The Only Bottom At Section Top | BxB (Filipino/Tagalog)

Chapter 019: Ice Cream

Title: The Only Bottom At Section Top | BxB

Written By: Hikahikahikarichi

Chapter 019: Ice Cream

Trescious Dela Victoria's POV

"Thank you, Trescious," Wika pa ni Adrian na may sabay pang isang pilit na ngiti. Dahil sa nangyari kanina na ginawa ni Audi sa kanya ay kaagad ko nalang siyang hinatid diritso sa kanyang dorm room.

I already gave some reasons to our manager why Adrian can't come to his shift today. Ako nalang ang gagawa din sa shift niya.

Besides, I was the one assigned to give him a training back in the convenience store, our manager won't mind kung ako na yung nagsabi na di muna papasukin si Adrian. For now, I'll just need to give him a rest from everything.

Lalong-lalo na sa lokong Audi na yun. Tsk. I will really punch that idiot's face once I see again na gumagawa siya ng mga bagay na di gusto ni Adrian. I already told him that, now he should put that in mind.

Papasok na sana si Adrian ng kanyang dorm nang hawakan ko ang kanyang kamay para mapigilan siya. Bahagya siyang napatingin sa akin na may pagtatakang ekspresyon ang nakaguhit sa kanyang mukha.

I need to check if he is okay.

"Bakit, Trescious?" He asked, voice cracked.

"Okay ka lang ba?" Darn, Trescious. What's with that question? It's obvious that he is not okay.

"I mean from what Audi did to you earli--" Di ko na natapos ang sasabihin ko nang unahan niya akong magsalita.

"Okay lang ako, Trescious. Don't worry about me. See you tomorrow sa convenience store, okay?" He said as if he is in a rush. I just nodded my head as my answer.

Kaagad ko rin namang binitawan ang kamay niya dahil baka nasasaktan ko siya sa paghawak ko. Though, I held his hand gently but I need to make sure. But I really can't deny that he have one of the softest hands I've ever touched.

How cute.

He gave me a smile before he walks in his room and closes the door. As far as I want to check up on Adrian more, it just feels like he is so distant somehow. Yung tipong ang hirap niyang pasukin dahil alam mong kailangan mo pa siyang pilitin.

Okay, my mind went a little bit green with that. But what I am trying to say is that, Adrian is such a mystery for me. For us.

We don't know where he came from, why he transferred to our school and why was he belong to our section. We don't even know which school he came from before Goodsman Boys High. No any bit of information was given to us.

Ang sinabi lang sa amin ng mga teachers dati bago pa lang siya dumating ay may transfer student daw na mabebelong sa section namin.

Nung una, I was also thinking the same way as Audi thought of doing. Yung pagtitripan siya at pahihirapan para umalis ng kusa sa section namin, but now? I don't think I want to do that. I want to protect him from everything bad.

Seeing how he is such a very soft hearted person inside kahit na sobrang tapang at malamig ang pinapakita niya sa amin, that made me decide to defend him sa lahat.

True that I don't know anything about his background pero you don't really need a much more bigger reason to protect a person, right?

If my heart says so, then I will do what it says. Ayoko ring magsisi na pag hindi ko sinunod tong sinasabi ng puso ko, baka iyakan ko na naman ito sa huli. Crying sucks, well in my own opinion at least.

After all, Adrian really reminds me of that one person I truly love the most from the past. That person whom I consider as my first love, and to the only person who understoods me very well than anyone.

'Adrianne'.

I missed you, Rabbit.

The both of them have similar aspects in a lot of fields. Characteristics, reactions, personalities and even the way they act, they are just the same. And even their eyes look really the same. Even their names almost matched.

F*ck.

Who is Adrian at bakit ang dami nilang similarities ng dating 'Adrianne' na kilala namin? This could just be a coincidence, right? Because if not, then what else?

Damn.

Kaya siguro naging seryoso din ang pangtitrip ni Audi kay Adrian is because like me, he is also reminded of him with our 'Adrianne' from before.

If only he didn't die. If only I was able to protect him at that moment ginawa ko na sana. But too bad, I didn't. F*ck this. I'm thinking of him again, sh*t.

"Thank you for purchasing here at Goodie Convenience store, Sir. Come again!" Mangiting bungad ko pa doon sa isang lalaking customer matapos kong maabot sa kanya ang plastic bag na naglalaman ng mga pinambili niya. He gave me a dirty look but I didn't mind it.

Normal lang ito sa aming mga taga convenience store clerks na makaencounter ng iba't-ibang klase ng mga customers.

Minsan pa ng umaabot sa punto na makipagsagutan kami sa mga customers. Pero we still need to make it sound respectful pa rin kahit minsan ang sarap na nilang upakan sa mga pinagsasatsat nilang mga walang kwenta.

Napahinga pa ako ng malalim at pinag-c***k pa yung leeg ko. Tiningnan ko din ang wall clock na nasa bandang itaas lang ng glass door nakalagay. It's already past 1:00 am, huh?

I took Adrian's shift as well kaya double ang oras na lilikumin ko ngayon. Hindi naman din ako nagrereklamo, sa totoo nga, I'm glad to do this for Adrian.

He does well in class and even here in the convenience store. He is such a hardworking guy na para bang may pinagsisikapan--Oh, yeah, he did say that he is a scholar student.

Is it why he is working alone so hard? To provide for his needs? Pero saan ang mga magulang niya? And speaking of parents, I haven't heard Adrian talking about them also.

That boy is really a mystery. But he is that kind of mystery which I love to solve. At siguro hindi din masama na sabihin na nagkakainteres ako sa kanya.

I wanna know him more and protect him. Kaagad pa akong napatingin sa ice cream machine na katabi lang ng cashier counter and a very bright idea just pops up in my head.

Well, sweets is better to help someone cheer up.

And this idea, for sure, will bring a smile to Adrian's lips. I hope.

Adrian Evans' POV

Animal na kagwang na kumag na Audi Gomez na yun. Nakakabadtrip ang tang*nang lalaking yun. Nang dahil sa kanya halos hindi ako makatulog kagabi g*go siya. P*ta.

Para pang pininturahan ng ilang daang layers ng uling tong mga mata ko dahil sa puyat kakaisip sa kanya. F*ck him!

Ilang oras na dilat ang mga mata ko kaninang madaling araw na halos ayaw na talaga akong patulugin dahil sa ginawa niya sa akin kahapon. Tang*na niya.

I even forgave him yesterday dahil sa ginawa niya sa aking pagtulak. Handa na sana ako na buong puso siyang patawarin. Pero naloko lang naman ako ulit sa mga pasorry sorry sa effect ng kagwang na yun. G*go siya talaga!

F*ck you, Gomez! I hate you to death!

Pati sa pag-aaral ko ngayon sa iba't-ibang subjects namin para sa paparating na exams namin, hindi ako makafocus dahil bakit? Mukha niya palagi ang lumalabas sa utak ko. Kakaasar tang*na.

Kung ang sagot sa exams namin lahat ay pangalan niya, malamang hindi na ako nag aral pa ng wagas wagas para di lang mapatalsik sa scholarship program. F*ck! I need to get myself together.

"Focus, Adrian, Focus," Kulang nalang pokpokin ko ng kung anong matigas na bagay tong ulo ko para lang mawala ang mukha ng kagwang na yun sa utak ko. Urgh! My face is getting hot again, sh*t. I can feel that I'm getting red--F*ck!

What is this? Why is my heart beating faster? Hindi na talaga to normal. Should I go check up a doctor? No, parang nag oovereact lang ako. What I need right now is to punch that idiot's face.

"Umalis kang animal ka--" Hindi ko na natuloy ang sigaw ko nang tumunog ang phone ko. Who's calling me? I'm not really expecting anyone.

I pick it up and see that the number displayed on my screen was an unknown one.

Napakunot noo pa ako sa kung sino tong taong tumawag dahil di naman ako basta-basta namimigay ng phone number ko. And even if I did, I save those infos sa contact list ko to avoid forgetting people.

But who is this?

Kahit na ayaw ko makipag-usap sa isang unknown number is that its not my nature din na wag sagutin ang tawag. Baka importante pa yan or di kaya emergency of some sort.

"Hello?" Sagot ko pa nang iloud-speaker ko pa yung call.

Walang gana ko lang tinignan yung phone ko at hinintay na may sumagot sa kabilang linya. "Adrian?" My eyes widen upon hearing that voice. No way--How?

"Adrian, anak? Hello? Naririnig mo ba ako?"

"Mama?" I gasphed covering my mouth.

"Anak, ikaw nga talaga yan," She is crying. "Matagal ka na naming tinatawagan at tinetext ng Papa mo sa dating number ko yung tinawagan mo dati naalala mo pa, anak?" I didn't answer.

W-Why is she calling me? She sounds so worried sick. Her voice seems like its really desperate to get me through. Pero paano--

"Paano niyo po ako natawagan?" Mahinang tanong ko, pinipigilan ko ang mga luha kong wag tumulo. I hate this.

"Napagdesisyunan namin ng Papa mo anak na magpalit ako ng bagong phone number dahil baka blinock mo ang dati kong phone number kaya di ka namin matawagan o baka nagpalit ka ng bagong phone number," Yes, I did. "Kaya salamat. Salamat at nasagot mo ang tawag ko, Anak," Sabi pa ni Mama na may sabay pang paghikbi.

Napakuyom pa ako sa mga kamay ko. I have blocked their phone numbers several times already para di nila ako macontact ulit, and here they are trying to reach me. For what?

"Adrian, anak?" Medyo natigilan ako sa boses na yun. Papa.

"Anak, kamusta ka na diyan? Okay ka lang ba diyan kung saang lugar ka nakatira ngayon? Sobrang nag-aalala kami ng Mama mo sayo. Ilang araw ka naming hinanap, anak. Akala namin wala ka na, akala namin hindi ka na namin makakausap," Pati si Papa naiiyak na rin sa mga sinabi niya.

I tried covering my ears just to not hear their voices. I should've turned off my phone but my hands just won't do it. Tama na. Tama na! Ayoko na silang marinig!

Ayoko na silang makausap! Bakit? Hanggang kailan pa ba ako nila papahirapan? Hanggang dito din ba? Kahit na wala na ako sa puder nila, kailangan ba hahabulin at hahabulin pa rin nila ako? Para saan pa? Para ano pa?

"Anak, kausapin mo naman kami oh, namimiss ka na namin," Miss my ass. You just missed abusing me.

"Bakit?" Dahan-dahan nang tumulo ang mga luha ko palabas ng mga mata ko. Di ko na nakayanan ang sakit na nararamdaman ko matapos marinig ang mga boses nilang dalawa sa kabilang linya.

"Bakit ko pa kayong kailangan kausapin?!" Sigaw ko. "Para saan pang rason ang pag-uusap natin, huh, Ma, Pa?! Hindi pa ba kayo nakontento sa mga ginawa niyo sa akin noon?! Huh?! Yung pang aabuso niyo sakin. Yung mga trauma na binigay niyo sakin. Hindi niyo ba nakakalimutan ang mga yun?!" Pagpapatuloy ko sa pagsisigaw sa pamamagitan ng aking pag-iyak at paghikbi. I hate my parents. So much!

Sa boses palang nila parang bumabalik lahat ng mga ala-ala ko nung nasa bahay pa namin ako naninirahan. Gusto ko ng kalimutan lahat ng yun.

Gusto ko ng ibaon ang mga abusong memorya ko na natama ko sa kanila, pero paano? They are still visiting me in my dreams, some random thoughts, etc. F*ck!

"Adrian, anak matapos mong umalis sa bahay natin, marami kaming napagtanto ng Mama mo, anak," Tama na! "Hindi namin namalayan na nasasaktan ka na pala noon sa mga ginawa namin sa'yo, Anak. Pasensiya, anak. Gusto naming humingi ng buong pusong pasensiya sayo. Pasensiya sa mga kamaliang ginawa namin sayo-"

"Tama na sabi eh!" Puno ng galit at inis ang malakas na sigaw ko sa kanila. "Tama na, Papa, Mama. Tama na," Paulit ko pa. Walang tigil sa pag-agos ang mga luha ko sa bawat salitang aking binabanggit. Ang sakit ng puso ko. Puno ng poot sa tuwing sila ang kausap ko.

"Pasensiya na anak. Gusto ko ng makompleto tayo ulit. Balik ka na dito sa atin--"

"Para ano, Ma?! Babalik ako para abusohin niyo ulit? Para saktan niyo ulit? Para ikulong niyo ulit? Diba po yun naman ang gusto niyo? Ang bigyan lang ako ng takot gabi-gabi? Kaya tama na po. Pagod na ako sa inyo," Sinusuntok ko na sa mga paa ko ang galit ko. Tang*na naman.

"Pagod na akong maging anak niyo," Iyak lang ako ng iyak. Ganito talaga pala pag nasasaktan ka ng sobra.

Yung tipong hindi mo nalang mapigilan ang sarili mong mapaiyak. Iyak kung iyak. Suntok kung suntok kahit saan. Pati sarili nadadamay. I f*cking hate my parents!

Kaagad ko pang dinampot ang phone ko para tapusin na tong nakakawalang ganang tawag na to. Ayoko nang marinig ang mga boses nila at lalong lalo na ayoko nang makausap sila.

Ever.

"Tapos na ang usapan. Good--"

"Teka lang, anak," Ano na naman ang kailangan nila?

"Maligayang kaarawan in advance, Anak," Diritso kong tinapos ang call at marahas pang tinapon ang phone ko sa sahig. Wala na akong pake kung mabasag ang screen nun o masira. Sa ngayon, galit at poot lang ang nararamdaman ko.

Tang*na. Kakapal ng mukha para kausapin pa nila ako ng ganun ganun lang. F*ck. They are the reason why I'm like this. Why I'm so weak. My parents are the worse. It's as if they are not my real parents dahil sa mga pinagagawa nila sa akin noon.

Gusto kong magwala, bwesit!

"AHHHHHHHHH!!!!!" Hindi ko mapigilang sumigaw ng malakas sa pamamagitan ng aking pag-iyak. Gusto kong tumakas sa mundong to. Gusto ko nang mawala nalang.

Dali-dali ko pang kinuha ang susi ng dorm room ko. Lalabas lang ako. Magpapahangin. Tang*na nito. Di pa rin ako tumitigil sa pag-iiyak pero bahala na. Wala na akong pake.

Dali-dali pa akong tumakbo papunta sa pinto ko at pagkabukas ko palang nito ay napatingin pa ako sa isang lalaking umaksyon pang kakatok sa pinto ko.

Pagtataka ko siyang tinignan na mangiyak-ngiyak pa rin habang siya naman nagtataka kung anong nangyari sa akin.

"Bakit ka nandito?" Pag-iiwas tingin ko pa kay Trescious habang pinipilit pang pawisin ang mga luha ko gamit ang aking daliri. F*ck.

"Bakit ako nandito? Is not the question you should be asking right now," Napayuko pa siya ng bahagya sa akin at hinawakan ang magkabilang balikat ko. "Anong nangyari, Adrian? Are you okay? Bakit ka umiiyak?"

"This is nothing."

"This is not just nothing. Now tell me. I'm here to listen," He reassured me. I looked straight at Trescious' eyes and it was filled with curiousity and it feels like he was genuinely worried about me.

Hindi ko alam pero there's something in me that just continued crying at this moment, seeing how someone cares for me. And it was Trescious. I go up to him and quickly embraced him. Tight.

Ramdam ko ang pagtataka niya sa ginawa ko ngayon. But even at this moment. I just need someone. Someone na andyan para sa akin. Hindi ko na rin inisip na nababasa na din ang damit na suot ni Trescious dahil sa luha ko.

"Shhh, I'm here, Adrian," Saying that, I just want to hug him more. "Cry on me all you want. Di kita iiwan. I will be here for you until you're ready to tell me what's troubling you," This feels good. I have never felt this before.

Yung taong sasabihan ka ng ganun, na ready siya makinig sa akin pag ready na ako. This is the first time someone said that to me. This feels new and I'm so glad Trescious is here. For now, let me cry a while longer.

I can feel his hand patting my back as his other hand is also gently patting my head. I continued with my tantrum. I am not sure when I will end but his touch is telling me that he will stay until I stop.

Ilang minuto rin ang nakalipas ay natapos din ako sa pag-iiyak ko at tiyak na sobrang pamamaga din ng mga mata ko. Trescious really did stay for me hanggang sa matapos ako.

Nasa hagdanan kami ngayong dalawa nakaupo without saying anything. I am still trying to recover from the pain kanina sa pag-uusap ko sa aking mga magulang. And even if hindi tanungin ni Trescious, alam kong gusto niyang malaman ang buong nangyari.

Useless na din pag itatago ko, it's already obvious that I have gone too much already. Baka ito na din yung tamang panahon na kahit sa isang tao man lang ay makapag-open up ako tungkol sa nakaraan ko. Not all, but hinay hinay lang.

"Hey," We said that both at the same time.

"You go first," Jinx again. Medyo nagkakahiyaan din kami kung sino mauuna kaya nagparaya na ako na siya nalang ang unang magsalita.

"So, I got you some uhmm," May nilabas pa siyang plastic bag galing sa backpack niya. "Ice cream on sticks. Thought you needed one kaya nagdala ako nito para sayo," Sabi pa nito na nakangiting inabot sa akin ang plastic bag. It was still cold when get it and it left me speechless with his actions.

"There's vanilla flavor there. Your favorite." He even remembers my favorite flavor. Ang sweet naman nitong si Trescious. I don't know what to say.

"Let me guess," Napahinto pa ako sa pagsasalita. "Your way of cheering?" I squint my eyes as I waited for his answer.

"Yeah, my way of cheering," He chuckled. "Sweets are good to eat when you're feeling down kasi."

"It's not much, but thank you, Trescious." Ani ko pa at sinimulang kunin ang isang ice cream on stick na nakabalot sa isang wrapper at kaagad pa itong tinanggal. I took a bite on it with delight.

Hindi ko maitatanggi na napangiti ako sa isang ice cream. Or maybe its not about the Ice Cream? It was because of Trescious, I guess.

"Hey?" Tawag ko sa kanya.

"Yes?"

Agad ko pang itinuro ang dibdiban ng damit niya kung saan basang-basa ito dahil sa luha ko. Nakakahiya pero at least I need to say something about that.

"I'm sorry for that, Trescious," I said.

He just smiled and puts his hands on top of my head. Eh?

"I told you didn't I?" Is it just me or my face is getting redder? "Na okay lang umiyak ka sa akin. I will stay for you, Adrian. And don't mind this, I even appreciate na sa akin ka umiyak. I get to show your soft side which is cute and lovely, somehow," What the heck? Mas umiinit ng sobra ang buong mukha ko sa sinabi niya. Cute? Lovely? Me? Uhmm--Wah!

Nahulog ko yung Ice Cream na kinakain ko! Sh*t.

"H-Hala," Nagmamadali pa akong pulutin ito dahil wala pa namang 5 seconds pero napalibutan na ito ng dumi. Now, I can't eat it. Vanilla pa naman. "Sorry, Trescious. For dropping the ice cream that you gave me," Nahihiya pa akong tumingin sa kanya kaya napatingin nalang ako sa lupa.

He even efforted to brought this for me and look what I just did. Dropping it. Clumsy, Adrian.

"Careful, Adrian. Baka ikaw ang sunod na mahulog," Eh?!

"Really sorry,"

He just chuckled. "Okay lang. You can ask me for more, I will surely treat all the sweets and Ice cream for you until I get to see you smile," I look at him. "A genuine smile."

A genuine smile, huh?

"Di bale, babawi ako sayo sa susunod promise ko yan sayo," Ayoko din naman kasi na lagi nalang ako ang binibigyan ni Trescious ng mga sweets. I want to give back to him. Just soon.

"No need, Adrian. Basta maging okay ka lang sapat na sa akin yun--"

I hold out one of my pinky fingers. "I'm a man of my words, Trescious. A promise is a promise. Babawi ako sa ayaw at sa gusto mo. Now, cross your pinky finger to mine para malock na," This is something a little kid would do, but I made a promise. Kaya kailangan kong tuparin yun whether he like it or not.

He sighed. "Guess it can't be helped, huh?" Napangiti pa siya sa akin at pinagcross pa yung pinky finger niya sa pinky finger ko rin. "That's a promise."

For the very first time, I smiled with all of my heart's content. Hindi ko mapigilang iwasan ng tingin si Trescious dahil sa hindi ko mapaliwanag na paraan, the more I look into his eyes and lips, the more I feel something weird in me.

It's like a feeling that is same as love. But I am f*cking straight. I don't want to love a boy, only a girl.

Urgh! This is making me confused. Sh*t.

But for now, I am really thankful that he is here for me.

"Thank you for coming at the perfect time, Trescious,"

"You're welcome, Adrian," He gently said.

--The Only Bottom At Section Top--