ONE NIGHT STAND WITH BILLIONAIRIO

CHAPTER 19

"SHAINE LANCE POV"

"Yes, I saw it." Pinili kong sagutin ang tanong ni Lane patungkol sa nakita ko noong nasa Iabas sila ni Lyka sa elevator. Para lubos nang mawala Iahat ng hinanakit ko. Para tuluyan nang kumalma ang puso ko. Nakita ko ang mariing pag pikit ni Lane dahil sa sinabi ko. Napabuga rin siya nang marahas. "But it's okay, I understand. She loves you, you love her. Ako lang talaga yung had lang. Hindi ako nag rereklamo ah, in fact, wala naman akong karapatan mag reklamo. Alam ko naman ang Iugar ko. Wala akong karapatang masaktan." Kahit malakas ang kabog ng aking dibdib dahil sa tinging ibinibigay ni Lane; pilit na pinapakalma ko pa rin ang sarili. Ayaw kong pag taasan siya ng boses.

"Shaine..."

"Sir, I can take care of myself." Matigas ang ekspresiyong sabi ko. "If we cancelled our wedding,

pwede na ulit kayo ni Lyka. o baka nga nag kabalikan na kayo eh" dahil nakita ko kayo ni Lyka nag hahalikan sa elevator. at kahapon tinawagan kita si Lyka sinagod sa cp mo. at ngayon nagmadali ka dahil magkikita kayo. Natatawang dagdag ko.

Sige lang Shaine, mag panggap ka lang, diyan ka naman magaling.

"Shaine, enough..." babala sa akin ni Lane, habang nakatitig na para bang may gustong sabihin.

"Sir Lane, I'm doing you a favor. Alam kong sa gagawin ko, babalik sa dati ang buhay mo. You being with Lyka. Pwede ka rin bumalik sa pagiging CEO kumpanya tito mo" tama Lane pagod na ako subra stress na ako, Nakangiting sabi ko pa sa kaniya. Nakita ko ang

pag salubong ng kaniyang mga kilay at pagtiim ng

kaniyang bagang.

"Hindi na babalik sa dati ang buhay ko Shaine! You have my son; ano gagawin mo ang sinasabi mo?" Galit na tanong niya sa akin. "I'm leaving..."

lnalis ni Lane ang pag kakahawak niya sa mga balikat ko. Sinundan ko lamang siya ng tingin habang palakad-lakad siya sa aking harapan. "Sir Lane, you can be a father to our son, hindi kita pag babawalan doon. But I have to leave, I need to leave." Naramdaman ko ang pag-iinit ng mga mata ko.

"Why?" Tanong niya sa akin sa malumanay na boses. I can see sadness in his eyes. Siguro nalulung kot siya dahil malalayo siya sa anak niya. Pero diba sinabi ko naman na hindi ko siya tatanggalan ng karapatan sa anak namin? "Because of you." sa sinabi ko ay tuluyan nang pumatak ang kanina ko pang pinipigilang luha. Nakita ko ang pag balatay ng sakit sa mukha ni Lane.

"Why?" Nahihirapang tanong ulit ni Lane. Huminga ako nang malalim bago pinunasan ang mga luhang walang tigil na dumadaloy mula sa aking mga mata. "Dahil nasasaktan ako. Sir, kung ipipilit ko ang gusto ko parang sinabi ko na ring magpakamatay na lang ako. Sir,

kung aalis ako, may tiyansang makalimutan kita. lsa pa, I'm only twenty years old, marami pa akong makikilala; na mas mama halin ko at mamahalin din ako."

"Like Nick? " Tanong ni Lane sa blangkong ekspresiyon. "No..." Sagot ko. Totoo naman, dahil hindi ko mahal si Nick.

Hindi na muling nag salita si Lane. Nakatingin lang siya sa akin habang nakatiim ang mga bagang.

"Sir, please, let's end this. Walang patutunguhan ang pagsasama natin. ayaw kuna ipilit pa sarili ko sa Tao ng awa lang ang pagmamahal sakin, kaya Puntahan mona si Lyka, baka kanina pa siya naghihin-" Naputol ang sasabihin ko nang bigla akong kabigin ni Lane. Awtomatikong nanlaki ang aking mga mata nang maramdaman ko ang pag sakop niya sa aking mga labi. Hindi ako nag padala. Malakas ko siyang itinulak hanggang sa makawala ako sa kaniyang halik.

lsang sampal ang ibinigay ko kay Lane. "Don't do that again, mas lalo mo lang akong sinasaktan." Galit na sabi ko bago walang lingon-likod na pumasok ako sa kuwarto.

Nagagalit ako, sa kaniya, sa nangyari, sa nangyayari at sa akin. Gusto kong sisihin ulit si Jerald, pero parang unfair na. Wala naman na kasi siyang kinalaman sa mga nangyayari ngayon. Ako lang talaga ang dapat sisihin. Noon pa man nilinaw nasa akin ni Lane na hindi niya ako mahal. Napilitan lang siguro siyang sabihin na susubukan niya para gumaan ang pakiramdam ko. Para makabawi sa nangyaring muntik nang ikawala ng aking dinadala.

Oh God, I'm so stupid to think that he's doing everything for me. It was all for the sake of our baby. Damn it. Pinalipas ko na muna ang ilang oras bago ako lumabas ng kwarto dala-dala ang mga gamit ko. Marahan kong inilibot ang tingin. Wala na si Lane.

For the last time I assumed na pipiliin niya ako. Pero hindi pa rin talaga. Kaya mas lalong uminit ang ulo ko. Mas lamang ang galit na nararamdaman ko kaysa

sakit. Muli'y saglit kong inilibot ang tingin sa buong condo ni Lane Pinagsawa ko ang aking mga mata sa kabuoan niyon bago tuluyang nag lakad palapit sa pinto. Marahan kong binuksan ang pinto. Awtomatikong napaawang na lang ang bibig ko nang maramdaman ko ang pagdapo ng malakas na sampal sa aking pisnge.

"Where's Lane?!" Sigaw sa akin ni Lyka sabay hila sa buhok ko. "Let me go, I'm pregnant!" Galit na sigaw ko sa kaniya. Hinawakan kong mabuti ang tiyan ko, baka sa ganoong paraan maproteksiyunan ko ang anak ko kay Lyka.

"Nasaan sabi si Lane! He told me na pupunta siya,pero walang Lane na dumating sa hospital! Pinigilan mo siya diba?!" Nanlilisik ang mga matang sigaw niya sa akin. Napaigik ako nang hilahin niya muli ang aking buhok. Gusto kong lumaban, pero di ko magawa, dahil inaalala ko ang anak ko. Natatakot akong baka may mangyaring na namang masama. lsa pa'y

ayaw kong lumaban dahil baka lalo lang akong saktan ang baby ko. Lyka hindi ko alam kung saan nagpunta si Lane!" Sigaw ko! Kaagad kong pinigilan si Lyka sa pag pasok sa loob. Kailangan ko rin siyang makausap. Pero sana nga lang ay hindi niya na ako saktan.

"Ate Lyka, we need to talk." Sabi kong mahigpit na nakahawak sa kaniyang braso.

Pinandilatan niya ako ng mga mata bago malakas na tinanggal ang mga kamay ko sa kaniyang braso. "Hindi natin kailangang mag-usap. Wala tayong dapat na pag-usapan!" "Gusto kong humingi nang tawad sa nagawa ko sa inyo ni Lane. Please, hear me out." "Hihingi ka ng tawad?" Tanong ni Lyka habang may mapaklang ngiti sa mga labi. Kita ko ang galit sa kaniyang mga mata. "Natauhan ka na ba?'' "Ate please, mag usap tayo maayos, "Hindi mona kailangang humingi ng tawad. Dahil kahit lumuhod ka pa't humalik sa aking mga paa, hindi kita patatawarin!" Sigaw ni Lyka sabay tulak sa akin.

Bigla akong napadaing nang tuloy-tuloy akong sumubsob sa sahig. Tumulo ang aking mga luha. I can feel it. I can see blood. Hindi ko napigilan ang mapasigaw. Binalot rin ng kaba ang aking puso. Ayaw kong mag-isip ng kung anu-ano. Pero natatakot pa rin ako!

"Ate Lyka." tulongan mo ako please dalhin mo ako sa hospital please. Umiiyak na tawag ko kay Lyka na abala sa pag hahalughog ng buong unit ni Lane. Hindi pwede. Hindi pwede Paniguradong mas lalo akong kamumuhian ni Lane. Baka ni ang ting nan ako'y hindi niya na gawin kapag nangyari ang kinatatakutan ko. Muli akong sumigaw para humingi ng tulong. Nanlalabo na ang paningin ko dahil sa mga luhang hindi maawat sa pagtulo. I tried to calm myself, pero sa tuwing masusulyapan ko ang pulang likido sa aking harap ay dumudoble ang takot sa aking puso. Baby please kumapit lang kayo kay mommy's please huwag niyo ako Iwan

"Wha-." Natigil ang akmang pag sigaw ni Lyka nang makita ang dugong umaagos sa pagitan ng mga hita ko. Nakita ko ang takot na bumalatay sa mukha niya. Hindi rin nakalagpas sa akin ang bahagyang pagnginig ng kaniyang mga labi. "Ate please, dalhin mo na ako sa hospital." Umiiyak

kong pakiusap. Pero hindi niya ako sinunod. Mabilis na nilag pasan niya ako. "Ate Lyka, maawa ka sa akin, maawa ka sa anak ko." Saglit na natigil si Kylay sa paglakad palayo. Ang buong akala ko'y tuluyan niya na nga akong iiwan. Lalong lumakas ang hagulgol ko nang maglakad siya palapit sa akin. lsang hingang malalim ang pinakawalan ko bago pumikit nang mariin. Pakiramdam ko'y mawawalan ako ng malay.

"Look, I'm doing this because-" hindi na naituloy ni Lyka ang pag sasalita nang may sumigaw sa likuran niya. Hindi ko na iyon napagtuonan ng pansin dahil talagang babagsak na ang mga talukap ko.

"Shaine!" Narinig kong pagtawag sa akin ng kung sino bago ako tuluyang pinanawan ng ulirat. Shaine please lumaban ka at baby mo iligtas kita, humanda ka Lyka ipapa alam ko to kay sir Lance ginawa mo sa mag ina, sigaw ko sa kanya habang patagbo sa elevator"!

White ceiling, yun ang unang tumambad sa paningin ko nang buksan ko ang aking mga mata. I already have an idea kung nasaan ako. Hospital.

"Shaine, I'm glad you're awake." Sabi sa akin ni

Nick habang papalapit sa kinahihigaan ko. Siya ba? Siya ba ang nagdala sa akin dito? "Parating na ang parents mo." Nakangiting sabi niya sa akin. I want to ask him, what happened habang wala akong malay. But I can't, maybe because I don't want to hear his answer. "Si Lyka?" Tanong ko kay Nick. "I don't know, umalis siya kaagad pagkadala sayo sa emergency room." Sagot sa akin ni Nick. Marahan akong tumango nang marinig ang kaniyang sagot. Ilang sandali lang ay hinawakan ko ang aking tiyan. Bakit parang may kulang sa akin? Bakit parang may gusto akong itanong pero ayaw kong sagutin ni Nick?

"Shaine, lalabas lang ako saglit, tatawagin ko ang doct-" "Ang baby ko?" Lakas loob kong tanong kay Nick. Umiwas siya sa akin ng tingin. Parang may itinatago. Parang ayaw niyang sagutin ang tanong ko. lsa lamang ang alam kong ibig sabihin niyon. Shaine ligtas baby mo nasa I.C.U gina orsubahan pa. Hindi ko napigilan ang tuloy-tuloy na pagdaloy ng

luha ko. Hindi siya pwedeng mawala! Hindi pwedeng mawala ang anak ko! Shaine ilihim mo kay Lane buhay anak mo ako bahala sa lahat magpapagap tayo ng wala ng siya sa ganun makapag higanti ka kay Lyka dahil sa kanya muntik na mawala anak mo. buhay sila Shaine kaya makinig ka sa sinasabi ko.

"Maraming Salamat Mariing sabi ko kay Nick. "Shaine..."" Magpalakas ka ha, huwag mo din sasabhin kay Sir Lance dahil pag malaman ni Lyka buhay anak niyo baka balikan niya, Salamat Nick makaka asa ka , sige labas na Ako Shaine sabay bumuntong-hininga bago tahimik na lumabas ng kuwarto.

kaylangan ko umarte ngayon. humanda ka sakin Lyka babalikan kita pag lumakas na Ako, Mabilis kong kinuha ang mga unan sa tabi ko at pinagtatatapon iyon. Maging ang mga pagkain na nasa lamesang katabi ng aking kama ay nagkalat sa sahig nang iyon naman ang napagdiskitahan ko. para maniwa sila lahat. at kunuwari sisi ko si Lyka. kaylangan ko umarte ng totoo. Si Lyka. Siya ang may kasalanan sa pagkawala ng anak ko!

"Ang baby ko!" Sigaw ko habang humahagulgol. "Hindi kita mapapatawad Lyka! Hinding-hindi!" Sigaw ko pa habang ibinabato ang lahat ng bagay na mahawakan ko. para maniwala sila lahat.

"Shaine!" Nagulat ako nang may biglang humawak sa magkabila kong balikat. Hindi ko alam kung bakit, pero tumindi ang galit na nararamdaman ko. Galit, hindi lamang kay Lyka, kundi para rin sa kaniya.

"Shaine, enough. You're hurting yourself!" Galit na sabi niya sa akin. "Wala kang pakialam!" Sigaw ko kay Lane. Bakit ba siya nandito? Para ba masaksihan niya ang

kamisirablehan ko?

"Shaine, anak calm down." Naiiyak na sabi sa akin ni Mommy. Hindi ko napansing kasama pala sila ni Lane. "Calm down?! Mom how can I calm down?! Nawalan ako ng anak!" Humahagulgol na sigaw ko sa kanila.

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha nilang tatlo. Parang hindi sila makapaniwala sa mga narinig mula sa akin.

"W-What?" Tanong sa akin ni Lane. Napansin ko ang panunubig ng kaniyang mga mata. Pero bato na yata ang puso ko para kay Lane. Hindi man lang nakaramdam ni katiting na awa. Teka, bakit ko naman siya kaaawaan? Kung tutuusin kasalanan niya rin naman kung bakit nawala ang anak ko. kaylangan ko umaktin ng totoo para maniwala sila lahat, "Wala na ang anak ko, wala ka nang responsibilidad sa akin. Makakaalis ka na, pwede na kayo ni Lyka, yun naman ang gusto mo diba?" Sabi ko habang galit na nakatitig kay Lane.

Nakita ko ang sakit sa mga mata ni Lane. Huwag niya akong pakitaan ng ganoon dahil hindi na ako madadala pa sa mga ipinapakita niya. Hindi niya na ako mauuto. "Hija, umayos ka nga." Pag sasaway sa akin ni

Daddy. "Pwede ko po bang makausap sandali si Shaine?" Tanong ni Lane sa parents ko. Tututol sana ako kaya lang ay kaagad nang pumayag sina mommy at daddy. Hindi na ako nakaangalnang mabilis silang lumabas ng kuwarto. "Wala na tayong dapat pang pag-usapan. Wala na ang anak ko. Hindi ba't yun lang naman ang hinihintay mo para wala ka nang iisipin sakaling mag kabalikan kayo ni Lyka?!" Mariing sabi ko kay Lane. Kaagad kong iniwas ang aking mga mata nang makita ang pagtiim ng kaniyang mga bagang. "Hindi mo alam ang inasabi mo." Malamig na sabi ni Lane.

Alam ko medyo masakit ang inaakusa ko sa kaniya, pero gusto ko kasing ibalik sa kaniya ang sakit na nararamdaman ko. Gusto kong maramdaman niya rin ang sakit na dinanas ko kay Lyka.

"Sir, alam ko ang sinasabi ko. What happened to our baby was all your fault! Kasalanan ninyong dalawa ni Lyka!" Sigaw ko.

Muli na namang tumulo ang aking mga luha. Sa

tingin ko nga'y hindi iyon nauubos dahil hanggang

.ngayon ay masagana pa nn ang pag-agos nyon.

Mariing pumikit si Lane bago yumuko. "Lance"

"Ano bang nagawa kong mali para gawin niyo sa akin 'to?! Bakit pati yung anak ko kailangan niyong idamay?! Nag paubaya nanga ako diba? Pinakawalan na nga kita! Bakit kailangang mawala pa ang anak ko?!" Umiiyak na sigaw ko sa kaniya.

Naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Lane nang mahigpit. Pero pilit akong kumakawala. Ayaw kong makulong sa yakap niya. Ayaw kong manumbalik ang nararamdaman ko. Ayaw kong maging tanga ulit!

"Sir, siya na lang yung meron ako eh! Sa kaniya na nga lang kita maaalala, tapos bigla siyang mawawala?!" Sigaw ko pa habang itinutulak si Lane palayo."Shaine, please stop. Hindi lang naman ikaw ang nasasaktan, pati ako.

Masakit rin sa akin na mawala ang anak natin." Sabi sa akin ni Lane bago ako muting niyakap.

"Bitawan mo ako Sir! Umalis kana!" Sigaw ko sa kaniya habang pilit na inaalis ang kaniyang mga brasong nakapulupot sa katawan ko. "No! Hindi kita iiwan!" Galit na sagot niya sa akin. Bakit na naman? Wala na nga ang baby diba? Ano pa bang gusto niyang mangyari?!

"Bakit? Dahil ba hindi ka pa tapos na saktan ako?! Sir, sobra pa-"

"Because I love you! Mahal na kita, Shaine! Kaya huwag mo akong itaboy, dahil hindi ako aalis sa tabi mol At hindi mo rin ako iiwan, hindi ako papayag!" Sagot

niya sa akin na nagpatigil sa pagwawala ko.

Mahal? Mahal niya ako? Nagpapatawa ba siya? "Nasasabi mo lang yan dahil sa nangyayari ngayon. Sir hindi niyo ako mahal. Awa ang nararamdaman niyo,

hindi pag mamahal." Sabi ko sabay tulak kay Lane.

Nakawala ako sa pagkakayakap niya, pero saglit lamang iyon at muli na naman akong nakulong sa kaniyang mga braso.

"Mahal kita, maniwala ka man o hindi, mahal kita. Hindi ko 'to sinasabi para lamang paasahin ka ulit o pagaanin ang loob mo. Sinasabi ko 'to dahil iyon ang totoo kong nararamdaman! When you

told me na aalis ka, na iiwan mo ako, naging klaro ang Iahat sa akin. It's not Lyka, it's you that I love." Mahabang paliwanag ni Lane. Naramdaman ko ang pagtulo ng kaniyang mga luha sa aking balikat.

"Sir I saw-" "Yes, you saw us. But you didn't hear what I answered to her."

"Sige, hindi ko narinig, pero wala na akong pakialam Sir. Ayaw ko na, pagod na akong masaktan nang paulit-ulit ng dahil lamang sa minahal kita. Kaya please lang Sir Lane, umalis na po kayo. Ayaw na kitang makita kahit kailan." Sabi ko sa seryosong boses.

Naramdaman ko ang pagluwag ng yakap niya sa akin, hanggang sa matanggal nanga iyon. Hindi ko na siya tiningnan at nahiga na lamang muli patalikod sa kaniya. Tama lang ang ginawa ko. Huli na siya, dahil ayaw ko na. pagod na ako magpakatanga umalis na po kayo simula ngayon ayaw kuna po makita pag mumukha niyo. mag sama kayo ni Lyka..

humanda ka sakin lance dahil Habang kaya ko ilihim buhay anak ko gagawin ko para makapag higanti ako sa inyo ni Lyka.