“Ancel…” Hindi ko napigil ang agad na pagpatak ng luha ko nang marinig ang sinabi ni Ancel. “Iiwan mo ako? Kaya mo na iwan ako?” tanong ko sa garalgal na boses.
“Aya—” Hindi magawang tapusin ni Ancel ang gusto niyang sabihin. Pero umupo naman siya sa tabi ko at hinawakan ang kamay ko.
“Sumagot ka, Ancel. Iiwan mo ba talaga ako?” tanong ko uli.
Pero imbes na sumagot. Kay Tatay siya tumingin na ngayon ay sapo na ang noo at napailing-iling.
“Ito na nga ba ang sinasabi ko—”
Nagpalit-lipat ang tingin nito sa amin—tingin na nagdududa. Tingin na binabasa kami.
“Ano kayo na? May nangyari na sa inyo kaya ganyan na lamang kayo kung umasta?” deritsong tanong ni Tatay na ikinalaki ng mga mata ko. Hindi ko inaasahan ang tanong niya na 'yon.
Napatayo naman ng maayos sina Nanay at Camille ha
