𝗜'𝗠 𝗜𝗡 𝗟𝗢𝗩𝗘 𝗪𝗜𝗧𝗛 𝗧𝗛𝗘 𝗣𝗟𝗔𝗬𝗘𝗥

𝗜'𝗠 𝗜𝗡 𝗟𝗢𝗩𝗘 𝗪𝗜𝗧𝗛 𝗧𝗛𝗘 𝗣𝗟𝗔𝗬𝗘𝗥 PROLOGUE: Everything has changed. Pati takbo ng buhay ko nagbago na rin. I can't even imagine na ganito kalayo ang mararating ko sa paglalaro ng moba games. Tutuusin nga kung hindi ako pumasok sa E-Sports hindi ganito ang magiging buhay ko. But at the end of the day, gigising ka sa reality na ang lahat ay panandalian lang. Yes, nakamit mo na ang gusto mong makamit. Pero bakit gano'n? Bakit parang may kulang pa? Oo, masaya ako sa paglalaro dahil pangarap ko ring makatungtong sa world stage. Mahawakan ang trophy habang sinisigaw nila ang pangalan ko. Gusto ko na lang matawa dahil sa sobrang laki ng pangarap ko na alam ko namang hindi na 'yun matutupad. “What's happening to you, Vex? Hindi ka naman ganito maglaro? May problema ka ba? O baka naman wala kang tiwala sa teammates mo?” We're heading to the playoffs. Dalawang laro na lang at makakapasok na kami sa finals pero bakit ngayon pa'to nangyari? Nasasaktan ako sa katotohanang baka ako pa ang maglaglag sa kanila. “Dalawang laro na lang. Sana h'wag mo kaming biguin.” Sobrang bigat ng nakapasan sa balikat ko. I bowed my head. “S-Si Adria muna ang ipasok niyo sa susunod na match.” Nag-angat ako ng tingin para tignan kung anong magiging reaksiyon nila. I know I made a big mistake. Sapat na siguro ang rason na 'yun para hindi muna ako makapaglaro. “A-Are you sure a-about that?” Isang simpleng tango ang ginawa ko. Mahirap sa'king bitawan ang paglalaro. Para na rin naman 'to sa lahat. “Magpahinga muna tayo. Let's talk about it later.” Sinundan ko ng tingin si Zero. I disappoint him again. Tiningnan ko ang iba baka may gusto pa silang sabihin pero isa-isa na lamang silang nagsialisan sa harap ko. “Ako na lang sana ang pinalaro nila no'ng una pa lang.” “Adria, that's enough.” Saway ni Coach Wan sa kanya. Umalis na rin ito gaya ng iba. Tanging kami na lang ni Coach Wan ang naiwan sa may dining area. Napaupo ako sa silya dahil pakiramdam ko ilang segundo na lang at mawawalan na ako ng lakas. “Sorry, coach.” Naitakip ko ang aking palad sa aking mukha dahil sa sobrang pagkadismaya. I've waited for this chance for so long but what did I do? Wala na akong mukhang maihaharap sa kanila. Wala na akong ibang ginawa kundi ang ipatalo ang team. Gusto ko lang namang patunayan ang sarili ko na kaya ko ring makipagsabayan sa kanila. But this happened. They are right from the very beginning, wala sigurong lugar ang katulad ko sa E-Sports. I'm just a girl, nangangarap sa makarating sa kinatatayuan ko ngayon. “Vexia, it's not your fault. Kung alam lang sana nila ang pinagdadaanan mo, sigurado akong maiintindihan nila.” Pero hindi nila ako maiintindihan. Isa lang naman ang gusto namin. Walang iba kundi ang manalo. Makamit ang tropiyo na matagal na naming inaasam. “How's your hand?” Pinasok ko ang aking kamay sa bulsa ng jacket. Ayaw ko munang pag-usapan ang tungkol dito. I've done enough. Ang dami ko ng kapalpakang ginawa sa grupo. At ngayon wala na akong mukhang maihaharap sa kanila. Lalo na kay Zero. He trusted me but I broke it. “M-Magpapahinga na ako, coach.” Paalam ko at patakbong nagtungo sa kwarto. Walang tigil ang pag-agos ng aking luha habang sinusulyapan ang kamay ko. Bakit ngayon pa? Ngayon pang may pag-asa na kaming makapasok sa finals. Nilapag ko sa mesa ang cellphone ko. Hindi muna ako nagbukas ng social media dahil alam kong huhusgahan na naman ako ng mga tao. Sa ilang buwan ko palang dito, marami na akong nababasang masasakit na salita mula sa kanila. ‘ I suggest na magpahinga ka muna. Baka mas lalo pang lala 'yang nararamdaman mo. Alam kong importante ang paglalaro sa'yo, Ms. Vexia pero mas importante ang sarili mo. Tumigil ka muna sa paglalaro hangga't maaga pa. Sa lagay ng kamay mo ngayon, kapag hindi ito naagapan sadly to say this baka hindi ka na makapaglaro pa ulit.’ I closed my eyes. Mariin kong kinagat ang aking pang-ibabang labi upang pigilan ang aking hikbi. Gano'n na lang ba kahirap abutin ng pangarap ko? Kung saan nabigyan na ako ng pagkakataon, ngayon pa 'to nangyari. Ang lupit nga naman ng tadhana. Inayos ko muna ang aking sarili bago damputin ang cellphone na nasa mesa. I checked the caller's name. Hindi na ako nagdalawang-isip na sagutin ang tawag ni mom. “ Mom?” “Vexia, kailan ka ba uuwi? Nag-aalala na kami ng dad mo sa'yo. Sinasabi ko na nga bang walang kahihinatnan 'yang paglalaro mo!” “Magpapahinga na ako, mom.” I said as I ended the call. She doesn't care? Hindi man lang nila ako kinamusta? Desisyon mo rin 'to, V. Kaya panindigan mo. Humiga ako sa kama habang yakap-yakap ang unan. Isinubsob ko ang aking mukha do'n. Wala ng pag-asa, Vex. Wala ng pag-asa para maabot mo ang mga pangarap mo. Wala ng magtitiwala sa'yo.