What That's Style Miss, Yell

CHAPTER 1 Third Person POV Si Yell Fernandez, isang 29-taong-gulang na surgeon, ay kilala hindi lamang sa kanyang kahusayan sa isang kilalang ospital sa Quezon City, kundi pati na rin sa kanyang walang katapusang dedikasyon. Sa gitna ng mga tawag ng kanyang mga kasamahan na magpahinga, mas pinipili niyang ilubog ang sarili sa trabaho. Ang operating room ang kanyang tahanan, at doon niya nararamdaman ang kapayapaan sa gitna ng kaguluhan. Mula sa Doctor’s Lounge, abala si Yell sa pagreview ng case files nang biglang magvibrate ang kanyang pager. Tumunog ang emergency line, kasabay ng mabilis na yabag ng mga nurse sa hallway. “Dr. Fernandez! Emergency incoming—car accident victim, critical condition!” Tumakbo si Nurse Ella patungo sa kanya, hawak ang mga papel ng pasyente. Agad na nagbago ang anyo ni Yell mula sa pagiging kalmado sa pagiging alerto. Ang instinct niya bilang surgeon ay agad na kumilos. “Status?” tanong ni Yell habang patakbo silang dalawa patungo sa ER. “Male, approximately 30 years old. Severe chest trauma, multiple fractures, possible internal bleeding. BP dropping fast, 80/50. He’s tachycardic, heart rate’s at 140,” mabilis na sagot ni Ella, halos sabay na silang pumasok sa emergency room. Pagdating nila sa ER, nakita agad ni Yell ang pasyente—isang lalaki, duguan, halos walang malay, at mabilis na bumabagsak ang vital signs. Nakahiga ito sa stretcher, nakabitin ang kaliwang braso na halatang nabali, habang patuloy ang pagdaloy ng dugo mula sa sugat sa kanyang tiyan. Ang paligid ng ER ay puno ng tunog ng mga monitor, kaguluhan ng mga nurse at doktor na nagmamadali. “Kailangan natin siyang dalhin sa OR, now!” sigaw ni Yell, na agad nag-utos sa kanyang team. Pagdating sa operating room, nagpatuloy ang tensyon. Agad na nagsuot ng gloves si Yell at humanda para sa emergency thoracotomy. Kailangan niyang maagapan ang anumang internal bleeding bago tuluyang bumigay ang pasyente. Tumitibok ang puso ni Yell nang mabilis, ngunit kinokontrol niya ang kanyang emosyon—dito, kailangan niyang maging kalmado. “Scalpel,” malamig at determinado ang boses ni Yell habang inabot sa kanya ng scrub nurse ang scalpel. Mabilis at maingat niyang ginawa ang incision sa dibdib ng pasyente, tinitiyak na makarating siya sa pinagmumulan ng problema bago tuluyang mawalan ng oras. “Too much blood,” bulong ni Yell habang pinagmamasdan ang sugat. “Suction. I need a clear view.” Sumunod agad ang kanyang team, at agad nilang sinipsip ang dugo upang makakita si Yell ng mas malinaw na bahagi. Alam niyang wala silang oras para magkamali. Habang tumutulo ang pawis sa kanyang noo, naramdaman niyang bumabagsak ang t***k ng puso ng pasyente. “Flatline! We’re losing him!” sigaw ng isang nurse, nang biglang tumigil ang tunog ng monitor. “Defib, now!” mabilis na utos ni Yell. Wala siyang oras para mag-alinlangan. Sa bawat segundong lumilipas, mas bumababa ang tsansa ng pasyente. Agad nilang inihanda ang defibrillator. “Clear!” sigaw ni Yell, kasabay ng pagbigay ng kuryente sa katawan ng pasyente. Tumalbog ito nang bahagya, at ilang sandali, bumalik ang t***k ng kanyang puso—isang mahinang beep na tila muling bumuhay sa pag-asa ng lahat sa operating room. Pero alam ni Yell na hindi pa sila tapos. Tumakbo ang oras, at kailangan niyang mahanap ang sanhi ng pagdurugo. “Found it,” bulong ni Yell nang ma-locate ang malaking laceration sa atay ng pasyente. “Liver laceration. Clamp it now.” Mabilis niyang sinunod ang protocol at kinlamp ang ugat ng atay upang mapigilan ang matinding pagdurugo. Halos marinig niya ang sabay-sabay na paghinga ng kanyang team, ngunit walang oras para mag-relax. Nasa critical stage pa rin ang pasyente. “Vitals?” tanong ni Yell habang maingat na tinatahi ang sugat. “Stable for now, Doc,” sagot ng isa sa mga nurse. Napatigil si Yell ng saglit, tumingin sa monitor at sinuri ang status ng pasyente. Tumitibok muli ang puso nito, ngunit nasa gitna pa rin ng panganib. “Good. Prepare him for postoperative care. Gusto kong bantayan niyo siya ng mabuti. Update me every hour,” utos ni Yell, tinanggal ang kanyang gloves at humakbang palabas ng operating room. Paglabas ni Yell sa OR, saka niya naramdaman ang bigat ng tensyon na bumalot sa kanyang katawan. Huminga siya nang malalim, pinapakawalan ang pagod na kanina pa niya iniipon. Ang malamig na hangin sa ospital ay tila saglit na humaplos sa kanya, ngunit hindi ito sapat para pawiin ang bigat ng bawat operasyon. Naghihintay sa labas si Dr. Clara, na sumalubong sa kanya ng bahagyang ngiti. “That was intense, Yell. Break ka na. You deserve it.” Napangiti si Yell ngunit umiling. “There’s always more to do,” sagot niya. Alam niyang hindi pa tapos ang laban ng pasyente—at bilang doktor, wala siyang karapatang huminto hangga’t hindi ito nakakaligtas. Ganito ang buhay sa operating room: isang laban sa pagitan ng buhay at kamatayan. Ngunit sa bawat operasyon, ang puso ni Yell ay laging nakahanda. At sa bawat pasyente, alam niyang kailangan niyang gawin ang lahat ng kanyang makakaya upang manalo. Habang palayo siya sa operating room, sumagi sa isip niya ang pasyente. Alam niyang ginawa niya ang lahat ng kanyang makakaya, ngunit isang bagay ang malinaw—hindi pa tapos ang laban. Pagkatapos ng matagumpay na operasyon, lumabas si Yell sa operating room na bitbit pa rin ang bigat ng sitwasyon. Dumiretso siya sa Doctor’s Lounge, hawak ang isang bote ng tubig habang iniisip ang pasyenteng kakaoperahan lang niya. Malayo pa ang oras para makapagpahinga, pero alam niyang kahit ilang minuto lang ang break, sapat na upang ma-recharge ang kanyang katawan. Kumuha siya ng sandwich mula sa fridge at naupo sa isang sulok ng lounge. Inilapag niya ang bote ng tubig at tumitig sa kawalan, sinisipsip ang tahimik na hangin ng ospital. Para sa kanya, ang mga ganitong sandali ay mga bihirang pagkakataon na makahanap ng kapayapaan sa gitna ng kaguluhan. Pero alam din niya na hindi ito magtatagal. Sa ospital, hindi kailanman tumitigil ang buhay at kamatayan sa pagbabangga. Kahit papaano, masarap ding makakain nang ilang minuto, kahit simple lang ang kanyang snack. Nasa kalagitnaan siya ng pagnguya nang biglang pumasok si Nurse Ella, may bahid ng kaba sa kanyang mukha. Tumigil sa pagkain si Yell at bumaling sa kanya, alam niyang hindi magandang balita ang dala nito. "Dr. Fernandez," hingal na tawag ni Ella, halos nanginginig sa pagkataranta. "We have another trauma case! Car accident victim ulit, but this time, worse than the last one." Napatigil si Yell, agad na binabalik ang focus sa trabaho. Mabilis niyang iniwan ang sandwich, tinanggal ang kanyang coat, at sumunod kay Ella palabas ng lounge. "Anong status ng pasyente?" tanong ni Yell habang mabilis na naglalakad. "Female, mid-thirties," sagot ni Ella. "Multiple fractures, head trauma, and suspected spinal injury. Blood pressure is dangerously low—70/40, and heart rate’s dropping fast." Nakaramdam ng kaba si Yell, pero hindi niya ito pinakita. Ang ganitong sitwasyon ay nangangailangan ng mabilis na aksyon, walang puwang para sa pag-aalinlangan. Pagsapit nila sa ER, mabilis nilang nakita ang pasyente—isang babae, duguan at walang malay, ang mukha ay puno ng sugat at ang katawan ay nababalot ng mga pasa at gasgas. Ang mga paramedic ay mabilis na nagbigay ng report habang ang mga nurse ay abala sa pag-stabilize ng kanyang mga vital signs. "Severe head trauma," sabi ng isa sa mga nurse, na mabilis na nagpapaabot ng mga gamit kay Yell. "Her pupils are unreactive, possible brain injury." Hindi na nag-aksaya ng oras si Yell. "Prepare for immediate CT scan. Kailangan natin makita ang extent ng damage sa ulo at gulugod. Pero stabilize muna natin siya." Habang minamadali ng team ang paglalagay ng mga IV at intubation, mabilis na nagdesisyon si Yell. Alam niyang bawat segundo ang magdidikta ng buhay at kamatayan para sa pasyenteng ito. Ilang minuto ang lumipas at natapos na ang CT scan. Habang tinitignan ni Yell ang mga resulta, nakita niya ang matinding pagdurugo sa utak ng pasyente. Mayroon ding pinsala sa spinal cord na nagdagdag pa sa komplikasyon ng sitwasyon. Ang utak ay nasa delikadong kondisyon, at anumang pagkakamali sa operasyon ay maaaring maging sanhi ng tuluyang pagkamatay o paralisis. Mabilis na bumalik si Yell sa ER at ini-report ang findings sa team. "There’s severe brain hemorrhage. Kailangan nating operahan siya ngayon. Prep the OR for craniotomy. We also have to be very cautious with her spine. Any wrong move could cause permanent damage." Mabilis ang kilos ng buong team habang si Yell ay naghahanda na para sa isa na namang komplikadong operasyon. Walang oras para mag-isip ng pagod. Sa kanyang isip, isang buhay na naman ang nasa kanyang mga kamay, at wala siyang balak na matalo. Pagdating sa operating room, muling naramdaman ni Yell ang pagbilis ng t***k ng kanyang puso. Alam niyang napakahirap ng magiging operasyon, ngunit kailangan niyang manatiling kalmado at tiwala sa kanyang kakayahan. Sa bawat galaw ng kanyang kamay, buhay ng isang tao ang nakataya. "Scalpel," utos niya, na agad naman inabot ng scrub nurse. Mabilis siyang gumawa ng incision sa anit ng pasyente upang ma-access ang utak nito. Mula sa kanyang posisyon, kitang-kita niya ang internal bleeding na nagdudulot ng pressure sa utak. Kailangan niyang alisin ito bago tuluyang maging fatal ang pinsala. "Careful… suction," utos niya, habang sinisipsip ang dugo sa loob ng cranial cavity. Ang buong operating room ay tahimik, maliban sa tunog ng mga monitor at ang rhythmic na paghinga ng mga makina. Pagkatapos ng ilang minutong maingat na paggalaw, natanggal ni Yell ang natitirang pressure at natigil ang pagdurugo sa utak. Ngunit hindi pa natatapos ang laban. May malaking laceration sa spinal cord na kailangang maagapan. "Let’s move to the spine," sabi ni Yell. Alam niyang isa itong delikadong bahagi ng operasyon. Isang maling galaw at pwedeng tuluyang ma-paralyze ang pasyente. "Careful... steady," bulong niya sa sarili habang inihanda ang mga kinakailangang instrumento. Ang mga mata ni Yell ay hindi kumukurap habang maingat niyang inaayos ang pinsala sa spinal cord. Ang bawat galaw ng kanyang kamay ay sinukat, at halos maramdaman niya ang kabog ng kanyang puso sa bawat segundo ng pag-opera. Ilang minuto pa ang lumipas, at sa wakas, matapos ang maselang pag-aayos, natapos na rin ang operasyon. "Tapos na," sabi ni Yell, napatingin sa monitor na nagpapakita ng stabilizing vitals ng pasyente. Huminga siya ng malalim at dahan-dahang tinanggal ang kanyang gloves. "Good job, everyone." Pagkalabas ni Yell sa operating room, nakita niya ang buong surgical team na naghihintay sa kanya sa hallway. Napuno ng palakpakan ang paligid. Alam nilang ang operasyon kanina ay napakahirap, at hindi basta-basta ang na-achieve ni Yell. "That was amazing, Dr. Fernandez," sabi ni Nurse Ella, hindi mapigilan ang ngiti. "You just saved another life." Nakangiti si Yell, ngunit sa loob niya, alam niyang hindi lamang ito tungkol sa pagsalba ng buhay. Ito ay tungkol sa bawat pasyenteng ipinaglalaban niya araw-araw, bawat operasyon na ginugugulan niya ng lahat ng kanyang lakas at galing. "Thanks," sagot niya, tumingin sa kanyang mga kasamahan. "But remember, it’s always a team effort. We did this together." Lumapit si Dr. Clara at tumango. "Pero walang duda, Yell. You led the charge, and you did it flawlessly." Ngumiti lang si Yell, ngunit alam niya sa kanyang puso na ang bawat araw sa ospital ay isang laban. At sa bawat laban, hindi siya kailanman titigil hangga't hindi siya nananalo.