Taking Chances (COMPLETED)

Eight

"Sometimes we don't get second chances, Owen. Sometimes things just end."

He winces. "We didn't even get a first chance."

Colleen Hoover

Ilang ulit ko ng hinahampas ang drum pero hindi ko man lang ito maitono. Para bang wala akong maririnig o maintindihan sa ginagawa ko.

"Ano pre puro nalang tayo tono? Di na tayo uusad? Sabihin mo lang para papanoorin ka nalang namin."-naiinis ng reklamo ni West.

I know. These past few days Im not into music. They actually played easily on my head but, when I start to play the drum I messed up. I messed up big time.

Para bang kahit paulit-ulit kung pag-aralan ang nota ng bawat hampas ko sa tambol ay wala akong maitama. Masyadong naliligaw ang isip ko sa kung ano ang tama kung gawin ngayon. Masyadong makulit ang isip ko at pilit binabalikan ang naging usapan namin ni Ali.

"Let him West. Hindi siya lalo makapagfocus sayo eh! Palit muna kaya tayo? Gusto mo magguitar?"-agad akong natigilan sa sinabi South. Kahit siya ay huli na ng marealize kung ano ang sinabi. "Sorry North. It just slip on my head. Im sorry..."

"Okay lang! Papahangin muna ako."-paalam ko bago tumayo at pumunta sa likod bahay.

Ito ang studio na pinagipunan naming mabuong apat. Ang aming mumunting tahanan, ang tahanan ng Cardinal Direction. Dito nabuo lahat ng masasaya at malulungkot na ala-alang meron kami. Kahit ang mga pangarap na akala namin ay hindi namin magagawa.

Siguro nga, paglipas ng mga taon marami ng nagbago. Marami ng hindi pwede at hindi na rin pwedeng ipilit pa. Nakakatawa lang minsan pag gusto mo pala ang isang bagay kahit katiting na pag-asa lang ang meron ka kakapit ka parin.

Three years ago, I lost the ability to play, to hear or even to walk.

I lost all my will in life that day. But still I need to hold on and go on. No matter how painful and cruel life can be, I need to prove myself to them.

"Hey, ayos ka lang?"

Tiningnan ko ang isang lata ng beer na inilapag ni East at nilingon ang dalawang nakasilip sa pinto. Napapailing nalang akong kinuha 'yon at ininom. Kahit gustohin ko mang mapag-isa hindi ko magawa dahil may mga kaibigan akong kasing kulit ng ipis.

"Gusto mo bang uminom nalang? Mukhang wala k asa mood ilang araw na? Dahil ba sa hindi pagsulpot ni Ali?"-tumaas ang kilay ko sa sinabi ni West. Tsismoso talaga ang hayop!

"Nagtatanong kaba o nakikitsismis lang?"-ngumisi siya. "Pareho. Halata ba?"

"Hayaan mo muna kasi si Ali. Baka nag-aadjust pa kasi diba ang ilang taon din kayong hindi nagkita. Tapos mukha namang maayos na ang buhay niya—"

"Ipamukha mo pa sa akin eh noh! Sapakin kita diyan Southerio eh!"-agad siyang napaatras ng umamba ako ng suntok. "Grabi ang warfreak mo po!"

"Seryoso ano bang napag-usapan niyo at nagkakaganyan ka?"

I smiled bitterly on East. "I ask for the second chance but she resist it."

Bago ko pa matapos ang sinasabi ko isa-isa na silang nagtayoan at nagyayang pumasok sa loob. Natawa pa ako ng parang wala silang narinig. Alam kung nasasaktan din sila sa nangyayari sa akin, sa amin.

Ali is our first everything. Before Saffron we have Ali and she's my everything. But in just one night my everything is gone and my whole life crush together with my dreams.

"Hey, easy on that buddy. We're here and always here for you. Remember that!"-sinserong saad ni East ng tapikin ako sa balikat. Kaya sinagot ko ito ng isang ngiti.

I stand on the middle where South is standing a while ago. Guitarist at Vocalist namin siya, East were on Drums and Guitar also while West is on the base and pianist. And left me with guitar, drums and vocal. But now I have is drums and lately i've been off beat.

"One.. Two.. Three.. Go!"-sigaw ni East.

Tell me something

When the rain falls on my face

How do you quickly replace

It with

A golden summer smile?

Intro palang ang naririnig ko sa tinutugtog nila ay natigilan na ako. Akala ko ay mali ako ng naririnig pero ng kantahin ko ang unang pangungusap ay alam kung ito 'yon, agad kung nilingon ang tatlong nasa likod ko. Pero isang ngiti lang ang iginawad nilang sagot sa akin.

Tell me something

When I'm feelin' tired and afraid

How do you know just what to say

To make

Everything alright?

Napapikit ako ng bawat salita ay nanunuot sa kaloob-looban ko. Para bang binubuhay nito lahat ng ala-alang pilit namin parehong kinakalimutan. Mga ala-alang masarap sa pakiramdam pero mahirap ng balikan...

I don't think that you even realize

The joy you make me feel when I'm inside

Your universe

You hold me like I'm the one who's precious

This was the first song that I compose three years ago. The song that I wanted to sing for my love. But the stars never collide for us on that night and I lost her... I lost her and the chance to sing this song for her. So I never expect I would sing this song again after a year.

I hate to break it to you but its just

The other way around

You can thank your stars all you want but

I'll always be the lucky one

Saglit akong napapikit, kasabay ng pagdaloy ng lahat ng masasayang ala-ala kasama siya. Noong buo pa ang lahat sa buhay ko.. At noong kaya ko pang ipaglaban ng walang alinlangan ang lahat ng meron ako.

Tell me something

When I'm 'bout to lose control

How do you patiently hold

My hand

And gently calm me down?

Siya ang naging buhay ko. Ang nag-iisang dahilan kung bakit umiikot ang mundo ko. Kaya ng nawala siya, kasabay nawala noon lahat ng destinasyon ko. Ang tanging naiwan nalang ay ang pag-asang isang araw ibabalik siya sa akin at hindi na muling kukunin pa.

Tell me something

When you sing and when you laugh

Why do I always photograph

My heart

Flyin way above the clouds?

Napangiti ako ng pagdilat ng mata ko isang pares ng asul na mata ang nakatunghay sa akin. Ang dalawang pares ng mata na matagal kung inasam na muling masilayan sa bawat pagdilat nito. Ang dalawang pares ng mata na siyang nagbibigay ng pag-asa sa bawat araw ko.

Ilang taon kung pinaghilom ang mga sugat ko habang pinipilit kalimutan ang lahat. Ilang taon kung pinilit siyang hanapin. Pero kada araw nabibigo lang akong makita siya. At hindi ko inaasahan na darating ang araw na magkukrus ulit ang landas namin.

•••••

Dali-dali akong bumaba ng taxi dahil huli na ako para sa rehearsal ng grupo. Ilang araw kasi akong abala sa school ni Nari kaya napilitan tuloy akongn hindi pumasok. Naku sana hindi pa nagbabago ang isip ni North na kunin ulit ang palengke. Pero hindi pa ako nakakapasok sa bakuran ng bahay ay naririnig ko na ang pagkanta nila mula sa labas.

Dahan-dahan akong humakbang papasok at umikot papunta sa likod bahay. Doon nagmumula ang ingay dahil nakabukas ang glass door. Huminto ako sa tapat noon at nakinig pagkatapos ng ilang taon hindi ko inaasahang maririnig ko ulit ang boses niya ng ganito kalapit. Noon sa tuwing may concert sila na malapit ako ay hindi ko maiwasang pumunta at manood. Pero hindi na siya kumakanta o naguguitara lagi lang siyang nakayuko at nasa likod. Hinahampas ang ng buong lakas ang tambol na nasa harap niya.

"Namiss mo? Noong una kung marinig na kumanta si North isa lang agad ang unang tanong na pumasok sa isip ko. "Bakit hindi ka vocalista?" Pero sinagot niya lang agad ako na isang malungkot na ngiti at isang linyang hindi ko makakalimutan."-saglit akong natigilan at nilingon si Aura. "Wala na kasi ang babaeng kakantahan ko."

Hindi ko alam kung dahil sa kanta o sa narinig ko mula kay Aura tuloy-tuloy ang daloy ng luha mula sa pisngi ko. Luhang hindi ko alam kung para saan ba. Basta ang alam ko lang gusto kung umiyak ng umiyak. Hindi ko nga namalayang nakapasok na pala ako at nakahawak sa dibdib ko habang patuloy na nakikinig kay North.

Pero habang tumatagal mas lalong sumasakit ang isang parte ng dibdib ko. Bumabalik lahat ng ala-alang gusto ko ng kalimutan. Mga ala-alang nagbibigay ng saya at sakit sa puso ko.

Ngayong nasa harap ko siya napapatanong tuloy ako kung dapat paba? Deserve pa ba namin 'yon? Parang hindi na... Dahil minsan ang nakalipas mahirap ng balikan, mas madali nalang na lagpasan at kalimutan ito.

Dahil noon...

He's been my universe too.