I love you, SARGE

Part 8: Putukan Sa Isla

Mabilis ang mga bangka habang hinihiwa ang alon. Ang bawat hampas ng tubig, parang tiktak ng relo na papalapit sa delikado naming misyon. Tahimik ang lahat, nakatutok sa briefing na inulit ng mga head officer.

"Target: isang Japanese national, leader ng Yakuza cell dito sa Pilipinas. May mga tauhan, armado, at handang lumaban hanggang huli. Walang palusot, walang atrasan. Clear?"

Sabay-sabay kaming tumango.

Sa gilid ng mata ko, nakita ko si Adrian. Nakasoot siya ng tactical vest, helmet, at shades kahit medyo madilim pa. Para siyang modelong sumabak sa battlefield — tikas ng katawan, broad shoulders, at yung aura na parang walang kinatatakutan. Pero sa loob-loob ko, kilala ko siya. May kaba rin yan, tulad ko.

Nagkatinginan kami ng ilang segundo. Walang salita, pero malinaw: Mag-ingat ka.

⸻

Paglapag sa isla, mabilis ang kilos ng lahat. Hati ang mga team, nagsimulang mag-secure ng perimeter. Mahangin, matataas ang puno ng niyog, at ramdam ang tensyon.

"Move! Cover left side!" sigaw ng team leader namin.

Sumunod ako, sumalampak sa likod ng isang bato habang nakatutok ang baril. Ilang metro ang layo, narinig ko ang boses ni Adrian na nagbibigay ng command sa unit niya.

"Secure the hut! Check the blind spots!"

Parang sinasadyang nagtatagpo ang mga landas namin. Sa bawat pagtakbo ko sa ibang pwesto, nakikita ko siya. At sa bawat sulyap niya, ramdam kong gusto niyang lumapit — pero alam naming bawal. Isa lang dapat ang nakikita ng lahat: dalawang pulis na nasa gitna ng laban.

Biglang may putok. Bang! Bang! Bang!

Nagkagulo. Mula sa mga kubo at puno, nagsulputan ang mga armadong tauhan ng Yakuza. Tumugon kami agad, sabay-sabay na nagpaulan ng bala.

"Contact front!" sigaw ni Reyes.

Sumagot ako ng putok, dalawang kalaban ang bumagsak. Habang gumagapang ako palapit, narinig ko si Adrian sa earpiece, malamig at mabilis ang utos:

"Team Bravo, suppress fire! Secure the flank!"

Nakayuko ako, nakahinga ng malalim. Tangina, ang galing talaga niya.

⸻

Lumipas ang ilang minuto ng putukan. Pawis na pawis na ako, pero hindi ako umaatras. Sa isang iglap, may kalabang nakalusot at muntik na akong tamaan.

Bang!

Bago pa ako makaganti, narinig ko ang putok mula sa kanan. Bumagsak ang lalaki sa harap ko.

Paglingon ko, si Adrian — nakatayo, hawak ang M4, usok pa ang dulo ng baril. Saglit kaming nagkatitigan. Yung tipong ilang segundo lang, pero parang tumigil ang lahat.

Bahagya siyang ngumiti, parang sinasabi: Safe ka, pre. Ako bahala sa'yo.

Hindi ako nakapagsalita. Tumango lang ako, tapos bumalik kami pareho sa laban.

⸻

Mabigat ang operasyon. Ilang kubo ang nilusob, maraming kalaban ang na-neutralize. Pero ramdam naming hindi pa tapos. Ang tunay na target, nasa gitna pa ng isla.

Nagkaroon ng re-group. Pansamantalang nagkasabay kami ni Adrian habang naglo-load ng magazine. Nasa likod kami ng parehong pader, sandaling ligtas mula sa mga putok.

"David," bulong niya, halos hindi marinig. "Hindi ko akalain na dito pa tayo magkikita ulit."

"Pareho tayo," sagot ko, hingal ang boses. "Kung may mangyari, Adrian... tandaan mong hindi ko pinagsisihan kahit isa sa mga nangyari sa'tin."

Tumitig siya, seryosong seryoso. "Walang mangyayari sa'yo, David. Hinding-hindi ko hahayaan."

Sa isang iglap, parang gusto kong yakapin siya. Pero hindi ngayon. Hindi dito. Ang tanging nagawa ko ay bahagyang hawakan ang braso niya bago muling sumugod sa putukan.

⸻

Pagdating sa central hut ng isla, matindi ang laban. Granadas, automatic rifles, sigawan. Isa-isa naming nilinis ang lugar. At sa pinakahuli, narinig naming sumigaw ang isa sa mga commander:

"Target secured! Leader down!"

Nagtawanan ang ilan, huminga ng malalim ang lahat. Tagumpay ang operasyon.

Nagkatinginan kami ni Adrian mula sa malayo. Walang salita, walang yakapan. Pero sa mga mata niya, nakita ko ang lahat ng hindi niya masabi. I'm proud of you. I missed you. At buhay pa tayo — kaya may bukas pa para sa atin.

⸻

Habang pauwi kami sa bangka, naupo ako sa gilid, hawak ang baril, pero ang isip ko nasa kanya. Tahimik siyang nakaupo sa kabilang dulo, nakayuko, pagod pero buhay. At sa isang mabilis na sulyap, nagtagpo ulit ang mga mata namin.

At doon ko narealize: kahit saan kami dalhin ng tadhana — kahit sa gulo, sa delikado, sa lihim — palaging magtatagpo ang landas namin.

Itutuloy...