Started with a Chat

Chapter 6: The Best Friend Girlfriend

Eucha

"My Enzo!"

Sabay kaming napalingon ni Enzo sa pinanggalingan nang matinis na tiling iyon.

Gabriella May Francisco, or Gabby, was Enzo's girlfriend. But I generally refer to her as Gab.

Patakbo itong lumapit sa amin at kaagad na yumakap ng mahigpit kay Enzo.

That's right. We've arrived at San Diego International Airport in California. We landed in California after fifteen hours of travel from the Philippines.

Pinayagan ako ng parents ko na sumama sa lokong bestfriend ko nang ipagpaalam ako nito. Tama ba namang magpa-booked ng ticket ng wala akong alam? E, 'di wala ng palag sumama na lang ako. At nandito na nga kami ngayon.

"I miss you so much!" Gab exclaimed as he hugged Enzo. Mabuti nakakahinga pa ang best friend ko sa higpit ng yakap niya.

"I miss you, too, babe," Enzo said with a smile and hugged his girlfriend back.

"Babe? Yuck, ha." Nandidiri kunwari na parinig ko sa kanilang dalawa. Kaya sabay silang napalingon sa akin.

Kumalas sa pagkakayakap kay Enzo si Gab at tumingin ng masama sa akin.

"Eucharist Bautista, hindi ka pa rin nagbabago." Lumapit ito sa akin ng masama pa rin ang tingin. "Eee! Pareho pa rin tayong maganda!" Bigla niya akong niyakap ng mahigpit habang tumitili ito.

Natatawang ginantihan ko ang yakap niya. "Ikaw din hindi pa rin nagbabago. Lukaret ka pa rin. But I miss you." I said to her.

Kumalas siya sa pagkakayakap at tinignan ako. "Mas lukaret ka kaya sa akin. But I miss you as well," she added, smiling.

Lumapit sa amin si Enzo dala ang mga maleta namin.

"Hay... Ang dalawang lukaret sa buhay ko magkasama na naman." Naiiling na wika nito.

"Kaya humanda ka. Kasi dalawa na kami. Hindi mo na kami kaya," pabirong turan ko naman. Kapag magkakasama kasi kaming tatlo, palagi naming pinagtutulungan ni Gab si Enzo. Kaya madalas na asar talo siya sa amin.

"Tama! Hay... I really miss you, guys. I'm so happy na makasama ulit kayo. Let's go hinihintay na tayo ng driver sa labas," aya sa amin ni Gab saka kumapit sa braso ni Enzo. Nag-umpisa na silang maglakad palabas ng airport.

"Okay. The unseperable couple is reunited." Naiiling na sabi ko habang nakasunod sa dalawa na tumawa lang.

Mukha namang miss na miss na nila ang isat-isa.

Actually, it's been seven months, simula ng kunin si Gab ng mommy niya na citizen na rito sa San Diego.

Noong una ayaw niyang pumayag. Kasi ayaw niyang mahiwalay kay Enzo. Pero in the end pumayag na rin siya. Si Enzo rin naman ang nag-convince sa kaniya.

Maybe he was planning na sundan si Gab kapag kaya niya na. Nag-uumpisa pa lang din kasi siya sa career niya as architect sa isang sikat na construction firm sa Pilipinas.

Habang si Gab ay nagtatrabaho sa isang sikat na hotel dito sa San Diego.

Enough information about the two of them.

Papunta na kami sa bahay ng mommy ni Gab. Separated ito sa asawa na sa Pilipinas naman naka-base.

Hay... It's my first time being here.

Ano kaya ang mangyayari sa pamamalagi ko rito?

Goodluck na lang sa akin. Nandito pa rin kasi 'yung kaba ko, eh. And I don't know why.

Nang marating namin ang bahay ng mommy ni Gab, sinamahan niya ako sa magiging kwarto ko pansamantala habang nagdoon kami.

Wala pa ang mommy niya. Nasa opisina pa raw ito.

I decided na matulog muna. You know, jetlag.

Habang 'yung mag-jowa ayon nagawa pa na manood ng movie sa sala habang kumakain si Gab ng mga pasalubong namin sa kaniya. Dinalhan kasi namin siya ng mga pagkain na na-miss niya sa Pilipinas.

At nakatulog naman ako agad. Dahil na rin siguro sa pagod sa biyahe.

Caleb

I was in the airport right now para sunduin ang isang investor ng company from Japan. I decided to pick him up personally here in the airport, para makuha ang loob niya. Kailangan ko siyang mapapirma ng kontrata sa kompanya. Sa kaniya nakasalalay ang bagong project na ako ang mamamahala.

I was waiting nang may mahagip ang mata ko na isang pamilyar na mukha.

Namamalikmata ba ako? O, pinaglalaruan lang ako ng imagination ko?

I try to looked for her para makasiguro. Pero hindi ko naman na siya nakita.

Siguro nga. It was just my imagination.

Ganoon ko na ba siya ka-miss? Kaya na imagine ko na nakita ko siya?

Bukod kasi sa tiniis kong 'wag munang magparamdam sa kaniya, to figure out my feelings for her, naging busy din ako sa company these past few days.

"Hay...You are crazy Caleb." Naipilig ko ang ulo ko. "I have to stay focus." I said to myself.

"Sir Caleb, dumating na po si Mr. Nakayama." Lumapit sa akin ang empleyado ng kompanya na kasama ko rito sa airport.

"Okay. Sasalubungin ko siya. Handa na ba ang kotse?" Tanong ko.

"Yes, Sir," sagot naman nito.

"Okay. Let's go." Nauna na akong lumakad para salubungin si Mr. Nakayama. Pero hindi ko mapigilan na luminga-linga sa paligid. Umaasa ba ako na makikita ko siya? Akala ko ba kalilimutan ko na siya? Bakit ako umaasa na makita siya?

Kailangan ko munang i-set aside itong nararamdaman ko. Right now, I have to concentrate on the company. I have so much to do. I must also demonstrate my worth to the board of directors. Kaya hindi ako pwedeng magpabaya. And besides, imposible naman na pumunta rito si Eucha.

That is why I am attempting to forget about her. Because we'll never be able to be together. We live on opposite sides of the world.

It's better that way for both of us.

Better for me, that we cannot ever meet.

I can't afford distractions or any sort of love right now.

I need to focus.

To prove myself capable. To prove to myself and everyone else in the company that I deserve a position. If there's one thing I've learned from my father, it's that success doesn't come by accident. There's only ever a reason for you to achieve what you want to achieve. I have to work hard, make more than enough money, and keep up with the other companies' expectations to get as far as they expect me to go. No matter how many times this happens, it will all be for nothing if I fail at this.

That is why I have to focus.