What That's Style Miss, Yell

"Brain Tumor"

CHAPTER 2

Yell POV

Isang umaga, nagising si Yell sa tunog ng alarm clock na tumutunog sa kanyang bedside. Habang pinipilit niyang bumangon, sumagi sa isip niya ang mga naging karanasan sa operating room sa nakaraang linggo. Napakarami nang mga pasyente ang dumaan sa kanyang buhay, ngunit sa mga oras na iyon, isa lamang ang tumatak sa kanyang isipan: ang babae mula sa aksidente na nailigtas niya.

Nakatakbo na siya sa ospital, abala sa mga gawain at operasyon. Ngunit sa kabila ng lahat, napagtanto niyang hindi pa siya naglalaan ng oras para sa sarili niya. Kailangan niyang harapin ang isang bagong simula—hindi lang sa kanyang karera kundi pati na rin sa kanyang personal na buhay. Iyon ang panibagong hamon na tila hindi niya matakasan.

Habang papasok siya sa ospital, tinawag siya ni Nurse Ella. “Dr. Fernandez! May case na naman tayong dapat asikasuhin. I’m glad you’re here!”

“Anong meron?” tanong niya habang naglalakad sila patungo sa ER.

“Meron tayong incoming na pasyente mula sa motorcycle accident. Critical din ang kondisyon,” sabi ni Ella, na tila nananabik na ipahayag ang sitwasyon.

Nag-aalala ang isip ni Yell, ngunit kailangan niyang manatiling kalmado. "Prepare the team. We need to be ready," sagot niya habang papasok sila sa ER. Ang mga pader ng ospital ay tila nagiging pamilyar sa kanya—mga pader na puno ng kwento, mga laban, at mga panalo.

Dumating ang pasyente, isang lalaki, at agad na sinalubong ng mga nurse at doktor. Habang tinitingnan niya ang sitwasyon, naramdaman ni Yell ang sakit at pagkabahala sa mga mata ng pamilya ng pasyente. Nandiyan ang takot at pag-asa sa kanilang mga mukha.

“Severe head trauma, broken ribs, and internal bleeding,” ani ng isa sa mga nurse. “BP is dropping—65/30.”

"Maghanda para sa immediate intubation," utos ni Yell. Mabilis ang galaw ng kanyang isip. Hindi lang buhay ang nakataya; kailangan niyang hawakan ang sitwasyon at magbigay ng pag-asa.

Habang nag-uumpisa ang proseso ng pag-stabilize ng pasyente, napansin ni Yell ang isang bagay na hindi niya inaasahan. Ang mga mata ng lalaki ay naglalaman ng kaunting pagkakaalam—alam niyang hindi ito basta-basta na pasyente.

“Anong pangalan ng pasyente?” tanong ni Yell sa isang nurse.

“Markus De Vera, 28 years old,” sagot ng nurse. “He’s a paramedic. Just finished his shift before the accident.”

Dahil sa mga salitang iyon, biglang nagbukas ang mga alaala ni Yell. Isang linggo na ang nakalilipas, naisip niyang makahanap ng oras para magpahinga at mag-enjoy sa buhay. Pero sa kabila ng mga paghahanda niya, tila laging may hadlang. Ngayon, harapin ang isang paramedic na, tulad niya, ay nagbibigay ng serbisyo sa mga tao. Ang pagkakasangkot nito sa aksidente ay nagbigay-diin sa takot na nararamdaman niya sa kanyang sariling mga gawain. Ang bawat pagkilos niya ay may panganib, at ang bawat desisyon ay maaaring humantong sa mas malalim na sugat—hindi lang para sa pasyente kundi para sa kanyang sariling puso.

“Get the CT scan ready. We need to know the extent of his injuries,” sabi ni Yell, na muling bumalik sa kanyang propesyonal na pag-iisip. Sa oras na ito, walang puwang para sa emosyon; kailangan niyang ihandog ang kanyang buong atensyon sa buhay ni Markus.

Ilang minuto ang lumipas, at muling nakuha ni Yell ang kanyang focus. Nakita niya ang mga resulta ng CT scan. “There’s a significant hematoma in the brain,” bulong niya, at tumingin sa kanyang team. “We need to prepare for craniotomy.”

Habang abala ang team sa paghahanda, naramdaman ni Yell ang bigat ng responsibilidad sa kanyang mga balikat. Kailangan niyang magsagawa ng tama—para kay Markus, at para sa lahat ng mga tao na umaasa sa kanya. Sinalarawan ni Yell ang kanyang mga alaala sa panahon ng training, at sa bawat hakbang, pinili niyang maging mas matatag.

Maya-maya, nag-umpisa na ang operasyon. Mabilis ang galaw ni Yell, at sa bawat incision, ramdam niya ang pagdami ng mga pangarap na naglalaban sa isip niya—mga pangarap na hindi pa niya naabot, mga pagkakataon na tila nawala sa kanya.

“Scalpel,” utos niya habang tinitingnan ang mga daliri ng kanyang team, sabik na naghihintay sa kanyang susunod na utos. Ang operating room ay tahimik, puno ng tensyon at determinasyon.

“Clear the area,” sabi niya habang sinisimulan ang craniotomy. Ang utak ni Markus ay nangangailangan ng mabilis na atensyon. Sa bawat paghiwa, muling bumalik ang takot sa kanyang isip—takot na makagawa ng mali at mawala ang isang buhay.

Matapos ang mahaba at maselang operasyon, natapos ni Yell ang lahat. Ang pagdurugo ay natigil, at ang utak ay matagumpay na na-repair. Habang lumalabas siya ng operating room, muling naramdaman ni Yell ang mga palakpakan at pag-amin sa kanyang husay. Ngunit ang mga palakpak ay hindi naging sanhi ng kanyang kasiyahan.

“Good job, Yell!” bulong ni Clara sa kanya, nakangiti. Pero sa kabila ng mga ngiti, tila may kabigatan pa rin sa kanyang puso. “You saved him.”

“Yeah, but he’s still not out of danger. We’ll have to monitor him closely,” sagot ni Yell. Nais niyang maramdaman ang tagumpay, ngunit sa loob niya, hindi niya magagampanan ang lahat.

Bumalik siya sa kanyang opisina at umupo sa kanyang desk, pinagmamasdan ang mga ulat ng mga pasyente. Ang kanyang isip ay tila naliligaw, naguguluhan sa lahat ng mga pangyayari. Nagsimula na siyang makaramdam ng pagkabahala—tungkol sa kanyang sarili at sa kanyang hinaharap. Gusto niya ng bagong simula, pero hindi niya alam kung paano.

“Hey, you okay?” tanong ni Ella nang makita siyang malalim ang iniisip. “You did great today. You need to give yourself more credit.”

“Thanks, Ella,” sagot ni Yell, ngunit ang puso niya ay naguguluhan. “I just… I feel like I’m stuck. I need to figure things out.”

“Alam mo, minsan ang mga bagay ay hindi nagiging perpekto,” sabi ni Ella. “Kailangan lang natin hanapin ang tamang oras para sa sarili natin. Kahit na doctor ka, tao ka pa rin. Don’t forget that.”

Napaisip si Yell sa mga salitang iyon. Maraming pagkakataon na naisip niya ang mga bagay na ito, ngunit palaging naisantabi sa ilalim ng mga operasyon at pasyente. Ngayon, nararamdaman niya ang pangangailangan na magbago. Ang bagong simula ay hindi lang tungkol sa kanyang trabaho; ito ay tungkol din sa pagkilala sa kanyang sarili—sa kanyang mga pangarap, takot, at hangarin.

Minsan, kailangan lang niya ng pahinga, at sa kabila ng mga pasyente, dapat din niyang isaalang-alang ang kanyang sariling kalusugan. At sa bawat pagkakataon, naisip niya ang mga bagay na nagbigay ng saya sa kanya—mga aktibidad na hindi niya nagagawa sa sobrang abala.

“Maybe I should take some time off,” bulong niya sa sarili. “Baka kailangan ko ng break.”

Minsan, ang pinakamagandang simula ay nagsisimula sa tamang desisyon—ang desisyong maglaan ng oras para sa sarili. Kung gusto niyang maging epektibong surgeon, kailangan din niyang bigyang halaga ang sarili at ang kanyang mga pangarap. Ngayon ang tamang panahon para sa bagong simula, at handa na siya.

Isang araw, habang nag-aasikaso si Yell ng mga reports sa kanyang opisina, may pumasok na nurse na may dala-dalang mga medical records. “Dr. Fernandez, may bagong pasyente tayong darating. Isang batang lalaki, 10 years old, na nagreklamo ng matinding sakit ng ulo at pagsusuka. Kailangan ng check-up.”

Napatingin si Yell sa mga medical records at nakita ang pangalan: Lucas Santos. Puno ng pag-aalala ang mukha ng nurse. “May family history ng cancer ang bata, kaya dapat maging maingat tayo.”

“Okay, let's get him ready for examination. Call his mother, and let’s see what’s going on,” sagot ni Yell, na muling naramdaman ang bigat ng responsibilidad sa kanyang mga balikat. Isang bata na maaaring may malubhang sakit—hindi ito isang ordinaryong check-up. Sa isip ni Yell, bumalik ang mga alaala ng kanyang mga pasyenteng walang malay at ang sakit na dulot ng mga ganitong balita.

Dumating si Lucas kasama ang kanyang ina, si Althea. Puno ng pag-aalala at takot ang mga mata ng babae habang pinapatingnan ang kanyang anak. “Doc, please help him. Nagsimula itong sumakit ang ulo niya mga ilang linggo na ang nakakaraan, pero ngayon, sobrang grabe na,” sabi ni Althea, halos nahulog ang mga luha sa kanyang mga mata.

Nang bumalik ang tingin ni Yell kay Lucas, nakita niya ang bata na tila nahihirapan, ang mukha ay payat at maputla. “Hey, Lucas,” sabi niya nang may ngiti upang maaliw ang bata. “I’m Dr. Yell. I’m here to help you. Can you tell me where it hurts?”

“Sa ulo po, Doc,” sagot ni Lucas, halatang nahihirapan. “Parang may tumutukso sa isip ko, tapos nagiging madilim ang paligid ko.”

Ipinakita ni Yell ang kanyang empatiya, bagamat alam na siya’y nahaharap sa isang malubhang sitwasyon. “Okay, we will take good care of you. First, I’m going to check your vitals and then we’ll do some tests. I promise, we will find out what’s wrong.”

Habang sinisiyasat ni Yell si Lucas, nag-iisip siya ng mga posibleng sanhi. Ang mga sintomas ay maaaring maging tanda ng maraming kondisyon, ngunit ang mga salitang “family history ng cancer” ay hindi maalis sa kanyang isip. Kailangan niyang maging maingat sa mga susunod na hakbang.

“Ella, can you prepare for a full neurological exam? Let’s do a CT scan to rule out anything serious,” utos niya sa nurse, na agad namang umalis upang ihanda ang lahat.

Habang naghihintay si Yell sa mga resulta, patuloy na nakatuon ang kanyang atensyon kay Lucas. Sinubukan niyang aliwin ang bata. “What do you like to do, Lucas? Do you have a favorite toy or game?”

“Gusto ko po ng Lego, Doc. Nakakabuo po ako ng mga spaceship,” sagot ng bata, may kaunting ngiti sa kanyang mga labi.

“Talaga? Magaling ka palang mag-imbento! Ako rin, mahilig akong mag-construct ng mga bagay. Baka pag gumaling ka, mag-construct tayo ng spaceship dito sa ospital,” sagot ni Yell habang iniisip ang mga paraan para maging mas magaan ang sitwasyon.

Ilang sandali pa, bumalik ang nurse na may dalang resulta mula sa CT scan. Mabilis na tiningnan ni Yell ang mga larawan, at sa bawat sandali, ramdam niya ang kanyang puso na tila nagdududa. Ang mga imahe ay tila may mga anomaliya, mga puting spot na hindi dapat naroon.

Nakita ni Yell ang pag-aalala sa mata ni Althea habang nag-aabang ng balita. “Doc, ano pong findings? Anong sakit ng anak ko?” nagmamakaawa ang ina, humihikbi na.

Naramdaman ni Yell ang bigat ng mensahe na kailangan niyang ipahayag. “Ma’am, based on the CT scan, may nakita tayong abnormal growth sa utak ni Lucas. Kailangan natin itong suriin nang mas mabuti. Mukhang… may brain tumor siya.”

Parang biglang bumagsak ang mundo ni Althea. “What do you mean? Tumor? Hindi po, Doc! Wala po kayong sinasabi na ganoon!” sagot niya, puno ng takot at pangungulila.

“Ma’am, I know this is hard to hear, pero kailangan nating kumilos agad. Ang mga ganitong kondisyon ay mas madaling maagapan kapag ito ay na-detect ng maaga. Kailangan nating gumawa ng MRI at biopsy para makakuha ng mas tiyak na impormasyon,” sagot ni Yell, tinatangkang maging mahinahon.

Lumapit siya kay Lucas, na nakatitig lamang sa kanya, parang hindi makapaniwala. “Lucas, okay lang yan. Nandito ako para sa’yo. I’ll do everything I can to help you, okay?”

“Doc, magaling po ba ako?” tanong ni Lucas, ang mga mata ay puno ng pag-asa kahit sa gitna ng masakit na balita.

“Of course, Lucas. We’ll fight this together,” sagot ni Yell, sabay hawak sa kamay ng bata. Naramdaman niya ang liwanag ng pag-asa na nagbibigay ng lakas sa kanila sa gitna ng dilim.

Maya-maya, umalis si Yell upang ipaalam ang mga findings sa kanyang team. Habang naglalakad siya sa hallway, ang kanyang isip ay puno ng mga tanong. Ano ang magiging epekto ng balitang ito sa buhay ni Althea at Lucas? Paano niya mapapangalagaan ang mga pasyenteng ito sa kabila ng kanyang mga alalahanin?

Pagdating sa conference room, sinimulan niyang ipaliwanag ang sitwasyon sa kanyang team. “We have a critical case. Lucas Santos, 10 years old. May brain tumor, at kailangan natin siyang i-refer para sa surgery and further treatment.”

“Dr. Fernandez, ano ang prognosis?” tanong ni Clara, nakatuon ang tingin sa kanya.

“Depende ito sa tumor—kung gaano ito kalaki at kung anong klase ito. Kailangan nating gawin ang biopsy agad. Mas maaga tayong makakuha ng mga resulta, mas mabuti,” sagot ni Yell, nananatiling positibo kahit sa kabila ng kanyang takot.

Matapos ang meeting, bumalik si Yell kay Lucas. “Lucas, we need to do some more tests. I need you to be brave for me, okay? We’re going to figure this out.”

Tumango si Lucas, kahit na puno pa rin ng takot ang kanyang mga mata. “Doc, gagawin ko po ang lahat,” sagot ng bata, nakangiti kahit na nahihirapan.

Pagkatapos, lumapit si Althea, nanginginig ang mga kamay. “Doc, anong mangyayari sa anak ko? Anong mga options namin?”

“Ma’am, may mga treatment options tayo, tulad ng chemotherapy at radiation. Pero ang pinakaunang hakbang ay ang operasyon. Kailangan nating tanggalin ang tumor upang makita natin ang susunod na hakbang,” sabi ni Yell, nag-aalok ng kanyang pinakamainam na ngiti.

“Gagawin ko ang lahat para sa anak ko,” sabi ni Althea, na tila muling bumalik sa kanyang lakas.

Nakita ni Yell ang apoy sa mata ni Althea, at sa mga sandaling iyon, alam niyang ang laban ni Lucas ay hindi lamang laban ng isang bata kundi laban ng isang ina para sa kanyang anak.

“Walang makakapigil sa atin, Ma’am. Magtutulungan tayo,” sabi ni Yell, nakangiti sa ina. Sa kabila ng kanyang mga alalahanin, nakaramdam siya ng kasiguraduhan na kasama ang kanilang determinasyon, maaari silang makatawid sa mga hamon na darating.

Ngunit sa kaloob-looban niya, nag-aalala pa rin siya. Ang buhay ng isang bata ay nakasalalay sa kanyang mga desisyon. At sa mga darating na araw, magiging malaking pagsubok ang kanyang dedikasyon bilang isang surgeon at bilang isang tao.