What That's Style Miss, Yell

"Unang Pagtatagpo"

CHAPTER 3

Third Person POV

Matapos ang matagumpay na operasyon ni Lucas, umalis si Yell sa operating room na may ngiti sa kanyang mukha. Ang mga palakpakan at mga pasasalamat mula sa kanyang team ay patunay ng kanyang kasanayan. “Good job, Yell!” sabi ni Clara habang tinatapik ang kanyang balikat.

“Thanks, Clara. But it’s not over yet. We need to keep monitoring Lucas for any side effects,” sagot ni Yell, kahit na sa likod ng kanyang ngiti, nagkukubli ang isang damdamin na hindi niya lubos na maipahayag. Ang operasyon ay naging matagumpay, ngunit ang mga hamon na dulot ng cancer ay patuloy pa ring nananatili.

Maya-maya, lumapit si Nurse Ella na may hawak na clipboard. “Dr. Fernandez, nakausap ko na ang ina ni Lucas. Masaya siya sa resulta ng operasyon, pero nag-aalala siya sa chemotherapy.”

“Normal lang ‘yun. Ipagpatuloy ang pagpapalakas ng loob sa kanya. Sabihin mong may mga resources tayo para makahanap ng support group,” tugon ni Yell. Minsan, ang pag-aalaga sa mga pasyente ay hindi lamang tungkol sa pisikal na kondisyon kundi pati na rin sa kanilang emosyonal na kalagayan.

Habang naglalakad si Yell patungo sa kanyang opisina, hindi maiwasang mag-isip tungkol kay Lucas at sa kanyang ina. “Kailangan ko talagang makagawa ng isang bagay para sa kanila,” bulong niya sa sarili.

Pagdating sa opisina, nag-ayos siya ng mga records ng pasyente. Kasama ng kanyang mga iniisip, may isang lihim na patuloy na umuukit sa kanyang isipan. Sa kabila ng kanyang reputasyon bilang isang mahusay na surgeon, may isang aspeto ng kanyang buhay na hindi alam ng sinuman—ang kanyang lihim na kaalaman tungkol sa mga posisyon sa pagtatalik.

Isang kakaibang kaalaman na nakuha niya mula sa mga nakaraang relasyon at karanasan. Saksi siya sa mga kwentong puno ng ligaya, sakit, at mga natutunan mula sa mga pagkakamali. Ang mga aral na ito ay nagbigay sa kanya ng malalim na pag-unawa sa mga interaksyong ito. Ang kanyang kahusayan sa pakikipag-ugnayan ay hindi lamang limitado sa kanyang propesyon; ang puso niya ay puno ng mga alaala at natutunan na hindi niya maipahayag.

Iyon ang kanyang lihim na kasanayan—ang maging “master” sa mga natatanging paraan ng pagmamahal. Ngunit, sa kabila ng lahat ng ito, naiwan siyang nag-iisa. Maraming mga pagkakataon na nais niyang ibahagi ang kanyang kaalaman, pero laging may takot na baka hindi ito maunawaan ng iba.

Maya-maya, nag-ping si Yell sa kanyang computer. Nakita niyang may bagong email mula kay Clara. “Hey, Yell! Game ka ba mamaya sa bar? Mag-reunite tayo ng mga doctors at mag-celebrate ng mga successful surgeries!”

“Sure! Anong oras?” sagot ni Yell habang nag-iisip kung tama ang pagkakataon na makihalubilo sa kanyang mga kasamahan.

Kinagabihan, nagpunta si Yell sa bar, excited na makasama ang kanyang mga kaibigan. Nandoon na ang ilan sa mga doctor at nurses, masaya at puno ng tawanan. Si Clara ay nandiyan, may hawak na baso ng beer. “Dr. Fernandez! I’m glad you came! This is for you!” sabay taas ng baso.

“Salamat, Clara! Cheers!” sumagot siya habang sinasalubong ang baso. Ang mga tawanan at kwentuhan ay nagbigay ng saya sa kanyang puso.

“Alam mo, Yell, sabi nila may lihim kang kaalaman sa pagmamahal. Bakit hindi mo kami ituro?” pabirong tanong ni Clara, na nagdulot ng tawanan mula sa iba.

“Secret lang ‘yan. Baka hindi niyo kayanin,” sagot ni Yell, na nag-iisip sa mga bagay na maaaring mangyari kung ibabahagi niya ang kanyang kaalaman.

“Come on! Just one tip!” nagmamakaawa si Clara.

“Okay, fine! Here’s one: ‘Communication is key,’” sabi ni Yell, sabay tawa sa mga nakikinig. “Kung gusto mong magtagumpay sa anumang relasyon, mahalagang mag-usap at mag-open up.”

“Good point! Dapat ilagay natin ‘yan sa patient care,” sagot ng isang nurse, si Mae. “Para hindi sila mabalisa sa mga check-up!”

Habang nag-uusap sila, napansin ni Yell ang isang babae sa kabilang sulok. Siya si Mia, isang psychologist na kilala sa kanilang ospital. Nakita niya itong nakatingin sa kanya, parang may gustong ipahayag.

Matapos ang ilang minuto, lumapit si Mia. “Hey, Yell! Anong pinag-uusapan niyo diyan? Nakikita kitang masaya,” sabi niya na may ngiti.

“Celebration of successful surgeries! At syempre, mga tips sa buhay,” sagot ni Yell. Sa likod ng kanyang ngiti, naramdaman niya ang isang koneksyon kay Mia na tila hindi nawala mula nang sila ay unang nagkita.

“Gusto mo bang sumama sa akin sa labas? I want to talk to you about something serious,” tanong ni Mia, at nakaramdam siya ng pag-aalinlangan. Hindi niya alam kung paano ito dadalhin, ngunit may kakaibang pwersa na nagtutulak sa kanya.

“N-no problem! Let’s go,” sagot ni Yell, na tila nabigla sa kanyang sariling sagot.

Sa labas ng bar, humarap si Mia sa kanya. “Yell, I know you’re a great surgeon, but I want to discuss something deeper. You have a way of understanding people. Have you ever thought about how your experiences shape not just your profession, but your personal life as well?” tanong ni Mia, puno ng kabatiran.

“Of course, Mia. Pero hindi ko alam kung paano ko maipapahayag ang mga iyon sa iba,” sagot ni Yell, tila nag-aalangan.

“Maybe you should! Maraming tao ang maaaring makikinabang sa iyong kaalaman at karanasan. You have so much to offer,” paliwanag ni Mia, na nagbigay ng lakas sa kanya.

Isang kakaibang damdamin ang umusbong kay Yell. “You think so? Paano kung hindi nila ako maintindihan?”

“Don’t underestimate the power of sharing your story. Baka makahanap ka ng mga taong katulad mo. At sa proseso, makakatulong ka sa iba,” sagot ni Mia.

Naramdaman ni Yell ang isang pag-asa na tila nawala sa kanya sa loob ng mahabang panahon. Ang mga salita ni Mia ay tila nagbigay-diin sa mga bagay na hinahanap niya. Sa likod ng kanyang katayuan bilang isang surgeon, may tao rin siyang gustong magpakatotoo.

“Thank you, Mia. I appreciate your insight. Maraming salamat,” sagot niya, na puno ng pasasalamat sa mga salitang iyon.

Nang bumalik siya sa bar, muling bumalik ang saya sa kanyang puso. Ang mga tawanan at kwentuhan ng mga kaibigan ay tila nagbigay-diin na ang buhay ay hindi lamang tungkol sa trabaho kundi pati na rin sa mga relasyon at koneksyon.

Sa kabila ng kanyang mga lihim, unti-unti na niyang natutunan na ang pagbabahagi ay hindi nangangahulugang kahinaan. Sa halip, ito ay isang pagkakataon upang makahanap ng mas malalim na koneksyon—hindi lamang sa kanyang sarili kundi pati na rin sa mga tao sa kanyang paligid.

Habang nag-uusap ang grupo, muling sumagi sa isip ni Yell ang mga pagkakataon na kailangan niyang harapin ang kanyang takot at magpakatotoo. “Maybe it’s time for a change,” bulong niya sa sarili. At sa mga sandaling iyon, handa na siyang simulan ang isang bagong kabanata, hindi lamang bilang surgeon kundi bilang isang tao na may kwentong kayang ipahayag.

Kinabukasan, umuwi si Yell mula sa bar na puno ng kasiyahan, subalit ang pagpasok niya sa ospital ay tila nagdala ng bigat na kanyang kinakabahan. Muli na naman siyang nahaharap sa mga pasyente at mga responsibilidad, ngunit sa kanyang isipan ay may mga salitang bumabalot—mga aral na natutunan mula sa nakaraang gabi.

Sa kanyang pagdating, nakakita siya ng maraming tao sa lobby ng ospital. Ang mga nurse at mga doktor ay abala sa kanilang mga gawain, ngunit sa gitna ng lahat, isang lalaking nakatayo sa pintuan ang tumawag sa kanyang pansin. Si Tin Radoc, ang 31-taong-gulang na CEO ng ospital, ay tila lumalabas mula sa isang angkan ng karisma at kapangyarihan. Mahaba ang buhok nito at ang suot ay nakatayo sa isang tailored suit na nagpapakita ng kanyang autoridad.

Habang siya ay naglalakad papalapit, hindi agad nakilala ni Yell ang lalaking nasa kanyang harapan. Ang malamig at mapanlikhang presensya nito ay nagbigay sa kanya ng pakiramdam ng pag-aalinlangan. “So, ikaw ang sikat na surgeon na tinatawag nilang Yell Fernandez?” tanong ni Tin, ang boses ay puno ng arrogansya at tiwala sa sarili.

“Yeah, that’s me,” sagot ni Yell, ngunit may halong pagdududa sa kanyang boses. “And you are...?”

“I’m Tin Radoc, the CEO of this hospital,” sagot niya, na tila nag-aaksaya ng oras. “I’ve been hearing a lot about you, and I must say, I’m not impressed.”

Nanlaki ang mga mata ni Yell, naguguluhan at nagtatanong sa kanyang isip. “Not impressed? Bakit? What have you heard?”

“Rumors about your so-called skills in the operating room,” sagot ni Tin, ang tono ay malamig na tila hindi siya nagmamalasakit. “But I want to know if those rumors have any substance. Are you as good as they say?”

Tila nabigla si Yell sa tanong. “I’m not just about skill; I also prioritize my patients’ well-being. Ang mga tao ay hindi lamang mga kaso sa operating room. Kailangan natin silang bigyan ng halaga.”

Tin raised an eyebrow, amused but unfazed. “Well, that’s all well and good, but in this hospital, we need results. Empathy doesn’t save lives, Dr. Fernandez. You should know that.”

“Maybe not, but it does build trust. Kung walang tiwala ang mga pasyente sa atin, paano natin sila matutulungan?” sagot ni Yell, nararamdaman ang init ng kanyang damdamin.

“I see you have a point of view. But let me remind you, this is not a charity. We run a business here,” Tin said, his voice tinged with condescension.

“Business or not, we still have a responsibility to care for our patients. Kung magfofocus lang tayo sa kita, mawawalan tayo ng halaga sa ating misyon,” tugon ni Yell, na tila natatamaan ang pulso ng pag-uusap.

Tin’s eyes narrowed slightly, as if assessing the young surgeon. “And what if I told you that if you don’t start performing better, your position here could be in jeopardy? You might find that I’m not one to take threats lightly,” he said, his voice sharp.

Hindi nagpatinag si Yell. “Then I’ll show you that I can perform. I’ll prove to you that my methods work,” sagot niya, ramdam ang t***k ng puso sa kanyang dibdib.

Tin’s lips curved into a slight smile, a mixture of intrigue and challenge. “I admire your confidence, but confidence without results is just noise, Dr. Fernandez. Prove me wrong.”

Habang ang kanilang pag-uusap ay nagpatuloy, nagtataka si Yell kung paano ito naging napaka-intense. Sa likod ng malamig na anyo ni Tin, may mga pagdududa at pag-aalinlangan na tila nagbibigay daan sa isang mas malalim na kwento.

“Minsan, ang mga doktor ay masyadong naka-focus sa kanilang mga paniniwala. Kailangan mong matutunan na ang realidad ng ospital ay mas kumplikado,” sabi ni Tin, ang tono ay patuloy na nananatiling istrikto.

“I understand that, pero hindi ko kayang iwanan ang aking prinsipyo. Kailangan kong ipaglaban ang mga pasyente ko,” sagot ni Yell, ang kanyang determinasyon ay nagiging mas matatag.

“Then we’ll see if your principles can stand the test of this hospital’s standards,” sagot ni Tin, ang mga mata nito ay tila nag-aapoy sa isang laban.

Maya-maya, nagpatuloy si Tin. “Just remember, I expect you to deliver. If not, I’ll have to reconsider your position here,” wika niya na may halong pang-aasar.

Biglang nagkaroon ng pagbabagong damdamin si Yell. Ang lalaking ito, na hindi niya akalain ay may kapangyarihan sa kanyang buhay, ay nagbigay sa kanya ng isang hamon na hindi niya inaasahan. “Understood, Mr. Radoc. I’ll work harder than ever to meet your expectations,” sagot niya, na puno ng determinasyon.

“Good. I look forward to seeing what you can do. Now, if you’ll excuse me, I have a hospital to run,” sagot ni Tin, na tila hindi na nag-aaksaya ng oras sa kanya.

Habang naglalakad si Tin palayo, naramdaman ni Yell ang pang-aatake ng pagkapagod, ngunit sa ilalim ng lahat ng ito, may isang matinding pag-asa na bumangon. Ang kanyang unang pagtatagpo kay Tin ay puno ng tensyon, ngunit sa likod ng mga salitang iyon, natagpuan niya ang isang bagong hamon at isang posibilidad na maaaring magbago sa kanyang buhay.

“Bakit kaya ganoon?” tanong niya sa sarili habang naglalakad patungo sa kanyang opisina. Sa puso ng ospital, nag-iisip siya ng mga estratehiya, plano, at mga ideya na maaaring makapagpabago sa kanilang operasyon. Hindi lamang ito isang laban sa kanyang boss; ito ay isang laban para sa mga pasyente at sa kanyang prinsipyo.

“Dapat ay makuha ko ang tiwala ni Mr. Radoc,” bulong niya sa kanyang sarili. “Kailangan kong ipakita sa kanya na may halaga ang aking mga pinapaniwalaan.” Ang laban na ito ay hindi pa nagtatapos; ito ay simula pa lamang ng isang mas malalim na kwento na puno ng mga hamon, takot, at pag-asa.