Pinakiramdaman niya ang sarili. Unti-unti nang nagiging pamilyar ang ganitong pintig ng kangang puso sa bawat beses na nakikita ito. Ayaw niyang tanggapin sa utak na ganito nga ang nangyayari nang kusa. Kung hindi pa siya nabangga sa balikat ng isang nakasalubong na estudyante ay hindi siya titinag. Napaaray siya at napangiwi.
Sa muling pagbaling ng mga mata niya kay Baxter ay animo nakahanda na itong pumasok upang saklolohan siya. Nagdugtong ang mga kilay nito. Mabilis siyang umiling para pigilam ang napipintong paglapit nito. Kung noong una ay mabilis siyang tatakbo kapag nakikita ito, ngayon, batid niya sa sarili, hindi na siya makatatakbo pang palayo mula rito.
Para mapalagay ito, isang matipid na ngiti ang iginawad niya rito. True enough, umatras ito at tahimik na hinintay paglapit
