Broken Love

Chapter 11

Naramdaman ko na lang na may pares ng bisig ang yumakap sa bewang ko. Holding me tighter as if I am losing into a deep blue sea.

“I’m sorry” I feel the sincerity on his tone. Nagso sorry kasi totoo?

“Please listen to me first, look at me please”. Dahil sa kagustuhan ko rin naman marinig ang side nya, namalayan ko na lang na tumatango na ako. Umupo kami sa bedside ng magkatapat, hinawakan nya ako sa mga kamay ko habang nakatingin lang sakin.

“I don’t know who texted you that information, but I swear, I never do that to you. I swear I don’t have other woman in my life but you. Nung araw na bumalik ka ng Manila, mom and dad was too harsh on me. They confiscate my cellphone, they didn’t give me money even if it’s my allowance or needed to buy stuff for school. Pinag trabaho nila ako sa farm. Binugbog ako sa araw araw na pagtatrabaho. Trabaho at aral lang ang pinapagawa nila sakin. They hold my life. They don’t allow me to use any gadgets. They restrict my cousins to spare me some phone that’s why I don’t have any contacts on you. Hindi mo lang alam kung gaano ako mabaliw kakaisip sayo. Kung kamusta kana ba? Kung nakakakain kaba? Kung magkikita paba tayo? At kung hindi paba huli ang lahat. I spend my 3 years living like a dumb kid. I always used to say in myself that its for you. After this living without you, I will come back and find you". Tuloy tuloy nitong pagpapaliwanag at nababaanagan ko pa ang lungkot sa mga mata nito habang nagku kwento ito ng mga nangyari sa kanya. Kitang kita ko rin sa mga mata nya ang bigat ng nararamdaman nya marahil nung mga panahong iyon pero dama ko, ramdam na ramdam ko, masakit ang naging karanasan nya sa mga panahong iyon. At dama ko na bawat mga salita nya ay totoo at walang halong kasinungalingan.

Ngunit sa kabila noon, tahimik lang akong nakikinig. Pinilit kong iiwas ang mga mata ko dahil nagbabadya na ang luha sa mga ito. Hindi ko alam, dahil sa awa? O dahil sa hirap na dinanas niya o baka naman parehas. Hindi ko na alam, naguhuluhan na rin ako sa nararamdaman ko.

"Until dad decided to brought me to US. He trained me to handle our business. I graduated my criminology course, you know how I badly wanted to be a police officer but then dad he didn’t allow me to pursue it. Sabi nya, pinagbigyan nya lang ako sa gusto ko pero sa akin nya pa rin pinamahala ang kumpanya." Patuloy pa rin nya habang wala akong imik.

Maya maya pa ay hinawakan nya ako sa aking baba at iniharap sa kanya, sa ito muling nagsalita. "Hinanap kita Rafaela, pinahanap kita. I don’t know why pero hindi kita matagpuan. I even hire a private investigator to look for you but still I failed. I just hope that one day we cross our path again and even that time comes I hope its not too late”. Something inside me live for a second time but there is also part of me asking for what if's. Naramdaman ko na lang na may mga bisig na nakayakap sa akin. And I even cry for the thought that I am able to hug him now.

“Please believe me, it’s you and still you here in my heart love”. Natagpuan kona lang ang sarili ko na tinutugon na ang mga yakap nya. Allowing myself to caress him, cry for him. For the past 5 years, I never thought that I would feel this again. The longing, the love and the feeling that I am safe with his arms.

Kumalas ako sa pagkakayakap ko sa kanya. Tinignan ko sya sa mata, searching for the answer if he's sincere to his confessions. Sandali akong natigilan, i see his eyes started to cry. This Big Man, a Business Tycoon and a Police Officer is now crying in front of me. Suddenly i feel the sincerity of every word he says. Naramdaman ko na lang na yakap yakap ko na pala sya. Comforting this crying baby in my shoulder.

"Please, can we start over again?" hawak hawak ni Anthony ang dalawang kamay ko habang ang mga mata ay nagsusumamo sa sagot ko. What should i do? Natatakot ako. Paano kung binobola lang nya ako? At paano na ang mga magulang nya?

"I don't know Anthony. Please give me time to think of this. I'm still in shock" Nalilito kong sagot sa kanya.

"I will court you again. I will do anything just to win you back again. And this time, sisiguraduhin ko sayong wala nang sinuman ang makakapagpahiwalay sa atin". Full of sincerity, full of conviction, that's the only word i see in his eyes.

Tahimik lang akong nakatingin sa kanya. Wala akong maisagot. Hindi ko rin alam kung ano ba ang tamang maramdaman sa ngayon.

"Natatakot ako" hindi ko alam kung bakit ito ang lumabas sa mga bibig ko pero siguro nga ito ang tunay kong nararamdaman ngayon. Takot, hindi ko rin alam bakit ako natatakot. tama, eto nga siguro ang tamang salita. Natatakot ako, natatakot ako sa mga mangyayari. Natatakot ako sa magagawa pa ng pamilya nya na kung noon kinaya nila kaming paghiwalayin, what more pa ngayon? Ano ang kaya pa nilang gawin? Natatakot na baka mabigo lang akong muli. Natatakot na kung bibigyan ko sya ng pangalawang pagkakataon, mahulog na ako ng tuluyan at hindi na makaahon pang muli. Natatakot akong sumugal. Natatakot akong bumigay.

Naramdaman ko na lang ang muli nyang pagyakap. Ang banayad na paghaplos nya sa buhok ko at ang pagbulong nya sa mga katagang "Nandito na ako, hinding hindi kita iiwan". Napakasarap sa pakiramdam ng mga katagang yun. Para ba akong hinehele, para bang walang nangyari.

"Hindi ko na hahayaang magkahiwalay tayo, tama na ang limang taong nawala sa ating dalawa. Hindi na ako makakapayag pang mawala ka ulit sa akin, gagawin ko ang lahat ma protektahan ka lang" mga huling katangang sinabi ni Anthony saka nya ako dinaluyan ng halik sa labi.