ONE NIGHT STAND WITH BILLIONAIRIO

CHAPTER 18

"LANCE & SHAINE POV"

Pangalan na, nag pagulo nang tahimik kong buhay. I

know I still love Lyka. But I can't deny the fact that I'm starting to like Shaine.

I don't know what to do. I don't know what to think. Ang nararamdaman ko para kay Shaine ay siyang

dahilan ng pag babago ng aking sistema. Gusto kong

pigilan ang sarili ko sa pagiging sweet kay Shaine. Baka kasi mag bigay na naman iyon ng ikasasakit ng puso niya. Lalo na't alam ko sa sarili kong hindi ko pa sigurado ang nararamdaman para sa kaniya. I tried to love her, but I rea ly can't. 0 baka mahal ko na nga siya pero mas mahal ko si Lyka.

Ewan kuba? basta ang gulo na isipan ko ngayon, remember when went to see her doctor fot her ultrasound. I was so happy when we were waiting for the result.

"Mr. Aragon, pwede na po kayong pumasok. Your wife, is now ready for the ultrasound." Nakangiting sabi sa akin ng isang nurse na umasiste kay Shaine. Tumango lamang ako at sumunod nasa kaniya papasok sa kwartong kinaroroonan ni Shaine. Nakita ko siyang nakahiga sa kama habang nakataas ang damit hanggang sa kaniyang dibdib. Kaagad kong hinawakan ang kaniyang kamay bago pinag masdan ang ginagawa ng Doctor. "Can you see that, Mrs. Aragon? Tatlo Lalaki isang babae ang magiging anak niyo,

Napangiti ako dahil sa narinig ko 4 twis magigin baby naming.at nagulat din ako sa itinawag ng Doctor kay Shaine. Ewan ko ba, pero parang gusto ko ang itinawag niya kay Shaine. Kusa akong napangiti dahil doon. at napaka saya ko,

"But, I want to tell you that, you still need to be careful. Maselan pa rin ang pag dadalang-tao mo. And to you Mr. Aragon, please, take care of wife. Ayaw mo naman sigurong may mangyari ulit na masama sa mag-ina mo diba? " Makahulugang sabi ng Doctor sa akin. Marahil ay naalala nito ang nangyari noon kay Shaine. Kung saan muntik nang mawala ang baby naming.

"I will." Sagot ko bago tumingin kay Shaine na ngayon ay tumutulo na ang luha. Siguro ay masaya siya sa nalamang kasarian ng baby namin. 0 baka may iba pa siyang dahilan na alam kong hindi niya naman sasabihin sa akin. Awtomatikong kumurba ang mga labi ko nang maalala ang pangyayaring iyon. Hindi ko tuloy alam kung paanong itatago ang ngiti sa katabi kong si Shaine. Nasa biyahe kami ngayon pauwi sa condo. Hiniling niya kasing ipagluto ko siya. Hindi ko naman matanggihan dahil baka mag tampo. Ayaw kong mangyari iyon dahil paniguradong hindi na naman niya ako papansinin.

Panaka-naka kong simusulyapan si Shaine. Tahimik lamang siya at parang napakalalim ng iniisip. Hindi na lamang ako nagtanong at muling nag patuloy sa pag mamaneho.

Nang makarating sa condo minium ay kaagad kong inalalayan sa pag baba ng kotse si Shaine. Marahan kaming naglakad papasok sa elevator. Mabuti na nga lang at walang ibang tao. Baka mairita na naman si Shaine at magreklamong mainit 'di kaya'y masikip. Ewan ko ba, parang Iahat yata ng buntis ay mareklamo.

Paglabas namin ng elevator ay awtomatikong

kumunot ang noo ko. Dalawang pamilyar na mukha ang namataan kong nakatayo sa harap ng unit ni Shaine. Kaagad kong hinawakan si Shaine nang lingunin kami ni Jerald. Kasunod nito ang isa pang lalaking nakilala kong kasama noon ni Shaine sa mall. Hindi ko napigilan ang mapatiim-bagang nang lumapit sila sa amin ni Shaine.

"Anong kailangan ninyo?"

"I just want to visit my girlfriend." Mayabang na sagot sa akin ni Jerald. Mukhang hindi talaga ito nadala noong huli itong pumunta sa condo.

lsang ngisi ang pinakawalan ko. "Your girl's not here Jerald Floreters. You can leave now." "Shaine"

Hindi naituloy ni Jerald ang kaniyang sinasabi nang iharang ko ang sarili sa akma nitong pag lapit kay Shaine. Ilang beses akong napatiim-bagang. Ramdam ko ang panginginig ni Shaine. Alam kong takot na takot siya kay Jerald. Kaya kahit sa ganitong paraan ay maibsan ko ang takot na nararamdaman niya.

"Leave or I'll call the cops?" malamig kong sabi na ikinasama ng tingin sa akin Jerald. Wala akong pakialam kung mag mukha man akong masama kay Jerald at sa Ialaking kasama nito. Basta ang alam ko lang, kailangan kong protektahan si Shaine. I don't care what they're going to think. I don't give a damn in their stupid opinions. I only want my girl's safety. lsang marahas na pag hinga ang pinakawalan ni Jerald. Saglit ako nitong tiningnan nang masama bago tuluyang umalis. Maging ako'y napabuntong-hininga nang makalagpas ito sa akin. llang sandali lang ay napatingin ako sa lalaking ngayo'y matamang nakatitig kay Shaine. Awtomatikong umarko ang aking kilay sa paraan ng pagtitig nito.

"How about you? Anong kailangan mo sa asawa ko?" Sinadya kong bigyang diin ang dalawang huling salita para maintindihan nilang off-limits nasi Shaine. "I'm Shaine's friend, I just want to know if she's fine." Makahulugang sagot nito habang nakatitig pa rin kay Shaine. Damn these guys. Ano pa bang gusto nila kay Shaine Napatingin ako kay Shaine na ngayon ay pinangingilagan ang mga mata ko. Anong ibig sabihin niyon? Bakit parang may itinatago siya sa akin? Pakiramdam ko'y may ilang bagay na hindi ko alam. Mga bagay na sila lamang dalawa ng Ialaking ito ang may alam.

"She's doing great, wala ka nang dapat ipag-alala." Masungit kong sabi.

Damn it! Bakit ba hindi na lang ito umalis para naman maka pasok na kami sa loob Kaunting-kaunti na lang maiirita na ako!

"Shaine" "Ayos lang ako, Nick huwag kana mag alala. Totoo yung mga sinabi ni Lane." Mahinang sagot ni Shaine. Hindi ko mapigilan ang pag-igtingan ng mga panga ko. Parang ang bait-bait naman niya sa Nick na ito kumpara sa akin. Oh right, she likes Nick. He's her f*****g crush ni Shaine.

lsang marahas na pag hinga ang pinakawalan ko bago ko hinila si Shaine para makapasok sa loob ng unit. Hindi pa man kami nakakapasok sa loob ay muting tinawag ni Nick si Shaine. "Call me when you need something." maraming Salamat Nick ok lang ako. sige tatawagan kita pag kailangan kuna tulong.

"That's very inappropriate Mr." malamig kong sabi.

Kanina ko pa pinipigilan ang galit na nararamdaman ko. Pero hindi ko mapapalagpas ang kawalang respeto ng kaibigan ni Shaine. "Don't ever dare to come here and talk to Shaine."

"Lane Hindi ko pinansin ang pagtawag sa akin ni Shaine. Hinila ko siya papasok sa loob. Walang imik na naupo naman siya sa sofa. "Lane naman, nakakaawa naman iyong tao. Hindi mona dapat gina noo,

"What do you want me to say, then? That you're still available and free to mingle with anyone you want? Damn it Shaine..."

"Kaibigan ko si Nick siya nag tangol sakin iyon wala dito" "Bullshit! I don't care!" Nakita ko ang biglang paglunok ni Shaine dahil sa pag sigaw ko. Hindi niya siguro inaasahang sisigaw ako. lsang buntong-hininga ang aking pinakawalan bago marahang naglakad palapit sa kaniya.

"I'm sorry, hindi ko sinasadyang sigawan ka." Pag hingi kong tawad bago siya ipinaloob sa mga bisig ko.

Naramdaman ko ang pag tulo ng mga luha ni

Shaine. Mariin akong napapikit dahil doon. Ito ang pina ka ayaw kong mangyari sa lahat; ang umiyak si Shaine dahil sa akin. Alam kong noon ay ilang beses ko na siyang napaiyak. Pero ipinangako ko sa sariling ko hindi kuna iyon mauulit. Ewan ko kung bakit ko iyon nasabi sa sarili. Basta ang alam ko lang, ayaw ko na siyang makitang umiiyak, nasasaktan ako.

"Hey sweetie, I'm sorry, okay? Hindi ko na iyon uulitin." Pag papatahan ko pa kay Shaine. Marahan lang siyang tumango habang nakapa loob pa rin sa aking yakap. llang sandali lang ay tumahan na si Shaine. Saglit ko muna siyang sinamahan sa sofa bago nag pasiyang magluto. Babawi ako. Kahit man lang dito'y makabawi ako sa nagawa ko kanina.

Naawa ako sa kanya kanina pag nakikita ko siya umiiyak nang lalabot mga katawan ko. at natatakot paano kung naisipan niya lumayas at umuwe sa parents niya.. Isa pa to si Lyka paano ba ako maka move on Kung panay tawag niya sakin at punta sa office ko. ipag luluto kuna muna si Shaine bago ako umalis papunta sa office.

"SHAINE & LANCE POV"

Afternoon.

I missed being in office. I missed my friends, I

missed those students na palaging Iaman ng office ko dahil sa pagiging mga pasaway. I missed being the office manager.

I'm almost six months pregnant. I'm very excited and scared at the same time. Baka hindi ko kayanin ang panganganak. Ang dami-dami pang pumapasok na negotibo sa isip ko. Hindi ko rin maiwasan ang malungkot sa isiping aalis na nga ako. Hindi ko rin maiwasang manghinayang. This past few days, laging sweet si Lane. Gusto kong itigil ang plano kong pag-alis dahil sa ginagawa niya. Pero di ko magawa dahil parang may ka akibat na kasinungalingan ang pagiging malambing niya sa akin.

Why? Kasi napapansin ko ang madalas niyang pag-alis. Noong una akala ko sa trabaho lang siya pumupunta. Pero nang minsang tumawag ako sa opisina niya, wala raw siya roon sabi ng kaniyang secretary. Aaminin ko na nasasaktan pa rin ako. Hindi naman kasi ganoon kadaling kalimutan ang nararamdaman ko para kay Lane. Pero hindi ko na patatagalin ang paglagi ko sa condo niya. I need to move out, to be able to forget him. Siguro uuwi na lang muna ako sa pamilya ko. Sa ganoong paraan madali akong makakalimot.

I fixed my things and went to the kitchen to have some snacks. Wala na naman kasi si Lane kaya ako ang nag-aasikaso ng sarili ko. Hindi ko alam kung nasa trabaho ba siya o kung nasaan man.

lsang buntong-hininga ang pinakawalan ko nang maalala ang nangyari last week sa pagitan ni Jerald, Nick at Lane. Alam ko kung paano magalit si Lane. Pero ang nakita ko kahapon ay iba sa kalimitang nakikita ko kapag nagagalit siya sa akin. It was different. Totoong natakot ako sa kaniya kaya hindi ko napigilan ang mapaiyak.

"If you could just love me..." mahina kong sabi habang nakatitig sa kawalan. Bukas na bukas ay aalis na ako. Kakausapin ko lang muna si Lane para mag paalam at humingi ng tawad. Right, kailangan kong humingi ng tawad sa mga katangahang nagawa ko sa kaniya.

I looked at the wall clock, it's already five in the afternoon. Bakit wala pa rin si Lane? Oh wait, bakit ba ako nag tataka na wala pa siya eh, halos madaling araw na nga pala siya kung umuwi. I grabbed my phone and dialed his number. Papauwiin ko na siya, tutallast day ko na rin naman dito sa condo niya, lulubusin ko na iyon. He should be thankful, after all mawawalan na siya ng sakit ng ulo. I was about to say hi when he answered my call. Pero bigla akong natigilan nang marinig ang boses ni Lyka sa kabilang linya. Kaagad kong pinatay ang tawag.

Bakit magkasama sila? Bakit si Lyka ang sumagot ng tawag ko?

Muli akong napa buntong-hininga. Sige, hihintayin ko na nga lang na umuwi si Lane. Hindi ko na lang babanggitin sa kaniya ang nangyari. Baka hindi naman niya alam na si Lyka ang may gamit ng kaniyang cellphone. Naramdaman ko ang pag patak ng luha ko. Akala ko naman dahil last day ko na eh magiging maayos ang

pag-alis ko, hindi pala. Well, hindi naman talaga

magiging maayos, but I expected na makakausap ko si Lane. Umasa na naman pala ako. Nang dumating ang gabi'y mag-isa na naman akong kumain. Hindi ko na naman tuloy napiilan ang malungkot. Sana man lang kahit papaano nakasabay ko si Lane sa pag kainang pero mukha busy siya kay Lyka dahil magkasama sila.

I waited for him.

Nag hintay ako hanggang sa makauwi siya, pero tumuntong na lamang sa alas-tres ng madaling araw ang oras ay wala pa rin si Lane. Nag hintay pa ako saglit, pero wala talaga. That's why, I decided to sleep. Bukas

ko na lang siya kakausapin. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakapikit nang marinig ko ang pagbukas nang pinto. He's here.

Hindi na ako nag mulat ng mga mata dahil sa inaantok na talaga ako. Hinayaan ko na lamang si Lane na mahiga sa espasyo sa tabi ko. I was about to open my eyes when I felt his lips touches my forehead. Mahigpit niya akong niyakap. Naramdaman ko rin ang pag baon niya ng kaniyang mukha sa aking leeg. Lagi niya iyong ginagawa, ewan ko kung bakit. I don't want to assume anything. Because I know, it will just hurt me.

Kinabukasan ay tinanghali ako nang gising. Nag taka ako sandali nang makita ko ang mga maleta ko sa gilid. Oo nga pala, ngayon na ako aalis.

Maingat akong bumangon at pumunta sa banyo. Mahirap na, sabi pa naman ng doctor, maselan pa rin ang pag bubuntis ko kahit na limang buwan na ang dinadala ko. Nang matapos ako ay kaagad na akong lumabas para ipagluto ang sarili, panigurado kasi maaga na namang nakaalis si Lane.

Papasok pa lang ako sa kusina nang manuot sa ilong ko ang mabangong amoy ng bacon at hotdog. Kaagad na nagsalubong ang aking mga kilay. Nandito pa rin siya?

Malapad na likod ni Lane ang una kong nakita nang tuluyan akong makapasok sa kusina. Wala siyang damit pang-itaas, isang grey sweatpants lang ang tangi niyang suot. "Hey sweetie, good morning." Bati sa akin ni Lane. Marahan siyang lumapit sa akin para bigyan ako ng halik sa pisngi. "Hindi ka papasok?" Takang tanong ko habang kumukuha ng gatas. Pinilit kong huwag pag tuonan ng

pansin ang naiwang init ng halik ni Lane sa aking pisngi.

"Hindi, pero may pupuntahan ako." Sagot niya sabay iwas ng tingin.

Lane. Bakit kailangang mag sinungaling ka pa? Pag katapos niyang mag luto ay nag paalam na

siyang mag-aayos ng sarili. Kahit wala akong ganang kumain ay pinilit ko pa ring kainin ang inihanda ni Lane sa akin. lniisip ko rin kasi ang buhay sa sinapupunan ko. Hindi naman ako ganoon katanga para pabayaan ang magiging anak namin.

Ilang sandali lang ay lumabas na rin si Lane na bihis na bihis. Hawak-hawak pa niya ang kaniyang coat. May pag mamadali pa sa kaniyang mga kilos. Para bang mahuhuli ito sa isang usapan.

"Si Lyka." Sabi ko na nag pahinto kay Lane sa pag bukas ng pinto para lumabas. "What about her?" Kunot ang noong tanong niya sa akin.

Ayaw ko sanang sumagot, at mag paalam na lamang na aalis na ako. Pero parang gusto kong ilabas ang Iahat ng sakit na naipon sa aking dibdib. Sa ganoong paraan man lang makaalis akong walang sama ng loob na

dala-dala. "You've been with her for the past few days, right?" Mahinang tanong ko kay Lane.

Hindi siya sumagot, umiwas lamang siya ng tingin. Dahil doon ay lalo lang tumibay ang paniniwala kong nagkikita sila ni Lyka. "Don't worry, I'm not mad." Mahina kong sabi bago marahang lumunok. "Actually I'm going to say that; I won't force you anymore. Hindi na kita pipilitin sa gusto ko. In the first place, ako naman talaga yung sabit. Kung baga sa mag-asawa, ako yung kabit."

"Shaine..." mariing sabi ni Lane. "Paulit-ulit man, pero alam kong ako talaga ang may kasalanan. At kahit pag balik-baliktarin man natin ang lahat, ginagawa mo lang naman ang mga ito dahil may binitiwan kang salita sa mga magulang ko. You still couldn't love me. Kahit kailan, hindi ko mapapalitan ang nag-iisang babae sa puso mo." Sabi ko sa malumanay na boses. I don't want to cry kaya pinipilit kong maging matatag sa harap niya.

"What are you talking about? Why are you telling me those things?" Kunot ang noong tanong sa akin ni Lane. "Let's pull off the wedding. Pero hindi kita tinatanggalan ng karapatan sa anak nating"

"Shaine I'm asking you why are you telling me those things?!" Napapitlag ako sa lakas ng boses ni

Lane. Galit na naman siya.

"You love Lyka; I can see it. I know you really tried to love me, pero hindi mo talaga kaya. Hindi mo magawa. And you're just being sweet because I'm pregnant." Muntik na akong mapasigaw nang ibalibag ni Lane ang coat na hawak niya. Bigla akong napaigik nang hawakan niya ako sa mag kabilang balikat. "You saw it didn't you?" Sunod-sunod ang ginawa kong pag lunok. Damn, mukhang matatagalan pa yata bago ako makaalis.

Sige sakta muna ako huwag mo ng pikilang! jan ka naman magalin lane pag sisigaw sakin tapos kunuwari hihingi kana tawad at mag sorry. diba? Sanay na ako sa ugali mo pinapakita. sige na umalis kana nag aatay pinaka mamahal mo girlfriend,