What That's Style Miss, Yell

"Halik"

CHAPTER 4

Tin Radoc POV

Isang umaga, nagsimula ang araw tulad ng dati—maingay, mabilis, at puno ng responsibilidad sa ospital. Hindi ako kailanman nawala sa focus sa tuwing naglalakad ako sa mga pasilyo, nakikita ang bawat detalyeng maaaring magkulang, ang bawat empleyadong maaaring magpabaya. Sa posisyon ko bilang CEO, kailangan kong tiyakin na ang lahat ay tumatakbo nang maayos.

Bigla, ang ilaw sa buong ospital ay pumikit. Isang mabilis at hindi inaasahang blackout ang nangyari. Agad na kumilos ang mga tao, may mga nagulat, may mga pumasok sa panic mode. Ngunit ako? Kalma lang. Alam ko na mayroon tayong mga protocol para sa ganitong sitwasyon. Nagpatuloy akong naglakad, sinusuri ang mga kagamitan habang naghihintay ng balita mula sa maintenance.

Habang papalapit ako sa isang medical supply room, napansin kong mas lumalalim ang dilim, tila ang mga emergency lights ay hindi pa naaayos. Pumasok ako sa silid, naghahanap ng temporaryong kanlungan para maghintay at magpatuloy sa aking mga plano.

Sa loob ng madilim na silid, biglang bumukas ang pinto at narinig ko ang mga yabag ng papasok na tao. Hindi ko agad nakita kung sino, ngunit kilala ko ang amoy ng antiseptic na gamit ng mga surgeon. Paglingon ko, nakita ko si Dr. Yell Fernandez—ang batang surgeon na kamakailan ko lang nakasagutan.

“Seriously?” Yell’s voice cut through the silence, her tone clearly frustrated by the blackout. "Of all places, dito pa ako napunta."

“Seems like we’re both stuck here for a while,” sabi ko nang malamig, hindi inaalis ang mga mata ko mula sa kanya.

Tumingin siya sa akin, ang kanyang mga mata ay may pagkabigla, tila napagtanto niyang hindi lang siya ang tao sa silid na iyon. “I’m sorry, but do I know you?” tanong niya, na may halong curiosity at confusion.

Of course. Hindi niya ako agad nakilala, at mas mabuti na iyon. Nakangiti ako sa loob, na tila naglalaro sa sitwasyon. “You should be more aware of the people around you, Dr. Fernandez. Kahit blackout, dapat attentive ka pa rin.”

Nakita ko ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha. Hindi niya alam kung ano ang intensyon ko. Sa totoo lang, ni hindi niya alam na ako ang CEO. “Well, it’s not every day na may biglaang blackout,” sagot niya, trying to stay composed.

“True. But emergencies like this, they test the efficiency of the staff. It’s interesting to see how everyone reacts,” sabi ko, studying her reaction closely.

“Test the staff?” tanong niya, bahagyang nagtaas ng kilay, tila hindi naniniwala sa sinabi ko. “Kung ganito ka-seryoso ang tingin mo, then why are you here hiding in the supply room instead of helping?”

I smiled, amused by her audacity. “Hiding? I prefer to think of it as observing,” sagot ko nang malamig.

“I’m sorry, but shouldn’t you be helping out, too? Kung empleyado ka dito, which I assume you are,” sagot ni Yell, hindi pa rin makakilala.

Nakakatawa kung paano siya nagsalita sa akin, not realizing she’s speaking to the very person who signs her paycheck. Ngunit sa ngayon, I let it slide. “Maybe I am helping,” sabi ko, ang boses ko ay mababa at puno ng paghamon.

“Well, I’d say you’re doing a pretty poor job if that’s what you call helping,” tugon ni Yell, hindi naitago ang inis sa sitwasyon.

Nagulat ako sa kanyang tapang. Most employees don’t dare speak to me that way. “You’re quite bold, Dr. Fernandez. Hindi lahat ng tao kaya akong kausapin nang ganyan,” sabi ko, with a slight smirk on my face.

“Well, I speak my mind,” she shot back, her eyes glinting with frustration. “Especially when things aren’t going the way they should be.”

The tension between us grew thicker. Hindi ko inalis ang mga mata ko sa kanya, habang naramdaman kong tila isang laro ito, isang subtle battle of wills.

“You’re very sure of yourself, aren’t you?” tanong ko, tilting my head slightly, amused by her defiance.

“I have to be,” sagot niya, crossing her arms over her chest. “In this kind of environment, being sure of yourself is the only way to survive.”

“Survive?” I chuckled, although my tone remained icy. “The way you talk, it’s as if you think you’re fighting a battle.”

“I am,” she replied, her voice firm. “Every time I step into the OR, it’s a battle. Every decision, every second, could mean life or death for someone. You wouldn’t understand.”

That statement caught me off-guard. “Oh, I understand perfectly,” sabi ko, mas lumalim ang tono ng boses ko. “You think you're the only one making tough decisions? You're mistaken. Ang tunay na laban ay hindi lamang sa operating room. It’s here, managing everything. Balancing numbers, ensuring survival—of the hospital, the staff, the patients. Don’t think for a second that your struggles are unique.”

Yell fell silent for a moment, clearly thinking over what I had said. “I didn’t mean to belittle what others do. I just… sometimes it feels like all the weight is on us doctors, that we’re the ones standing between life and death.”

“Well, that's the reality of this field,” sagot ko, my tone softening just slightly. “But don't mistake arrogance for passion, Dr. Fernandez. Being passionate is good, but it can blind you to the bigger picture.”

“You sound like you’ve had a lot of experience in this,” she remarked, her eyes narrowing in suspicion.

I smirked, the tension between us palpable now. “You could say that. I’ve seen many surgeons come and go, and only those who understand the balance between passion and control succeed.”

“Control?” she echoed. “You mean bureaucracy? Rules that sometimes don’t make sense?”

“Exactly. And if you think you can just do whatever you want in this hospital, you’re in for a rude awakening,” sabi ko, ang malamig na tono ay bumabalik.

Yell was about to say something when biglang bumalik ang kuryente. The lights flickered back on, illuminating the room. She turned to me, her expression one of realization.

“You… you’re the CEO, aren’t you?” tanong niya, now seeing me clearly for the first time.

I smiled, cold and controlled. “Now you understand, Dr. Fernandez.”

Her face flushed with embarrassment, but she didn’t back down. “Well, that changes things.”

“Not really,” I replied, stepping past her toward the door. “The challenge remains the same. I expect you to rise to it.”

As I walked away, I could feel her eyes on me, full of a mixture of shock and something else—perhaps respect, perhaps resentment. Either way, I knew this was only the beginning of our complicated dance.

Third Person POV

Pagkatapos ng kanilang mainit na sagutan, ramdam ang tensyon sa buong silid. Pareho silang ayaw magpaubaya. Si Yell, na sanay sa matinding presyur bilang surgeon, ay hindi kailanman aatras sa laban, lalo na’t hindi niya alam na ang kausap niya ay si Tin Radoc, ang CEO ng ospital. Sa kabilang banda, si Tin, na kilala sa pagiging kontrolado sa lahat ng bagay, ay hindi rin nagpapatalo. Ngunit sa ilalim ng kanilang mabigat na usapan, may hindi maipaliwanag na atraksyon na unti-unting lumalabas.

Nakapamewang si Yell habang nakatayo sa isang gilid ng medical supply room, matalim ang tingin niya kay Tin. "Bakit parang ang hirap mong kausap?" galit na sambit niya, may halong iritasyon ang boses. "You act like you know everything, pero wala ka naman sa OR para makita kung gaano kahirap ang trabaho namin."

Tumaas ang kilay ni Tin, ang boses niya'y kalmado ngunit malamig, “And you assume na wala akong alam? That’s quite presumptuous, Dr. Fernandez. Just because I don’t wear a white coat doesn’t mean I don’t understand the pressure of life and death decisions.” Lumapit pa siya ng kaunti, hindi inaalis ang tingin kay Yell. “This hospital runs because of the structure I put in place. Don’t mistake my position for ignorance.”

Humigpit ang tensyon sa pagitan nila, tila nagningas ang hangin sa pagitan ng kanilang mga mata. Pareho silang hindi umatras, kahit na ramdam ni Yell ang kakaibang init na nagmumula sa presensya ni Tin. Nararamdaman niya ang pagtibok ng puso niya, hindi lamang dahil sa galit kundi dahil na rin sa hindi maipaliwanag na tensyon.

“Tapos ka na ba?” mabilis niyang sagot, tumingala ng bahagya upang ipakitang hindi siya magpapa-intimidate. “Kasi kung ako ang tatanungin, you could use a little humility.”

Ngumisi si Tin, ang mga labi niya’y bahagyang umikot pataas, may halong mapang-akit. “Humility is earned, Dr. Fernandez. At sa nakita ko, you're still on your way there.”

Napikon si Yell sa sinabi ni Tin, ramdam ang init sa kanyang pisngi. Hindi lamang ito dahil sa galit, kundi sa kakaibang tensyon na tila bumabalot sa kanila. “Hindi mo naman ako kilala,” bulong ni Yell, mas mahina ang tono ngayon, hindi na kasing talim.

"I know enough," sagot ni Tin, ang boses ay biglang bumaba, halos pabulong na rin. Lumapit pa siya, halos magkadikit na sila, at naramdaman ni Yell ang init ng katawan ni Tin na tila kumakapit sa kanya. Ang mahinang ilaw mula sa emergency power ay nagbigay ng mas dramatikong anino sa mukha ni Tin, na lalo pang nagpatindi sa kanyang presensya. Ramdam ni Yell ang kakaibang init na nagmumula kay Tin, at ang mismong pagkakalapit nila ay nagdulot ng kakaibang kaba sa kanyang dibdib.

“Ang yabang mo,” sabi ni Yell, pero hindi na kasing-angry ang tono. Ang puso niya ay kumakabog nang malakas habang nakatingin siya sa mga mata ni Tin, parang mayroong hindi maipaliwanag na kapangyarihan ang binata na naglalapit sa kanila.

Tin smirked, lumalalim ang kanyang tingin. "You think I’m intimidating you?" tanong niya, ang boses malamig pa rin pero mas malambing kaysa kanina.

Hindi na nakasagot si Yell. Ang bigat ng kanyang nararamdaman ay tila nagiging mas malalim, mas hindi kontrolado. Unti-unti siyang lumapit kay Tin, halos hindi siya nakakahinga. Ang mga mata niya ay bumaba sa labi ni Tin, at naramdaman niya ang sarili niyang katawan na lumalapit pa.

Si Tin, sa kabila ng kanyang arrogance at control, ay nararamdaman din ang matinding pagnanasa. Sa loob ng ilang minuto, ang kanyang malamig na ekspresyon ay nagbago, may kakaibang init sa kanyang mga mata. Hindi na ito simpleng pagtatalo tungkol sa ospital—may mas malalim pang nangyayari sa pagitan nila.

Hindi alam ni Yell kung paano nangyari, pero hindi na siya umatras. Halos magdikit na ang kanilang mga mukha, at nararamdaman niya ang init ng hininga ni Tin sa kanyang balat. Tumigil ang lahat sa paligid nila, at bigla na lang niyang naramdaman ang pagkapit ni Tin sa kanyang braso—isang maliit na galaw, ngunit sapat upang magbigay ng matinding epekto.

"Maybe we both need to learn a few things," mahinang sabi ni Yell, ang boses niya’y puno ng vulnerability na hindi niya inaasahan. Ramdam niyang bumababa ang kanyang mga depensa, unti-unti siyang nahuhulog sa moment na ito.

Tin, hindi na nag-aksaya ng oras, lumapit pa nang kaunti. Hindi niya sinagot ang tanong ni Yell sa salita, pero ang kanyang kilos ay sapat na upang sabihin ang lahat. Dahan-dahan, inilapit niya ang kanyang labi sa kay Yell, halos magdikit na sila.

Nang magdikit ang kanilang mga labi, isang malambot na halik ang unang nangyari—isang tikim lang ng tensyon na matagal nang naroon. Ngunit ilang segundo lang, lumalim ang halik na tila pinapakawalan ang lahat ng hindi nila nasabi kanina. Tin, sa kanyang pagkakalamang, ay hinila si Yell palapit, ang kanyang kamay nasa likod ng babae, pinapalapit sila nang mas malapit pa sa isa’t isa.

Ang init sa kanilang mga katawan ay nag-uumapaw. Ang bawat sandali ay puno ng tensyon at damdaming hindi nila inakala. Walang ibang bagay na mahalaga sa mga oras na iyon—sila lang dalawa, at ang unti-unting paglubog nila sa emosyon at atraksyong hindi nila kayang pigilan.

Nang bumitaw sila, parehong habol-hininga, tumitig sila sa isa’t isa na parang hindi makapaniwala sa nangyari. Si Yell, naguguluhan sa sariling nararamdaman, ay humakbang pabalik, tinakpan ang kanyang bibig na tila sinusubukan intindihin ang mga naganap. Tumibok ang puso niya ng mas malakas. "Hindi ko 'yun inaasahan," bulong niya, tila sa sarili.

Tin, na mas kalmado ngunit may matinding intensity pa rin sa kanyang mga mata, ay ngumiti ng bahagya. "Neither did I," sagot niya, mas mababa na ang boses. “But I don’t regret it.”

Hindi sila nagsalita nang ilang sandali, parehong ninanamnam ang bigat ng nangyari. Ang tensyon mula sa blackout ay nagbigay-daan sa isang bagay na mas kumplikado, mas malalim. Parehong alam nina Yell at Tin na hindi pa ito tapos—ito pa lang ang simula ng kanilang relasyon, isang relasyon na puno ng komplikasyon at hindi maiiwasang atraksyon.

At habang tinititigan ni Yell si Tin, alam niyang ang lalaking ito, ang taong tumulong sa kanya ilabas ang kanyang pinakatatagong emosyon, ay magdadala ng pagbabago sa kanyang buhay—isang pagbabago na hindi niya inakala pero hindi niya na rin kayang takasan.