HIS BRIDE, HIS TERMS (R-18)

READERS WARNING: This story contains mature themes, explicit scenes, and content intended for adult audiences. Reader discretion is advised. Please proceed only if you are comfortable with intense emotions, bold storytelling, and mature situations. ********* The Man Who Took Me (Lyra’s POV) Katatapos ko lang maligo. Mainit pa ang singaw ng tubig sa balat ko nang marinig ko ang tuloy-tuloy na pag-ring ng cellphone sa kama. Napakunot-noo ako, sabay lakad papunta ro’n habang pinupunasan pa ang buhok ko ng tuwalya. “Hello, Yaya Fe?” Ngumiti pa ako, pero agad nag-iba ang tono ng boses niya. “Lyra…” garalgal niyang tinig sa kabilang linya. “Anak, si Doc Jude… ang papa mo… nasa kulungan.” Parang biglang huminto ang mundo ko. “W-what? Anong sinasabi mo, Yaya Fe? Kulungan? Bakit?” Lumakas ang t***k ng puso ko. Nanlalamig ang kamay kong nakahawak sa cellphone. “Wala pa kaming malinaw na detalye. Pero may… may nangyaring insidente sa ama ni Mr. Dela Vega. At si Doc… si papa mo, siya raw ang itinuturong may kasalanan.” “Impossible, Yaya!” sigaw ko, halos mabasag ang tinig ko. “Hindi magagawa ni Papa ‘yon! He’s the kindest man I know!” Narinig kong humikbi si Yaya Fe sa kabilang linya. “Alam ko, anak… pero kailangan mong umuwi. Kailangan ka ng papa mo ngayon.” --- Tumigil ako sa gitna ng kwarto. Ang cellphone, dumikit sa tenga ko, pero wala na akong naririnig kundi ang malakas na kabog ng puso ko. Naramdaman kong namuo ang luha sa mga mata ko. Mabilis, tuloy-tuloy, parang di ko kayang pigilan. Ang lalaking nagturo sa akin kung paano magmahal ng tama — ngayon, tinatawag na kriminal. “Pa…” mahinang sambit ko. “Hold on, please…” Agad akong nag-impake. Wala na akong inisip kundi makasakay sa unang flight pabalik ng Pilipinas. Lahat ng damit, pinasok ko na lang sa maleta, kahit gusot, kahit hindi ko alam kung ilan araw ako ro’n. Tumawag ako ng taxi, at sa buong biyahe, hindi ako tumigil sa pagluha. --- ✈️ Sa Eroplano Habang nakaupo ako sa window seat, tinititigan ko lang ang malawak na ulap sa labas. Bawat tanong, umiikot sa isip ko — Bakit? Paano? Sino ang gumawa nito kay Papa? Pinilit kong matulog, pero bawat pagsara ng mata ko, nakikita ko ang mukha ni Papa, nakaposas, umiiyak, at nagmamakaawa ng katarungan. Hindi ko alam kung ilang oras ang lumipas. Basta nang maramdaman kong bumagal ang eroplano, alam kong nasa Pilipinas na ako. Hinawakan ko ang kwintas na bigay ni Papa — tanda ng pangakong babalik ako bilang doktor din balang araw. Ngayon, babalik ako bilang anak na handang ipaglaban siya. --- 🛬 Sa Airport “Welcome to the Philippines,” sabi ng flight attendant. Huminga ako nang malalim, pinilit ngumiti sa sarili. Kaya ko ‘to. Para kay Papa. Pero bago pa ako makalabas ng arrival area, may tatlong lalaking lumapit sa akin. Matatangkad, naka-itim, at mukhang hindi ordinaryong tao. Isa sa kanila, may hawak pang earpiece. “Miss Lyra Santos?” Tumango ako, nagulat. “Yes? Sino kayo?” Hindi sila sumagot. Sa halip, mabilis akong hinawakan sa braso. “Wait—! What are you doing?!” Nagpumiglas ako, pero masyado silang malakas. “Bitawan n’yo ako! Help! Someone help me!” Ngunit wala. Walang lumapit. Yung ibang tao, tumingin lang saglit, tapos umiwas. Parang takot silang makialam. “Please! What do you want?!” sigaw ko, pero bingi ang paligid. Hanggang sa may dumating na itim na sasakyan sa tapat namin — mamahalin, tinted, at malamig ang dating. --- 🚗 Ang Lalaki sa Sasakyan Bumukas ang pinto. At doon ko siya unang nakita. Isang lalaking matangkad, suot ang dark suit, at may suot na sunglasses. Ang presensiya niya pa lang, parang nakakatigil ng mundo. Tahimik, pero mabangis. Malakas, pero kontrolado. At nang maglakad siya papunta sa amin, lahat ng tao sa paligid — tumigil, napatingin, napaatras. Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Tila may malamig na hangin na dumampi sa batok ko nang tumapat siya sa harap ko. Dahan-dahan niyang inalis ang kanyang shades. Diyos ko. Ang mga mata niya… kulay itim, malalim, parang kayang silipin ang kaluluwa ko. “So,” sabi niya, mababa at mabigat ang boses. “Ikaw pala ang anak ni Jude Santos?” Nagulat ako. “W-who are you?” Ngumisi siya, mabagal, mapanganib. “Don’t tell me you don’t know me. Ako ang anak ng lalaking pinatay ng tatay mo.” Lalo akong napatras. “That’s not true! My father would never—” Naputol ang salita ko nang dahan-dahan niyang tingnan ako mula ulo hanggang paa. Yung tingin na parang sinusukat ako — hindi lang sa panlabas, kundi hanggang kaluluwa. Tumingala ako, tinataboy ang takot. “Bitawan n’yo ako. Kung may gusto kang pag-usapan, gawin natin sa maayos na paraan.” Ngunit tumawa lang siya, malamig. “Maayos? Wala nang maayos sa pagitan ng pamilya natin, Miss Santos.” Lumapit siya nang isang hakbang. Ang bawat hakbang niya, parang nagdadala ng poot. > “You’ll come with me — whether you like it or not.” “Excuse me?!” pumiglas ako, halos sumigaw. “Let go of me! You can’t just—” Ngunit bago ko pa natapos ang sinasabi ko, siya mismo ang humawak sa braso ko. Mahigpit. Mainit. Nakakayanig. “Don’t make a scene,” bulong niya sa tenga ko, malapit, malamig. “You wouldn’t want to embarrass yourself more than you already have, right?” Lahat ng tao, tahimik lang. Walang sumasabat. At ako — hindi ko alam kung mas nanginginig ako sa takot o sa galit. > “Who the hell do you think you are?!” “Eros,” aniya, at ngumiti ng mapait. “Eros Dela Vega.” At bago ko pa maiproseso ang lahat, naramdaman ko ang pwersang humila sa akin papasok ng sasakyan. Nabingi ako sa t***k ng puso ko. At sa unang pagkakataon, alam kong papasok ako sa impyernong hindi ko inasahang haharapin. Malakas na ulan ang bumubuhos sa labas. Ramdam ko ang malamig na hangin kahit nasa loob ako ng sasakyan. Mula pa kanina, hindi ako mapakali. Pilit kong tinatanggal ang kamay ng lalaking mahigpit na humahawak sa braso ko, pero mas lalo lang niyang hinihigpitan ang pagkakahawak. “Bitawan mo ‘ko! Wala kayong karapatang gawin ‘to sa akin!” sigaw ko habang sinusubukang humiwalay. Nanginginig ang boses ko sa takot at galit. Nasa pagitan ako ni Eros at ng isa pa niyang tauhan sa likurang upuan. Kanina pa ako nanlalaban, pero tila walang epekto. Lahat ng galaw ko ay may kapalit na mas mahigpit na pagkakahawak. “Will you shut up?!” galit na bulalas ni Eros, napalakas ang boses na parang kidlat sa tenga ko. Napatingin ako sa kaniya. Nakakunot ang noo, nanlilisik ang mga mata, at ang panga niya’y halatang pinipigilan lang ang sarili. “Tama na ‘yang drama mo. You think crying will change anything? You think you’re innocent? Don’t make me laugh,” dagdag pa niya habang humahagod ng tingin mula ulo hanggang paa. “Anong sinasabi mo? Wala akong ginagawang masama!” sigaw ko, nanginginig ang mga kamay. Ngumisi siya ng mapait, halos nakakatawa sa pait. “Of course you’ll say that. Kagaya ng tatay mo, diba? Palusot. All lies.” Parang binuhusan ako ng yelo. Nabigla ako sa narinig kong tinig na punô ng galit. “Ano bang kinalaman mo sa tatay ko?! Sino ka ba talaga?!” Hindi siya sumagot. Sa halip, mariin niyang pinikit ang mga mata, saka biglang sumigaw sa driver. “Pull over!” Agad huminto ang sasakyan. Narinig ko ang malakas na preno at pagtili ng gulong sa kalsada. Umalingawngaw sa loob ang tensyon. “Lumipat ka sa kabilang van,” malamig na utos ni Eros sa tauhan niya. “Kami na lang.” Ilang sandali lang, lumipat nga ang lalaki, at naiwan kaming dalawa ni Eros sa loob. Tahimik. Ang tanging maririnig lang ay ang pagpatak ng ulan sa bubong at ang mabilis kong paghinga. Tahimik siyang nakatingin sa labas ng bintana, pero ramdam kong pinipigilan niya ang sarili. Hanggang sa marinig ko ang boses niyang mababa ngunit matalim—parang kutsilyong dumadaplis sa balat. “Alam mo ba kung ilang taon kong hinintay ‘to?” tanong niya, hindi man lang lumilingon. “Alam mo ba kung gaano kasakit mawalan ng ama dahil sa kapabayaan ng iba?” Nanlaki ang mga mata ko. “Anong ibig mong sabihin?” Saka siya lumingon sa akin. Diretso. Matigas. Puno ng poot. “Your father killed mine.” “Hindi totoo ‘yan!” halos mapasigaw ako. “Hindi gagawin ni Papa ‘yon! Alam kong mabuti siyang doktor!” Ngunit ngumisi lang siya. “Then why is he rotting in jail right now?” Hindi ko napigilan ang mga luha ko. Niyakap ko ang sarili kong braso, nanginginig, at bumuntong-hininga ng masakit. “Please… pakawalan mo ako. Wala akong kasalanan.” Tumingin siya sa akin, malamig. “You’ll pay for what your father did. One way or another.” Pagkatapos no’n, bumukas ang bintana ng sasakyan at lumapit ang isang lalaking basang-basa ng ulan. “Sir, nandito na po tayo,” sabi ng driver. Sinulyapan ni Eros ang labas, saka marahang tumango. “Good.” Nilingon niya ako. “Welcome to your new home, Lyra.” Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang karatulang nakapaskil sa harap ng gusali—“San Lazaro Rehabilitation Center for the Mentally Unstable.” “Hindi…” mahina kong usal, nanginginig ang labi. “Hindi ‘to totoo…” Ngumiti si Eros, malamig, mapanghamon. “Oh, it’s very real. At dito ka muna… hanggang makuha ko ang hustisya na ninakaw ng pamilya niyo.” Binuksan ng tauhan niya ang pinto. Hinila ako palabas kahit umiiyak ako at sumisigaw ng tulong. “Wala akong kasalanan! Please, Eros!” Pero imbes na awa, malamig na titig lang ang isinukli niya. Habang ako’y nakaluhod sa gitna ng ulan, basang-basa, nangangatog, siya naman ay nakatayo—payong ang sagisag ng kaniyang kapangyarihan at poot. Sa pagitan naming dalawa, tanging isang katotohanan lang ang malinaw: Para kay Eros Dela Vega, wala akong karapatang magpaliwanag. At sa gabing iyon… nagsimula ang impyerno ko.