The Rebellious Princess

Cassandra Andito ako ngayon sa kuwarto ko, nagmumuni-muni. Tinatamad pa akong pumasok kaya 'di pa ako bumabangon. As if naman I care kung malate man ako o hindi. I own that school kaya no worries. Ilang minuto pa akong nagtagal sa kama ko bago ko naisipang bumangon at kumilos para pumasok. Kinuha ko na yung towel ko at dumiretso ng banyo para maligo. I do my usual routines, after an hour. Lumabas na ako ng kuwarto ko at dumiretso ng kusina para kumain. Pero pagbungad ko sa pinto ng kusina, sumalubong agad sa akin ang nakakatunaw na tingin ng mapagmahal kong Mommy. Kulang na nga lang matunaw na ako sa sobrang init eh. I just ignore her at umupo sa silyang medyo malayo sa kanila.  I started eating, pero hindi pa ako nakakasubo nang marinig kong magsalita si Mommy. "Didn't you have manners to at least greet us for your respect?" nakataas ang kilay na tanong niya sa akin pero tinignan ko lang siya saglit bago ko ibinalik sa pagkain ang atensiyon ko. "Cassandra, can you atleast respect us for once." madiing sabi ni Daddy. I took a side glance at him and say... "How can I respect people if they weren't supposed to be respected." "How dare you to disrespect us! You hard headed woman!" sigaw ni Mommy sa'kin, I'm used to it. Lagi namang ganito ang morning greetings nila sa akin. So why bother.  "You taught me how to disrespect you. Kaya don't you dare tell me that I didn't respect you!" madiin at seryosong sabi ko sa kanya. They pushed me to change for the better. "You!" turo ni Mommy sa akin nang nanggagalaiti. "Stop it Lorraine, just let her be. She's useless anyway." sabi naman ni Daddy na para bang wala namang paki sa akin. I just stood up and look at them with confidence look on my face, "Maybe, I'm useless by now. But I know for sure that you'll regret it sooner, my dear Father. I gotta go nakakawalang gana kasing kumain pag kayo kaharap ko." confident na sabi ko sabay tayo ko at naglakad palabas ng dining room. Naririnig ko pa ang pagsigaw ni Mommy pero hindi ko na siya pinansin pa para hindi na masyadong lumala. "CASSANDRA! GET BACK HERE! WERE NOT DONE YET!" naririnig ko pang sigaw ni Mommy bago  ko tuluyang sinara ang pinto ng bahay. Pasakay na ako sa kotse nang may tumawag sa akin. I know its Daniel, kaya hindi na ako nag-abala pang lumingon. "Ate, can I go with you?" Siya si Daniel John Park, 2 years younger than me. My parents love him that much. Unlike me, they hated me so much. But I didn't let my heart hate him, he gave me the love that my parents can't even gave me.  "Sure, Baby, I'm sorry back there. Hindi nanaman napigilan ni Ate ang devil side niya." nakangiti kong sagot pero mababanaag mo ang lungkot sa boses ko. "It's okay, Ate. Just try to understand them as I understand you." "You know I always do that, but now? I'm just tired of understanding." sabi ko sabay lapit ko sa kanya at niyakap siya. I just needed a hug to ease the pain. "Dont be mad, Ate. Just remember that I'm always here for you, I love you." sabi niya sa akin sabay balik niya sa yakap ko. "I love you too, Baby. Paano ba yan? Tara na, baka magkaiyakan pa tayo dito?" birong sabi ko sabay tawa ko nang mahina.  Ilang minuto lang nang makarating na kami sa school. Pagbaba palang namin ng sasakyan, inaya ko na agad siyang kumain dahil nararamdaman ko pa rin ang gutom ko. "Can we eat first, Daniel? Ate is hungry na talaga and I can't take it anymore." "Sure, Ate. I'm a bit hungry too." nakangiti niyang sabi kaya napangiti na rin ako at hinila na siya papuntang cafeteria. Pagdating namin doon, agad kaming umorder ng pagkain namin at umupo sa mesa na malapit sa bintana. Habang kumakain kami, hindi ko maiwasang taasan ng kilay ang mga estudyanteng nakatitig sa amin.  Nang matapos na kaming kumain, hinatid ko na agad siya sa room nila para hindi rin ako malate sa unang klase ko. Habang naglalakad kami papuntang room niya. Hindi ko talaga maiwasang taasan ang kilay ang mga nadadaanan naming nakatitig sa amin habang naglalakad. "What?" iritang tanong ko sa kanila, pero agad naman silang yumuko dahil sa takot. "Don't intimidate them too much, Ate. Alam mo na ngang takot sila sa 'yo." umiiling na sabi niya sa akin. "I'm just annoyed and irritated sa mga tingin na binibigay nila." naiinis pa ding sabi ko. Umiiling-iling nalang siya habang naglalakad kami. Nang makarating na kami ng room nila, agad akong nagpaalam sa kanya para hindi ako malate sa klase ko. "Ate will go now, you'll behave. If something happens, just call me, okay?" sabi ko sabay halik ko sa pisngi niya at nagmadali nang umalis nang tumango siya. Nang makarating na ako sa room ko, wala pa naman yung prof namin kaya agad akong pumunta sa upuan ko. Pero ilang minuto lang ang lumipas nang dumating din ang prof namin. "Good morning class, you will be having your new classmates. Kaya be good to them, okay? Please step inside and introduce yourselves." nakangiting sabi ng teacher namin, I didn't even bother looking at them. They introduced there selves pero ako? 'di ako nakikinig. Sinalpak ko nalang yung headset ko sa tenga ko at nagpatugtug. Nasa kalagitnaan ako ng pakikinig, nang may mga tumabi sa akin. Tinignan ko sila and rolled my eyes nung makita kong nakangiti silang lahat sa akin. Inalis ko na yung headset ko nang makita kong nag uumpisa nang maglesson ang prof namin. Oo nga at rebellious ako pero 'di ko naman pinapabayaan yung studies ko. Minutes have pass nang may kumakalabit sa akin. Tinignan ko siya nang matalim pero hindi siya natinag. He's smiling like there's no tommorow.  "What?" iritado kong tanong sa kanya. "What's your name?" nakangiti pa ding tanong niya sa akin. "Don't answer me with questions." sabi ko at tinignan ko lang siya nang matalim at bumalik na yung tingin ko sa harap. Segundo palang ang lumipas nang kinalabit niya ulit ako. I'm annoyed at konti nalang talaga. Makakatikim na sa akin ang isang 'to. "What's with you?" madiin kong sabi habang nakakunot yung noo ko. "Makikipagkilala lang naman ako, bakit ba ang sungit mo?" nakangusong sabi nito, seriously? "Wala akong panahon sa katulad mo! So, can you shut your f*****g mouth or else i'm gonna staple it." kulang na nga lang tumayo na ako para sigawan siya. Nakahinga naman ako nang maluwag nang tumigil na siya. Ilang minuto ang lumipas nang magring ang bell hudyat na nangn lunch break. Inaayos ko na yung gamit ko nang mapatingin ako sa mga transferees. Ano naman ang problema nang mga 'to. They are all staring at me. "What?" nakataas kilay kong tanong. "Nothing," sagot nung nag-iisang babae na kasama nila.  "Pwede bang sumabay maglunch sayo?" sabi nung kanina pang nangungulit, tinaasan ko siya ng kilay bago sumagot. "No," maiksi kong sagot sabay talikod ko sa kanila. Pagtalikod ko palang tumunog yung phone ko. Tinignan ko yung phone ko and as expected a message from Daniel. Baby Daniel Ate where are you? I'm already here, I got your lunch. Ikaw nalang ang kulang kaya dalian mo na, Ate. I'm a bit hungry."  Pagkabasa ko, umalis na ako at dumiretso ng cafeteria. Pagdating ko doon madami ng tao. Hinanap ko naman ang kapatid ko sa crowd. And there, I saw him sitting, sa may tabi ng bintana. Nilapitan ko na siya para makakain na kami. Nasa kalagitnaan na kami ng pagkain namin ng marinig ko ang mga tilian ng mga babaeng estudyante na akala mo naman ay kiti-kiti kung makakilos. "They are so stupid." naiiritang bulong ko. "Look, Ate, who are they?" nagtatakang tanong niya sa akin. Tinignan ko naman ang tinuturo niya. It's none other than the annoying and his company. "Don't mind them, kumain ka nalang para mabusog ka pa." nakasimangot kong sabi. "Okay ate, but before that. Can you please smile?" pakiusap niya sa akin  sabay binat niya sa gilid ng labi ko kaya napangiti nalang ako ng tuluyan. "You always know how to make me smile, Daniel." nakangiti kong sabi sa kanya.  We just eat at hindi na namin pinakialaman pa yung mga tao sa paligid namin. They are just a waste of time.