MY FIRST LOVE

Expect the Unexpected

Naalimpungatan ako nang maramdaman ang mabigat na braso na nakadagan sa dibdib ko. Agad akong bumangon, at halos mabingi ako sa lakas ng pintig ng puso ko nang makita kung sino ang katabi ko—si Axel. Walang saplot ang katawan niya, himbing na himbing sa pagtulog, at maging ako ay walang saplot na natatakpan lamang ng manipis na kumot.

"Sh*t! Anong nangyari?" Bulong ko sa sarili habang tumutulo ang malamig na pawis sa noo ko. Agad akong tumayo kahit ramdam ko ang hapdi at kirot sa pagitan ng mga hita ko. Nanginginig kong hinanap ang mga damit ko, ngunit hindi ko makita.

Sa sobrang desperasyon, hinila ko ang kumot na nakatakip kay Axel, dahilan para makita ko ang buong kahubaran niya. Bigla namang bumagsak ang mga luha ko.

"Paano na ‘to? Paano ko ipapaliwanag kina Mommy at Daddy?" Humahagulgol ako, habang ang utak ko ay nagkakagulo sa takot at hiya.

Nagising si Axel sa lakas ng hikbi ko. Napabalikwas siya ng bangon at agad na lumapit sa akin.

"Lia, bakit ka umiiyak?" Tanong niya, halatang nag-aalala.

"Anong ginawa mo sa akin? Ano ang nangyari kagabi?" Sumigaw ako, halos maubusan ng boses. Napalitan ng gulat ang mukha niya, ngunit mabilis siyang bumawi.

"Tahan na, please. Hindi mo ba talaga maalala? Andito ka sa bahay ko," mahinahon niyang tugon, pilit akong kalmadohin.

Hindi ko napigilan ang galit at sampal ko sa mukha niya ang naging sagot ko. Malakas iyon, sapat para mag-iwan ng marka sa pisngi niya.

"Sinamantala mo ako, Axel! Wala akong maalala! Bakit mo ginawa ‘to?" Sigaw ko, patuloy pa rin sa paghagulhol.

Nanatili siyang tahimik, ngunit halata sa mga mata niya ang lungkot. Nanginig ang mga kamay ko habang hinanap ang cellphone sa bag ko. Tumawag ako sa kuya kong si Lance, nanginginig ang boses ko.

"Kuya Lance, tulungan mo ako, please. Kailangan kong makaalis dito!" Mahina ngunit desperado kong sabi.

"Anong nangyari? Nasaan ka?" Pasigaw na tanong ng kuya ko. Halata ang kaba at galit sa boses niya.

Bago pa ako makasagot, inagaw ni Axel ang cellphone ko at siya na ang nagsabi ng address kay kuya. Pilit ko itong inaagaw pabalik, ngunit tiningnan lang niya ako at saka ini-off ang cellphone.

"Axel, ibalik mo sa akin ang cellphone ko!" Galit kong sabi. Pero sa halip na sagutin ako, tumayo siya, pumunta sa closet, at iniabot sa akin ang isang oversized na T-shirt.

"Ano ‘to? Nasaan ang damit ko?" Matigas kong tanong.

"Pinalabhan ko kay Manang. Suotin mo muna ‘yan," malamig niyang sagot. "Kung ayaw mong makita ka ng kuya mo nang ganyan, mas mabuting sumunod ka."

Wala akong nagawa kundi isuot ang T-shirt niya kahit wala akong suot na pang-ilalim. Hindi ko alam kung dahil sa hiya o galit, pero halos sumabog ang ulo ko sa mga nangyayari.

Nasa malalim akong pag-iisip nang biglang magulo ang paligid sa labas ng kwarto. May sumisigaw. Napabalikwas ako at agad lumabas ng kwarto. Doon ko nakita si kuya Lance, galit na galit habang hawak sa magkabilang kwelyo si Axel. Namumula ang mukha ni Axel, may dugo pa sa gilid ng labi niya, pero hindi siya lumalaban.

"Anong ginawa mo sa kapatid ko, hayop ka!" Sigaw ni kuya, kasabay ng isang malakas na suntok na tumama sa mukha ni Axel.

"Kuya, tama na, please!" Hagulgol ako habang pilit siyang inaawat, pero hindi siya nagpapigil.

"Lance, tama na!" Dumagundong ang boses ni Daddy na ngayon ay nasa pintuan na. Ang mommy ko ay agad akong niyakap, humahagulhol na rin sa sama ng loob. Pero si Daddy, galit na galit.

"Hindi ko inasahan na magagawa mo ito, Lia," malamig niyang sabi. Hindi ko magawang tumingin sa mata niya.

"D-Dad, I’m sorry…" Nanginginig kong sabi, ngunit hindi siya nakinig.

"Sumama kayong dalawa sa amin. Kailangan nating pag-usapan ‘to," utos ni Daddy bago tumalikod.

Bago pa kami makasunod, biglang hinila ni Axel ang kamay ko. Tinitigan niya ako nang seryoso.

"Hindi kita pababayaan, Lia," mahinahon niyang sabi. Hinawakan niya ang kamay ko habang inaakay pababa.

Habang nasa sasakyan, hindi ko maiwasang tumitig sa bintana, pilit iniisip kung paano ko haharapin ang pamilya ko. Ramdam ko ang bigat ng tingin ni Axel sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko.

"Anong ginagawa mo?" Tanong ko, pero hindi siya sumagot.

Hindi ko alam kung paano matatapos ang araw na ‘to, pero isa lang ang sigurado—nagbago na ang takbo ng buhay ko mula sa gabing ‘yon.

Habang nasa biyahe kami ni Axel, hindi ko maiwasang mag-isip ng mas malalim. Ang lahat ng nangyari ay parang bangungot na ayaw kong balikan. Ang bawat patak ng ulan sa salamin ng kotse ay parang paulit-ulit na nagpapaalala sa mga sugat na ngayon ko pa lang nararamdaman. Tumahimik ang buong paligid, ngunit ramdam ko ang tensyon.

"Axel, bakit hindi mo man lang ako ipinaliwanag sa kuya ko? Bakit hinayaan mong isipin nila na ikaw ang masama?" Tanong ko nang may halong galit at hinanakit.

Tumingin siya sa akin, bakas ang lungkot sa mga mata niya.

"Sa tingin mo ba, Lia, may paliwanag na magpapakalma sa pamilya mo ngayon? Paano ko sasabihin na... na hindi ko ginusto ang nangyari? Na pareho tayong nadamay sa gabing iyon?" Hininto niya ang kotse sa gilid ng daan at humarap sa akin. "Hindi ko sinadya. At hinding-hindi ko gustong masaktan ka."

Napatitig lang ako sa kanya, walang maisagot. Gusto kong sumigaw, gusto kong sisihin siya, pero alam kong may bahagi ng sinasabi niya na totoo. Wala akong maalala sa gabing iyon.

"Kung ganoon, bakit hindi ko maalala ang nangyari? Axel, anong ginawa mo?!" Napataas na naman ang boses ko. Nanginginig ang kamay ko habang hawak ko ang malaking T-shirt na suot ko.

Umiling siya, tila pinipigilan ang sariling magalit.

"May nagsabi sa akin na lasing ka na, Lia. Hinatid kita sa restroom, pero pagkatapos noon, nag-blackout ka. Akala ko ayos lang na dalhin ka sa bahay ko kaysa iwan ka sa bar. Pero hindi ko ginusto na ganito ang maging tingin mo sa akin."

Napapikit ako, pilit inuungkat ang anumang alaala ng gabing iyon, pero wala. Lalo akong napahagulgol, parang nalulunod sa lahat ng emosyon na dumadagok sa puso ko.

Pagdating namin sa bahay, sinalubong agad kami ng galit na galit na tingin ni Daddy. Hindi siya nagsalita, ngunit ang bawat hakbang niya ay parang dagok na bumagsak sa akin. Sumunod si Mommy, at kahit niyakap niya ako kanina, ngayon ay umiiyak na rin siya, hindi makapagsalita sa bigat ng sitwasyon.

"Dumeretso kayo sa sala," malamig na utos ni Daddy.

Tahimik kaming pumasok ni Axel, nakayuko ako habang si Axel naman ay nakatitig lang sa sahig. Sa sala, umupo si Daddy sa harapan, habang si Mommy at Kuya Lance ay nasa tabi niya. Ang tensyon sa pagitan naming lahat ay nakakabingi.

"Lia, ano ba talagang nangyari? At ikaw, Axel, bakit mo hinayaang mapunta sa ganito ang lahat?" Ang boses ni Daddy ay puno ng galit at hinanakit.

Hindi makatingin si Axel sa kanya. Naglakas-loob akong magsalita, kahit nanginginig ang boses ko.

"D-Daddy, wala akong maalala... H-hindi ko alam kung ano talaga ang nangyari."

Napailing si Daddy, halatang hindi naniniwala sa sinasabi ko.

"Wala kang maalala? Lia, hindi dahilan ang kawalang-malay mo para takasan ang responsibilidad. Ano ngayon ang gagawin natin dito?"

Biglang nagsalita si Axel.

"Sir, ako na ang bahala. Kung ano man ang kailangan para maayos ang sitwasyong ito, gagawin ko. Pero maniwala po kayo, hindi ko sinamantala ang anak ninyo."

Napataas ang kilay ni Daddy.

"Bahala ka? At anong gagawin mo? Ikakasal kayo, iyon ba ang ibig mong sabihin?" Malamig ang tono niya, pero halatang iyon ang hinihintay niyang sagot.

Halos mahulog ako sa kinauupuan ko. "D-Daddy, ano?! Hindi! Hindi ito kailangang umabot sa kasalan!" Sumigaw ako, ngunit hindi ako pinansin ni Daddy.

“Lia, anong gusto mong gawin? Hayaan na lang ito? Maghihintay ka na lang ba na marinig ito ng ibang tao? Ang eskandalo? Hindi ko papayagan na sirain ang reputasyon ng pamilya natin!" Ang lakas ng boses ni Daddy ay parang kidlat na tumama sa akin.

Tumayo si Axel, seryosong tumingin kay Daddy.

"Kung iyon ang kailangang gawin para maayos ito, handa akong panindigan si Lia."

Napatingin ako sa kanya, hindi makapaniwala sa sinabi niya.

"Axel, anong pinagsasasabi mo?! Wala akong sinasabing gusto ko ng kasal! Hindi ito solusyon!" Sigaw ko, pero mahigpit lang ang tingin niya sa akin.

"Hindi ko man gusto ang nangyari, pero gusto kong panindigan ang nagawa ko. Lia, hindi kita iiwan."

Ang mga salitang iyon ay nag-iwan ng kakaibang bigat sa dibdib ko. Hindi ko alam kung magagalit o matutulala ako. Nanginginig na lang ako habang hawak ang sariling mga kamay. Sa isip ko, ang lahat ng ito ay isang malaking gulo na hindi ko alam kung paano tatapusin.

Nakatitig lang si Daddy kay Axel, tila iniisip ang susunod niyang sasabihin.

Lahat ng mata ay nasa akin, hinihintay ang sagot ko. Ngunit paano ako sasagot kung pati ako, hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin?