Five o Clock Shadow (FILIPINO-ENGLISH)

2.Encounters

NANGHIHINA akong bumangon mula sa pagkakahiga upang patayin ang alarm clock ko sa mesang nasa tabi ng aking kama. Pupungas pungas akong tumayo at nagbihis ng jogging pants at sports brang itim na pinatungan ko ng itim na hoodie. Pagkatapos kong maisuot ang running shoes ay kinuha ko na ang susi ko’t nilisan ang aking kwarto upang makapag-jogging.

Sabado ngayon at walang trabaho kung kaya ay nagkaroon ako ng oras para sa aking sarili. Isang linggo na rin ang nakakalipas mula nang magsimula akong magtrabaho sa publishing company na iyon. Mula noong Lunes na nasisante ang halos lahat sa department namin ay unti unti naman kaming nadaragdagan ng mga panibagong makakasama. Mula sa pagiging apat ay naging sampu na kami kung kaya’t noong kahapon ay hindi na masyadong mabigat ang mga pinapapagawa sa amin dahil marami na kaming nagtutulung tulong para rito.

But amidst all of the calm in the office, I still couldn’t shake the way I felt on the elevator ride that Monday afternoon.

Ngunit lumipas ang halos isang linggo ay hindi ko na ulit nakita pa ang taong nagmamay-ari ng mga titig na iyon. Kahit sa elevator o kung saang parteng naabot na ng aking mga paa ay hindi ko na muli ito nakasalubong. Tinago ko nalang sa sulok ng aking isipan ang mga katanungang nabuo at pinagpatuloy ang mapayapang pamumuhay sa Terreva.

Humihingal akong tumigil sa isang bakanteng lote upang mahabol ang aking hininga. Hindi ko na namalayan na ang daang tinahak ko sa pagtakbo ay mas malayo na kaysa sa kinagisnan kong distansya mula sa apartment building na aking tinutuluyan. Nasa may bandang tuhod lang ang aking mga kamay, at nang umayos na ang aking paghinga ay nilibot ko ang aking paningin sa paligid.

The road is still quiet. May iilan lang na mga taong dumaraan patungo sa kung saan o ‘di naman kaya ay nagja-jogging din katulad ko. Tahimik. Payapa. Things that I surely am missing sa lugar namin. Ngunit hindi ako pwedeng manatili roon, dahil kailangan kong tumulong sa pamilya.

My and Alicia’s mom is almost incapable to work anymore because of age, hindi na pupwedeng iasa na lang namin sa kaniya ang lahat. She has been working her ass off on the lands of people that we were trying to own back, but never had the chance of doing so, since that piece of land is the only remaining legacy that our father has left us. 

At dahil kinakailangan ni Alicia ng sapat nap era upang makapag-aral sa medical school, lalung lalo na’t dahil ang sa Maynila siya mag-aaral, ay wala kaming nagawa kung hindi ang isangla ang lupang iniwan sa amin ng aming ama. Ang perang nalikom naming ay nagkasya sa pagtustos ng unang taon ni Alicia sa medical school, ngunit kinulang pa rin ang aming ipon, kung kaya’t ipinilit nalang ni Ma na patuloy na magtrabaho sa bukid.

I didn’t want to leave Ma at the province, but I needed this to help her in getting the land back and to save for our future.

Kaya ay lagi kong ipinapanalangin sa Diyos na sana’y maihandog Niya sa akin ang bawat mabuting bagay na mangyayari sa akin dito sa Terreva.

When my breathing has finally calmed, I walked the distance back to the apartment while playing the keys on my hand. I wasn’t bothered by anyone passing by since I could see from the long stretch that I’m alone at this side of the road.

Ngunit ilang sandali lamang ang lumipas, mayroong nakasagi ng aking balikat, kung kaya ay napasubsob ako sa gilid sa ‘di ka aya-ayang paraan. Ang susing kaninang nasa aking palad ay nalaglag sa semento kaya ay dali-dali koi tong dinampot habang kalong ng isa kong kamay ang aking balikat.

Hindi naman ako ganoong nasaktan dahil sa pagtama sa aking balikat ngunit ikinagulat ko ito. Nang makuha ko ang aking susi ay agad kong nilingon ang kung anumang aksidenteng nakabangga sa akin, ngunit agad ay nahigit ko ang aking hininga.

It wasn’t a which. It was a who.

At sino ba namang mag-aakalang sa lahat ng kalyeng madaraanan ko ay dito ko pa makakakasalamuha ang taong naging laman ng aking isip sa nagdaang mga araw.

The person who accidentally pushed me was the same person that I was with at that elevator ride, the same person with that piercing gaze that haunted my mind with all the questions and uncertainties. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit bulong ng aking isipan ay nakita ko na ang lalaking ito noon, kahit na ay isang buwan pa lamang akong namamalagi sa Terreva, at ni minsan ay hindi pa ako nakapunta sa ibang lugar sa buong buhay ko.

Why? Why does his gaze registers as a faint memory in my brain?

He’s still wearing the same fixed expression in his face, with those refined jaw, tall nose, and chocolate eyes. His firm body is covered by a gray hoodie and dark gray sweatpants. Judging from his pattern of breathing and the direction he came from, he must have jogged from the other direction of this road that we’re currently in.

When his stare has fixated on me, lalo kong pinigil ang sariling mapasinghap. Ang mga matang nakatitig sa akin ngayon ay tila nangungusap at nais na bumulalas ng mga katanungan, but I may never know what those questions are.

“Are you okay?”

I almost yelped when I heard his voice. It was deep, dark, and coated with such masculinity. It held some kind of authority in it, in which people would really feel the need to answer any question that would slip from his mouth. It was almost hard to muster all the courage to answer him with that deep tone of his.

“Y-y-yes, I’m o-okay,” walang imik akong minura ang sarili dahil sa pagka-utal. Nanatili siyang nakatitig sa akin at hindi ko na makayanan ang bigat sa likod ng mga titig na iyon kaya ay binaba ko ang aking tingin at nag-focus sa daang kinatatayuan. When I heard a shift of movement my attention went to him and saw that he started to walk again along the pavement.

Like he didn’t even care if I was hurt or not.

All I could see now is his back slowly disappearing from my line of sight as he started to run. As he distanced himself away, the dark aura that clouded my vision when he was in front of me follows him. It was something I couldn’t bring myself to describe. There is definitely something in him, something dark, which would definitely make me shiver once I get to know it.

Shrugging from the chills I got on my back at the sudden and swift interaction, nagpatuloy ako sa paglalakad patungo sa apartment na tinutuluyan at nang makabalik doon, nilapag ko sa mesa ang susing hawak at hinanda ang sarili sa bagong araw kakaharapin, kasama ang bagabag na dala ng palaisipang mula sa lalaking aking nakaharap.

MABILIS na nagdaan ang mga araw, kung kaya ay agad akong napabalikwas ng bangon nang tumunog na ang aking alarm clock para sa isang panibagong Lunes. Itong araw na ito ang palatandaan ng panglimang linggo ko sa Terreva, at mula noong aksidenteng aking nasaksihan, at iyong lalaki mula sa elevator, wala namang hindi kaaya-ayang nangyayari.

Nang makarating sa labas ng building na pinapapasukan ay agad kong napansin ang itim na sasakyan na naka-park. Nakaramdam agad ako ng takot na unti unting gumagapang patungo sa aking dibdib. Paano ko ba naman makakalimutan ang Lunes na iyon nang makita ko ang parehong sasakyan na ito sa labas ng publishing company na pinagtatrabahuhan, kung iyon din ang araw na halos lahat ng kabilang sa department namin ay nasisante?

If this car is here, and the owner of it is in the premises again, is someone getting fired again?

I kept my thoughts to myself until I arrived at the department and walked straight ahead to my cubicle. Nang makita ko agad ang tambak ng trabahong iniwan sa aking mesa ay agad akong napangisi, pagkat dumating ang distraction na hindi ko naman hiniling ngunit aking kinailangan. Agad akong umupo at inilaan ang buong atensyon sa mga papeles at nagsimula na sa aking mga gawin.

Midway through the stack of papers, someone poked at the back of my shoulder. Umikot ako gamit ang swivel chair na kinauupuan at nakita si Gracie naa hawak hawak ang isang tasa ng kape, “Happy weeksary sa iyo dito office!” Sambit niya ng may kasamang ngiti. “Good thing you’ve adjusted yourself here in Terreva and in your work. It must be hard to be working away from your family.”

I heaved a sigh from her statement, “it is hard. But I have to do this for them, too. We only have each other to rely on.”

There are many things that I still don’t know about Terreva, and I still have the luxury of time to find out about those. Ngunit sa ngayon ay kailangan kong pagtuunan ng pansin ang pagtatrabaho ng mabuti dito sa kompanya at makapagbigay ng tulong kay Ma at Alicia. Also, I needed to do well in this job I’m in so that I could sustain myself in living here.

In a matter of fact, Ma called me the other day to tell me that we only have to pay the remaining half the price of the land that we pawned since our savings and her work in the farm allowed us to cover half of the amount over the past couple of years. I was happy to know about it, since we are getting closer now to getting back the only thing that Pa left us. Ma was blissful over the phone while telling me the details of her everyday life there at the province, which mostly consisted of cooking hotpots and tasty viands since that day was the fiesta of our patron back at home.

Gracie shrugged, “so I won’t keep you from your work now. Break a leg, girl!” She winked then marched to her own space in the office.

Napangiti ako sa kaniyang sinambit, at bumalik na rin sa trabahong ginagawa. 

~