Remember Me This Way

Chapter 7

Despite the pain and grief Hannad had suffered for the past months, she was still a practical woman. Nang pumasok sya ulit sa bahay, pinaalalahanan na lamang nya ang sarili na wala na syang dapat itago sa lalaki subalit nakita na nito ang peklat sa kanyang mukha. At least now that he knew, there was no longer a need to turn her head away from him.

At sa walang pag-aalinlangan ay dumiretso agad sya sa kwarto kung saan naroroon ang lalaki.

"God,masaya ako na bumalik ka"anito,gazing at her with regret in his eyes."Look Hanna.."

"It's all right"malamig na tugon nya rito."Hindi mo na kailangang magsalita pa. Alam ko naman kung gano ka pangit tingnan ang peklat ko."

"Nagulat lang naman ako. Yon lang."

"Sure"tipid na sagot ni Hanna.

"Alam mo Hanna sa tingin ko,ikaw lang naman siguro ang nag-isip na pangit yan."

Napansin naman ni Hanna na umilaw na yong lampshade sa tabi ng kama,tyempo na rin para maka pag change topic sya."Oi, umilaw na yong lampshade. Mabuti naman at bumalik na yong kuryente. Baka gusto mong kumain ng mainit ipaglu--"

"Umupo ka"sabi ng lalaki sa kanya habang nginusuan nito ang katabing silya.

"Marami pa kasi akong gagawin sa--"

"Ano naman ang mga gagawin mo?"he asked impatiently."Wag mong sabihin sakin na mag fa-farming ka. Sa tingin ko nga,wala ka pang pahinga..or baka nag busy-busyhan ka lang para maiwasan ako?"

Napakibit lamang sya ng balikat at hinila nya yong rocking chair para doon maupo dahil mas kumportable syang umupo roon. Hindi na rin sya nag-abala na takpan ang peklat sa kanyang mukha.

"Anong nangyari dyan?"tanong ng lalaki,at ang tinutukoy nito ay ang peklat nya.

"Car Accident"

"Kailan lang?"

Napabuntong hininga sya ng malakas. Hindi kasi ito ang topic na gusto nyang pag-usapan.

"Five months ago"aniya.

"You're a beautiful woman Hanna."komplemento pa ng lalaki."Wala bang doctor na nakapagsabi sayo na pwede yang ipa plastic surgery?"

"Meron"malamig na sabi nya.

"Then why--?"

"Siguro dahil wala na akong pakialam sa itsura ko ngayon..ok?"at bigla naman syang umangat sa kinaupoan nya. Somehow she hadn't expected him to be curious about her scar.

Samantalang ino-obserbahan lang ni Logan ang ekspresyon sa mukha ni Hanna, at napapansin rin nyang nakakuyom ang mga kamao nito.

"And why is it that you don't..give a damn?"mahinahong tanong ni Logan.

"It's none of your business"

"Tama ka nga,hindi nga"sabi rin nya.

Hanna noted a difference in the tone of his voice. The earlier cockiness and teasing were gone and she felt a little twinge of guilt for being so hateful.

"I'm sorry"paumanhin naman ng lalaki.

"Wala namang rason upang mag sorry ka."sabi pa ni Hanna."Okay lang naman ako..P-pwede bang iba nalang ang pag-usapan natin. Gaya nalang sa sitwasyon mo ngayon, kung ano ang dapat kong gawin."

Nabigla naman si Logan sa ipinapakitang attitude ng babae. Naisip nya na kakaibang babae talaga si Hanna. Kanina lang nakita nya ang lungkot sa mga mata nito bago pa sya nito tinalikuran, kung kaya naniniwala sya na defense mechanism lang ng babae ang sinabi nito na wala syang pakialam sa itsura nya ngayon upang hindi mapag-usapan ang nangyari sa peklat nya. Yet now she was acting as if nothing had happened. As if the terrible scar meant nothing to her.

Buong umaga nito tinakpan ang peklat sa kanyang pisngi, pero ngayon na nakita na nya ito, she stood proudly before him.

Napakagat lamang ng labi si Logan habang tinitigan nya ang maamo at magandang mukha ng babae.

"Anong tinitingin mo dyan?"tanong ni Hanna sa kanya habang tinitigan sya nito ng matalim.

"Wala naman"pailing-iling na sabi nya."Eh ayaw mo namang pag-usapan natin ang tungkol dyan sa peklat mo, so hindi kita pipilitin hangga't hindi ka pa handang sabihin sakin. Ngayon, ang gusto mong pag-usapan natin kung ano ang dapat mong gawin sakin, right?"

Hanna opened her mouth to say something. Napakunot-noo ito sa lalaki. He could be so damn unpredictable.

"Sa huling pagkakataon gusto kong malaman kung ayaw mo ba talagang tatawag tayo ng doctor?..May kakilala kasi akong doctor na pwede nating pagkatiwalaan."

"Sinabi ko na sayong ayoko"pailing-iling na sagot ni Logan."Sabihin na nating pinagkatiwalaan mo nga sila,but right now I can't afford to take such a chance."

"Siguro pwede mo naman sabihin sakin kung bakit yan ang nararamdaman mo..Ni hindi mo nga kilala ang sarili mo eh."

"Tama ka, hindi nga"

Napatingin lamang si Logan sa expresyon ng mukha ni Hanna. And somehow instinctively he knew he'd always been able to convince women when he needed to.

"Look"he said."Ang kailangan ko lang ay konting panahon. Siguro temporaryo lang ang pagka amnesia kong ito..at baka sa pagising ko sa umaga matatandaan ko na ang lahat."

"Posible, pero sa tingin ko--"

"Pwede mo ba akong bigyan ng kahit konting oras?"hinging pabor ng lalaki."A few hours..a day? Pwede kitang bigyan ng solid reason for doing that. Isa rin kasi sa mga instinct ko ang hindi pagtawag ng pulis. Dahil baka isa akong salot sa lipunan."

Napakunot-noo lamang sa kanya si Hanna. Sya man din ay may sariling rason kung bakit ayaw rin nyang magtiwala sa mga ito. Hindi kasi sya satisfied sa resulta ng imbestigasyon noong maaksidente sila.  Ayon kasi sa resulta ng imbestigasyon na lasing na driver lang daw ang nakabangga sa kanila. Ang duda kasi nya na may kinalaman ang mga taong pinaiimbestagahan ni James sa pagka aksidente nila. Pero wala man lang ni isang pulis ang nakapagsabi sa kanya na mali nga sya sa kanyang pagdududa. And perhaps if she had lost her memory she'd still retain that strong feeling of distrust. Katulad nalang sa nararamdam ng lalaki ngayon.

"I'd know"he said,watching her and seeing her inner turmoil."Kung may nagawa talaga akong mali sa nakaraan kahit paman nagka amnesia ako o hindi, mararamdaman ko naman yon, hindi ba?"

Napatango lamang si Hanna sa kanya."Siguro hindi naman mag iba ang ugali ng tao kahit paman may amnesia sya."

Kung naniniwala nga si Hanna sa kanya, naisip nya na tama nga ang kanyang instinct. At sa nakikita rin naman ni Hanna sa mga mata ng lalaki ay masasabi nyang wala itong bahid na pagkukunwari. Other than that, hindi nya kayang ipaliwanag sa sarili kung bakit parang gusto nyang pumayag sa hiningi na pabor ng lalaki.

"Sige na nga"nasabi rin nya sa wakas."Pero sa isang kundisyon."

"Ano?"

"Na magpapahinga ka at iinomin mo ang mga gamot na ibibigay ko sayo. At sasabihin mo rin sakin kung may mararamdaman ka, gaya nalang ng sakit sa ulo o di kaya'y hindi ka masyadong makahinga."

"Hindi ko na itatanong sayo kung anuman ang mga sintomas non."he said dryly."Pero sige, pumapayag ako."

"Mabuti naman at nagkakaintindihan tayo. In the meantime, makikinig muna tayo ng lokal na balita sa radyo, o di kaya pupunta ako ng bayan para makabili ng local newspaper. Siguro may naghahanap na sa taong missing ngayon..May nararamdaman ka bang ganon? May instinct ka ba na naghahanap sayo ngayon ang pamilya mo, o di kaya ang asawa mo?"sunod-sunod na tanong ni Hanna sa kanya.

Hindi naman naisip ni Logan na may pamilya nga sya o asawa na naghahanap sa kanya. At sa halip ay tinitigan lamang nya ang napakaamong mukha ni Hanna, at pababa sa natural na mapupulang labi nito.

"My instincts tell me very clearly."his brown eyes moved up to meet her startled gazed."Na may mahal akong babae, pero wala akong asawa..at siguro nga isa akong loner."

"O baka naman mali ka sa mga inakala mo."wika pa ni Hanna.

"Sa tingin ko hindi"his eyes, steady and intense, stared straight into hers.

She was caught for long, heart-stopping moments by those eyes. And by the deep resonance of his voice.

"Ikukuha muna kita ng pain reliever."she turned and hurried from the room.

In the kitchen, it took her long moments before she managed to compose herself enough to return to his room.

Dinalhan nya ito ng isang basong tubig at mga tableta ng pain reliever pagkabalik agad nya sa kwarto ng lalaki.

"Ano to?"tanong ni Logan pagkatapos ibigay sa kanya ni Hanna ang mga tableta.

"Pain reliever lang ang mga yan. Nothing exotic..Makakatulong yan para makapagpahinga ka ng maayos."

Napailing lamang si Logan sa sinabi ni Hanna. Kinuha nya ang tubig mula sa kamay ng babae at ininom, pero hindi nya ininom ang isa sa mga tableta na ibinigay sa kanya ni Hanna.

"Hindi ko kailangan ang mga to"sabi ni Logan,ang tinutukoy nya ay ang mga tableta na ibinigay sa kanya ni Hanna."Baka may mangyari. Kailangan ko maging alerto, and these tablets would only dull my mind and my reflexes."

Napabuntong-hininga naman si Hanna..What kind of life did he have that he was so cautious..so concerned with being on guard every moment?,nagugulohang tanong ni Hanna sa sarili.

"Nalimotan mo na ba ang agreement natin?"paalala nya sa lalaki."Yang mga gamot na yan ang makakatulong sayo upang makapaghinga ka na walang dinadamang sakit. May sugat ka sa ulo kaya alam kong masakit yan. And whether you like it or not,sasakit at sasakit yan kung hindi mo yan maiinoman ng pain reliever."mahinanong sabi ni Hanna sa lalaki."Eh wala namang mangyayari sayo kung iinomin mo yan. Ligtas ka naman rito. So please..take it."

Muntik na syang mapatawa nang makita nya ang simangot na mukha ng lalaki pagkatapos nitong inomin ang tabletang binigay nya. When she took the glass of water from him, she gently opened his fingers to make sure he hadn't hidden the tablet.

"Bakit Miss Hanna?"sabi nito,his eyes wide."Wag mong sabihin sakin na hindi mo pa rin ako pinagkakatiwalaan."

"Dapat ba?"balik na tanong sa kanya ni Hanna.

Napatawa lamang ang lalaki at bigla nalang syang hinila nito papalapit.

Talagang nagulat sya sa ginawa ng lalaki, she hesitated for a moment, tapos tiningnan nya ang nakahawak na kamay ng lalaki.

At sa wakas, kinuha nya ang kamay ng lalaki at hinawakan ito. His fingers were warm and strong and there was something compelling about his look and his touch.

"Hanna Galvez"malumanay na sabi nito.

"Ano?"

"Thank you"sabi ng lalaki at mas hinila pa sya papalapit rito."Dahil iniligtas mo ang buhay ko. And for letting me stay. For trusting me enough to untie me. Ayaw na ayaw ko pa naman ang itali."dagdag na sabi nito na may halong panunukso.

"I see"tipid nyang sabi."Meron ka pa bang natatandaan sa sarili mo? Do you meant that figuratively or literally?"dagdag na tanong nya.

"Both, I think."he said with a grin.

Napatango lamang si Hanna kay Logan. Hindi pa rin sya dapat magtiwala nito. Every nerve in her body was warning her not to.

Sa katunayan nga,nagsimula syang mag-isip na itong lalaki, kung sinuman sya, ang pinakahuling lalaki sa mundo na pagkatiwalaan nya.

Nang ipikit na ng lalaki ang kanyang mga mata ay agad naman syang pumunta sa kusina para mag kape. Nakaupo lang sya doon sa hapag-kainan habang nag-iisip ng malalim. Her thoughts were about the man lying in her front bedroom. Naalala kasi nya kung paano nakatali ang lalaki nang matagpuan nya itong walang malay..Sino kaya ang lalaking ito at bakit kaya merong gustong pumatay sa kanya?

*****