Part 4: Usapan Sa Dilim
828 Words
Pagkatapos ng tensyonado naming pagkikita sa Camp Crame, hindi ako mapakali buong araw. Para akong may iniwang dinamita sa dibdib ko na pwedeng sumabog anumang oras. Lahat ng kilos ko, parang may matang nakabantay. Pero ang mas kinatatakutan ko? Hindi na mawala sa isip ko ang ngiti at halik ni Adrian kanina.
Gabi na nang makatanggap ako ng mensahe.
Adrian:
"Labas tayo. Kailangan kitang makita. Kahit isang oras lang."
Napatingin ako sa paligid ng opisina ko, baka may nakakasilip. Agad akong nag-reply.
Ako:
"Saan?"
Adrian:
"Yung maliit na resto sa Timog. May private booth. Dun tayo."
⸻
Dumating ako sa lugar na halos nanginginig ang kamay sa manibela. Casual clothes lang ako: black shirt, jeans, cap. Pagpasok ko sa resto, agad ko siyang nakita sa sulok, naka-jacket at baseball cap din. Gwapo pa rin kahit nakatago, parang influencer na nagtatago sa mga fans.
Nang magtagpo ang mga mata namin, tumayo siya at bahagyang ngumiti. Yung tipid na ngiting parang nagsasabing, "Sa wakas."
Pagkaupo ko sa harap niya, ilang segundo kaming natahimik.
"Grabe, kanina sa Crame... muntik na tayong mahuli," sabi ko, mahina ang boses.
Tumawa siya nang mahina, pero seryoso ang tingin. "Pero worth it, 'di ba?"
Hindi ako agad nakasagot. Pinagmasdan ko lang siya. Yung panga niyang matikas, yung braso niyang parang batong inukit, at yung mga mata niya — diretso, matapang, pero may lambing na para bang ako lang ang nakakakita.
⸻
Umorder kami ng konti, pero halos walang kumain. Mas abala kami sa pag-uusap ng pabulong.
"David," biglang sabi ni Adrian, medyo nanginginig ang boses. "Hindi ko na kayang ituring na hook up lang 'to. Hindi ko na kayang sabihing one time lang."
"Adrian..." napalunok ako. "Delikado 'to. May girlfriend ako. May career tayo. Alam mong isang maling galaw, tapos ang lahat."
Hinawakan niya ang kamay ko sa ilalim ng mesa, marahan pero matatag. "Kahit walang label, kahit walang titulo... gusto kong maging atin 'to. Kahit sa atin lang. Hindi ko na kayang magpanggap na wala akong nararamdaman."
Para akong tinamaan ng bala. Diretso sa puso.
"Walang label?" tanong ko.
"Walang label," sagot niya, nakangiti pero seryoso ang mata. "Pero malinaw: ikaw ang gusto ko."
At doon, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Inilapit ko ang mukha ko, at kahit may panganib na makita kami ng waiter o ibang customer, ninakawan ko siya ng mabilis na halik.
⸻
Pagkatapos ng dinner, nagdesisyon kaming maglakad papunta sa isang malapit na motel. Walang usapan, walang plano — parang automatic. Dalawang sundalong ayaw magpatalo sa damdamin.
Pagkapasok ng kwarto, halos sabay kaming nagsara ng pinto at agad siyang humila papalapit. Walang oras na sayangin. Ang mga labi niya, agad dumapo sa akin, mabigat at sabik. Yung halik niya, puno ng pagkauhaw.
"Putang ina, David," bulong niya habang hinahaplos ang batok ko. "Araw-araw kitang iniisip. Hindi ko na kaya pigilan."
Hinawakan ko siya sa dibdib, ramdam ang t***k ng puso niya sa ilalim ng unipormadong tikas. "Ako rin, Adrian. Hindi ko na kayang itago."
Nagtuloy kami sa kama, hinubad ang mga jacket at shirt, hanggang parehong hubad na ang itaas naming katawan. Ang katawan niya, parang nililok sa gym — broad shoulders, defined chest, at abs na parang bato. Ako naman, medyo rugged, maskulado rin mula sa training. At doon, dalawang machong pulis na parehong marunong magtago, nagdesisyong huwag na munang magpigil.
Saglit siyang tumigil, bumaba sa kama, hinila ako at napatayo. Binuksan niya ang ilaw at napaluhod sa harapan ko.
Matangos ang kanyang ilong, mapula ang labi niyang pilyong nakangiti habang nakatango sa akin hanggang isang hubarin niya ang sinturon at ibaba ang aking pants.
Mapusok ang mga mata niyang nakatitig sa aking mga mata. Napahawak siya sa kahabaan ng aking p*********i at ako naman ay hinawakan siya sa kanyang pisngi. Mas lalong nanigas ang aking p*********i nang biglang pumungay ang kanyang mga mata habang titig na titig sa akin.
Napatingala na lamang ako sa kisame nang maramdaman ko ang init ng kanyang bibig na dahan-dahang sakupin ang buo kong p*********i.
⸻
Hindi ko idedetalye lahat, pero ang gabing iyon ay puno ng init at lambing. Hindi lang basta pagnanasa — may kasamang haplos na maingat, bulong na totoo, halik na parang panata. May thrill ng delikado, pero may lambing ng matagal nang tinatago.
At nang matapos, pareho kaming nakahiga, pawisan, nakatingin sa kisame.
"David," bulong niya, nakapatong ang ulo niya sa dibdib ko. "Simula ngayon, atin 'to. Kahit walang label. Kahit sa dilim lang."
Hinaplos ko ang buhok niya at napangiti. "Oo, Adrian. Sa dilim man, ikaw pa rin ang gusto ko."
⸻
At sa gabing iyon, opisyal na nagsimula ang isang relasyon na walang pangalan. Isang relasyon na nakatali sa mga lihim, sa takot, pero puno ng damdamin na mas malakas kaysa sa alinmang bala o utos.
Alam naming pareho: masisira ang mundo namin kapag nalaman ng iba. Pero sa sandaling iyon, wala na kaming pakialam.
Kasi sa wakas, may natagpuan kaming mas mahalaga pa sa serbisyong sinumpaan namin—ang totoo naming sarili.
Itutuloy...
- Writer
