LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI

LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI ,10

"LIHIM NA UMIIBIG SA BABAENG PUSONG LALAKI"

AUTHOR : FRITZ J,S

KABANATA 10: Ang Pagbabalik ng Laban at Pagwawakas ng Lihim

---

12:00 PM

Ang mundo ni Krisna ay parang bumangon mula sa isang mabagsik na panaginip. Ang init ng araw at ang bigat ng sitwasyon ay naghalo sa kanyang isipan. Nakaharap nila ang isang malupit na kalaban na hindi nakikipagbiruan. Sa mata ng mga kalaban, si Omer ay isang simpleng bodyguard—pero sa puso ni Krisna, siya ang lalaki na may buong lakas na handang ibuwis ang lahat para sa kanya.

“Aba, aba…” ang lider ng kalaban ay tumawa ng malakas, ang tingin ay puno ng panlilibak. “Inisip ko bang bodyguard lang ang kalaban ko? Huwag kang magtangkang magpakahero, Omer. Magaling ka lang sa pagiging alalay.”

Hindi kumibo si Omer. Bagkus, ang katawan ni Krisna ay kumilos ng mabilis—isang sigaw mula sa kanyang bibig at ang mga kamay niyang punong-puno ng galit ay tila isang apoy na sumabog sa lugar na iyon. Tumakbo siya patungo sa kalaban at pinilit gawing imposibleng tapusin ito ng walang awang tinig ni Omer sa kanyang likod.

“Krisna, hindi mo kaya! Tumigil ka!” ang sigaw ni Omer.

“Huwag mong pigilan ang galit ko!” sagot ni Krisna habang lumalaban sa mga kalaban. “Sasabihin ko sa kanila ang lahat ng lihim, at titigilan nila ang pagpapahirap sa akin!”

---

12:15 PM

Ang mga labanan ay tumaas sa rurok ng tensyon. Si Omer, hindi na alintana ang panganib, ay nagpatuloy sa paglaban, matalim ang mga mata, ang katawan na may kaliskis ng lakas at tibay. Siya ang tunay na protektor, hindi lang para kay Krisna, kundi para sa lahat ng mahalaga sa kanya. Nasa mga galaw ni Krisna, natutunan ni Omer kung paanong ang lakas ng isang tao ay hindi laging nasusukat sa katawang malaki—kundi sa puso.

---

12:30 PM

Matapos ang ilang minuto ng brutal na bakbakan, natapos din ang laban. Ang mga kalaban ay umatras, ang kanilang lider ay nahulog sa lupa, hindi na makabangon. Si Krisna ay nakatayo sa gitna ng gulo, ang mga kamay ay may dugo, ang katawan ay puno ng pagod, ngunit ang mata ay hindi pa rin naglalabas ng takot—ito na ang pinakamalaking laban sa kanyang buhay. At dito, sa harap ni Omer, nagsimula ang bagong simula.

“Bakit?” tanong ni Krisna, ang boses ay may halong galit at kalungkutan.

Omer ay lumapit, pinatong ang kamay sa kanyang balikat. “Para sa’yo. Para sa atin.”

---

1:00 PM

Dahil sa matinding laban, ang buong mansion ay nagsimula nang mag-ayos. Ang seguridad ay napalakas, at ang mga kalaban ay tinutugis na rin ng mga awtoridad. Si Krisna ay napaupo sa isang sulok, ang paghinga ay malalim, ang utak ay nag-iisip. Kung paano nila malalampasan ang lahat ng ito, at kung paano siya magkakaroon ng lakas na ibalik ang negosyo sa mga kamay niya, na siyang unang ginugol sa mga taon ng paghihirap.

Si Omer ay dumaan at naupo sa tabi niya.

“Krisna, tapos na ang laban. Huwag mong kalimutan na hindi ka nag-iisa.”

Ang mga mata ni Krisna ay nahulog sa sahig. Hindi siya makatingin kay Omer, ngunit ang puso ay nagsasalita ng hindi masabi.

“Puwede ba…” sinubukan niyang magsalita, ngunit naputol ng isang kalabit ni Omer sa kanyang kamay.

“Hindi mo na kailangang magsalita, Krisna,” ang boses ni Omer ay may malalim na kahulugan. “Alam ko na ang lahat. Alam ko na ang iyong puso.”

---

1:30 PM

Habang ang araw ay lumulubog sa kalangitan, ang kanilang mga mata ay nagkatinginan. Walang salitang lumabas, ngunit ang bawat hakbang na nagpatuloy sa kanilang pagmumuni ay nagsasalita ng isang damdamin na hindi kailanman mawawala.

Sa huli, pagkatapos ng lahat ng laban at pagsubok, natutunan ni Krisna na hindi lahat ng laban ay kailangang i-isa. Ang pinakamahalagang laban ay ang laban para sa puso—hindi lang ng sarili, kundi ng mga taong mahalaga sa’yo.