THE PILOT'S FINAL STOP

CHAPTER 15 🥰

WALA akong nagawa kundi maupo ulit.

Parang biglang nawalan ng lakas ang tuhod ko. Parang naubos ang tapang ko kasabay ng pag-alis ni Keith.

“Let’s eat,” sabi ni Kierran.

Malambing ang tono niya. Hindi yung bastos. Hindi yung mayabang. Yung boses na parang wala lang kaming pinagtatalunan kanina.

Mas lalo akong nainis.

“Akala mo ganun lang ’yon?” sabi ko, hindi tumitingin sa kanya habang inaayos ang menu sa harap ko. “After everything you said?”

Hindi siya sumagot agad. Umupo lang siya sa tabi ko, relaxed, parang sanay na sanay sa ganitong eksena.

“Hindi kita pinipilit,” sabi niya sa huli. “Pero gutom ka. Kumain ka muna.”

Napatingin ako sa kanya.

At doon ko na naman naramdaman ’yon.

Bwisit.

Sobrang gwapo talaga ng kumag na ’to.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit nadadala pa rin ako sa mukha niya. Lalo na kapag ngumumingiti siya—yung ngiting hindi pilit. Yung dimples niya na parang may sariling personalidad. At ang ngipin niya… puti, pantay, parang hindi kailanman nagkaroon ng bad day.

“’Wag mo akong tingnan ng ganyan,” singhal ko.

“Anong ganyan?” tanong niya, may ngiti pa.

“Yung parang wala kang ginawang kalokohan.”

Bahagya siyang ngumiti—mas lalong lumalim ang dimples niya.

Dumating ang pagkain. Maayos ang plating. Mabango. Mukhang masarap.

Nag-umpisa akong kumain kahit ayaw ko aminin na gutom nga ako.

Habang kumakain kami, napapatingin ako sa kanya paminsan-minsan—at sa tuwing nahuhuli niya ako, ngumingiti siya.

At doon ako mas lalo nababanas.

Dahil kahit galit ako.

Kahit ayokong aminin.

May parte pa rin sa akin na naaapektuhan.

At ang mas masama—

alam niya.

NAGULAT ako nang biglang pumatong ang kamay niya sa hita ko.

Nanlaki ang mata ko. Parang may kuryenteng dumaan sa katawan ko.

“s**t, Kierran—” bulong ko agad, napatingin sa paligid.

“What are you doing? Nasa restaurant tayo.”

Sa halip na alisin ang kamay niya, mas kumalma pa ang itsura niya, parang walang ginagawang mali.

“Relax,” sabi niya, mababa ang boses.

“Walang makakakita sa atin.”

Before I could even process what was happening, nililis niya ang laylayan ng suot ko at ipinasok ang kamay sa hita ko.

My heart hammered.

“s**t—Ano ba—”

“Arielle,” he breathed, voice low and sharp, “what the hell are you doing to me?”

My eyes widened. “Ako dapat ang nagtatanong niyan sa’yo! Anong ginagawa ng kamay mo!?” Nanggigigil kong sabi sa kanya.

But he wasn’t listening.

His jaw clenched.

His face darkened—dangerous, unreadable—before I could even breathe.

“Arielle,” he breathed, “you drive me insane.”

Napasinghap ako nang walang ano ano biglang niyang ipinasok ang kamay sa loob ng panty ko.

"s**t! Kierran.... what are you doing....."

Then suddenly Kierran pumped his finger in and out inside her. Pigil ang ungol ko, baka may makarinig sa amin o makapansin. Pabilis ng pabilis ang paglabas masok ng daliri nito sa p********e ko.

"Ahhhh! Ohhhh! Kierran! Oh, Kierran! Ang sarap! Bilisan mo pa," impit kong daing. Sinalubong ko ang bawat pagpasok ng daliri niya sa akin. " Bilisan mo pa, please...." impit kong daing. Takot na baka may makarinig sa amin.

"Ahhh, Kierran! I'm cumming..." anas ko.

After a minute of pumping his 2 finger inside me. "Kierran I'm cumming..." Then my body spasmed in pleasure.

Pagkatapos…

nanginginig pa rin ang tuhod ko.

Parang biglang naubos ang lakas ko, parang hindi pa rin ako nakakabalik sa sarili ko. Huminga ako nang malalim, pilit hinahabol ang kontrol na kanina lang ay tuluyan kong binitawan.

Tahimik si Kierran.

Kinuha niya ang panyo mula sa bulsa ng coat niya at dahan-dahan—sobrang dahan—niya akong inasikaso. Walang pagmamadali. Walang yabang. Para bang alam niyang isang maling galaw lang, babagsak ulit ang pader na pilit kong binubuo.

Nakatitig siya sa mga mata ko habang ginagawa ’yon.

Hindi yung titig na bastos.

Hindi rin yung titig na nananalo.

Yung titig na seryoso. Mabigat. Parang may gustong sabihin pero pinipigilan.

“Arielle…” mahina niyang tawag.

Hindi ako sumagot.

Hindi dahil wala akong sasabihin—kundi dahil baka kung magsalita ako, mabasag lahat.

Tinapos niya ang ginagawa niya at dahan-dahang umurong, parang binibigyan ako ng espasyo. Hindi niya ako hinawakan ulit. Hindi rin siya nagsalita.

Mas lalo akong nainis.

“Ang galing mo talaga,” sabi ko sa wakas, mababa ang boses, pilit matatag.

“Ganun lang ’yon sa’yo?”

Sumandal siya sa upuan, pinagmamasdan ako.

“Hindi,” sagot niya. “Kung ganun lang ’yon, hindi kita tinitingnan ng ganito.”

Napangiti ako ng pilit. “Don’t.”

“Hindi kita pinipilit,” sabi niya ulit, parang kanina. “Pero huwag mo ring sabihing wala ’yon.”

Tumayo ako, inaayos ang sarili ko. Ayokong maupo. Ayokong maramdaman ulit yung panginginig.

“This shouldn’t have happened,” sabi ko.

“Pero nangyari,” sagot niya.

Nagtagpo ang mata namin.

Walang galit.

Walang biro.

Walang ngiti.

Tanging isang bagay lang ang malinaw—

Hindi ito simpleng pagkakamali.

At mas kinakatakutan ko ’yon kaysa sa aminin kong naapektuhan ako.

Huminga ako nang malalim.

“Kumain na tayo,” sabi ko, pilit binabalik ang tono ko sa normal.

“Bago pa tuluyang masira ang araw na ’to.”

Tumango siya.

Pero sa paraan ng tingin niya sa akin—

alam kong hindi dito nagtatapos ang usapan.

PAGLABAS namin ng restaurant, malamig na ang hangin. Tahimik ang paligid.

Diretso niya akong inakay papunta sa sasakyan niya.

Isang itim na Mercedes-Benz S-Class. Malinis. Yung tipo ng kotse na hindi kailangang magyabang para ipakita na may kaya.

Binuksan na niya ang passenger door at marahang iginiya ako papasok, parang automatic na lang ang kilos niya. Parang sanay na sanay.

Bago pa ako makapagsalita, kinuha niya ang seat belt at isinukbit sa akin.

“Hey,” sabi ko, kunot-noo. “Kaya ko naman ’yan.”

Ngumiti lang siya nang bahagya. “I know.”

Isinara niya ang pinto, saka umikot papunta sa driver’s side.

Bago siya sumakay, inilabas niya ang phone niya at tumawag.

“Keith,” sabi niya.

Nanlaki ang mata ko.

“Wait—”

Hindi niya ako pinansin.

“Yeah,” narinig kong sabi niya. “Asan naka-stay si Arielle dito sa Manila?”

Tahimik siya sandali, nakikinig.

Pagkatapos ibaba ang tawag, sumakay na siya sa driver’s seat at pinaandar ang makina.

Hindi ko na napigilan.

“Bakit hindi mo na lang tinanong sa’kin?” tanong ko, nakatingin sa kanya.

“Baka hindi mo sasabihin.”

Sumulyap siya sa akin, may bahagyang ngiti sa labi.

“Exactly.” Sabi ko sabay irap sa kanya.

“Hmp.”

Tumawa siya, mahina lang, parang amused.

“See? Tama ako.”

Napailing ako at tumingin sa bintana. Ayokong makipagtalo.

Tahimik kami sa loob ng sasakyan. Maya maya bigla siyang nagsalita.

“Hindi kita kinidnap,” bigla niyang sabi, parang binabasa ang iniisip ko.

“I’m just taking you home.”

Hindi ako sumagot.

Pero sa loob-loob ko, iisa lang ang malinaw—

hindi ko alam kung alin ang mas nakakakaba.

Yung hinahatid niya lang ako…

o

Ilang minuto na kaming nasa biyahe nang mapansin kong hindi na pamilyar ang dinadaanan namin.

Mas tahimik ang paligid. Mas kaunti ang ilaw. Mas malamig ang hangin na pumapasok sa bahagyang bukas na bintana.

Napakunot ang noo ko.

“Kierran,” sabi ko, seryoso na ang tono. “Iba na ’yung dinadaanan natin.”

Sumulyap siya sa akin sandali, kalmado pa rin, parehong kamay nasa manibela.

“Saan tayo pupunta?” tanong ko. “Akala ko ba ihahatid mo ako?”

“Relax,” sagot niya lang.

Mas lalo akong kinabahan. “Kierran—”

Pero hindi na siya nagsalita. Diretso lang ang tingin niya sa kalsada, parang alam na alam kung saan siya pupunta.

Hanggang sa unti-unting bumukas ang tanawin.

Mga puno. Hamog. Malamig na hangin.

Tagaytay.

Napaupo ako nang tuwid. “Wait… Tagaytay?”

Hindi siya tumingin sa akin. “Yeah.”

“Bakit tayo nandito?” tanong ko, pilit kalmado kahit kumakabog na ang dibdib ko.

Hindi siya sumagot agad.

Maya-maya, pumasok kami sa isang mahabang driveway na may mataas na gate. Bumukas iyon nang kusa. Ilang metro pa ang tinakbo ng sasakyan bago tuluyang huminto.

Pag-angat ko ng tingin—

napamulagat ako.

Isang napakalaking bahay ang nasa harap namin. Hindi lang bahay—mansion. Malawak ang bakuran. Tahimik. Napapalibutan ng damuhan at puno. Parang hiwalay sa mundo.

“Anong lugar ’to?” tanong ko, halos pabulong.

Bumaba siya ng sasakyan at binuksan ang pinto ko.

“Halika,” sabi niya.

Hindi ko agad ginagalaw ang paa ko.

“Kaninong bahay ’to?” tanong ko ulit, seryoso.

Tumingin siya sa akin, diretso, walang biro.

“Sa akin.”

Parang may kumabog sa dibdib ko.

“Sa’yo?” ulit ko.

Tumango siya. “Welcome to Tagaytay.”

Hindi ko alam kung ano ang mas nangingibabaw—

ang gulat

ang kaba

o ang pakiramdam na papasok na naman ako sa isang sitwasyong hindi ko kontrolado.

At kahit ayaw kong aminin—

hindi ako bumaba ng sasakyan para umalis.

Bumaba ako…

para sumunod.

“Walang tao?” tanong ko agad, hindi ko mapigilang lingunin ang paligid habang pumapasok kami.

Tahimik ang bahay. Sobrang tahimik. Walang yabag. Walang boses. Walang kahit anong tunog bukod sa mahina naming paghinga.

Tumango si Kierran.

“Every week may pumupunta dito para maglinis,” sabi niya.

“Kaya sa ngayon… tayo lang dalawa.”

“Okay,” sagot ko. Maikli. Walang dagdag.

Hindi ko alam kung bakit mas lalong bumigat ang dibdib ko sa sagot na ’yon.

Diretso kaming naglakad papunta sa sala.

Maluwang. Mataas ang kisame. Malalaking bintana na tanaw ang madilim na labas at ang mga ilaw sa malayo. Tahimik, pero hindi malamig. Parang sinadyang gawing pahingahan ng mundo.

“Dito ka muna,” sabi niya.

Pinaupo niya ako sa mahabang couch. Malambot. Malinis. Amoy kahoy at kung anong pamilyar—amoy niya.

Bago pa ako makapagtanong, bigla siyang lumuhod sa harap ko.

“Kierran—” gulat kong sabi.

Pero hindi siya tumingin sa akin. Tahimik lang niyang tinanggal ang sapatos ko, maingat, parang ginagawa ang isang bagay na normal sa kanya.

Nanigas ako.

Hindi dahil bastos ang ginagawa niya—

kundi dahil sobrang gentle.

Tumayo siya at naglakad papunta sa loob ng bahay. Maya-maya, bumalik siya may hawak na tsinelas.

Lumuhod ulit siya at isinuot iyon sa paa ko.

“Mas komportable ’yan,” sabi niya.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot.

Hindi ako sanay na ganito siya.

Hindi yung Kierran na mayabang.

Hindi yung Kierran na nakikipagtalo.

Kundi yung Kierran na tahimik… maalaga… at parang may iniingatan.

“Hindi mo kailangang gawin ’to,” sabi ko sa huli.

Tumayo siya at tumingin sa akin.

“Gusto ko.”

Nagtagpo ang mata namin.

Hindi na siya nagsalita.

Tumalikod lang siya at dumiretso sa kitchen.

Nanatili akong nakaupo sa couch, tahimik, pinagmamasdan ang paligid. Ang laki ng bahay. Ang linis. Ang tahimik.

Pagbalik niya, may hawak na ilang supot ng chips at dalawang bote ng drinks.

Simple lang. Walang arte. Walang tanong.

Inilapag niya ang lahat sa center table sa harap ko.

“Baka gutom ka pa,” sabi niya. “Or at least… kailangan mo ng distraction.”

Napangiti ako nang bahagya. Hindi ko sinasadya.

“Akala ko ba dinner na ’yung sa restaurant?” sabi ko.

“Hindi ka halos kumain,” sagot niya agad. Parang napansin niya lahat.

Umupo siya sa kabilang dulo ng couch, hindi masyadong malapit. May distansya. Sinadya.

Kumuha siya ng isang supot ng chips at binuksan, saka itinulak papunta sa’kin.

“Hindi kita pipilitin,” sabi niya. “Pero nandito lang.”

Kinuha ko ang supot. Hindi agad kumain. Hawak ko lang.

Tahimik ulit.

Pero hindi awkward.

Yung klase ng katahimikan na may ibig sabihin—parang pareho kaming humihinga sa parehong espasyo, pareho kaming nag-iisip, pero walang gustong mauna.

At doon ko narealize—

mas mahirap pala harapin si Kierran kapag wala siyang ginagawa.

Kapag hindi siya nagsasalita.

Kapag hindi siya umaatake.

Dahil sa katahimikan…

mas malinaw ang lahat ng ayokong aminin.