Loving the Hunk Next Door

CHAPTER 2

Uno's POV

Walang tigil ang pagkatok ni Dad sa pintuan ko. Pakiramdam ko ay sisirain na niya ang pintuan ko sa lakas ng kabog no'n. Ilang beses na ring nasira at napalitan ito. Wala kasi silang duplicate ng susi sa kuwarto ko kaya tuwing hindi kaya ng santong dasalan, dinadaan ni Dad sa santong paspasan nang mapasok niya ako sa kuwarto. Tulad na lang ngayon.

"Uno!" malakas na sigaw ni Dad.

"‘Wag mo nang hintaying ipagiba ko na naman itong pintuan ng kuwarto mo!"

Ewan ko nga dito sa kanya, ipinipilit sa akin na i-atas ang mga gawain sa kumpanya. Ilang beses ko nang sinabi na ayaw ko. Pero pinipilit niya pa rin. Well, I can't blame him. Wala na siyang mapapasahan no'n bukod sa 'kin dahi isang anak lang ako. At mag-re-retire na rin siya kaya niya ako minamadali. At 'yun ang ayaw ko. Kung sakali mang tanggapin ko, I want to run the company in my own ways, and not how he wants me to.

"I live in a democratic country, yet I am forced to follow my Dad's dictatorship," bulong ko sa sarili at tinakpan ang tenga ko gamit ang unan.

Kumalabog muli ang pintuan ng kuwarto ko. Hay! He is really destroying my peace!

"Here we go again," tinatamad kong sabi sa kawalan saka pinilit na lang ang sarili ko na tumayo upang buksan ang pintuan ng kuwarto ko. I know my Dad too well. Hindi ito basta sumusuko. Kung matigas ang ulo ko, mas matigas pa rin talaga ang ulo niya dahil alam niyang ano mang gustuhin niya magagawa niya dahil sa pera at kapangyarihan.

Napakamot na lang ako ng ulo bago pinagbuksan ang pinto si Dad. Sarkastiko akong ngumiti sa kanya pero agad na nagbago ang ekspresyon ng mukha ko. I frowned right in his front.

"What?" tinatamad kong sagot.

"Bakit ba ang tigas tigas ng ulo mo, Uno?! Ilang beses ko bang sasabihin sa 'yo na kailangan mo nang pag-aralang patakbuhin ang kumpanya! Buong araw kang natutulog at nagkukulong sa kuwarto mo! Ano ang mapapala mo dito, ha?!" bulyaw agad nito sa harapan ko. Napapikit na lang ako sa lakas ng boses nito. Tsk, I want to just disappear from this suffocating mansion.

"Dad, ilang beses ko bang sasabihin sa 'yo na gusto kong magsimula sa pinakababa? Nang malaman ko kung paano patakbuhin ang kumpanya mula sa baba patungo sa taas? I want to run the company in my own ways, Dad!" sagot ko naman. Totoo iyon, gusto kong magsimula sa mababa. Gusto kong paghirapan ang magiging posisyon ko kung sakali.

"Are you out of your mind?! You are the sole heir! Sino sa tingin mo ang magma-manage sa taas kung na sa baba ka? Do you think hahayaan kong hawakan ng ibang tao ang kumpanya?!"

Araw-araw na lang, ganito ang set-up. Nakakapagod na. Hindi naman sa hindi ko gustong manahin ang kumpanya. Gusto ko lang pagtibayin ang magiging pundasyon ko. Ayaw ko nang biglaang pag-angat. May punto naman si Dad. Pero masisisi ba niya ako kung hindi pa ako handa?

"Fine, then," walang buhay kong sagot. Labas iyon sa ilong.

"I will wait for you at the company. Understand? Make sure na makikita ko ang anino mo do'n."

Sinarado ko na ang pintuang kuwarto ko. I smirked looking at my luggage. Oh, yes. I already have prepared my things to finally escape from here. This mansion is suffocating. I want to find myself.

I made sure that Dad is already off to his office at our company before I made a move. May target na akong location na titirhan temporarily. Malayo dito sa Manila. It is in Western Visayas specifically in Kalibo, Aklan. I think, hindi ako matutunton ni Dad do'n. Hindi naman abot ng isip ni Dad na makakapunta ako do'n, e.

Wala naman halos tao sa bahay kaya malaya akong makakaalis. Kung may'ron man, mga katulong lang naman at iilang guards na nagbabantay sa bahay. Pero bago pa man ako umalis, sinigurado kong walang makakakita sa akin. Of course! Baka magsumbong pa ang mga ito kay Dad. Tsk.

I tip toed on my way out of the mansion. Wala si Mommy dahil na sa mga amiga niya. Ime-message ko na lang siya mamaya at sasabihing magbabakasyon lang ako malayo kay Dad. Wala akong pakialam kung magalit man siya sa pag-alis ko.

Matagal na itong nakaplano. Actually, naka-book na nga ako ng flight. I have enough many for myself that I saved long before I made this decision. Bahala na.

Fourty-five minutes lang naman ang biyahe ng plane from Manila to Kalibo, Aklan. Pagsampa ko pa lang ng eroplano, alam ko na sa sarili ko that I have made the right decision. This is my chance to at least challenge myself. Patuloy pa rin namang ipipilit ni Dad ang gusto niya kapag nag-stay pa ako sa bahay.

I haven't book a hotel yet kaya bahala na. Pagdating do'n, I won't stay at a hotel dahil baka mas mabilis akong mahanap ni Dad. Magsi-stay ako sa isang simple at mumurahing apartment. Yeah, baka iniisip niyo ako ang tipong laki sa layaw, yeah, tama naman kayo diyan, pero siyempre, titiisin ko 'wag lang akong manatili sa impyernong bahay na 'yon. At least here, I can freely do what I want in my life. Ayaw kong tumanggap ng mabigat na trabaho na alam ko namang hindi ko agad kakayanin.

Pag-land ng eroplano sa Kalibo International Airport, lumabas na ako agad to find a taxi. Good thing, marami naman sa labas. Hindi na ako nahirapan. Tirik na tirik pa naman ang araw.

"Bring me to the nearest apartment that you know. I want a cheap one."

"Copy po, Sir."

Isinaksak ko ang head phones ko saka nagpatugtog ng rock songs. This is my escape. Habang nakikinig ay sumasabay pa ang ulo ko sa music habang naghe-head bang.

Hindi ko namamalayan na tumigil na pala kami sa tapat ng isang two-story apartment. I immediately raised an eyerbrow, in-examine ko muna ang appearance nito. Hindi na masama. Mukhang malinis naman kahit simple.

"Ito na ba 'yon?" malamig na tanong ko sa driver ng taxi.

"Opo, Sir."

"Thanks," I replied.

Nagmamadali akong lumabas ng kotse. It's really hot dahil anong oras na. Mahapdi na sa balat ang araw. Naka-shades na ako pero hindi pa rin sapat para labanan ang nakakasilaw nitong sinag.