BENEATH THE CRESCENT AND THE CROSS

CHAPTER 19: THE CALM BEFORE

(Ameenah's POV)

ANG PANANATILI SA bahay ay parang paglubog sa isang malalim na karagatan ng katahimikan—isang katahimikang mas nakakabingi kaysa anumang sigawan o pagtatalo. Ang aming mansion, na karaniwan ay puno ng mga tawanan at kwentuhan ng aming pamilya, ay biglang naging isang malaking libingan ng mga hindi nasasabing salita at mga pangambang nagkukubli sa bawat sulok.

Si Papa ay umupo sa kanyang favorite leather armchair sa library, ang kanyang mga mata ay nakapako sa naglalakihang larawan ng aming pamilya sa ibabaw ng fireplace. Tila ba hinahanap niya sa larawan kung saan nagkamali, kung paano nagkaroon ng mga lihim ang kanyang bunso na anak. Ang kanyang mga kilay ay nakakunot, at ang kanyang mga labi ay mahigpit na nakapinid—isang ekspresyong bihira kong makita sa kanyang mukha.

"Ameenah," mahinang tawag ni Mama habang dahan-dahang pumapasok sa aking silid na parang takot na guluhin ang maselang katahimikan, "nakita ko ang pag-uusap ninyo ni Mark kanina. Parang... may malamig na hangin sa pagitan ninyo. Something's different."

Hindi ako nakasagot agad. Paano ko sasabihin sa kanya na ang lamig na iyon ay dahil sa apoy na nag-aalab sa aking puso para sa isang lalaking hindi nila pinili para sa akin? Paano ko ieeexplain na ang bawat ngiti ko kay Mark ay pilit, samantalang ang bawat tingin ko kay Rafael ay natural na parang paghinga?

"Mark is a good man, anak," patuloy niya, ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang inaayos ang kurtina sa aking bintana, "pero kung may nararamdaman ka na iba, kung may nasa puso mo na hindi siya, kailangan mong sabihin sa amin ng maaga. Bago pa mahuli ang lahat. Bago pa masaktan ang mas maraming tao."

Nang mag-isa na ako, ang aking telepono ay tumunog. Isang mensahe mula kay Rafael: "Kamusta ka? I can't stop thinking about you. Natatakot ako para sa iyo. I feel like something bad is about to happen."

Niyakap ko ang aking sarili, pinilit panatagin ang nag-iisip na dibdib na tila ayaw tumigil sa mabilis na pagtibok. "I'm safe here inside our house, pero parang nakakulong. Rafa, may kinuha siyang litrato kanina. Tayo. Ramdam kong may masamang balak. I saw the way he looked at us—parang may plano siyang masama."

Mabilis ang kanyang tugon: "Whatever storm comes, we'll face it together. I love you too much to let anyone tear us apart. We've built something beautiful, and I'll fight for it until my last breath."

NGUNIT SA GITNA ng mga pangakong iyon, may nananatiling pangamba sa aking dibdib na parang maliit na bubuyog na patuloy na nangangagat sa aking kalooban. What if this is where our fairy tale ends? What if reality is finally catching up with us? What if the walls we've been building around our secret world are starting to crumble?

Tumingin ako sa labas ng aking bintana, sa mga ilaw ng lungsod ng Davao na parang mga nagniningning na hiyas sa dilim. Bawat ilaw ay tila nagsasabi ng kwento—ng mga pangarap, ng mga pag-ibig, ng mga sakripisyo. At sa gabi ng pagdududa at takot, ang tanging tanong na paulit-ulit sa aking isipan ay: Saan patungo ang aming kwento? Sa liwanag ba o sa dilim?

(Rafael's POV)

PAGKATAPOS UMALIS ng mga trabahador, nanatili akong nakatayo sa gitna ng construction site—ang lugar na dating simbolo ng aking mga pangarap, ngayon ay tila naging saksi ng aking mga pangamba at pagdududa. Ang ginaw ng gabi ay pumapasok sa aking mga buto, ngunit mas malamig ang takot na dumadaloy sa aking mga ugat—takot na mawala si Ameenah, takot na mabigo ang mga pangarap na aming pinagsikapang itayo.

Tumawag ako kay Tito Ben, ang aking boses ay nanginginig sa emosyon na hindi ko mapigilan. "Kailangan kitang makausap, Tito. May nangyari. Something that might change everything."

Dumating siya sa loob ng dalawampung minuto, dala-dala ang kanyang mabigat na mga hinala at ang kanyang walang-kapantay na karunungan na bunga ng maraming taon ng karanasan. Sa ilalim ng liwanag ng buwan, habang ang mga anino ng half-finished building ay sumasayaw sa paligid namin, ibinahagi ko sa kanya ang lahat—ang pagdating ng mga Lim, ang malamig na pagtanggap ni Mark, ang lihim na pagkuha ng litrato, at ang pangambang baka magamit ito laban sa amin.

"Rafa," aniya, ang kanyang mga salita ay mabigat sa kahulugan at puno ng malalim na pag-unawa, "kapag nagsimula nang manginig ang lupa sa ilalim ng iyong mga paa, hindi mo mapipili kung kailan titigil ang lindol. Pero puwede kang pumili kung paano ka tatayo pagkatapos—at kung sino ang hahawakan mo habang bumabangon. Ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa kung gaano karaming problema ang iyong hinaharap, kundi sa kung gaano ka manindigan muli pagkatapos mong bumagsak."

NANG GABING IYON, hindi ako nakatulog. Sa halip, ginugol ko ang mga oras sa pagguhit ng mga bagong plano—hindi para sa mga gusali o istruktura, kundi para sa aming kinabukasan, para sa pag-ibig na aming pinagsasaluhan. Kung may giyera man ang paparating, handa akong lumaban—hindi para sa aking sariling kapakanan, kundi para sa pag-ibig na alam kong totoo at dalisay, para sa babae na nagbigay ng bagong kahulugan sa aking buhay.

Habang nag-iisa sa aking maliit na kwarto, tiningnan ko ang mga larawan ni Ameenah sa aking telepono—ang kanyang ngiti, ang kanyang mga matang puno ng pag-asa, ang kanyang mga kamay na humahawak sa akin. At sa mga sandaling iyon, kahit na puno ng takot at pangamba, naramdaman ko ang isang bagong lakas—ang lakas ng isang lalaking handang harapin ang anumang bagyo, dahil alam niyang may isang babae na naghihintay sa kanya sa dulo ng unos.

(Both POVs)

SA KABILANG PANIG ng lungsod, habang si Ameenah ay nag-iisip at nagdududa sa kanyang silid, at si Rafael ay nagpaplanong lumaban sa kanyang munting bahay, ang gabi ay naging saksi ng dalawang pusong naghahanap ng lakas sa isa't isa. Ang kanilang pag-ibig, na minsa'y parang isang simpleng kwento ng dalawang taong nagmamahalan, ay naging isang masalimuot na laban ng mga puso laban sa mga tradisyon, ng mga pangarap laban sa mga expectations, ng pag-ibig laban sa mga hadlang.

AT SA GITNA ng katahimikan ng gabi, habang ang buwan ay nagliliwanag sa ibabaw ng Davao, ang kanilang mga puso ay patuloy na tumitibok para sa isa't isa—isang patunay na kahit anong bagyo ang dumating, kahit anong hamon ang humarang, ang tunay na pag-ibig ay mananatiling nakatayo, matatag at determinado, handang harapin ang anumang dala ng bukas.