Remember Me This Way

Chapter 9

Tanghali na kaya naghahanda na si Hanna ng makakainin nila sa pananghalian. Matapos nyang ilagay sa tray ang pananghalian ng lalaki,she tiptoed into his room with the tray of food, tas dali-dali syang bumalik sa kitchen para kunin yong radyo. Matapos nyang isaksak ang plug ng radyo sa outlet, lumapit naman sya sa kama na kinahihigaan ng lalaki at binuksan yong ilaw. Gayunpaman,nakapikit pa rin ang mga mata ng pasyente nya, payapa itong natutulog at ni hindi nga ito humihilik.

"You don't have to tiptoe"biglang sabi ng lalaki. The sudden sound of his voice in the quiet room caused her to jump. Nagtaas ito ng isang kilay at natagpuan na lamang nya ang sarili na nakakatitig pala sya sa mapupungay na mga mata nito.

"Dinalhan pala kita ng soup..at tsaka radyo. Ibabalita kasi ngayong tanghali ang insidenteng naganap kagabi. Sa tingin ko kailangan mo yong marinig."

Napakunot-noo lamang si Logan at pabagsak na humiga ulit sa kama.

"Mag-ingat ka"sabi ni Hanna,her hand reaching toward him."Wag ka masyadong---"

"I'm all right"he snapped."You don't have to baby me dahil hindi ako sanay dyan."

"At isa pa,hindi mo na ako kailangan pang subuan. Just stop hovering."dagdag na sabi ng lalaki.

Inabot na ni Hanna ang dalang tray sa lalaki at tinanggap din naman ito ni Logan. Kinuha ng lalaki ang tinimpla nyang iced tea at idinikit ito sa kanyang noo. Ignoring any further protests,Hanna placed the back of her hand against his face.

"Teka, wag mo munang inomin yan."pigil ni Hanna."Kukunan muna kita ng temperatura."

"Forget it"sarkastikong sabi ng lalaki."I'm fine."

Hanna couldn't decide what made him so grumpy, except that he said about being babied was probably true. With his male ego that was probably enough to make him irritable. Not to mention the fact that he was wounded and had a fever. No matter how detached he seemed to be, she knew he had to be feeling anxious about who he was. Kadalasan kasi sa mga taong may amnesia, their subconcious voice spoke volumes about who they were. She'd just have to be sure she listened carefully for any hints of what that inner voice might be telling him.

Binawi naman ni Hanna mula sa kamay ng lalaki ang hawak nitong isang baso ng iced tea.

"Look, kung ayaw mo talagang pumunta sa hospital, then I'm afraid you're stuck with me."sabi pa ni Hanna."And that means you're going to have to stick to our agreement and do exactly as I say if you want to get better."muntik na namang mapatawa si Hanna sa simangot na mukha ng lalaki. Halata kasi na hindi ito sanay na mapagsabihan.

"Ano ba, gusto mo bang gumaling o hindi?"

Her patient just rolled his eyes.

"Nag e-enjoy ka ba sa ginagawa mo?"tanong ng lalaki.

"Yes, as a matter of fact, I am."sagot naman ni Hanna.

"All right..all right"he grumbled in response."Take the damn temperature."

Napakunot-noo naman si Hanna ng mabasa nya ang temperatura ng lalaki.

"38.7 degree celsious"gulat na sabi nya."That's not good..Kaya mo pa ba,huh?"awtomatikong tanong nya.

Tumabi naman si Hanna sa lalaki at hinawakan nya ang noo nito. Ang lapit lapit na nga ng mga mukha nila,at si Hanna naman nakipag eye contact pa sa lalaki.

"Ano ba naman itong tanong ko."she murmured and stared at him."Syempre kaya mo, malaki ka na eh, kaya mo na ang sarili mo,diba?"

Napakunot-noo naman si Logan ng akmang susubuan sya ni Hanna,kaya agad nya itong pinigilan.

"Kung ayaw mong subuan kita, fine. Inomin mo nalang itong Tylenol pagkatapos mong kumain."aniya pa."Makakatulong ito sa pagbaba ng lagnat mo. Sa palagay ko nagka infection ka, which is very common naman with gunshot wounds, lalo na't nasubsob ka pa sa maruming putikan."Hanna grimaced at the thought."Meron akong mga antibiotics dito, but they might not be strong enough para mawala agad yang infection mo. You really should be getting an IV drip,lalong-lalo na dahil maraming dugo ang nawala sayo."

"Then go ahead"sabi pa ng lalaki."Hook me up"

"Hindi naman yan ganon kadali."she murmured."Kasi wala ako nyan dito sa bahay."

Hanna shook her head helplessly.  Kung pupwede lang sana na paiinomin nalang nya ito ng herbal tea para lumakas ang resistensya nito, pero hindi eh, kailangan talaga nitong ma-dextrose.

Samantalang hindi na nag-aalinlangan pa si Logan na inomin ang antibiotic na binigay sa kanya ni Hanna pagkatapos nyang kumain. Impatiently he pushed the tray away from him.

"Diba sabi mo na makikinig tayo sa balita sa tanghali?"

Hanna turned on the radio and sat in the rocking chair, away from the bed. Pinagmamasdan lang naman nya ang lalaki habang maigi itong nakikinig sa balita. Napakunot-noo ito kung minsan, pero hindi pa rin mabasa ni Hanna ang ekspresyon sa mukha nito. When the announcer got to the part about the policewoman who'd been killed, doon pa lamang nakita ni Hanna ang tensyon sa mukha ng lalaki. Inilapit pa nga ng lalaki ang tenga nya sa radyo,and this time he wasn't able to disguise the pain in his eyes. Napatiim-bagang ito, at ng mapalingon ang lalaki kay Hanna, nag abot naman ang mga titig nila. At doon nakikita ni Hanna ang lungkot sa mga mata nito.

"Did it mean anything to you?"she asked.

Logan pushed his hand over his unshaven jaw and chin, closing his eyes with a sigh of exasperation.

"Hindi ko alam"sagot naman ni Logan.

"Dalawang suspek daw ang nakatakas."aniya, still watching his expression.

"And you think that it might be me?"nag-aalinlangang tanong nito.

"Hindi ko rin alam. Siguro. Kagabi kasi habang nagmamaneho ako pauwi dito sa bahay, may nakatagpo akong isang dark green van na sya ring tinutukoy ng taga balita."

"Pero hindi ka naman sigurado na iyon nga ang tinutukoy nila."sabi pa ng lalaki."Marami naman sigurong ganoong klaseng van."

"Alam ko..pero bigla ka kasing sumulpot dito sa bahay ko. Wala ka namang dalang kotse. Siguro isa ka nga don sa mga nakasakay sa van. At siguro sila rin ang dahilan kung bakit meron ka ngayong tama ng baril."

Logan frowned as he recalled the vision he had earlier. Ang tanging naalala lang nya ay yong malakas na ulan at ang pagkasubsob nya sa maruming putikan.

"At meron din akong narinig."pagpatuloy pa ni Hanna."Bago ko pa lang nakatagpo yong sinasabi ko sayong van ay may narinig na akong putok ng isang baril."

Napailing-iling lamang si Logan at napaisip naman sya ng malalim.

"Ano ba yang iniisip mo,huh?"biglang tanong sa kanya ni Hanna.

"May alam ako sa mga baril"sabi ng lalaki, at tinitigan sya nito mata sa mata."Nang makita ko ang shotgun mo kanina sa hallway. Naisip ko na meron pala akong alam tungkol sa mga baril. Gaya ng Smith & Wesson..gun clips and single shot. Automatics and semis.."

"Ang mga alagad lang naman ng batas ang may alam tungkol sa mga baril."

Napatitig sya ulit kay Hanna,his eyes searching and troubled.

"Hindi lang naman mga alagad ng batas ang may alam non. Pati rin naman mga gunrunner at gun smugglers ay alam rin nila yon."

*****