Chapter 17
1079 Words
Ivan's POV
So today's the day. Whoo! Im nervous. Hindi ko maayos-ayos ang suit ko sa kaba.
Someone tapped my shoulder kaya napalingon ako.
"My big boy's nervous isnt it?" Dad asked
Napangiti ako.
"Well... yea?" I answered
"Well dont be. Don't worry. Everything's gonna be alright." Sabi niya habang inaayos ang suit ko.
"Thanks dad." Nakangiti kong sabi at kasabay nun ay ang pagbukas ng pinto kaya napalingon kami ni dad sa may pinto.
"Uh sir. We gotta go. The wedding will start in 30 min."
"Oh ok. Thanks." Sabi ko at sabay na kaming lumabas ni dad sa room.
~ff~
Paglabas ko ng banyo ay nakita ko agad si Miya na nakaupo sa kama at nanonood ng tv.
"Hala! Oh my god! Oh my god! Waaaahh!" Sigaw niya sabay off ng tv.
"Psh. Baliw." Natatawang sabi ng aking isip.
Tumabi naman ako sa kanya.
"Ok ka lang?" Natatawa kong sabi.
"Wag mo nga ako tawanan!"
"Bakit?" Mas lalo akong natatawa. Kinuha ko ang remote sa kanya at binuksan ulit ang tv.
"Edi bahala ka! Manood ka!" Sabi niya sabay iwas ng tingin.
Pagtingin ko sa tv ay nilipat ko agad ang channel.
Sht! Ghost!
"Pfft." Napalingon ako sa kanya.
She bite her lower lip para di matawa at umiiwas ng tingin saken.
I frowned at her at lumingon naman siya saken.
"Oo na! Sige na! Akin na nga yan!" Sabi niya sabay kuha ng remote saken ngunit bago pa man niya iyon kinuha ay iniwas ko ito.
"Edi kunin mo." Nakangisi kong sabi.
"Akin na!" Sabi niya at iniiwas ko pa rin yon.
"Akin na sabi eh!" Sabi niya at kinuha ulit ang remote ngunit naiwas ko ulit ito. Kaso na out of balance kami kaya napahiga kami sa kama. Nasa ibabaw ko siya. Nagkatitigan kami sandali at kinuha agad ang remote saken sabay tayo.
"Sabi sayong akin na eh!" Sabi niya bago nilipat ang channel.
Nakatulala pa rin ako ngunit tumayo naman.
"Yiiiiee!" Kinikilig niyang sabi at napangiti naman ako habang tinititigan siya.
Maya-maya lang ay di ko napansin na dahan-dahan ko na palang inilapit ang mukha ko sakanya. I kissed her on the cheek dahilan para mapatigil siya kakatili at gulat na lumingon saken.
"B-bak-" Di ko na siya pinatapos at hinalikan siya.
"V-van" She said na hanggang ngayon ay gulat na gulat parin.
"I- i lik- i-i- ugh! I still dont know what this is!" Sigaw ko.
"P-pero Van-"
"I dont care kung bawal! But your my wife. Di naman na bawal yun diba?"
"V-van remember... This wedding. This everything. This relationship we had right now. Are only fake."
"B-but we can change it, right?"
"Yes we can. P-pero."
"Pero ano?" Bahagya siyang napayauko at nilingon ako. Napaiyak na siya.
"V-van sorry. Pero kasi- di mo pa alam yung totoong nararamdaman mo. Maybe you should figure that out first bago mo sabihin yan. Kasi van ayoko masaktan." Yun na ang huling sinabi niya saken sabay takbo palabas.
Napabuntong hininga ako at di ko na namamalayang tumulo na ang luha
"Sh*t!" Bulalas ko sabay suntok sa higaan.
~ff~
It's been 3 weeks since that happened. And its also been almost 3 weeks nang umalis si Miya. I tried to talk to her last week, but she just told me that i need to find out what im really feeling before i talk to her again.
Until now di ko pa rin alam. I dont really know. This is the first time. First time ko naramdaman to.
Dad came to the mansion. Jan? He came back to dad's place. He knew about it at nagalit siya saken. Kaya bumalik siya dun.
"Sir Ivan, pinapatawag ka po ni sir Jhon." Nakayukong sabi ni Yen.
"Ok. Thanks." Pilit akong ngumiti at nagtungo sa garden.
Pagdating ko doon ay nakita ko si Dad na tinitingnan ang magandang view doon.
"Dad." Matipid kong sabi at lumingon naman siya saken.
Bumuntong hininga siya bago nagsalita.
"You made me upset, Van." Walang emosyon niyang sabi.
"I know. Sorry." I said.
"You made me so upset." Pag-uulit niya sakanyang sinabi.
"Da-"
"You made me upset but you made me even happier." Sabi niya saken sabay lingon saken ng nakangiti.
"What?" I asked.
Di ko siya maintindihan.
"Im upset because you did that. But im happy because you did that for me."
Di ako makapagsalita.
"But im even more happier because you chose Miya for me."
Napakurap-kurap ako at yumuko.
"And im happiest because you fell in love with her."
Bumuntong hininga ako.
"B-but-"
"I know nasaktan ka sa pag-alis niya. Pero siya rin naman. Van you really need to open your eyes and see what really that is. Because thats the only answer to the question thats inside here." He said sabay turo sa puso ko.
"And i really hope that you really do but i know you can because i believe in you." He's smiling while saying all that.
"You have been through a lot Ivan. Nalagpasan mo lahat yun. At alam ko na malalagpasan mo rin to. Because this-This is also one of the lot."
Di ko alam kung magagalit ba ako o maging masaya o malungkot.
Galit. Galit ako sa sarili ko kasi ang tagal kong narealize tong nararamdaman kong ito.
Masaya. Masaya ako kasi nalaman ko na kung ano ba talaga ito.
Malungkot. Malungkot ako kasi baka huli na ang lahat. Im not her real husband. At gaya ng sabi niya. Lahat- Lahat ng to ay peke lang.
"I know malungkot ka kasi nga peke lang kayo." Dad said sabay upo sa upuan.
Dad held my hand and said, "Dont worry... But what you thought is wrong." Napatingin ako sa kanya with a shocked face. He's just smiling.
"Yes. Remember the time na nakasalubong niyo ako sa simbahan?"
"Yea."
"I dont really came there para magsimba."
"W-what?"
"I came there to make your wedding a real one." He explains
"I let you arrange your wedding so that di niyo isipin na totoo ang lahat." Dagdag niya pa.
"Dahil alam ko di kayo papayag nun."
"W-what?" I said again
"S-so all this time? Y-you already knew about us?"
"Yes."
"But why didnt you tell me?"
"Because i know you already have feelings for her. Kaya imbes na ipatigil yun ay mas pinatagal ko pa."
"D-da-"
"You go to her. Say everything what you feel for her."
"B-but-"
"Go."
Pagkasabi nun ni dad ay tumayo na ako at sumakay ng sasakyan ko at tumungo sa bahay nina Miya.
Im coming...
Miya.
- Writer
