Curse Him

Chapter 1.5

There's too much blood dripping from his hands to the ground. It's almost satisfying to watch him bleed, watch him hurt even just a little. It would be a wish granted if he just died! 

Subalit kailangan niyang lumisan. 

I've endured so much suffering inside the asylum more than that petty blood on your hand!

Sinugod niyang muli si Franco, ang dalawa niyang kamay mahigpit na hawak ang kutsilyo ngunit hangin lamang ang tumama sa matalim na dulo ng kutsilyo. 

Yumuko ang binata, inilagan ang kutsilyo habang gamit ang kanang kamay ay binuhat niya ang dalaga at mahinang ibinagsak sa lupa. 

Natigilan ang dalaga, at sa isang saglit, tila nagdilim ang madilim ng paningin nito. Walang taros ay itinaas ni Vittoria ang isang kamay na hawak ang kutsilyo upang gawing pananggalang. 

Ngunit isang segundo lamang ang nakalipas nang isang kamay muli ang tumama sa kanyang braso at muntik na niyang nabitawan ang hawak niyang patalim. 

Inilagan ni Vittoria ang pag-atake nito sa kanyang tagiliran, at ang sumunod na pagsuntok nito sa kanyang braso. Namamaga na ang mga paa ni Vittoria, hirap na hirap na siyang gumalaw ngunit ang mga daliri nito ay tila mas nanginginig pa kaysa sa nakasanayan niya. 

Nang makita niya kung saan siya maaring umatake, itinaas niya ang kanyang patalim ngunit hindi niya naitama, hindi niya wari kung saan niya isasaksak--malalim man o hindi. Tila ang dalaga ay nagdalawang-isip.

Isang malakas na kamay ang tila humiwa sa kanyang damit papunta sa balat ng kanyang kanang balikat. Kumawala ang isang pagdaing sa sakit na kanyang naramdaman mula sa kanyang kuwelyo papunta sa kanyang kanang braso. Nabitawan nito ang hawak niyang kutsilyo.

Ang paghawak ng binata'y bakal sa mga payat na braso ng dalaga. Itinulak ng mariin ni Franco ito sa lupa at pinagitna ang kanyang tuhod sa dalawang hita ng dalaga.

Ang mga batong rumehistro sa likuran ni Vittoria ay mas nadagdag sa sakit ng katawan nito, ang mga braso at dibdib nito'y tila apoy sa init ng kanyang nararamdaman--ngunit wala ng mas sasakit pa sa mga malamig na kamay ni Franco sa kanyang mga braso.

Tumigil si Franco at parehong hinihingal ang dalawa sa pagod. 

"Ano pang hinihintay mo? Tapusin mo na."  Ang boses ni Vittoria ay tila hindi kanya. She's tired, almost. At ang mahinang pagsusumamo nito sa kanya ay lumikha ng matinding takot sa isip nito. 

"You never learn, do you? At saan ka na naman patungo?" Humigpit ang kamay nito sa bawat salita at bakas ang galit at pagkadismaya sa kanyang labi.  

"Why don't you answer your own question! I AM NOT CRAZY! RELEASE ME OUTSIDE THIS ASYLUM!!!!I WILL KILL ALL OF YOUUUUU!!!!!!" Sigaw nito sa binata. 

Tila nanghihina si Vittoria sa tanong nito subalit namuno ang galit na parang hindi mapugtas na lubid tuwing mag-uusap sila ni Franco. Pinigilan niyang umiyak sa kanyang sitwasyon. Tears are never a weapon in front of Franco. Vittoria thought while greeting her teeth at the thought of Franco laughing while she cries fro help.

"Kung ganoon bakit hindi mo gamitin ang iyong mga mata upang tapusin ako? ," mariing na ani ni Franco. Liningon ni Vittoria ang binata  na siyang agad niyang pinagsisihan. Natahimik ito.

“I know what you are trying to do and it won't ever work on me. Hindi ko kailangang pumatay upang mabuhay, tandaan mo iyan doktor. “

Tila si Franco naman ang natahimik sa kanyang tinuran.

“Sandali, ano nga ba ang pakiramdam ng malapit ka ng mamatay? Mananalangin ba ako sa Diyos na ako’y mapunta sa langit? Kagaya ng kung paano magdasal ang mga pasyente sa asilong ito? Maiiiyak rin ba ako sa sakit?,” nakangiti ito habang umiiling-iling sa kanyang iniisip.