(Kyle’s POV )
Three days.
Tatlong araw mula nang huli ko siyang makita—at tatlong araw na rin akong parang nilalagnat kahit malinaw namang wala akong sakit.
Ganyan pala ‘yung epekto kapag may pinipigilan kang damdamin. Parang lahat ng bagay sa paligid nagiging reminder kung ano ‘yung nilalabanan mo.
Tuwing dumadaan ako sa university hallway, may mga babaeng tawa nang tawa, pero sa tenga ko, boses pa rin niya ang naririnig ko.
Tuwing binubuksan ko ‘yung notebook ko sa desk, amoy pa rin ng pabango niya ang sumasagi sa hangin.
Tuwing nagsusulat ako ng equations, naiisip ko kung paano siya yumuko habang nagsusulat, ‘yung pilik-mata niyang mahaba, ‘yung tipid na ngiti niya kapag tama ‘yung sagot niya.
At ang masama, kahit alam kong delikado—ayoko nang mawala ‘yung mga alaala na ‘yon.
Pa
