To Be With You Again

Isang mabigat na paghinga kasabay ng mabibigat na bagsak ng ulan mula sa kalangitan. Halos mag-iisang oras na akong nakatanaw sa harap ng bintana habang pinapanood ang malakas na ulan. Balita ko'y babagyo kaya ay parati nalang umuulan dito sa amin. It's been a year since I moved in this place. It's been a year but the past still haunting me. The past that I wish na sana ay maibaon ko na sa limot. Pero sa tingin ko ay kahit gaano pa ka tagal o kahit ilang taon man ang lumipas ay hindi ko kailan man malilimutan ang nakaraang iyon. A year ago, I just woke up na nakatali na ang aking dalawang kamay at paa. I don't know what's happening o kung nasaan ako. It's a dark small room. Wala nang kahit anong gamit bukod sa higaang hinihigaan ko at isang upuan at mesang gawa sa kahoy. Wala halos akong makita dahil sa dilim. Pero nabuhayan ako nang loob ng may biglang pumasok. Pero laking gulat ko nang nakangisi siya. Who is he? Siya ba ang nagdala sa akin dito kaya ba ganiyan ang ngiti niya? ' Lord, please help me. I know you're there. please help me lord. ' Iyon ang paulit-ulit kong dasal. Nang lumapit siya sa akin ay sinubukan ko pang umatras pero hindi man lang ako nakagalaw sa aking kinahihigaan dahil sa higpit ng pagkatali sa aking mga paa't braso. " I can even hear what you're thinking. " Sabi niya habang nakangisi parin. " Sino ka? ba't ako andito? " Sambit ko habang sinusubukan pa rin ang paggalaw kahit alam ko na walang pagbabago sa aking puwesto. " I'm David. I'm a doctor. I know you're sick, but don't worry. Just let me treat you. " He said while walking towards me. Basang-basa ko sa boses niya na mayroon siyang hindi magandang gagawin. Na hindi maganda ang pakay niya sa patuloy na paglapit sa akin. Bigla nalang akong napabalik sa aking sarili nang bigla nalang kumulog at kumidlat ng napakalakas. Isinara ko ang bintana at umupo sa upuan. Yakap-yakap ang mga tuhod habang nagtutubig ang aking mga mata. Hindi ko alam paano ako nakatakas sa demonyong iyon pero laking pasalamat ko na nakaligtas ako sa lalaking iyon. Akala ko talaga iyon na ang huling araw ko. Wala akong masyadong maalala sa aking nakaraan bukod sa alaalang iyon. Naging mag-isa na ako magsimula nang napadpad ako dito. Hindi ito sobrang layo mula sa lugar kung saan ako dinala at ikinulong ng demonyong iyon ay napanatag na rin naman ako na manatili sa lugar na ito. Wala ako masiyadong nakaka-close sa lugar na ito pero nagkaroon naman ng dalawang kaibigan kahit papaano. Si Jaquie na kasing edad ko lang rin at si Bobby isang bakla na matanda lang sa amin ni Jaquie ng isang taon. Simula nang mapadpad ako dito ay sila ang tumanggap sa akin. Kinalinga nila ako na parang kilala at itinuring na kapatid. Laking pasasalamat ko 'rin sa kuya ni Jaquie dahil sa pagpapatuloy niya dito sa akin sa kaniyang bahay. Hindi kasi siya nananatili rito dahil naka-distino sa Maynila. Hindi ko alam kung bakit mabait siya sa akin. Sabi pa nga ni Jaquie na may gusto 'daw sa akin si kuya Jerick. Kuya na ang turing ko sa kaniya kaya hindi ko pinaniwalaan ang sinasabi ni Jaquie. Ewan ko ba doon sa babaeng 'yon. Mabait at Maayos naman 'yong kuya niya ah, pero bakit siya ay parang ampon? Mabait naman siya pero maypagka-pilya 'rin minsan. Hindi ko namalayan na nakangiti na pala ako habang inaalala ang mga iyon. Bukod pala sa masakit na alaala ko sa nakaraan, May mga alaala pala akong masaya at maaaring makatulong upang makalimot sa masalimuot na karanasan ko. Tumayo ako ng hindi ko na naririnig ang patak ng ulan. Tila tumila na. Dumeretso nalang ako sa kusina upang makapagluto ng magiging hapunan ko. Nag prito lang ako ng itlog na kabibigay lang ni tita Josephine. Napatigil ako sa pagsasandok ng kanin ng may kumatok pintuan. " Sino 'yan? " Tanong ko habang lumalapit. Hinawakan ko lang ang door knob nang wala akong marinig na sagot mula sa kung sino man ang kumakatok. " Sino 'yan? " Paguulit ko pa. " Paki buksan, please. " Napatigil ako dahil nabosesan ko ang nagsalita. " Kuya Jerick?! " Gulat ko'ng tanong nga makita siya nang mabuksan ko na ang pinto. Bigla niya na lamang akong nilapitan ang niyakap. Niyakap ko siya pabalik at bumitaw 'rin at humarap sa kaniya. " Bakit ka nandito? Sa makalawa pa ang uwi mo ah! Ayan tuloy naabutan mo pa ako dito. " Sabi ko habang pumapasok na kami sa loob. " Sinadya ko talaga para maabutan ka. "Sabi niya dahilan upang humarap ako sa kaniya. Sa tuwing uuwi kasi siya dito ay sa bahay nila Jaquie ako tumutuloy. Sa bahay ng nanay nila Jaquie at Jerick. Itinaas ko ang aking kilay. Nagpapahiwatig na hidi ko naintindian ang sinabi niya. " Sinadya ko 'to. Na-surpresa ka ba? " Sabi niya gamit ang masasayang boses. " Sorry, Hindi ko talaga alam na uuwi ka. Sa makalawa pa ang naaalala 'kong uwi mo eh. " " Pero ang importante ay nakauwi na ako diba? Andito na ako ulit, Ashey. At sa pagkakataong ito ay hindi na ako aalis. " Sambit niya at lumapad ang ngiti sa kaniyang labi. Ano ang ibig niyang sabihin? Hindi na siya aalis? bakit? Wala na ba siyang trabaho?