Falling for My Ruthless Bodyguard

The bass thumped through the walls of the crowded bar, habang kumikislap ang mga ilaw sa nakakabinging halo ng kulay at ingay. Hinila ako ni Atasha, tumatawa habang nilalagay ang kamay niya sa akin at hinihila ako papunta sa dance floor—hawak ang basong halos ubos na. “Come on, Sharlene! Isa pa bago tayo umuwi!” sigaw niya sa gitna ng malakas na tugtugan. Hinayaan ko siyang hilahin ako, kahit nahihilo na ako. Ramdam ko pa rin ang hapdi ng tequila sa labi ko, pero wala na akong pakialam. Dalawampung taong gulang ako—reckless, at desperadong maramdaman na buhay ako, kahit sandali lang, sa labas ng anino ng kampanya ng tatay kong bagong kandidato sa pagkapangulo. Pagbagsak ng huling beat, pareho kaming hingal na hingal, basang-basa ng pawis. “I swear,” daing ni Atasha, “mamamatay ako sa heels na ‘to. Umuwi na tayo.” “Fine,” sagot ko, medyo pasuray. “Pero ikaw tatawag sa boyfriend mo. Di ako makakapagmaneho.” Ngumiti siya, habang nilalabas ang phone mula sa maliit niyang bag. “Don’t worry. Si Lance bahala.” Sampung minuto lang, nasa labas na kami ng bar. Sinalubong kami ng malamig na hangin, sumasampal sa balat kong manipis lang ang suot. Maingay ang kalsada—tawa ng mga lasing, lagapak ng takong, amoy ng yosi at gasolina. Isang itim na kotse ang huminto sa tapat namin. Matatalim ang ilaw ng headlights, tila hinahati ang dilim. Akala ko si Lance ang lalabas, pero hindi. Siya. Matangkad. Malapad ang balikat. Naka-itim lang pero parang ang hirap lapitan. Matangos ang panga, matalim ang mga mata—parang ginuhit ng kamay ng Diyos mismo. Hindi siya mukhang driver. Mukha siyang panganib. “That’s not Lance,” bulong ko kay Atasha, ramdam ko ang bilis ng t***k ng puso ko. Ngumisi siya. “Relax. Kaibigan niya ‘yan. Si Hades. May utang siya kay Lance.” Hades. Ang pangalan pa lang, parang apoy na dumaan sa ugat ko. Tiningnan niya kami—isang tinging malamig, walang emosyon, parang alam na agad niyang wala kaming kwenta. Tahimik niyang binuksan ang pinto sa likod, bawat kilos niya kontrolado, eksakto. “Get in,” sabi niya. Mababa, matigas, at may bigat na parang utos. Parang nakalimutan kong gumalaw. Nakatitig lang ako sa kanya, habang kumakabog nang walang preno ang puso ko. Hindi iyon basta pagkagusto. Iba. Mabigat. Mapanganib. “Sharlene,” bulong ni Atasha, sabay irap. “Tigil mo na ‘yan. Sakay na.” Umupo ako sa likod, malamig ang leather sa hita ko. Pero hindi ko maramdaman ang lamig—nakatutok lang ako sa lalaki sa harap. Sa kamay niyang nakahawak sa manibela. Sa mga matang dumaan sa salamin at nagtagpo sa akin. Ngumiti ako, maliit, mapang-akit. Hindi siya ngumiti pabalik. Sa halip, bahagyang nagngalit ang panga niya, parang inis na inis sa mismong presensya ko. At doon ko nalaman. Ito hindi ang huling beses na makikita ko siya. Hindi ko pa alam ang mundo niya, ang mga lihim niya, o ang mga pader na itinayo niya sa paligid ng sarili niya. Tahimik lang ang biyahe, habang dumadaan ang mga ilaw ng lungsod sa labas ng bintana. Si Atasha, abala sa phone niya. Ako, abala sa kakatingin sa kanya. “Hades, ‘di ba?” tanong ko, sinusubukan ang bigkas ng pangalan niya. Madilim. Delikado. Parang kasalanan. Wala siyang sagot. Nakatitig lang sa daan, parang wala akong sinabi. Hindi ako tumigil. Lumapit ako, sumandal sa headrest. “So, paano mo kilala si Lance?” This time, tumingin siya sa salamin—mata sa mata. Matulis, parang kutsilyo. “Does it matter?” Mabilis, malamig. Dapat na-offend ako, pero imbes na gano’n—may kung anong init ang gumapang sa dibdib ko. “‘Wag mo siyang pansinin,” sabi ni Atasha, tumatawa. “Madaldal lang ‘yan pag tipsy.” “I’m not tipsy,” sagot ko, kahit hindi ko alam kung tequila ba o siya ang dahilan ng pagkahilo ko. Tahimik ulit ang biyahe. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Pinapanood ko siya. Ang tensyon sa balikat niya. Ang paraan ng pagkakahawak niya sa manibela. Ang kontrol. Lahat ng lalaki sa paligid ko, sumusunod sa apelyido ko. Pero siya? Siya lang ang tumingin sa akin na parang wala akong halaga. At sa unang pagkakataon, gusto kong baguhin ‘yon. Pagdating sa bahay, naghintay ako—umaasang bababa siya, titingin man lang. Pero hindi. “We’re here. Get out,” malamig niyang sabi. Masakit. Pero sa halip na matigil, lalo lang akong nasunog. Bumaba ako, dahan-dahan, at sumilip sa bintana. “Thanks for the ride… Hades.” Hindi siya lumingon. Pero nakita ko. Yung bahagyang pag-igting ng panga niya. Yung inis sa maliit kong ngiti. At doon ko naramdaman. Gusto kong malaman hanggang saan ko siya kayang asarin. Umalis ako ng gabing iyon na kumakabog ang puso at may isang katotohanang hindi ko na mababawi— Nakilala ko na ang lalaking sisira sa akin. Hindi lang niya alam. Sa gabing ‘yon, sa likod ng kotse ng isang estranghero, nagkamali akong mahulog sa lalaking kailanman ay hindi magiging akin. Hades Azero. Bodyguard ng Dad ko. At ang simula ng pagkawasak ko.