isa pa din siya sa mga taong gusto kong sumuporta sakin.

Tumuloy naman ako at nagpaalam kay manang, at kay topi, tulog pa siya kaya nag-iwan na lang ako ng sulat sana mas maging maayos ang bahay na ito habang wala ako.

Hindi ko nakita sila Olivia at tita Alexandra kaya hind na ako nakapagpaalam.

I am now standing in line para makasakay sa tren ilang minuto din ang hinintay ko bago ito dumating. Sa ibang bayan ako mag-aaral, Conic University is in Coup town it is one of the universities here that offer high quality eduacation.

Hindi ko din alam kong paanong natanggap ang papers ko para makapasok sa university dalawa lang naman ang dahilan para makapasok sa school na yun, it's either I'm so rich or I'm a genius which is not the latter.

Naghanap na ako nang mauupuan at sinikap kong mailagay sa lalagayan nang bagahe ang mga maleta ko.

Umupo ako sa pinakagilid sa tabi ng bintana, it's a two seater chair at magkaharapan kaya apat na tao ang nakaupo samantalang may mesa lang sa gitna.

I stop from my reverie when I see a shadow infront of me.

Inangat ko ang ulo ko para tingnan kong sino ang makakatabi ko.

"What a surprise to see you here miss Almodavar!"

Napataas naman ang kilay ko dahil sa sinabi niya. I really don't like how he talks, masyadong mayabang.

"Magandang umaga." magalang kong sabi, nagulat pa ako dahil napakamalumanay ng boses ko.

"Anong ginagawa mo dito? I presume you don't want to marry me." he said and creep a small smile.

Tumingin lang ako sa kanya, right his good looking but there is really something with the man.

Atsaka sobrang tanda niya na para maging asawa ko, hindi ba siya kinikilabutan para mag-asawa ng bata.

Napaismid na lang ako dahil sa naisip ko.

"Hindi kaba kinikilabutang mag-asawa ng sobrang bata?" nakataas ang kilay na tanong ko.

"Isn't that your culture miss? Bakit hindi ikaw ang magpaliwanag sakin kong bakit pumapayag ang mga magulang sa inyo na ikasal ang mga batang babae."

Natameme ako dahil sa sinabi niya, I could say it's culture pero mali kasi yung culture na yun.

"See?"

"Saan ka pala pupunta? Hindi ba pupunta ka sa bahay ngayon linggo?"i ask diverting the question.

"I still have business issues to attend to, im a businessman miss."

Tumahimik na ako sa huling sinabi niya. Tumingin naman ako sa labas, hindi pa umaalis yung tren.

Napaangat lang ulit ako ng ulo ng may anino akong nakita sa may gilid ko.

Nagulat naman ako ng makita ko kung sino ang lalaki.

Tahimik itong umupo ng matapos maglagay ng gamit, patuloy ko lang siyang tinitingnan at inaanalisa ang bawat kilos niya. Naasiwa na lamang ako ng mapansin kong nakatingin din sakin ang lalaking naka-upo sa harap ko.

Tinaasan ko naman siya ng kilay, pero ang damuho ngumiti lang ng pagkatamis-tamis.

Inirapan ko na lang siya at tumingin sa may bintana, malapit ng umalis ang tren.

Tahimik lang ako halos buong byahe maliban sa babaeng katabi ko.

"Hay, grabe ayaw ko talaga ng bumyahe pero wala akong pagpipilian."

Tumatango-tango lang ako sa kanya. Ayaw ko din kasing tumingin sa harap dahil sa mga titig ng lalaking kaharap ko.

Kaya kahit ayaw kong matulog at masyado pang maaga ay pinilit ko ang sarili ko, naaawa lang ako sa katabi ko pero sumasagot naman ang dalawang lalaki sa harap. Hindi nagtagal ay nakatulog din ako sa byahe.

Nang magising ako ay papahinto na ang tren, nang huminto ito ay mabagal akong kumilos ayaw kong makipag-unahan dahil sa dami ng tao.

Tumayo ako ng kumunti na ang tao, napatingin naman ako sa lalaking nasa harap ko pa din, wala na yung babae at si Yuno kaya kami na lang ang natira sa upuan.

Mukhang hindi rin nagmamadali ang isang ito.

Sinenyasan niya naman ako na mauna, kaya napairap lang ako hindi ko alam kung ano ang meron sa kanya pero talagang naiinis ako.

Bumaba na ako ng tren habang nakasunod pa din sakin yung businessman daw.

Hinila ko ang maleta ko palabas ng station at maghanap ng masasakyan.

Nakatayo ako sa harap ng may biglang nagsalita galing sa likod ko na ikinagulat ko.

"Saan ka?"napataas ang kilay ko ng malingunan kong sino ang nagtanong.

"Sabay na tayo." simple at walang kabuhay-buhay niyang sabi pero parang bumagal ata ang pag-intindi ko sa sinabi niya.

Kaya ng tingnan niya ako ay mas lalong hindi ako naniwala, walang bakas ng emosyon sa mukha niya.

"Ako din, sasabay na ako." lumingon naman ako sa kabila para tingnan din yung nagsalita.

Ang sakit sa leeg, pero parang gusto kong matawa sa nangyayari. Hindi ko man maintindihan pero may parte sakin na natutuwa sa hindi ko malamang dahilan.

Nang may humintong sasakyan ay mabilis kong hinila ang gamit ko para makaupo sa tabi ng driver, dahil hindi ko pa nasusubukan.

Malapad ang ngiti ko ng mabilis na makasakay sa tabi ng driver.

"Anong ginagawa mo jan?" tanong ng lalaking businessman este Jared pala, ang haba kasi ng lalaking businessman.

"Dito ako uupo." mabilis kong sagot habang tuwang-tuwa pa.

"Hindi ka pwedeng umupo jaan."

"Bakit naman?"

"Para sa lalaki yan."

"Edi ako munang uupo."

Ayaw kong magpatalo, aba minsan lang to noh.

"Dito kana sa loob." biglang singgit ng lalaking tahimik aka Yuno.

Umiling naman ako ng paulit-ulit ugaling bata man pero ngayon lang talaga to mangyayari, kaya gusto kong maranasan kahit minsan lang.

"Sabing hindi ka nga pwede jaan." matigas na sabi ni Jared na parang pinagagalitan ang isang bata.

Pero iling lang ang sinukli ko. Napatingin naman ako kay kuya driver na naguguluhan at panay ang tingin saming tatlo. Dismayado naman ang mukha ni Jared samantalang tahimik naman si Yuno.

"Tara na po kuya." puno ng excitement kong tawag.

Mabagal namang lumapit si kuya habang nakatingin sakin ng alanganin pero ngiti lang ang ginanti ko dito. Umupo ako ng maayos at tumingin sa mga bagay na bahagi ng sasakyan.

"Ahh, ma'am kasi po ahh---ano po ma'am" nauutal-utal na sabi ni kuya habang kumakamot ng batok niya.

"Para po kasi sa asawa ko yang upuan na yan, baka po sana---pwedeng sa likod na lang po kayo mahaba naman po yung upuan." sabay kamot sa ulo nito.

"Pasensya na po talaga." napaismid naman ako sa sinabi ni kuya.

Mabagal akong bumaba at lumipat, pero mas lalo ata akong nainis ng makita ang ngisi sa labi ni Jared the businessman, habang nakatingin naman sa labas si Yuno the tahimik.

Buti pa tong lalaking to walang paki-alam.

Marahan akong umupo kahit na gusto kong magdabog, hindi kasi magandang nagdadabog ako lalo na at hindi ko naman bahay to.

Ayokong mapahiya si papa, lalo na at maliit na bagay lang ito.