Remember Me This Way

Chapter 5

Napalingon si Hanna sa dingding kung saan nakasabit ang old shotgun ng kanyang lolo. It wasn't loaded because she would never keep a loaded gun in the house. But now she looked at it thoughtfully. Linapitan naman ni Hanna kung saan naroroon ang shotgun at kinuha nya iyon.

Sakto namang papalabas si Logan ng banyo nang makita nya si Hanna na hawak-hawak ang shotgun. Nagulat talaga sya pagkakita nito. His gaze moved from the gun up to Hanna's face. Napasandal na lamang sya sa door frame and crossed his arms over his chest.

"Babarilin mo ko?"

"S-syempre hindi noh. Hindi ko nga alam kung papano gumamit ng baril."

"Anyone can use a shotgun. Loaded ba yan?"

Napaiwas naman ng tingin si Hanna sa matalim na mga titig ni Logan sa kanya habang napakagat labi sya bago nya ito nakuhang sagotin.

"Oo, bakit?"

Tipid na ngiti ang iginanti naman ni Logan sa kanya. A rather lopsided grin that changed him into a mischievous little boy.

"Alam kong nagsisinungaling ka"malumanay na sabi ng lalaki. Habang napapansin nya si Hanna na hindi ito diretsong makatingin sa kanya.

"Ni hindi mo nga ako kayang tingnan ng sabihin mo yon. And biting your lip was a difinite giveaway."

Naiirita naman si Hanna sa sinasabi ng lalaki kung kaya isinabit nya muli ang hawak na shotgun sa dingding.

"Siguro Psychologist ka noh"sarkastikong pahayag nya."Parang ang dami mo kasing alam tungkol sa human nature."

"Hindi naman ako mananakit sayo."sabi naman ni Logan. He didn't moved, and his expression as he looked at her was more serious.

"At pano ko yan malalaman?"pangungumpirma ni Hanna sa kanya.

"Dahil kilala ko ang sarili ko. Hindi ko man matandaan ang pangalan ko, or anything else about my life right now. Pero meron akong nalalaman na isang bagay--Hindi ko kayang manakit ng babae--lalo na sa maganda na tulad mo."

Napakunot noo naman si Hanna nang marinig nya ang pambobola ng lalaki sa kanya. Pero bakit feeling nya tumataba ang kanyang puso sa sinabi nito?

"Mas mabuti pang bumalik ka nalang sa kwarto. Halata kasing nag dedeliryo ka."

Napangiti lang naman ang lalaki sa kanya kung kaya napangiti na rin sya. Linapitan nya ito, still careful to shield her scar from him. When she put her arm around him, she felt him flinch as the pain of moving struck him.

"Kaya ka nanghihina ngayon dahil maraming dugo ang nawala sayo."sabi nya."At ang isa pang rason kung bakit gusto kong tumawag ng doctor ay dahil gusto kong madalhan ka ng bedpan."dagdag pa nyang sabi,napahinto na lamang sya sa pagsasalita ng marinig nyang nagmumura na naman ang lalaki.

"O sige na..sige na"sabi pa nya."Hindi mo na kailangan ang kahit anong tulong."

Nang maihatid nya ang lalaki sa kwarto,pinaupo nya muna ito sa silya roon.

"Umupo ka muna dito ha,papalitan ko lang ang iyong bedsheet."

Nang tumango sa kanya ang lalaki,agad naman nyang pinalitan ng malinis at maputing bedsheet ang namansahan ng dugo.

Matapos nyang magpalit ng bedsheet,agad naman nya na pinahiga ang lalaki sa kama habang nakapikit ang mga mata nito. Nasisilayan na naman nya ngayon ang matipunong pangangatawan ng lalaki dahil sa half-open ang sinuot nitong roba. Ang hindi lang nya maintindihan sa sarili kung bakit nakuha pa nyang pagpantasyahan ang lalaking ito.

She made a quiet noise of protest and shook her head. She didn't know what on earth was wrong with her. Siguro tama si Lucy--na hindi na sya sanay sa mga ito.

Bigla naman nyang na realized na kanina pa pala nya tinitigan ang mala adonis na pangangatawan ng lalaki, at baka sabihin pa nito na talagang pinagpapantasyahan nya ito. Pero bilib lang si Hanna sa lalaking ito dahil nakuha pa nitong mag biro kahit pa nalimotan nito ang kanyang nakaraan.

Napatingin naman si Logan kung saang parte sa katawan nya nakatitig ang babae. But for once he didn't mock her.

"Nang matagpuan mo ko."sabi ni Logan."Wala ba ako na kahit anong wallet?"

Kinuha naman ni Hanna ang mga isinuot ni Logan ng matagpuan nya ito.

"Eto..eto ang mga damit na isinuot mo ng matagpuan kita."

Tumango lang naman sa kanya si Logan bilang pag sang-ayon.

"Nice shirt"sabi pa nito.

"Wala talagang pwedeng maka identify sayo. No wallet or ID. Siguro hinahanap ka na rin ng--"putol nya sa sasabihin,not knowing how he might react to her mention of what had happened to him.

"It's all right"sabi ni Logan."Wala naman akong masyadong natatandaan sa gabing yon. Kaya wag kang mag-aalinlangang sabihin sakin ang nasa isip mo."

"Alam mo ba na itong shirt mo..halatang mamahalin"sabi nya sabay abot sa lalaki sa shirt nito.

Napakunot noo naman si Logan at napahilot sa sariling sentido.

"May masakit ba sayo?"tanong naman ni Hanna.

"W-wala"he said."Para kasing."he shrugged and shook his head."Para kasing hindi ako makaka afford na bumili ng mga expensive clothes na gaya nito."

Logan didn't bother telling her about the flashes he saw in the back of his mind because he didn't understand them himself. Gaya nalang sa nakikita nyang madilim na daan at sa mababahong basura. Nakita pa nga nya ang isang batang lalaki na tumatakbo. Takot ito kaya tumakbo.. Pero sya kaya ang batang iyon?

"May konti ka na bang na-aalala?"

"Wala"sabi ni Logan,waving his hand."Wala akong na-aalala."

Samantalang hindi naman sigurado si Hanna kung naniniwala nga sya sa sinasabi ng lalaki. But something about the look on his face kept her from pursuing it any further.

"Meron pang isa"sambit nya.

"Ano?"tanong naman ni Logan.

"May sinasabi ka kasing pangalan..habang unconcious ka non. Kurt..sabi mo pa nga. May tinawag kang Kurt."she watched him carefully, trying to read his expression.

"Kurt?"napakunot-noo si Logan at umiling-iling.

Napatitig lamang si Hanna sa lalaki as he tried to remember, gritting his teeth with frustration, habang nakakuyom naman ang mga kamao nito.

"May ibig kayang sabihin sa pagtawag mo sa pangalang yon?"

Napakibit-balikat naman si Logan."Wala"

"Maalala mo rin yon"she murmured."Just relax..give it a time."

"I have a feeling na wala na akong sapat na oras"sabi pa ng lalaki.

Nanlaki naman ang mga mata ni Hanna sa sinabi nito.

"Bakit ba lumalayo ka sakin? takot ka bang kakagatin kita?"

"I think this is close enough"sagot naman ni Hanna.

"Sa tingin mo ba mas ligtas ka pag tinali mo ko ulit?..kung ganon kailangan mong lumapit sakin."Logan lifted his arm as an offering to be tied, then he shifted his weight in bed and groaned from the pain in his ribs.

"Hindi na kailangan, sa tingin ko masyado kang mahina para maging banta sakin."diretsong sagot nya,for she felt a little safer with him. Pero syempre,hindi nya iyon ipahahalata sa lalaki.

"Oh,really darlin?"he drawled.

Nakipagtitigan muna sya ng ilang segundo sa lalaki at nang papalabas na sana sya ng kwarto, bigla naman nyang nilingon ang lalaki.

"Dadalhan kita ng milk at cereal, at pati na rin siguro pain reliever."

Logan lay very quietly after Hanna left the room. Naisip nya na parang kakaiba ito sa ibang mga babae. Imagine, pinapasok sya nito sa loob ng kanyang pamamahay kahit hindi sya nito kilala. Bukod pa don,ginamot rin nito ang mga sugat nya. At nang sabihan nya ito na huwag tatawag ng pulis parang naiintindihan naman sya nito.

Later, binalikan sya ni Hanna na may dalang tray ng pagkain at ipinatong nya iyon sa bedside table.

"Pasensya na dahil malamig itong pagkain mo. Wala kasi tayong kuryente sa ngayon."

For one unguarded moment as she bent near the bed,she forgot why she had hidden away here at their vacation house. Hindi nya naalintana na nakalimotan pala nyang takpan ang kanyang tinatagong peklat sa kanyang kaliwang pisngi.

Hanggang sa narinig nalang nya na napamura ang lalaki kung kaya napatingin sya sa gawi nito. Nagkasalubong naman ang titig nilang dalawa. And there was such a look of horror in his eyes that she felt momentarily stunned.

Nang maalala ni Hanna ang kanyang peklat, it was then she realized why he was looking at her so strangely.

"Oh no,"she murmured.

Agad naman nyang tinakpan ang kanyang peklat gamit ang kanyang kaliwang kamay habang napaatras sya palayo sa lalaki.

"Teka"sabi ni Logan,reaching his hand toward her.

"K-kailangan ko nang umalis"napipiyok na sabi nya."Kung may kailangan ka pa sakin, just call. Nandon lang naman ako sa kitchen."

Ang gusto nya lamang gawin sa mga oras na yon ay ang tumakbo. In order to get away from the look of horror she saw in those brown eyes.

*****