Im All About You

chater 12

Chapter 12

.

.

"Sheenaaaa!! sheena!! asawa ko!! Sheenaa!! Sheenaaa!! aaaahhhh!! Sheenaa!! "

Sigaw na narinig ko mula sa baba. Ang boses na yun!

Dali dali akung lumabas sa pinag tataguan ko at lumabas sa aking kwarto at bumaba, pagka rinig ko ang siga na iyon.

"Papa.." sabi ko ng makarating ako kung saan ko iniwan si mama. "papa!! papa!!" sigaw ko at dali dali akong nag tungo sa kinaroroonan nila papa. Oo, hindi ako nagkamali ng inakala ng marinig ko ang sigaw na yun, dahil boses ni papa iyon.

Paglapit ko doon, nakita ko na yakap yakap ni papa si mama. At si mama ay punong puno eto ng dugo. Inilibot ko ang aking mata kung naroon pa ang mga lalaking estranghero. At nang mapansin ko at malaman na wala na sila, dali dali ako pumunta kay papa na yakap yakap si mama.

"mama!! mama!! aaahhh!! mama! ma!! mama!! " sigaw ko habang umiiyak.

Yumakap din ako kay mama, pero nabigla ako ng hawakan ni papa ang braso ko at inilayo kay mama.

"anong nangyari?! anong nangyari??!! " pasigaw na tanong ni papa sa akin, yakap yakap parin ni papa si mama habang nakatingen sa akin si papa. "Sumagot ka! ano?! ano sabi?!! sumagot ka?!! " pag sisigaw parin ni papa sa akin.

Wala akong maisagot kay papa, taning pag hikbi at iyak ang nagawa ko.

Kaya namam, binitawan ni papa si mama at nagtungo sa akin, buong akala ko yayakapin din ako ni papa at patatahanin sa pag iyak. Pero, laging gulat ko ng bigla niya akong hinawakan sa magkabilang balikat at niyoyogyog ito at paulit ulit sa akin tinatanong kung ano ang nangyari. Labis akong natakot sa nanlilisik na mga mata ni papa, kaya ang tangin nasagot ko lang ay "hindi ko alam papa.. hindi ko alam.. hindi ko alam.." yan ang sagot ko kay papa, pero patuloy parin ako sa pag iyak.

Bigla namam akong itinulak ni papa kaya napa upo ako sa sahig.

"wala kang kwenta!! wala kang silbi!! " yan ang sabi sakin ni papa bagi niya muli yakapin si mama.

Hindi ko alam.. naguguluhan ako, bakit ganyan si papa. Bat siya nagagalit sakin.

Dahil seguro sa pag ka shok ni papa sa nangyari kay mama ay, galit lang eto kaya seguro nagkakaganyan siya.

Yun! yun ang inisip ko . niyakap ko ang aking tuhod at dun ako muling umiyak ng umiyak, wala akong kapagurang umiiyak. At sinasambit ang salitang "sorry! " . Hanggang sa diko na alam ang nangyari, basta pakiramdam ko inanatok ako. Dahil unti unting pumipikit ang aking mga mata.

.

.

.

.

.

Nagising ako sa iaang kwarto na kulayvputi lahat, pati ang pintura sa dinhding ay puti. May kung anong naka kabit sa akin. Meron sa kamay at meron oa sa aking ilong. Hinawakan ko din ang aking ulo sapagkat bigla etong sumakit, pero napag alaman ko na naka bemda pala etio.

Anong nangyari?? asaan ako??

Basta pag kaka alam ko nasa bahay kami ni mama at may masamang nangyari tapos, tapos... Bigla akong napaiyak ng maalala ang nangyari sa amkn ni mama.

"mama!! mama!! mama!! " iyak ko parin na sabi. At may biglang pumasok sa at nakita ko si tita Gwen.

"dok! dok! nurse! nurse tulong! " sigaw ni tita. At pumasok ang nurse at ang doktor. Pinakalma nila ako at sinuri. At pagakatapos nun hindi ko na alam ang nangyari. Basya binalita.sa akin na patay na si mama. Kaya bago ilibing si Mama ay inilabas na ako sa hospital. Nag pupumilit kasi naman ako na makalabas at makita sa mama.

Dalawang araw na ng nailibing si mama, pero heto c papa naglalasing, walang oras na hindi ko nakikita si paoa na walang hawak na bote ng beer.

"Papa, tama na po yan. Tama na po ang kakainom neyo po ng alak. Makakasama po yan sa kalusugan neyo! " pag pipigil ko kay papa. Naaawa na ako kay papa. Alam ko na ang sakit sakit mawala sa amin si mama. Sobrang sakit. Pero mas lalo akong nasasaktan na nagkakaganyan si papa.

"umalis ka nga sa harapan ko! walang kwenta!! wag mo akong papa kaylaman !! p*******a !!! " bulyaw na sabi sakin ni papa.

Sa sobramg takot ko dahil nam lilisik din ang mga mata ni papa ay umakyat ako sa aking kwarto at dun ako umiyak ng umiyak.

Lumipas ang ilang araw, naging balyolente si papa. Sinasampal na niya ako, sinasaktan. Kahit anong iyak at pag mamaka awa ko kay papa ay di niya ako pinapakingan. Kahit pa ang hi-nire ni grandma na yaya para sa akin ay hindi niya eto pinapakingan.

Tinutulungan lang ako ni yaya na gamotin ang aking mga sugat na natatamo sa tuwing sinasaktan ako ni papa.

Hanggang sa dumating yung araw na pinaalis ni papa ang aking yaya, dahil raw sa pagiging paki alamera ni yaya.

"yaya! yaya! wag mo akong iwan, natatakot ako kay papa, " pag mamaka awa ko kay yaya habang umiiyak pa.

"im sorrry, Measy! pero kapakanan ko na kasi ang pinag uusapan natin dito eiy! ayaw man kitang iwan pero, natatakot ako sa owedeng gawin ni sir, ng papa mo sa akin." paliwanag naman ni yaya. Niyakap niya ako ng mahigpit at nag paalam ng muli.

Wala akong nagawa kundi ang umiyak ng umiyak na namang muli.

Hanggang sa pumunta doon si Grandma. Ang ina ni papa. Naririnig ko silang nag uusap.

"ano kaba Warren!! kahit balik baliktarin mo ang mundo, anak mo parin siya!! Hindi lang ikaw ang nawalan! nawalan din ng ina ang anak mo! at mas masakit iyon sa anak mo dahil sa murang edad niya ay nakita niya ang kahayupang ginawa nila sa kanayang ina! mag isip ka ng mabuti Warren!! wag mong saktan ang anak mo!! " pangaral na sabi ni Grandma kay papa.

"oh! really?! nasasabi yo yan ngauon ha?! pwede ba?! wag kang umasta na isa kang naging mabuting magulang. Na naging mabuti kang ina sa akin!! " aagot naman ni papa.

"its not about you! its not about the past Warren!! its about youre child!! its about Maesy and how you treat them!! " sagot din ni grandma. "que-ni-question mo ang pagiging ina ko sayo! kung naging mabuti ba akong magulang sayo!! pero hindi mo questionin ang sarili mo to how you treat your own child!! mas masahol kapa sakin Warren!! "

Pak!! at sinampal ni papa si Grandma.

"shot up!! kung wala ka ng sasabihin, bukas ang pintuan ng aking bahay at malaya kanang umalis!" sagot ni papa. "wala kang karapatan na pakialaman ang disisyon ko sa anak ko. Ako ang ama niya, kaya ako ang masusunod! " dag dag na sabi pa ni papa.

"hindi na kita maintindihan, ganyan ba? ganyan ba ang dapat? isinisisi mo sa anak mo ang nangyari sa asawa mo?! how could you do that?! ina ni Maesy ang nawala! sa tingen mo ginusto ni Maesy ang nangyari ha?! walang kasalanan si Maesy sa pagka patay ng kanyang ina. Walang kinalaman si Maesy dito! walang kasalanan si Maesy, kaya wag mong isisi sakanya! wag mong ibunton ang galit mo sa anak mo! " sagot ni grandma. Umiiyak na rin si grandma. Hindi ko din alam na ganyan si papa. Kahit pa na ina niya si grandma ay sinaktan parin niya eto.

"Walang kasalanan?? " sambit ni papa at ngumisi eto. "kasalanan niya! kasalanan niya ang lahat!! wala siyang kwenta! wala siyang kwentang anak!! pagkaka kilanlan lang ng mga gumawa neto kay Sheena di niya matukoy! andun siya nang mangyari pero ano?! ano?! nanuod lang siya, pinanuod lang niya ang ginawa kay Sheena! may magagawa siya! pero ano?! hindi niya nagawa, hindi niya nagawang kilalanin ang mga eto habang may pagkakataon pa, hindi niya nagawang tumawaf o himingi ng tulong!! kung nagawa niya sana ang mga yun! ha! kung nagawa lang niya sana ang mga yun! e! di sana! sana buhay oa si Sheena,, sana nabigyan ng histisya ang vinawa sakanya!"

Dahil, hindi ko na kaya ang mga naririnig ko, umakyat muli ako at nagkulong sa aking kwarto. At dun ay umiyak ako ng umiyak.

Totoo naman ey! totoo naman na kasalanan ko. Kasalanan ko kung bakit namatay si mama. Wala akung ginawa, kahit ang pag kakakilanlan ng mga gumawa neto ay hindi ko alam. Wala akong alam. Wala akung ginawa. Wala!! kaya kasalanan ko ang lahat ng eto.

"ma!! mama!! mama! sorry! im sorry mama! sorry po ma! " iyak kung sabi.

.

.

.

Lumipas ang mga linggo, mas nakakatakot na si papa. Pero sakabila ng pananakit niya sakin, pilit ko parin iniintidi si papa. Si papa nalang ang meron ako. Kaya hindi ako susuko kay papa na mahalin ulit ako. Umaasa na hindi na niya ako muling sasaktan.

Pero nagkamali pala ako ng akala. Hindi na sana ako umasa na magbabago si papa sa akin. Dahil sa pag lipas ng ataw ay mas lalo pa etong galit sakin. Dahil hindi lang niya ako sinasaktan dahil hindi na din niya ako pinapakain. Sa bawat maliit na bagay na pagkakamali ko ay sinasaktan niya ako at ikinukulong sa kulungan ng aso, at hindi din niya ako papakainin. Ganyan, ganyan na ang naging takbo ng buhay ko sa kamay ni papa.

Takot, iyak, at gutom ang inabot ko kay papa, nabalot ng dilim ang mundo ko. Naging masalimuot ang buhay ko. Wala akung naging kakampi sa mga oras na yun. Walang tumulong sa akin. Mag isa kung nilabanan ang masalimouot kung buhay.

Kahit na nung maaksidenteng naihampas ni papa sa akin ang dala dala netong case, at aksedente rin na nalaglag ako sa hagdan.

.

.

.

.

.

------

(end of flashback..)