Five o Clock Shadow (FILIPINO-ENGLISH)

3. Bluff

DARKNESS.

Not even a single thing has registered in my brain except a complete void.

I can feel my feet standing on a hard ground, but when I glance to it I cannot see anything but black, and black, and black…

My mind called out to anyone who could hear, but no one responded. My mouth tried to shout, but I cannot do such, like it was glued. I tried to run, but my feet were stuck to the ground too.

Fear.

I can smell the dark stentch of horror looming, hovering above and below me…

…until I realize that the smell was emanated by my body.

I tried to hug my self to stop the darkening whiffs of dread, but I cannot move my arms either. The smell of fear reached my lungs and all I could do is not to breathe deep, but the suffocation is about to become unbearable.

Then, from out of nowhere, a strong hand has gripped my neck, almost making it impossible for me to breathe. “Is this the game you want to play?”

The grip of that hand became stronger until all I could do is to open my mouth in a soundless scream…

I sat up straight in bed, blinking at the dark, holding my neck, hearing nothing but the hum of the fan hovering at my ceiling, and the sound of the heavy breathes that I make.

At the duration of my stay in Terreva, I’ve never felt that it could be this scorching hot. But now, awake, I felt that heat, like gauze soaked in hot water and wrapped around every inch of my body.

Glancing to the clock at the bedside table, I saw that it’s only three in the morning, an hour before I usually get up for work.

I recalled the dream, the nightmare that I had, and realized that it was a mistake since the fear that I felt on that dream has multiplied now that I am fully awake.

I took a glance at my surroundings, and the action helped me relax since no one could ever enter my room except by using the door. There are no windows in this room that I’m in, so I repeatedly say to myself that no one could ever barge in here.

But the dream felt so real.

Shrugging from the fear that I felt, I knew from myself that I can no longer go back to sleep without thinking about that dreadful nightmare.

To prevent the thought from reoccurring in my mind, I stood up from the bed and started to get ready for work, hoping that getting myself busy again would help.

ON a hot Tuesday afternoon, I was tasked to review some papers that were given by Ma’am May. I stretch my arms to relieve some tension then went to give all my attention to the documents.

Ngunit hindi pa man ako makaabot ng papeles na kinakailangan kong basahin ay mayroon na namang tumawag ng aking atensyon.

“Rachelle San Juan, pinapatawag ka sa tenth floor,” pasigaw na sabi ni ma’am May mula sa kanyang pwesto. “Hindi nagsabi kung ano’ng dahilan pero kailangan mo na raw na umakyat doon ngayon.”

Dahil hindi naman mabuting sumagot sa nakatataas sa ‘yo, nag-thank you na lang ako kay ma’am May at tumayo na mula sa aking swivel chair. Kinuha ko ang aking cellphone mula sa mesa, binulsa ito at nagtungo sa elevator upang makaakyat sa pinakadulong palapag ng building.

Along the elevator ride that took me to the tenth floor, questions began swirling my mind. The thought that I was asked to come to the floor where the executives and the owner of the company, has made me nervous that my while body began to shake. When the dumbwaiter stopped, I cupped my shaking hands with each other as I stepped out to the premises of the building where I have never been before.

Nilibot ko ang tingin sa paligid at nakitang ang mga cubicle at mesang naaabot ng aking paningin ay bakante. The fear that I am feeling has doubled when the thought of being fired has popped again in my head. Taking a deep breath, I turn to the receptionist, who’s chewing the end of a pen, and asked, “Excuse me… sabi ng head namin ay pinapatawag daw ako rito?”

The receptionist offered a bored glance at me, “name please.” I told her my name and gave my ID. She took a quick bored glance at the thing then typed something in her computer. “Pinapatawag ka ng Big Boss sa opisina niya, kaso may meeting pang nagaganap doon. Doon ka na lang maghintay sa mga upuan sa labas ng opisina niya. Matatapos na iyon ng mga fifteen minutes or so.”

I smiled and said thanks to the receptionist as she indicated the small hallway that she said would lead to the Big Boss’s office. I walked my way to it and stopped at a sturdy metal bench beside an enormous wooden door.

Kumagat na namang muli ang nerbyos sa aking kalamnan nang maalala ang sinambit ng receptionist; ang big Boss ang nagpatawag sa akin dito, at ang imahe ng halos naubos na budget and sales department ay malinaw pa ring nakatatak sa likuran ng aking isip.

Am I going to get fired, at my one month mark here at the company?

Nang maramdaman kong nagsimulang manghina ang aking mga tuhod, umupo ako sa pinakadulong upuan sa gilid ng pinto at nilabas ang aking telepono. D-in-ial ko ang numero ni Alicia at ilang ring lamang ang lumipas ay mayroon nang sumagot sa kabilang linya.

“Hey, sis. Ano’ng meron?” She answered with a soft tone.

“Hey. Uhmm, kumusta? Kumusta ang pag-aaral mo?” Naibsan ng kaunti ang kabang aking nadarama nang marinig ang boses ng kapatid. Dalawang buwan na rin ang nakalilipas nang lumuwas ako mula sa probinsyang kinalakihan, at nakakakalma lang na isiping kausap ko si Alicia, kahit may distansyang nasa pagitan namin. Ang kapatid ko na ang maging sandalan sa lahat ng aking mga problema. Siya na ang aking pinaka-best friend.

“Heto at nakatunganga sa harap ng study materials ko, kailangan kong mag-review para sa practical exam bukas. Eh, ikaw? Kumusta? Kumusta ang trabaho?” I heard some shuffling of papers, indicating that she’s burying herself again in photocopied notes and books.

“Okay lang naman ang lahat, siguro.” I sigh before I continued to talk, “Nandito nga ako sa labas ng opisina ng Big Boss namin. Sabi ng department head namin ay gusto niya raw akong makausap.”

“Bakit naman daw?” Saglit siyang tumigil at nagsalitang muli. “Oh siya, balitaan mo nalang ako mamaya pagkatapos mo diyan ha? Malapit na kasi akong mabaliw dito.”

“Okay, wish me luck. Love ya, sis.” We bid our goodbyes to each other before Alicia hangs up. As I put the phone back to my pocket, the big wooden door opened to release a swarm of people.

Ineksamina ko ang mga mukha ng mga taong papalabas sa opisina ng Big Boss, at nakitang lahat ng mga ito ay mga interns at trainees nan a-hire noong nakaraang linggo. Iilan sa mga ito ay kabilang sa na-assign sa department namin. Siguro dahil sa kailangan na ma-meet ng interns ang mga nakatataas kaya ay ipinatawag silang lahat.

And would that be the same thing for me, or am I going to get fired?

Nang makalabas ang panghuling trainee mula sa loob, at iminuwestra niyang maaari na akong pumasok sa silid, dahan dahan akong tumayo mula sa pagkakaupo habang pinagsasakop ang nanginginig na mga kamay at nagtungo sa kwartong itinatago ng malaking pintuan.

I shifted my eyes to the ground as I held the knob with trembling hands, “g-good afternoon, Big Boss. Our depertment head s-said that you wanted to s-see me?”

Wala akong naririnig na kahit anong ingay o paggalaw sa saan mang sulok ng kwartong aking kinatatayuan. Higit higit ko lamang ang aking hininga habang hinihintay na may sumagot sa aking itinanong o kahit anumang galaw na makakakuha ng aking atensyon.

A few moments had passed, but still nothing.

Sa marahang paraan, nilibot ko ang aking paningin sa apat na sulok ng silis. Doon ay nakakita ako ng isang shelf na punung puno ng mga libro, mayroon ding mesa na may coffee maker na nakapatong at mga nakahandang tasa. Sa isang sulok naman ay naroon ang isang malaking gray na sofa na nakaharap sa isang pagkalaki-laking telebisyon.

At nang dumapo na ang aking paningin sa gitna ng kwartong kinaroroonan, napasinghap ako nang makita ang taong nakaupo sa likod ng malaking mesa. Nakaupo ito sa isang itim na swivel chair habang nakasandal ang dalawang siko sa sandalan ng upuan. Bumilis ang pintig ng aking puso dahil sa pinaghalong kaba at gulat.

Ang lalaki sa elevator.

Ang lalaking nakatagpo ko sa sidewalk.

The same person with the dark, piercing eyes, aimed right at my direction. My knees trembled in fear when I saw that serious look on his face, and I trembled even more when I felt that dark suffocating aura that I felt at our previous encounter.

Mahigpit kong naisara ang aking mga mata at halos mapatalon sa gulat nang magsalita na ito nang may pag-uutos, kagaya ng tonong gamit nito na nakapagpanginig din sa akin sa takot nang  makasalamuha ko ito sa gilid ng daan, “close the door and take a seat.”

Not wanting to give a bad impression, agad akong tumalima at isinara ang pinto at saka umupo sa isa sa mga upuang nasa harap ng desk ng Big Boss. Muntik na akong mapamura dahil sa mahinang pagkakatama ng aking tuhod sa matigas na kahoy ng mesa dahil sa aking panginginig. Upang mapagtakpan ang takot na nararamdaman, i-f-in-ocus ko na lamang ang sarili sa aking nanginginig na mga kamay at mahinang nagdasal n asana tumigil na ito sa paggalaw.

When I failed to do so, and while waiting for the Big Boss to say anything, I slowly focused my eyes on the nameplate at the center of his desk.

Alexan Del Valle

Chief Executive Officer

Nilingon kong muli ang mga nanginginig na kamay at naisara ang mga mata nang magsimulang mamuo ang mga negatibong palaisipan sa aking utak.

The fact that I was being called by the CEO of the company made me think that it’s either I’m here because I did something commendable, or I’m about to be given a task by the CEO himself, or I have done something terrible.

“What’s wrong, miss?” he paused. “Am I making you nervous?”

Napangiwi ako sa kanyang tinuran. Alam ko namang hindi ko maitatago ang takot na aking nararamdaman, kaya’t wala akong ibang nagawa kung hindi ang itungo lalo ang ulo. Ilang saglit ang lumipas at nakarinig ako ng paggalaw sa paligid at makalipas ang ilang segundo, isang pares ng itim na sapatos ang tumambad sa sahig na kanina ko pa tinitingnan.

I slowly pried my eyes off the ground and look towards the person in front of me while holding my breath. The expression that this person in front of me is holding is a mixture of confusion, anger, regret, and many more things that I couldn’t name. The intensity of his stare is so great that it left me breathless.

“After all this time, you chose to show up like this?” Tila ay nag-iba rin ang tono ng boses niya. It held so much bitterness in it like it wanted me to ask for forgiveness for anything I could have possibly done.

Naguguluhan ko siyang tiningnan dahil sa kaniyang sinabi. Hindi ko alam kung ano ang ibig niyang iparating. Tungkol ba ito doon sa aksidenteng pagkikita namin sa sidewalk? Eh siya nga ang iyong naging rude at agad na umalis?

“A-ano pong ibig niyong sabihin? H-hindi ko po kayo m-maintindihan,” hindi ko na itinago ang pagnginig ng aking boses. Natakot ako kanina dahil sa iba’t ibang mga rason ngunit hindi naman ito ang aking inaasahan.

He scoffed at my response and leaned against the desk while still looking at me with same expression plastered on his face, “stop the bluff now, Giselle. You can blow your own cover now.”

Ha? Ano raw? Giselle?

“So-sorry po, pero si R-Rachelle po ako. Rachelle S-San Juan po,” I answered to him with fear. It seems like he has mistaken me for someone else that’s why he’s been acting so angry.

He seemed to get angrier at what I said. His expression went darker and I shivered at the sight. “Stop it, Giselle. Just stop, right now.” His voice was hard as stone and I could feel my loins jumping from fear.

“So-sorry po, pero hindi po ako si Giselle. Si Rachelle p-po ako,” pag-ulit ko sa pagpapakilala sa sarili. Puno na ng takot ang aking katawan kaya’t iniisip ko na kung paano takbuhan ang nakakasunog na mga titig ng lalaking nasa aking harapan.

“P-pasensya na po kayo, pe-pero nagkamali po y-yata kayo ng p-pinatawag,” itinago ko na sa aking likod ang nanginginig na mga kamay at unti unting tumayo. “K-kung maaari po, b-babalik na po sana ako sa t-trabaho.”

Dahil hindi na ako makapaghintay sa isasagot ng kaharap ay naitungo ko na lamang ang ulo at dali daling umalis sa silid. Malalaking hakbang ang aking ginawa upang madaling makaabot sa gawi ng elevator. Swerte ko na lamang at agad iyong nagbukas kung kaya’t agad kong pinindot ang button ng palapag ng department namin habang tinititigan ang aking harapan, kinakabahang baka ako ay sinundan ng lalaking nagngangalit sa galit.

Nang magsara ang pintuan ng elevator at magsimulang tumahak pababa, saka ko pa lamang napakawala ang hiningang kanina ko pa pinipigilan. Ipinilig ko na lamang ang nanghihinang katawan sa sandalan ng elevator at inisip ang mga pangyayari sa opisina ng Big Boss.

Ang tanong na hindi mawala wala sa aking isip hanggang sa makabalik na sa aking mesa ay kung sino iyong Giselle at bakit ako napagkamalang ibang tao nitong isang misteryosong Alexan Del Valle?

~