Twisted Affection

EIGHTEEN

“Laurene! Hindi ba sabi ko sa’yong sa loob ka lang ng bahay? Ba’t nandiyan ka na naman?!” Ang ingay talaga ni Lola. Nagpapahangin lang naman ako sa terrace.

“Dito lang ako La, ang ganda kasi rito.” Pinamewangan lang niya ako sa baba habang ako ay nakatingin lang sa paligid at dinaramdam ang hangin na dumadampi sa balat ko.

“Susmaryusep sa'yo! Baka maabutan ka ng may ari ng bahay! Kabuwanan mo na pero may lakas ka pang umakyat diyan?!”

Napakamot nalang ako ng ulo at hinawakan ang tiyan kong ang laki na. Nahihirapan na nga akong tumayo at umupo dahil sumasakit ang balakang ko. Pilit ko nalang tumayo sa pagkakaupo ko dahil buong araw na naman akong pagalitan ni Lola.

“Ornasyo! Pababain mo nga ‘tong babae rito, umakyat na naman!” Sigaw ni Lola kay Lolo na naglilinis ng tricycle na pinagmamanehan niya araw-araw. Hapon ngayon at mukhang nasira na naman ang gulong ng tricycle ni lolo.

Nakita ko pang binaba ni Lolo ang hawak niyang tools at saka naglakad papunta kung saan ako. May hagdanan kasi rito pataas kaya nag alala silang mahulog ako.

Nang lumapit si Lolo, kita ko sa mukha niya ang pag-aalala at kaba. "Laurene, kailangan mo ng tigilan ang pagpunta rito. Kahit walang nakatira sa bahay na’to ay baka hindi naman alam at dumating agad ang may ari. Napakadelikado ng pagbubuntis mo lalo na’t higit isa ang nasa sinapupunan mo. Nag alala lang rin Lola mo sa'yo.”

Nilingon ko si Lola na tila nag-aalala, pero hindi nagpapahalata. "Lolo, gusto ko lang huminga ng malakas. Ang sikip kasi sa loob," sagot ko, mas pinipilit ko na maging matipid sa salita.

"Pero apo, kahit gusto mo lang huminga, hindi mo dapat tinatawid 'yang terrace. Baka ka mahulog, baka maaksidente ka," mahinang babala ni Lolo, habang giniya na niya ako pababa ng hagdan.

Tumango ako at huminga ng malalim. "Opo, Lolo, pero nahihirapan kasi ako sa loob. Naiipit na kasi ang mga baby ko." Dahan-dahan kong hinihipan ang tiyan ko, habang tinatawid ko na ang hagdan pababa. Ang hagdan papuntang terrace kasi ay nasa labas lang naman at hindi sa loob kaya malaya akong makapunta sa taas.

Napansin ko si Lola na nakakunot ang noo nang makita ako pababa pero mukhang naawa rin sa aking kalagayan. "Hindi ba't inuutusan kita lagi, Laurene, na magpahinga? Hindi mo dapat pinipilit ang sarili mo. Ilapit mo nalang ang silya dito at magpahinga ka na," sabi ni Lola habang iniipit ang kanyang tuwalya sa bewang para magamit ko. Silang dalawa na ang gumiya sa akin at lumapit sa bakanteng silya. Sa labas nalang ako umupo sa harapan ng bahay.

"O, mas mabuti na 'yan. Huwag mo munang gawin ang mga bagay na makakasama sa mga baby, apo," payo ni Lolo, habang bumabalik sa kanyang gawain sa tricycle.

Nandoon lang ako hanggang gabi at umalis lang ako at pumasok sa bahay ng bandang alasais. Nagbabasa lang ako ng mga old books ko sa nursing dahil nakaka miss rin palang pumasok. Kapag okay na, babalik ako sa pag aral pero dito nalang siguro ako sa Pampanga. Ayoko ng bumalik pa sa Manila dahil baka makita ko na naman sila. Hindi na tumatawag si Professor Zaiden sa akin pero hindi naman napuputol ang pagpapadala niya ng pera. Sobra-sobra na nga kaya sinave ko nalang sa bank account ko.

Nagpasya muna akong tumingin sa social media account ko at habang nag pipindot ako roon ay nakita ko ang isang picture ng isang lalaking pamilyar sa akin. Mukhang naging famous siya bigla. Napubliko pala ang pagiging kambal nila dahil noong pinakilala siyang tagapagmana ng isang sikat na hospital ay doon rin nalaman na may kambal pala si Professor.

Kahit ngayon ay curious pa rin ako kung bakit ayaw ipasabi ni Zaiden kay Zairon na buntis ako. Kung malalaman kaya niya, ano kayang mangyayari?

Inabot ko ang tubig sa mesa dahil nandito lang naman ako malapit sa kusina. Gitna sa may sala at kusina at may bintana rito kaya dito ako minsan umuupo. Hindi ko maabot ang baso kaya ay napagpasyahan kong tumayo nalang kahit na ang bigat na ng dinadala ko. Kahit gabi rin ay naririnig ko pa ang pagbuhos ng tubig sa labas dahil naglalaba pa si Lola habang si Lolo ay nasa sala at nanonood ng television.

Hindi pa nga ako nakatayo ay nakaramdam akong may basa sa hita ko. Kinabahan ako dahil baka dugo lalo na at nakaramdam na ako ng unti-unting pagkasakit ng tiyan ko.

Kinapa ko ang hita ko at nanlaki ang mata kong napasigaw. Nagkandarapang tumakbo sina Lola at lolo sa akin. Nabasag na pala ang panubigan ko kaya ay mabilis nila akong naihatid sa Hospital. Pinilit ko nalang na maging kalmado kahit na tagaktak na ang pawis ko.

Walang pinapasok habang nasa labor room ako. The contractions were coming fast now, and I clutched my stomach, trying to endure the pain.

"Take deep breaths, Laurenestine. We're here with you." The nurse said, guiding me to the hospital bed.

I nodded, beads of sweat forming on my forehead. Lolo and Lola hovered nearby, their faces filled with concern. The nurse quickly prepared me for the delivery, monitoring the baby's heartbeat and ensuring everything was in order.

As the pain surged, I closed my eyes and focused on breathing through each contraction. The room echoed with the sounds of medical equipment and hushed conversations. Lolo and Lola stood by, offering silent support.

"How are we doing, Laurene? Ready to bring those little ones into the world?" The doctor said but she's smiling. Mas kinakabahan pa yata ako kaysa sa buhay ko.

I managed a weak smile, my voice strained. "Yes, Doctor. Let's do this."

The medical team orchestrated their efforts, guiding me through the final stages of labor. Lolo held my hand, and Lola whispered words of encouragement. It was a symphony of emotions — pain, anticipation, and the overwhelming desire to meet my babies.

With each push, the room seemed to hold its breath until, finally, the cries of newborns filled the air. My delivery was normal and I really thank God that my beautiful babies are safe.

“The baby boy is so cute. Ang ganda, mana sa mommy.” The nurse commended and when our eyes met the baby girl, my heart beat fast. She resembles her father's eyes and nose.

“Oh my, ang ganda ng mata! Foreigner ba daddy nila?” Namamahanghang tanong ng Isa pang nurse. Hindi ako umimik at tinanggap lamang ang mga babies ko. Naluluha akong nakatingin lang sa kanilang dalawa at hinalikan sila isa-isa. My baby boy is closing his eyes while my girl is staring at me with her gray eyes.

“Ano pong name nila, Mommy?” Nakangiting tanong ng nurse.

“Nevan Cole Valencia and Nirvana Calia Valencia.” I said with a smile.

I held my babies close and the nurse smiled and noted their names.

"Beautiful names, Mommy. Congratulations! They are truly adorable."

Lolo and Lola, who had been waiting anxiously outside the labor room, were finally allowed in. Their eyes lit up as they saw the newborn twins in my arms.

"Ang ganda ng pangalan, Laurene. Masipag ka ring nag-isip ng magandang pangalan para sa kanila." Sabi ni Lolo at hinahawakan ang maliit na kamay ni baby Cole.

Lola, wiping away tears, reached out to touch the babies' tiny hands. "Ang healthy naman ng mga apo ko. Oh, ayan. Pagalitan ko pa sana ina niyo pero dahil nakalabas na kayo, saka nalang.” Biro niya pa.

I smiled through my own tears, grateful for the support of my grandparents. Pumasok uli ang doctor at ngumiti nang makita ang sitwasyon namin.

"You did great, Laurene. Make sure to get enough rest and take care of yourself and the babies."

The nurses assisted in settling Cole and Calia in the bassinets. Lola held Come, who was quietly sleeping, while Lolo cradled Calia, her curious gray eyes exploring her surroundings.

Nanganak ako ng madaling araw kaya nagising rin ako ng hapon. Paggising ko ay sinabihan ko nalang si Lola na siya na muna mag aasikaso sa bills dahil chineck muna ako ng doctor bago kami umalis.

“Make sure to drink your meds, Laurenestine. You're lucky dahil normal delivery ang twin baby mo. But you have to make sure na healthy ka parin.” The doctor advised.

"Yes, Doctor. I'll follow your advice. Thank you for taking care of us," I replied, cradling my babies in my arms.

"Alright, take it easy. If you have any concerns or questions, don't hesitate to reach out. Congratulations again on your beautiful twins." The doctor smiled and left the room.

Lola helped me with the essentials, making sure I was comfortable before dealing with the paperwork. Lolo carefully held the baby carriers, ensuring our precious cargo was secure.

"Ano ba itong mga gamot na ito? Ang dami!" Lola exclaimed while organizing the medications.

"Relax La, vitamins at pail relievers lang ‘yan. Need kong inumin para sa recovery ko,”

"Kailangan mong maging malakas, Laurene, para mapagtagumpayan mo ang pag-aalaga sa mga anak mo." Lola's concern was evident, and I appreciated her caring nature. Kahit naman putak ng putak si Lola ay siya ang pinakamaaalagang nakilala ko. Nagsasalita siya ng kahit ano pero kabaliktaran naman ginagawa niya.

Lumabas na kami ng room. Mas nauna pa sila Lola sa labas ngunit agad akong napaatras nang makita ang isang pamilyar na bulto ng lalaki. Nanlalaki ang mata ko nang makitang nakasuot ito ng labcoat at may kausap rin na doctor. Naglalakad na sila papalapit sa amin.

Lumalakas ang t***k ng puso ko. Parang anumang oras ay lalabas na ito sa dibdib ko. Mabilis akong bumaling kila Lola dala ang mga anak ko at hindi pa nila alam na hindi ako sumunod. Hindi pa sila nakarating sa puwesto ko ay sinirado ko agad ang kwarto at sumandal sa pader upang pahupain ang kaba sa dibdib ko.

Bakit nandito si Zairon? Sinusundan niya ba ako? Pero kung sinusundan niya nga ako, dapat matagal na niya akong nakita. I shake my thoughts. No, it's impossible. Mga magulang ko lang ang alam kung nasaan ako, kahit sila Tristan ay hindi alam.

Napatalon ako sa gulat nang may kumatok sa pinto. Natataranta akong naghanap ng matataguan. Dumiretso ako sa higaan pero hindi naman ako kasya sa silong kaya ay wala na akong choice kung hindi ay pumunta sa comfort room.

Siniksik ko ang sarili ko sa loob at pinakiramdam ang paligid.

“Nakauwi na pala sila. Sayang, you could have saw the twins faces.” Anang babaeng kilala ko dahil siya naman ang nagpaanak sa’kin.

“If I only knew, I would have gotten here early.” Sinapo ko ang sariling bibig dahil baka marinig nila o baka nakaramdam silang may tao rito.

“Kaya dalian muna ang pagpapakasal mo sa girlfriend mo, Doc Gavilan. I know you will have a beautiful family.”

“Well, hindi pa ako nakapag isip sa bagay na ‘yan.”

I held my breath, listening to their conversation outside the comfort room. The mention of a girlfriend named Doc Gavilan sent a pang of confusion and hurt through me. Could it be that Zairon has moved on? I steadied myself, trying to focus on the situation at hand.

The voices became distant as they moved away, and I cautiously opened the comfort room door. My heart raced as I peered into the hallway, confirming that they were no longer in sight. I stepped out and headed back to the room, taking a deep breath to compose myself.