I love you, SARGE

Part 5: Mga Boses Sa Linya

Limang araw. Limang mahahabang araw na parang walang katapusan.

Si Adrian — ang taong nakasanayan kong bumati sa akin ng "Ingat sa duty" o magpaalala ng "Huwag kalimutang kumain" — bigla na lang naglaho. Wala ni isang text. Wala ni isang tawag. Wala ni kahit isang senyales na iniisip pa niya ako.

Sa bawat pag-upo ko sa barracks, sa bawat gabing tahimik, isang tanong lang ang paulit-ulit kong kinakausap sa utak ko: Iniwan na ba niya ako?

Ilang ulit kong sinubukan tawagan ang number niya, pero laging "cannot be reached." Nagsend ako ng messages na hindi man lang delivered. Nakakabaliw. Para bang nilunod ako ng sariling duda at pangungulila.

⸻

Miyerkules ng gabi, naka-duty ako sa checkpoint malapit sa Crame. May dalawang kasama akong kapwa pulis, parehong abala sa pagkukuwentuhan para malabanan ang antok. Ako naman, tahimik lang, nakayuko habang kinakalabit ang cellphone ko, umaasang may milagro.

Bigla kong narinig ang isa sa kanila, medyo pabulong pero malinaw.

"Uy, narinig mo na? Ikakasal daw si Sarge Adrian sa susunod na buwan."

Napatingin ako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"Ha? Totoo ba 'yun?" sagot ng isa.

"Oo, chismis sa Crame. May fiancée na pala siya, matagal na raw."

Hindi na ako nakapagsalita. Tumahimik ako, pero sa loob-loob ko, parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Si Adrian... ikakasal?

Bumigat ang dibdib ko. Pumikit ako, pilit na hindi pinapahalata ang emosyon. Pero sa utak ko, parang bumagsak lahat ng pinanghawakan ko nitong mga nakaraang linggo. Kung totoo man iyon, anong tingin niya sa akin? Panakip-butas? Panandalian?

Hindi ko na kinaya. Nagpaalam akong iikot muna sa gilid para magbantay. Pag-alis ko, halos manghina ang tuhod ko. Gusto kong magalit, gusto kong umiyak, pero higit sa lahat... gusto ko ng sagot.

⸻

Kinabukasan, tahimik akong pumasok sa duty. Hindi ko pinapansin ang mga kasama kong nagbibiruan pa rin tungkol sa kasal ni "Sarge Adrian." Hindi nila alam na bawat salitang binibitawan nila, parang kutsilyo na tumatagos sa puso ko.

Pag-uwi ko, bagsak ako sa kama. Nakatingin sa kisame, hawak ang cellphone na tila wala namang silbi. Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa.

Hanggang sa... biglang nag-vibrate ang phone ko. Unknown number.

Napabalikwas ako ng upo. Dali-dali kong binuksan ang message.

Unknown:

"David... ako 'to. Si Adrian."

Napatitig ako sa screen, parang hindi makapaniwala. Nanginginig ang kamay ko habang dinial ang number. At nang sagutin niya, ang unang narinig ko ay ang pamilyar niyang boses — pagod, basag, pero walang duda. Siya nga.

"David..." mahina niyang sabi. "Pasensya na. Pasensya na kung halos isang linggo akong walang paramdam. Hindi kita iniwan."

Halos sumabog ako sa damdamin. "Tangina, Adrian! Alam mo bang halos mabaliw ako kakaisip? Akala ko iniwan mo ako! Akala ko... may iba ka na!"

Tahimik siyang huminga, parang nag-ipon ng lakas bago magsalita.

"Hindi, David. Nanakawan ako sa boarding house. Naubos ang gamit ko, pati cellphone. Wala akong paraan para kontakin ka. Kinailangan kong lumipat — hindi na ako mapalagay doon. Ngayon lang ako nakabiling muli ng phone, at ngayon lang din ako nakahanap ng paraan para makuha ang number mo."

Napahigpit ang hawak ko sa cellphone. "Bakit ngayon ka lang? Alam mo bang may narinig akong chismis? Na may Sergeant Adrian daw na ikakasal sa Crame... akala ko ikaw 'yun."

Narinig kong tumawa siya ng mahina, puno ng pagod at kaunting saya.

"Hindi ako 'yun, David. Hindi ako ikakasal. Si Costales iyon. Ikaw lang ang iniisip ko. Kung alam mo lang kung paano ko pinilit na makuha ulit ang number mo — kinailangan ko pang gumawa ng dahilan para itanong kay General Villareal sa Tito ko. Sinabi kong kailangan ko ng contact dahil official matter, kahit personal ang dahilan. Ganun ako kadesperado. Dahil hindi ko kayang mawala ka."

Hindi ko na napigilan ang pag-agos ng luha ko.

"Adrian... tangina. Ang sakit nung mga araw na wala ka. Ang sakit isipin na baka niloko mo lang ako."

"Hindi kita lolokohin," sagot niya agad, mariin at puno ng emosyon. "Hindi kita iniwan, David. Ikaw ang dahilan kung bakit mas pinili kong mag-invest sa mas ligtas na apartment. Gusto kong may lugar ako na matatawag kong 'safe'... kasi balang araw, gusto kong safe din ang magiging mundo natin."

At sa sandaling iyon, kahit boses lang niya ang naririnig ko, sapat na. Sapat na para muling buuin ang mga piraso kong muntik nang mabasag.

Itutuloy...