Foolish Love

CHAPTER 6

Part 1

I try to stable my stare and avoid closing my eyes. Mas lalo akung mahihilo kung pipikit.Malabo ang paningin ko ngunit ramdam ko ang isang maliit na kamay na humawak sa braso ko at may dalawang bata ang tumunghay.

Hindi ko alam kung anong sinabi nila dahil may umugong sa tenga ko.  It is stopped my body function for a while, but I know they are all crying and trying to wake me up.

Huminga ako ng malalim at lumunok bago ilang beses na kumurap. I tried to move an inch and listen to their cry.

"Asan na ba si Botchoy? Dylan... Ate! Ate! Gising po! Ate!" Iyak ng batang babae.

"I don't know... Is she awake? W-What if she's dead?" sagot ng batang lalaki.

Naging malinaw ang paningin ko at una kung nakita ang isang batang babae sa tabi ko habang nasa paanan nya ay kaidad nyang batang lalaki at isang mas bata sa kanila.

Nanlaki ang mata nila ng makitang nakatitig ako sa kanila.

Napangiwi ako sa rumagasang sakit ngunit pilit kung ininda yun at huminga ng malalim bago pilit na umupo.

Nakita ko ang mga rosas kung nagkalas sa buong paligid. Tinukod ko ang mga kamay ko sa putikan at pilit na umupo.

Naagaw ng atensyon ko ang isang mabilis na ranger na papunta sa amin. Nanlabo ang paningin ko sa gawing yun ngunit pilit kung inaninag hanggang sa maliit na kamay ang lumitaw at hahawakan sana ang ulo ko ng mabilis ko itong hinawakan para pigilan.

"A-Ate " natatakot nyang sabi habang nakatingin sa gilid ng ulo ko.

Ngumiti ako ng pilit sa kanya bago tumingin sa dalawang bata.

"Don’t cry please, okay lang ako" Malambing kung sabi ngunit sa paos na boses.

Nakita ko ang pagka tulala nila sa akin bago sabay sabay na umatungal sa iyak. Pinanatili ko ang ngiti ngunit mabigat sa dibdib ang makitang sobra silang na shock sa nangyari.

Nawala ang pansin ko sa kanila ng may matipunong braso ang pumululot sa akin.

Napasinghap ako at wala sa sariling napa hawak sa dibdib nya dahilan ng pagdumi ng damit nya.

Ang arogante nyang tingin agad ang sumalubong sa akin habang kunot na kunot ang noo nya. Mabilis na nawala ang tingin nya sa akin at dumako sa ulo ko.

Humigpit ang hawak nya sa akin at nakita ko ang galit sa mata nya ng dumako sa tatlong batang umiiyak ng umiiyak..

"What happened?" mariin nyang sabi. I sense venom in his voice.

I crinkled his shirts and tugging it to give his attention to me.

"It's not their fault." mariin ngunit paos kung sabi.

Wala syang sinabi at mariin lang akung tinitigan.

Mapungay ang matang ngumiti ako sa kanya bago bumaling sa mga bata.

"Tahan na… Ok lang ako. Maliit na sugat lang to." Ngiti kung sabi.

Biglang dumating sila Karen at kasama ang isang bata na umiiyak rin.

Mabilis silang lumapit sa amin at pinalibutan kami. Wala akung nagawa ng pangkuin nya ko at ilayo sa kanila.

Humawak ako sa damit nya habang nakasandal ako sa dibdib nya.

"Yung mga bata." Paos kung sabi ngunit may pag aalala sa boses.

"Don't utter any words." Galit nyang sabi habang pinapasok ako sa passenger seat.

Pilit akung umiling at hihiwalay sana sya sa akin ng pilit kung inabot ang damit nya.

Napatitig sya sa akin at seryosong seryoso akung tinitigan. Huminga ako ng malalim.

"Madudumihan ang sasakyan mo, kaya ko naman.. They are shocked seeing me__"

"You are bleeding… Don't talk." Malamig nyang sabi bago sinara ang pinto.

Napapikit na lang ako ng mariin at huminga ng malalim ng maramdaman ang sakit sa ulo ko.

The car is moving, and I felt his eyes every five second.

I feel my eyes heavy, and something drift me in the dark.

I got my consciousness back when I heard someone shouting heavily. I heard him heartbeat fast and his grift tighten around me.

Namalayan ko na lang na nasa tubig ako at may huhugas ng buong katawan ko. I smell the perfume of a woman and a familiar voice.

I lost trackof time again and I just notice that someone carry me outside. I heard voices drifting away.

Napahinga ako ng malalim ng magkamalay ang buong katawan ko. Una kung nakita ang mataas na ceiling at malaking chandelier na nasa pinaka gitna ng sobrang laking kwarto.

Napakurap ako at agad napabalikwas ng bangon ng hindi familiar ang mga nakikita ko.

Napangiwi ako at napahawak sa likod ng ulo ko ng maramdaman ang kirot.

Napakurap ako ng may nakapulupot sa ulo ko. It's a bandage.

Napapikit ako ng mariin at inalala ang nangyari at kung bakit ako napunta dito?

I sigh when minutes past and calculating all the scene that I've lost.

Surely. Nasa hacienda pa rin ako because the silent outside and I have figured that I'm inside the mansion.

Huminga ako ng malalim bago tinanggal ang kumot na nakabalabal sa akin bago binaba ang mga paa sa isang carpet. Mahihiya kang tumapak dito dahil sa ganda at lambot.

Panlalaki ang Buong style ng kwarto. Sa kabilang side ay ang walking closet and a huge bathroom. May another room pa na mukhang office habang sa pinakagitna ay living room. Sa mga pader ay paintings. The curtains are too high and I'm sure the windows are like a size of a door. May veranda akung nakita which is close with a curtain. It is too gray and blacks. Madalang ang mga iba't ibang kulay at puti lang ata ang nakikita kung kadalasan na nakadisplay na kulay sa mga drawer ng room.

Napatitig ako sa reflection ko sa salamin. Nakapantulog akung panjama at t-shirt habang nakalaglag ang buhok ko na may benda.

Tumingin ako sa paligid at wala man lang akung nakitang interesting na bagay. Kinapa ko ang ulo ko at tiningnan ang sugat.

Ang OA naman ng pagkakalagay nila. The cut is too small. Kunting pressure lang wala na ang pagdurugo. Well, but still it's fine. Salamat na rin at may gumamot sa akin but this place is not mine to make a rest.

Naiisip ko pa lang na nakatapak ako dito parang di na ko makahinga. Looking back of my teenage self, I was dreaming to be here with him and meeting his parents but when I thought those time, I was instantly said that I am too innocent for my own good... Na namuhay ako sa pantasya ko sa kanya at hindi ko pinansin ang mas mahalagang bagay na sumira sa buhay ko noon at gumugulo pa rin sa akin hanggang ngayon.

Those unknown details make me forget the reality kaya parang time bomb na sumabog sa akin ang lahat at nag iwan ng marka sa buong pagkatao ko.

I promised to myself that if I'm not going to come back here, I'm fully healed but It seems that I can't keep that promise because for the second time around nasaktan na naman ako. The risk and most pathetic decision I've ever made is to pretend that I'm fine which I always not and I always do that every single day.

Napahinto ako sa paglakad palayo sa mansion. Gabing gabi na at alam kung tulog na ang lahat ng nasa loob nun and I'm sure being a gentleman that he is, he surely assured that I'm fine.

Hindi ko alam kung kaninong damit ang gamit ko but I don't care, nakuha ko naman ang wallet ko at phone sa side table, I just need to get out here to keep myself sane.

I sigh when I see that it's too big and elegant even if it's so dark.

Napalunok ako bago naglakad ulit palayo sa lugar na yun.

Ilang minuto ang nilakad ko gamit ang flashlight ng phone bago nakarating sa gate.

Nakita kung nakabantay ang isang lalaki at nakadukdok sa table nya.

Di ako lumikha ng ingay na binuksan ang maliit na gate bago marahang lumabas. Tiningnan ko sya sa huling sulyap bago sinara ang gate. Natigilan pa ko ng umingay ito sa pagsara ko.

Ilang sigundo akung di gumalaw at pinakiramdaman ang guard bago tumingin sa kalsada at ilaw lang sa poste ang nagbibigay liwanag.

I sigh again before walking for 2 hours going back home.

Buti na lang sa kalagitnaan ng paglalakad ko ay may nakasalubong akung tricycle.

Doble ang binigay ko sa driver dahil nakakaabala na naman ako at malayo layo rin ang byahe.

Nagpasalamat ako bago pumasok sa gate at umakyat sa taas.

Wala ng tao at mukhang tulog na sila Lola kaya dumiritso na ko sa kwarto at dun nagpahinga.

Nagising akung madilim pa rin, kaya nagligpit na lang ako ng mga gamit na dadalhin ko at susuotin. Tinanggal ko ang binda sa ulo ko at nilinisan ang sugat ko bago naglinis ng katawan.

Tapos na kung magbihis at magligpit ng mga dadalhin ko. Naghahanap ako ng mga dadalhin kung libro sa mini library namin ng may marinig akung ugong ng sasakyan at mga nagkukumahog na mga yapag sa labas.

Napapakunot noong dala ang dalawang librong lumabas ako at tinahak ang daan papuntang living room.

"How did that happen? Di ba sabi nyo nasa inyo sya?" Pagalit na sabi ni Tiyo.

"Yes..." Saad ng bari tunong boses.

“Tito, baka umuwi ho si Isang kaya nagbakasali kami dito, nilibot namin ang buong bayan but we can’t find her”

Napakunot noo ako ng unang bumungad ay ang likod ni Lola na halatang kagigising lang. Lahat ng ilaw sa buong bahay ay bukas at parang alertong alerto sila.

"Lola… Wala po si Gab sa kwarto nya." Saad ni Amy. They all look so serious and very bothered by something and by the topic they are discussing, ako yun.

"Bakit nyo ko hinahanap?" Sabat ko habang palapit sa kanilang lahat. They all got tense and look at me with those shock eyes. I stop when I catch those brooding eyes and Leroy's.

"O' Diyos ko Apo..." Nabibiglang bulalas ni Lola at mabilis na lumapit pasalubong sa akin at inakap agad ako.

Nalilitong tumingin ako sa mga kasama namin na mukhang nabigla din sa akin. Tumigil ang titig ko sa madilim nyang tingin na nakakapaso. His blazing eyes burning my skin. His mad.

Lumipat ang tingin ko kay Leroy na napapailing na lang sa akin. Nakapanjama pa sya. Ano bang nangyari?

Humiwalay sa akin si Lola at bigla akung hinampas sa braso ng malakas.

Ang lakas nun at lumikha pa ng ingay.

"Lola.." Angal ko at napapangiwing umatras palayo sa kanya.

"Ikaw bata ka! Binibigyan mo kami ng sakit sa puso! Kahit kailan talaga basta basta ka na lang umaalis ng walang pasabi! Alam mo bang buong bayan ang nabulabog dahil sayo! Pati ang mga Del Castillo binigyan mo ng perwisyo!" Gigil nyang sigaw sa akin at pilit akung inaabot ngunit iwas ako ng iwas habang hinaharang naman sya ni Tiyo.

"Lola.. Kalma. Wala kang kaaway dito. Mamaya nyan tumaas BP nyo!" pag sasaway ko at hinaharang ang kamay sa kanya.

"Talagang tataas ang BP ko sayong bata ka! Ano nalang ang sasabihin ng mga Del Castillo sa ginawa mo? Nag iisip ka ba? Doktor ka pa naman tapos ganyan ang ugaling pinapakita mo!"

Sumali na si Amy sa paghila kay lola palayo sa akin.

Kung pwede lang tumawa ginawa ko na but this is not the time.

"Lola… Can you just please calm down? Hindi tayo magkakaintindihan if you always shouting like that " seryoso at may riin kung sabi.

I sigh while holding my temple.

"And please stop shouting like that, it's not good for you. Amy kumuha ka ng tubig. "baling ko kay amy na tahimik na sinunod ang utos ko.

Pinaupo naman ni Tiyo si Lola. Bumaling ako kila Theo na nakatitig pa rin sa akin.

"I'm sorry about this." Panimula ko habang lumalapit sa kanila.

Huminto ako sa harap nya bago nilabag ang libro sa center table.

"You left " malamig nyang saad at tinitigan ako mula ulo hanggang paa.

"I'm really sorry about this, I am fine when I woke up and I thought I should leave, di na rin kasi ako makatulog so… but I’m sorry about this. Naabala ko pa kayo" He just stare at me and didn’t said anything. Leroy just nods and glance at him.

"Susme! Bumyahe ka ng hating gabi. " sabat ni Lola.

I sigh turning myself to her.

"Lola please..." Marahan kung sabi. She shut her mouth. Tumango sa akin si Tiyo.

"I'm sorry about that but I leave a note to say goodbye and thank you, thank you hindi lang talaga ko pwedeng mag stay because of the things that I should do and my priorities as well. " pormal at apologenic kung sabi.

Tumango lang sya at tumitig sa akin. Ngumiti ako.

"Anyway... Thank you talaga sa pagalaga sa akin when I'm unconscious. It's just a small cut in the side of my head and I think sa lakas kasi ng pagkakabagsak ko kaya ako nahilo at nawalan ng malay but totally, I'm fine now than yesterday. Salamat." Magiliw kung sabi.

Nakatitig lang sya sa akin the whole time and it's kind of uncomfortable lalo na at wala talaga syang sinabi. I feel like I’m talking to the statue.

Ngumiti ako ulit at magsasalita pa sana ng awkward na tumikhim si Leroy.

"Kung ganun ayos ka na talaga Isang?" Tanong nya.

Tumango ako.

"Yeah, it’s just a small cut… By the way yung mga bata kahapon? Are they okay? The last time I saw them, biglang bigla sila." I concernly said. Habang palipat lipat ng tingin sa kanila. I have this at the back of my mind that I want to crumble because I know that we grown up.

"Yeah... In-explain naman sa kanila ang nangyari kaya ayos na." Sagot ni Leroy at tumingin kay Theo.

Tumango ako while sighing.

"Buti naman.. Mukhang naglalaro sila kahapon sa manggahan, anyway thank you talaga_"

Naputol ang sasabihin ko ng biglang tumunog ang phone ko.

Napapangiwing hinagilap ko yun sa shorts ko at tiningnan ang caller. Napakunot noo ako ng si Ren ang tumatawag.