POV: Xena
Kung mayroong Nobel Prize sa pagiging restless, panalo na ako ngayong gabi.
Kahit anong pilit kong pumikit, nakadikit pa rin sa utak ko ‘yong nangyari kanina. The way Kyle’s eyes burned into mine, the way his voice dipped low, the way our lips almost— almost—touched.
Napakagat ako sa labi, pilit kong tinakpan ng kumot ang mukha ko. “Stop thinking about it, Xena. Stop. Stop.”
Pero paano? Every cell of my body remembered it.
At dahil ayaw ko nang magpaka-fool sa sarili ko, pinilit kong matulog. Bahala na. Bukas, back to normal.
Pero hindi pala.
Dahil nung lumubog ako sa tulog, doon nagsimula ang lahat.
I was standing sa hallway ng hotel, walang tao, tahimik. Pero may presensyang hindi ko maipaliwanag.
“Lost?”
I turned, and there he was.
Kyle.
Pero hindi ito ‘yong Kyle n
