The Desperation of a Broken Heart(Tagalog)

CHAPTER 19

**

We can't turn down the past because it has been a big part of our lives. But what harder is to be chase by your past that you decided to forget in your present.

** SHANNON'S POV**

"Mameeeeee!!!!!"

"Mameeeeee!!!!"

Napabalikwas ako ng marinig ang dalawang maliliit na boses na gumigising sa akin. Sino pa nga ba kundi ang dalawang makulit na bata sa buhay ko. Nagpanggap akong tulog pa din at hindi pinansin ang pagyugyog nila sakin.

"Mamee, please wake up na. it's weekend and it's our date and I'm so 'ecited (excited)." Joshua stated.

"Yes mamee, lat (last) night, you sleep elly (early) because you're so pagod daw sabi ni Jotua so I did not wake you up but wake up na mamee, it's tangali (tanghale) na!!! Mamee naman eh." Joseph is being so persistent; he's trying to wake me up by his small kisses at naramdaman ko nalang na ginaya na siya ng kapatid niya. Nakikiliti na ako sa mga ginagawa nila kaya naman hinila ko silang dalawa pahiga at kiniliti din. Tawa naman sila ng tawa. "Mamee!!, 'nap (enough) na mamee! hahahaha" sigaw ni Joshua habang kinikiliti ko si Joseph naman ay tawa lang ng tawa na mukhang tuwang-tuwa. "Mamee!! Stop na....Hahaha mamee!!" Sigaw ni Joseph ng bumaling ako sa kanya.

Tinigilan ko naman na ang kakakiliti at baka kabagan pa ang mga bata sa kakatawa.

Nang bumangon na ako ay inihanda ko nalang ang kanilang breakfast. Nagluto nalang ako ng ham at egg para sa kanila. At tumuloy na ako sa banyo para makapaligo na rin. I need to fulfill my promises to them, nakapangako na kas ako na ililibot ko sila every weekends kaya kailangan matupad yun. Ako pa naman yung unang taong nangangaral sa kanila na masama ang mangakong hindi kayang tuparin.

**

"I dun wanna wear that mamee!! Guto (gusto) ko yung color black." Joshua demanded. Nakita ko naman na nakatingin sa kanya si Joseph na hawak hawak ang black polo niya.

"No! I wanna wear black too, palit mo color yung iyo." Saad bigla ni Joseph. Hay naku parang alam ko na kung saan pupunta ang usapang ito. "N-No! I want this tirt (shirt), ikaw get new one na" nakita ko ng nagtatagisan na ng tingin ang dalawa.

"Okay! okay, you'll both wear black." Saad ko.

"NO! Mameee, AYAW!" Sigaw nila biglang dalawa. Nagulat naman ako, Haist bakit ba kasi ayaw nila ng pareho ng damit wala naman masama dun, kambal naman sila. Kami nga ni Kuya laging pareho ng kulay ng damit noong bata kami ang difference lang ay lalaki siya at babae ako.

"Bakit ba kasi ayaw niyo ng pareho ang kulay eh kambal naman kayo." Naguguluhan ako sa mga anak ko. Magfofour pa lang ay may alam ng mga kaartehan. Nakita ko naman na biglang nag-iba ang expression nilang dalawa, hindi ko alam kung naintindihan ba nila ang sinabi ko o ayaw lang nilang sumagot.

"Okay then. Wear this black polo shirt" Saad ko kay Joshua at isinuot ko sa kanya ang damit, nakita ko naman na nakasimangot ang isa kong anak. Ang akala niya siguro ay may kinakampihan ako. "And you, baby boy, wear this black polo" sabay abot ko ng polo sa drawer nila na ibinaba na niya dahil sa pagmamaktol at isinuot kay Joseph. Wala naman silang sinabi na design ng damit kaya hindi sila makakapagreklamo.

Nang mabihisan ko ang dalawa ay tumingin pa sila sa isa't-isa na parang sinusuri ang pagkakaiba ng suot nila at ng mapansin nila na malaki ang pagkakaiba ay ngumiti sila ng sabay, naglabasan tuloy ang dalawang malalalim nilang biloy, nakuha nila sakin iyon pero sabagay may dimple din naman si Johann kaso isa lang di tulad ko na dalawa kaya siguro dalawa rin ang dimple ng mga anak ko. So cute!

"Okay na ba?" Tanong ko bigla sa kanila. Ngumiti naman ang mga ito kaya alam kong okay na nga. Yan ang hirap sa dalawang iyan. Damit lang pag-aawayan pa, kailangan ko na sigurong mag-ipon para mapaghandaan ko ang mga damit na bibilin nila in the future paniguradong mapoporma ang mga ito. Si Jonathan kasi kung ano-ano ang tinuturo, yan tuloy nahawa na sa kanya ang mga anak ko.

Pagkatapos ko silang mabihisan ay doon na kami lumakad. Palabas na kami ng biglang sumulpot si Jonathan sa pinto, natural lang na makapasok siya agad dahil may susi siya ng bahay namin.

"Babe, tara na." Aya nito. Akala ko nakalimutan na niya ang lakad namin dahil sa hindi niya ako nirereplyan kahapon pa, para tuloy nagdududa ako. Napailing nalang ako, hindi naman siya siguro gumagawa ng kalokohan.

Sumunod nalang kami sa kanya pero hindi ko siya pinansin. Naiinis ako dahil text ako ng text sa kanya kagabi and even this morning pero hindi siya nagrereply, pakiramdam ko tuloy ay binabalewala niya ako.

"Babe, is there any problem?" He asked as we get in the car. Tumingin naman ako sa kanya at ngumiti lang.

"No. why, is there any problem?" Balik tanong ko sa kanya na siya namang ikinasimangot niya. Ibinalik nalang niya ang tingin sa harapan at sinimulan niyang paandarin ang sasakyan. Ang dalawang bata naman na nasa likod ng sasakyan ay nagkwekwentuhan ng kung ano-ano. May sariling mundo kasi iyang dalawa na iyan, naiingit tuloy ako dahil kami ni Kuya ay never naging ganyan ka close although hindi din naman kami malayo sa isa't isa basta para kasing ibang-iba kami, siguro kung naging babae siya o naging lalaki ako ay mas magkakasundo kami.

**

Hindi pa rin kami nag-iimikan hanggang sa makarating kami sa mall, ewan ko ba pero talagang naiinis ako sa ginawa niya. It doesn't matter if that was just a small thing but my point is, he can even texted me anytime kung hindi niya nabasa agad ang messages ko pero wala, as in wala. And what agitates me more is when he asked me the problem when in fact, he knew it all along.

I'm not overreacting or whatsoever, if he is on the same situation where I didn't turn to answer his messages he'll act mad too because it happened once but I did apologize to him even if it wasn't intentional. But this is different; he didn't even bother to say sorry to me at yun ang kinapuputok ng butsi ko.

Naglibot lang kami sa mall at pansamantala ko munang kinalimutan ang inis ko sa kanya. This is my quality time with the kids and I don't want to ruin it just because I'm annoyed to him.

Almost 5 hours kaming naglibot at nagshopping para sa kambal ko. Ilang beses ko ring sinabihan si Jonathan na wag kunsintinhin ang mga bata sa mga luho gaya ng pagbili ng mga laruan pero sadyang matigas ang ulo ng lalaking ito. Sa ayaw ko lang humaba pa ang diskusyon ay pumayag na rin ako at isa pa ay ayaw ko namang magmukhang kontrabida sa mata ng mga anak ko.

**

Nang makauwi na kami ay pinapasok ko na ang mga bata pero nagpaiwan ako sa labas kasama si Jonathan.

"WHAT WAS THAT FOR!" Mahinahon pero pagalit ang tono ko. Ayokong marinig ng mga bata ang kung anong pagtatalunan namin.

"What?" Maang naman niyang tanong.

"How many times should I tell you not to expose my kids to those luxurious things? Huh. Ang hirap mong pagbawalan." Ani ko.

"Is that really a big deal? I just wanted to make them happy." Nakita kong bigla itong ngumisi na siya namang lalo kong ikinainis. "Alam kong hindi iyon ang problema, kanina pa iyan when I arrived bad mood ka na, did I do something wrong that made you mad?" Bahagya itong lumapit sakin kaya tumalikod ako pero wrong move because the time I turned my back on, I just gave him access to hug me from behind.

"Ano bang problema ng Sweethart ko, kanina ka pa mainit ang ulo hah?" Paglalambing niya. I can't deny that him being sweet is kind of working. Sino ba namang magagalit pa kung napakalambing ng boyfriend o girlfriend niyo.

"I-I just don't want my kids to grow up spoiled." Pagsisinungalin ko. Maya-maya'y naramdaman ko nalang na may dumadampi sa leeg ko.

"J-Jonathan..." I reprimand. Pero patuloy pa rin siya kaya bahagya na akong lumayo at kumalas sa yakap niya. Wala naman masama kung halikan niya ako dahil mahal naman namin ang isa't-isa pero may part kasi ng utak ko na nagsasabing hindi pa ako handa.

"Okay, I'm sorry okay, wag kanang magalit, you know that I don't want you to get mad at me." Lumapit ito at kinabig ako sa bisig niya ulit. Kung mayronn man siguro akong nagustuhan ng todo sa kanya ay ang ganito niyang ugali. He always made me feel special, kahit na nag-aaway kami ay hindi nawawala sa kanya ang pagiging caring at sweet.

Sino ba naman ako para hindi magpatawad ng dahil sa maliit na bagay kaya naman okay na rin siguro, wala rin naman kapupuntahan ang galit ko.

"Ikaw kasi, basta wag na wag mo ng uulitin iyon." Sabi ko na siya namang ikinangiti niya. Wala na sana akong balak ungkatin pa ang hindi niya pagrereply sa mga texts ko pero nababagabag talaga ako kaya naman tinanong ko na rin. "By the way, why didn't you even reply on my text messages last night?" Tanong ko sa kanya. Tinitigan ko siya sa mga mata pero parang hindi siya mapakali, bahagya pa itong lumayo sa akin.

"Hahaha ano kasi babe... nasira yung phone ko." Bigla nitong sagot, maniniwala na sana ako ng biglang tumunog ang cellphone niya.

Nagkatinginan kaming dalawa and that's the time I made my way in the house. Hinayaan ko siyang nakatayo sa labas ng bahay, bahala na siyang umalis. Ilalock ko nalang mamaya ang gate pag alis niya.

I hate liars and he knew that kaya wala siyang dapat ikainis kung magalit man ako. Hindi naman ako magagalit kung nagsabi lang siya ng totoo but he chose to lie, maliit man o malaking kasinungalingan. Nagsinungalin pa rin siya, it's the same.

Inilock ko ang pinto at pinagsabihan ang mga bata na wag nilang bubuksan ito pero mukhang hindi yata kayang tiisin ng mga anak ko ang papa nila dahil maya-maya lang ay narinig kong may kumatok sa kwarto ko. Hindi ko rin ito binuksan hanggang sa marinig ko nalang na nagclick ang doorknob. I almost forgot, he had spare keys of all the room in here bakit ko ba nakalimutan.

"What are you still doing here?" Pagalit kong anas. Nakita ko nalang na isinara niya ang pinto bago lumapit sakin.

"Babe, I have my reasons." Saad niya. I don't understand why he would behave this way "Is that really an important matter for you to lie on me? You know that I abhor liars. Right?" I reprimanded. He never had any secrets from me from the time we have been together, halos magdadalawang taon na kaming magkarelasyon and I didn't experience him having some troubles that made our relationship in conflict but this time, I felt absolutely astonished.

"I'll tell you soon but not this time. I'm sorry if I'm hiding things from you but believe me, I'm not doing anything wrong." He assured me as he reached for my hands. Tumingin naman ako sa mga mata niya, I know that this kind of true, kilala ko siya kapag nagsisinungalin siya and I can tell na nagsasabi siya ng totoo. Pero hindi pa rin maalis sakin na magduda kung ano ba ang itinatago niya mula sakin. "Wag ko lang malalaman na may babae ka!" Biglang usal ko nakita ko namang lumaki ang mata niya na parang nagulat sa inakto ko. "Hahahahaha. Ano ka ba naman babe, Nagseselos ka ba? Uy nagseselos siya." Saad niya na nang-aasar, I hate it when he's bullying me. Kaya wala sa loob kong nasabi na "Why would I be jealous? Do I love you?" Napatutop ako sa bibig ko. Bad mouth, bakit ko ba nasabi iyon.

"We've been almost two years in a relationship and I never thought of having cheated on you ever. Alam mo naman na Deads na deads ang sweetheart mong ito sa iyo. Kahit na hindi mo ko mahal." Napataas naman ako ng kilay ng bigla niyang sinabi iyon. What made him think that I don't love him. O-of course, I do love him.

"JONATHAN! Nakakairita na yang biro mo ha, sineryoso mo talaga?! If I don't love you bakit nandito ako sa tabi mo ngayon? Of course m-mahal kita" Tampo kong tugon sa kanya. Nakita ko naman na tumingin ito ng deretso sa mga mata ko bago ngumiti at nagpatuloy sa pagsasalita.

"O-okay, okay I'm sorry then, hindi na mauulit. I love you sweetheart." He said as he hugged me from behind. I feel something wrong about him, hindi ko alam kung ano ba ang mga pumapasok sa isip niya para isiping hindi ko siya mahal at parang hindi siya kumbinsido. Hindi ako sumagot sa sinabi niya dahil naiinis ako. "I said I love you and I'm sorry, bati na tayo ha?..." Ulit niya at tumingin sakin ng deretso kaya tumingin din ako sa kanya ng walang pag-aalinlangan, I need to find out what he's up to kung bakit siya umaakto ng ganito.

"Tell me, is there something bothering you, ngayon lang kita nakitang umakto ng ganito sakin?" Hindi siya sumagot bagkus ay ngumiti lang.

"No, masama bang maglambing sa babe ko?" Bigla niyang tanong sakin pero tumingin lang ako sa kanya na parang sinasabing aamin ka o aamin ka!

"Okay fine, tomorrow you'll find out but for a while, let's just forget it." He said that as he kissed me on my lips. Hindi ako umangal, alam kong may mali sa ikinikilos niya. Para kasing natetense siya na parang hindi mapakali na siyang ipinagtataka ko.

Umalis din siya kaagad at hindi na nagtagal pinilit ko pa siyang paaminin sa kung ano ba ang prinoproblema niya pero hindi ko nagawa ang sabi lang niya ay bukas ko malalaman. Bigla ko nalang naalala na "Tomorrow is our 2nd anniversary." Kaya naman dali kong kinuha ang binili kong regalo para sa kanya at kinuha ang gift wrapper para roon kailangan ay maging maganda at magustuhan niya ang regalo ko.

**

Maaga akong nagising at binasa muna ang mga text messages sa phone ko, there's this unknown number na patuloy akong tinetext ng kamusta ka na at miss na kita. Pero hindi ko nalang pinapansin, I know that he's the one behind it at ayaw ko siyang makausap and besides, he's not part of my life anymore. Ilang beses din itong tumawag at accidentally nasagot ko pero ibinaba ko rin ng mapagtanto kong siya. Hindi ko alam kung ano bang pumapasok sa isip ng lalaking iyon kung bakit niya ako ginugulo hanggang sa ngayon. Hindi ko naman magawang magpalit ng number dahil nandito ang mga personal contact ko. at isa pa kakapalit ko lang ng number pero nalaman na naman niya so what for? Kung malalaman din niya ang new number ko, might as well not change it at all, mapapagod lang ako.

"Hello" I greeted when I answer the phone. I decided to call on Jonathan.

"Good morning tart? Ready na ba kayo, in just an hour paparating na ako maggagayak lang ako." Tanong niya, base sa pagsasalita niya ay mukhang bagong gising lang siya, sabagay. It's 7am palang naman at baka pagod din siya sa photo-shoot.

"Tart, H-happy anniversary." Usal ko. Nahihiya ako dahil usually ay siya ang nauunang bumati. This is the first time that I greeted him first. Narinig ko naman na natigilan sa kabilang linya ang akala ko pa ay hindi na siya sasagot pero maya maya lang ay nagsalita na rin siya.

"You never failed to make my day complete. Happy anniversary, you know what hindi pa kita nakikita, masaya na ako, what more mamaya kapag narinig ko na ang sagot mo." Nagtaka naman ako kaya itinanong ko sa kanya.

"Anong sagot ko ang sinasabi mo?" Bahagya naman ito hindi umimik.

"S-syempre yung sagot mo sa I love you ko. I love you Raine." Pinamulahan naman ako pero hindi ako sumagot.

"Mamaya na yung sagot ko para mas special." Biro ko dito, narinig ko naman na napatawa ito at nagpaalam na rin. "Basta maready na kayo. Bibilisan ko na para marinig ko na ang matamis mong OO" Naguguluhan man ako ay napangiti nalang rin ako at nagpaalam na rin bago ibinaba ang linya.

**

"Ano ba ito Jonathan?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad kami, nakapiring kasi ako ang mga bata naman ay hindi ko na alam kung nasaan ang sabi niya kasi ay siya ang bahala. I know that he's doing something up to this and I'm quite sure that it's surprising kaya naman naeexcite ako.

"Just wait, we're almost there." Saad niya ng may lambing. Hindi nalang ako sumagot habang naglalakad kami ay nakaalalay lamang siya sa balikat ko. I don't know kung ano ang surpresa niya pero hindi ko pa man nakikita ito sa ngayon ay natutuwa na ako. Siguro ay ito rin ang pinagkakaabalahan niya at inililihim niya. Napapailing tuloy ako sa isiping pinagbibintangan ko pa siyang nambabae pero ito pala ang sorpresa niya.

"Jonathan, ito ba yung itinatago mo sakin huh?" I asked pero wala akong narinig na sagot sa kanya.

"Just walk, you'll find out later." He said that as I've heard something. Is that a smell of a rose? Bakit parang alam ko na kung nasaan kami.

Nang maramdaman kong huminto na rin kami ay doon nangangatog ang binti ko. This is something different bakit parang alam ko na ang mangyayari? Handa na ba talaga ako? Nang inalis ni Jonathan ang piring sa mata ko ay doon na ako napaluha dahil sa kaligayahan. There's a part of me that confusing me from what I'm seeing right now.

It's a garden full of red and white roses at isa ito sa pinangarap kong proposal, naalala ko pa dati noong naikwento ko kay Jess na ang gusto kong proposal ng kasal ay mangyari sa isang garden na punong-puno ng red and white roses tapos may music na tutugtog while I and my man are dancing in the center of the garden, and exactly the same thing now. Pero paano naman nalaman ni Jonathan ito? as I have remember, he and Jess are just civil to each other kaya imposibleng si Jess ang magsabi.

Tumingin ako kay Jonathan at nakita kong nakangiti siya. "Do you like it babe?" He sweetly asked.

Ngumiti lang ako sa kanya. I don't want to ruin this by asking him something really unnecessary.

"No because I loved it." As I said that he kneeled before me and ask the thing that I ever dreamed a man I love would asked me.

"This is quite some time and I'm sure with my feelings for you Raine." Panimula niya. Ako naman ay gulat na gulat sa sinabi niya.

Nakita ko nalang na biglang may tumakbo papunta sa'min and to my surprise, it's my twin.

"Papa, you forgot this." Joshua stated as he gave a small red box to Jonathan, so kasabwat pala ang mga anak ko dito. Nakita ko namang nagulat din si Jonathan at bahagyang kinapa ang bulsa bago kinuha ang box kay Joshua. "Thanks, son." He stated as he tap the head of the kid. Suddenly, Joseph taps me from below kaya naman tumingin ako. "Mamee, say a big big YES! Okay?" He stated with a wide smile. "Yes mamee, don't make pakipot pa, Okay?" Saad naman ni Joshua bago sila pumunta sa likod ni Jonathan at parang may binulong na hindi ko naman narinig. "Haha... you kids are so right." Yun lang ang huli kong narinig kay Jonathan bago ko nakitang tumingin siya ng deretso sa mga mata ko.

"Here it is. W-will you m-marry me?" Kinakabahan ako sa iprinopose niya and I'm aware that he's tensed too.

I know that this is my dream proposal and he fulfilled that. Mahal ko siya at mahal din niya ako pero may kung anong kulang. Nakita ko naman na naghahantay lang siya sa sagot ko. Am I ready for this? Am I ready to get marry again? Oh I almost forget, I've never been married.

Tumingin ako ng deretso sa mga mata niya at bahagyang yumuko para halikan siya sa labi. This is it, kung hindi man naging successful ang unang relationship ko with Johann, this time ay sisiguraduhin kong magsusuccess ito.

"Is that a yes?" Jonathan asked after I cut the kiss. Tumango naman ako at nakita kong ngumiti siya ng pagkalaki-laki.

"Jonathan, I love you." Naramdaman ko naman na mas humigpit ang yakap niya sakin. This would be the best thing I ever experienced. I'm happy.

Hindi na sana mawawala ang ngiti ko sa labi ng bigla nalang mahagip ng mata ko ang isang tao na matagal ko ng kinalimutan.

Nakatingin din siya sakin pero may luha ang mga mata niya. Why would he cry? Yan ang tanong ko sa isip ko. Dali kong inilihis ang mata ko mula sa kanya at ng pagtingin kong muli sa lugar kung nasaan siya kanina ay tumalikod na pala ito at naglakad palayo.

"Bakit ka pa nagpakita Johann..." Saad ko sa isip ko.

Yumakap nalang ako ng mahigpit kay Jonathan at naramdaman ko nalang na nakiyakap na rin ang mga anak ko samin.

Bakit pa siya bumalik? At paano niya ako nahanap? Nakita niya kaya ang mga bata?

Naramdaman ko nalang na kumalas si Jonathan sa yakapan namin at humarap ito sa kin. "You don't know how happy I am. I love you Raine." He said that as he kissed me again.

Hindi ko na siya kailangan sa buhay ko. Jonathan is here beside me at matagal ko ng kinalumutan ang lahat ng tungkol samin ni Johann. As I promised to myself, I'll build a new life and Johann is not included in it.