ANG SARAP MO CARLA [THE MATAMBOK SERIES] SPG🔞

CHAPTER 9

Pagkaalis ni Tita Loraine, naiwan kaming dalawa ni Digby sa labas ng ICU. Tahimik. Mabigat ang hangin. Naririnig ko pa rin ang bawat paghikbi ni Tita Loraine na unti-unting lumalayo habang inaalalayan siya ng isang nurse. Ang mga fluorescent lights ng hospital corridor ay tila masyadong maliwanag para sa gabi ng pagkawasak.

Tumayo lang ako doon, nakapako sa sahig, habang si Digby ay walang imik sa tabi ko, hawak-hawak ang cellphone niya. Marahil ilang beses na niyang sinubukang tawagan si Von sa mga araw na may kinikimkim siya. Pero ngayon, kahit anong tawag, walang sasagot.

Hindi ko na napigilan.

“Kasalanan mo lahat ‘to,” bulong ko, pero punong-puno ng poot ang boses ko. Halos hindi ko na makontrol ang sarili ko.

Tumingin siya sa akin, bagsak ang mga mata, tila bang hindi niya kayang salubungin ang mga mata ko. “Carla…”

“No. Don’t you dare say my name like that,” putol ko agad, isang hakbang palapit sa kanya. “Ikaw ang dahilan kaya nangyari ‘to. Kung hindi ka lang lasing. Kung hindi ka lang sumulpot doon na parang walang boundary!”

“Hindi ko sinasadya—”

“Hindi mo sinasadya?” halos mapasigaw ako, agad kong tinakpan ang bibig ko nang may nurse na lumingon. Pero hindi na ako tumigil. Hinila ko siya papunta sa isang bakanteng hallway sa gilid. “You shouldn’t even be there in the first place. It was our party. Our celebration! Pero kailangan mo talagang guluhin, ‘no?”

Napayuko siya. Tila binibilang ang bawat kasalanan.

“Digby, bukas ang kasal namin,” nanginginig na ang boses ko. “Bukas ang araw na dapat ikakasal ako sa fiancé kong halos mamatay dahil sa ‘yo!”

“Hindi mo naman pwedeng sabihin na ako lang ang may kasalanan,” mahinang balik niya, pero may laman ang tinig. “You were there. You let him drink. You let me get close.”

Napatigil ako.

Parang may kutsilyong sumaksak sa puso ko. “So, sinasabi mong kasalanan ko rin?”

“I’m saying…” ngumigiti ang panga niya, tila pinipigil ang sariling huwag sumabog. “I’m saying, we both have our share. Pero ako na ang may kasalanan kung gusto mo. Fine. Ako na. Pero wag mong i-erase ang part mo sa lahat ng ‘to.”

Napalunok ako. Ramdam ko ang pagsisikip ng dibdib ko. Oo, may kasalanan ako. Oo, alam ko kung anong ginawa namin. Pero siya ang dahilan kung bakit ako litong-lito ngayon. Siya ang dahilan kung bakit hindi na ako makatingin nang diretso kay Von kahit noon pa.

“Kung hindi ka lang lumapit,” bulong ko, nanginginig. “Kung hindi lang nangyari ‘yon… kung hindi mo lang ako hinalikan sa office mo… kung hindi mo lang—”

“Hinalikan kita?” putol niya, isang hakbang palapit. “You kissed me back, Carla. You melted in my arms. Wag mong sabihing ako lang ang may gusto ng nangyari.”

Isang iglap, tumulo na ang luha sa pisngi ko.

“Gago ka,” pabulong kong sabi. “Kapatid mo si Von. He’s my fiancé. Mahal ko siya.”

“Mahal mo ba talaga?” malamig na tanong niya. “Kung mahal mo siya, bakit hindi mo ako tinulak noong gabi na ‘yon? Bakit hindi mo sinabi na mali?”

“Because I was weak!” sigaw ko, at sa wakas, lumabas na ang kabuuang sakit. “Dahil nalito ako! Dahil sawa na akong sinusumbatan mo, inaasar mo, pinapalayo tapos bigla mo akong hahalikan!”

Tahimik siya. Hinayaan akong magsalita. Pero ramdam ko—lahat ng sinasabi ko, may tama sa kanya.

“Ngayon, dahil sa’yo, wala na ang kasal namin,” nanginginig ang boses ko. “Paano ko ipapaliwanag ‘to sa pamilya ko? Sa pamilya niyo? Sa lahat ng investors at media? Isang taon, Digby. Baka isang taon ko siyang hintayin sa coma. O baka hindi na siya magising.”

Humigpit ang hawak ko sa bag ko. Tumalikod ako, pilit na pinipigil ang susunod pang pagluha.

Pero bago ako makalayo, nagsalita siya.

“Kung hindi siya magising… handa akong panagutan ka.”

Napatigil ako. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya.

“Ano’ng sinabi mo?”

“I said,” humakbang siya papalapit, mabagal pero puno ng determinasyon sa mata. “Kung hindi siya magising, if he never comes back… I’ll take care of you. Kahit kamuhian mo ako. Kahit hindi mo ako mahal. I’ll still choose you.”

Mas lalo akong naluha. “Hindi ko kailangan ng kapalit, Digby. Hindi ko kailangan ng guilt-driven offer mo.”

“Hindi ito guilt, Carla.”

“Talaga? Eh ano ‘to?”

Tumingin siya sa’kin. Diretso. Matindi. Walang ibang damdaming naka-display kundi ang pagka-obsessed na pagmamahal na hindi niya kayang kontrolin.

“Pagpili.”

Pagkaputol ko ng tingin kay Digby, agad akong lumakad palayo. Mabilis. Mabigat ang bawat hakbang, pero mas mabigat ang isip ko. Hindi ako lumingon kahit na narinig ko ang mahinang “Carla…” mula sa likod ko. I didn’t owe him anything. Hindi ko kailangan ang kung anumang uri ng pag-aalaga mula sa lalaking gaya niya.

Paglabas ko ng hallway, parang nahilo ako sa dami ng taong nagsasalita. Mga doktor, nurse, kamag-anak ni Von. May isa pang Montrose cousin na dumating, at ang iba ay nasa labas ng ICU, pa-simple pero halatang nagmamasid. At sa isang tabi—naroon si Tita Loraine, muling dumating galing sa chapel, at sa tabi niya si Don Marcelo Montrose, ang patriarka ng buong pamilya.

Nakatingin sila pareho sa akin nang maramdaman nilang lumabas ako.

“Carla,” tawag ni Don Marcelo, mababa pero authoritative ang boses. “Can we talk?”

Tumango ako, pilit na kalmado, kahit gustong-gusto ko nang sumigaw. Pwede bang walang kausap muna? Pwede bang mag-isa lang ako?

Dinala nila ako sa maliit na private lounge malapit sa executive ward ng ospital. Maganda, tahimik, pero ang tensyon sa loob ay tila mas siksik pa sa ICU. Nasa harap ko si Tita Loraine, hagulgol pa rin, hawak ang isang panyo na basang-basa na. Katabi niya si Don Marcelo, nakahalukipkip. Wala si Digby, thank God.

“Carla,” ani Don Marcelo, “alam naming mahirap ito para sa’yo. Para sa ating lahat. But we need to talk about the wedding.”

Napatitig lang ako sa kanila. The wedding? Iyon ang salitang parang tumaga sa puso ko.

“Hindi kami puwedeng matawag na walang salita,” dagdag ni Loraine. “Carla, all our guests are confirmed. Dumating na ang press. The church is ready. The Montrose reputation is on the line.”

Napalunok ako. Reputasyon talaga agad ang inalala? Hindi ba puwedeng kami muna?

“I—I understand,” sagot ko, pilit ang ngiti, kahit nanginginig ang mga kamay ko. “Pero si Von…”

“We know,” sabat ni Don Marcelo. “That’s why we’re presenting you with two options.”

Napakunot ang noo ko.

“Una,” patuloy niya, “we delay the wedding and hold a private press conference, where you can say that Von had a critical health emergency and both families agreed to wait until he recovers.”

Tama lang naman ‘yon, ‘di ba? That’s fair.

“At ang pangalawa?” tanong ko, bagamat may kaba na sa dibdib ko.

Nanahimik si Don Marcelo saglit bago nagbuntong-hininga.

“We push through with a symbolic ceremony. A ‘marriage in absence’ where you represent both of you in front of the guests. It won’t be legal yet, pero the reputation, the appearance—it stays intact. We say that Von is recovering and sends his love.”

“What?!” bulalas ko, hindi ko na napigilan.

“Carla, please understand,” biglang sabat ni Tita Loraine. “Pinaghirapan natin ‘to. Ang daming sponsors, ang daming investors na nandoon sa guest list. At lahat ng ‘yan… puwedeng magbago ang isip kung mapapahiya ang Montrose family.”

“Paano ako?” nanginginig ang boses ko. “Napaisip ba kayo kung anong pinagdadaanan ko ngayon? Fiancé ko ang nasa ICU! At ngayon gusto niyong magkunwari akong ikakasal sa kanya kahit hindi ko alam kung magigising pa siya?”

“Basta’t wag lang tayong mapahiya, anak,” bulong ni Loraine. “Wag muna tayong gumawa ng desisyon na ikasisira ng pangalan natin.”

Napatayo ako.

“This is not about me anymore. This is all about your name.”

Tumahimik silang dalawa.

“Excuse me,” dagdag ko, deretsong lumabas sa pintuan. Wala na akong pakialam kung ano’ng tingin nila. Ang gusto ko lang ay makalabas mula sa silid na iyon bago ako tuluyang mawasak.

At doon sa hallway—doon ko siya nakita. Si Digby. Nakasandal sa pader, para bang alam na niyang darating ako roon. Hindi ako naglakad papalapit. Tumigil lang ako sa tapat niya.

“Sila na ang nag-uusap sa akin kung ano’ng gagawin sa kasal,” sabi ko. “At ikaw, nandoon ka lang? Tahimik?”

Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa sahig.

“Gusto nilang ituloy. Gusto nila ng palabas,” patuloy ko, lumapit ng bahagya. “Gusto nilang magkunwari akong masaya, na parang hindi ako gumuho.”

“Carla…” bulong niya.

“Hindi kita pinili, Digby. Tandaan mo ‘yan. I’ll never choose you. Never.”

Hindi siya gumalaw. Hindi siya nagsalita. Pero sa mata niya, nakita ko ang sama ng loob na hindi niya mailabas.

Wala akong pakialam.

Ang tanging mahalaga sa akin ngayon ay si Von—kahit wala siya sa tabi ko, kahit tulog siya sa loob ng ICU. Siya pa rin ang lalaking pinili ko. Ang lalaking gusto kong makasama sa altar. Hindi si Digby. Hindi kailanman ang lalaking halos gumiba sa buong mundo ko.

At kung kailangan kong ipaglaban ang katotohanan kahit buong pamilya ng Montrose pa ang tumutol—gagawin ko.

Hindi ako isang puppet.

Hindi ako mananatiling tahimik.

Hindi ako magiging asawa ng multo para lang masabi na okay ang imahe nila.