CHAPTER 9: WHEN WORLDS COLLIDE
839 Words
(Ameenah's POV)
ANG FAMILY DINNER kasama ang pamilya Lim ay eksakto ang aking kinatakutan—perpekto, makinis, at ganap na walang laman. Ang mga kristal na baso ay kumikislap, ang mga kubyertos ay kumikinang, at ang usapan ay dumadaloy nang may sanay na kadalian tungkol sa mga pagsasama ng negosyo, stock market, at estratehikong pakikipagsosyo.
"Ang iyong anak ay talagang kahanga-hanga, Jamil," anunsyo ni Mr. Lim. "She has a good head for business."
"Salamat, Henry," sagot ni Papa, kitang-kita ang pagmamalaki. "Matagal nang natututo si Ameenah ng negosyo mula noong bata pa siya."
Sa kabilang mesa, ngumiti sa akin si Mark. Guwapo, edukado, at may perpektong mga asal. Ang ideal na manliligaw sa lahat ng paraan. Pero nang tiningnan ko siya, hindi ko naramdaman ang kuryentang nararamdaman ko kay Rafael. Hindi ko nakita ang lalim, ang pasyon, ang tunay na koneksyon.
"Ang iyong trabaho sa mga indigenous communities ay kapuri-puri," sabi ni Mark habang nagde-desert. "Pero naisip mo na bang gawin itong mas... kumikita? Marahil sa pamamagitan ng cultural tourism?"
Pinilit ko ang ngiti. "Ang layunin ay preservation, hindi profit, Mark. May mga bagay na mas mahalaga kaysa pera."
Mukha siyang naguluhan, para bang ang konsepto ay banyaga sa kanya. At sa sandaling iyon, napagtanto ko kung gaano kaiba ang aming mga halaga.
Pagkatapos ng hapunan, habang ang mga lalaki ay nag-uusap ng negosyo sa silid-aralan, tumakas ako sa hardin. Ang malamig na hangin ng gabi ay isang ginhawa mula sa nakasasakal na kapaligiran sa loob.
Umugong ang aking telepono. Si Rafael.
"Can't stop thinking about your library idea. I started sketching some designs for the children's section. Puwede ko bang ipakita sa 'yo bukas?"
Ngumiti ako, lumipad ang puso ko. "Gusto ko 'yon. May meeting ako sa university library ng 3 PM. Puwede doon?"
"Perfect. See you then."
Habang nakatayo ako sa liwanag ng buwan, napagtanto kong nabubuhay ako ng dalawang buhay—isa para sa aking pamilya, at isa para sa aking puso. At hindi ko alam kung gaano katagal ko pa mapapanatiling hiwalay ang mga ito.
Kinabukasan sa university library, maaga akong dumating, ang aking mga nerbiyos ay umuugoy sa pag-asa. Nang pumasok si Rafael, may dala-dalang sketchbook at ang mainit na ngiting palaging nagpapabilis ng t***k ng puso ko, parang muli akong nakakahinga.
"Sorry I'm late," sabi niya, naupo sa tabi ko. "May traffic sa Bankerohan."
"It's okay," pagpapatawad ko. "Naghahanap lang ako ng mga report."
Binuksan niya ang kanyang sketchbook, at napahinto ang aking hininga. Ang mga disenyo ay magaganda—isinama ang mga tradisyonal na pattern na may mga child-friendly na elemento. Pero ang pinakakahanga ay ang dedikasyong inilagay niya sa pag-unawa sa aking pangitain.
"Rafa, ang gaganda nito," bulong ko, hinahabol ang mga linya ng kanyang drawing. "Na-capture mo eksakto ang aking naiisip."
"Because I listened," simple niyang sabi. "Kapag nagsasalita ka tungkol sa iyong mga proyekto, nakikita ko ang pasyon sa iyong mga mata. It's... inspiring."
Nagkatinginan kami, at sa tahimik na sulok ng library, napapalibutan ng libu-libong kwento, pakiramdam ko ay sinusulat namin ang aming sarili. Isa na i***********l, kumplikado, ngunit hindi matatanggihang totoo.
"Puwede ba akong magtanong ng personal?" subok ko.
"Kahit ano."
"Bakit architecture? Ano ang nagpa-pili sa iyo ng landas na ito?"
Tumingin siya sa kanyang mga sketch, nag-iisip ang kanyang ekspresyon. "Noong namatay ang aking ama, nawala ang aming bahay. Kailangan naming lumipat sa mas maliit na lugar sa Bankerohan. Ipinangako ko sa aking sarili na balang araw, magtatayo ako ng mga tahanan—tunay na mga tahanan—para sa mga taong nangangailangan. Hindi lang mga kanlungan, pero mga lugar kung saan ginagawa ang mga alaala, kung saan itinatayo ang mga pamilya."
Ang kanyang mga salita ay kumalambitin sa loob ko. Narito ang isang lalaking naiintindihan na ang mga gusali ay hindi lamang mga istruktura—sila ay mga lalagyan ng mga pangarap, ng mga buhay, ng pag-ibig.
"Gusto ng aking ama na pakasalan ko si Mark Lim," naihayag ko. "Anak siya ng isang business partner."
Sandaling tumahimik si Rafael, hinahanap ng kanyang mga mata ang sa akin. "At ano ang gusto mo, Ameenah?"
Iyon ang tanong na aking iniiwasan. Ang tanong na nagpapangamba sa akin dahil alam ko ang sagot, at alam ko kung gaano ito nakakapagpakumplikado ng lahat.
Bago ako makasagot, umugong nang malakas ang aking telepono. Si Papa. Muli.
"I have to go," sabi ko nang may pag-aatubili. "Family obligation."
Tumango siya nang may pag-unawa. "Alam ko. Pero tandaan mo—karapat-dapat kang maging masaya rin. Hindi lang para pasayahin ang iba."
Habang kinokolekta ko ang aking mga gamit, dahan-dahan niyang hinawakan ang aking kamay—ang unang pagkakataon na sinadya naming maghawakan. Maikli lang, isang pagdampi ng kanyang mga daliri sa akin, pero nagpadala ng kilabot sa buong katawan ko.
"Magkita tayo sa site next week?" tanong niya.
"Of course," pangako ko.
Ang paglalakad palayo sa kanya ay parang nag-iiwan ng bahagi ng aking sarili. Pero ang kanyang mga salita ay nanatili sa akin: Karapat-dapat kang maging masaya rin. At sa unang pagkakataon, nagsisimula na akong maniwala na maaaring totoo iyon.
- Writer
