Lips That Lie

Kabanata IV

A Letter

"I am super excited to the prom! I can't wait to decide what to wear." Isabella seems excited though. Well, she have a date. So she have the reason to be that excited.

"Me too, and I can't wait to pick a dress!" My cousin dreamingly said.

"After our finals, they will give us a week to prepare for prom. Let's go to the mall. We should pick our dress early. Baka maubusan tayo." Isabella suggested. And everyone agreed, except for me, of course.

"Bakit magmamall pa? Doon na lang tayo sa Taal. Maraming rentahan ng gown dun." As always, si Lauren. Ang praktikal kong kaibigan.

"You would wear a piece of clothing that has been worn by others?" Monica uttered. Italian accent is somehow visible.

"Nilalabhan naman nila yun. And isang beses lang naman natin gagamitin. After that, wala na! Nakatago lang sa cabinet at nagpapasikip." Lauren has a point. I'll give her that.

"No my dear. Even so!" Monica's defense.

They continued arguing on where to find a dress that suits to prom. Naiingayan na ako sa kanila at naaabala ako sa aking ginagawa. We are here inside the Science Garden of our campus and there are a lot of signs that says shut up. Hindi ba nila yun nababasa? Bahala na sila, basta ako hindi ako pupunta.

"You goin' to prom?" He sat beside me that made jumped a little.

Kakasabi ko lang sa utak ko na hindi ako pupunta at heto sya, nagtatanong kung pupunta ba ako.

"Why do people talked about the prom night when they should be studying for finals?" sa aking irita ay napalakas ang aking sinabi.

"Aren't you excited?" Wilder mocked.

"What is so exciting about that when I am facing a bigger problem right now?" Sabi ko sabay tingin sa aking notebook na kanina ko pa binabasa. 

I needed to pass this exams because I need to get in to the scholarship program of the the university in Manila that I've been dreaming about. They were accepting active athletes with a good grades that's why I am aiming to ace these exams.

"Chill! Masasayang ang pinagaaralan mo kung nagkacramming ka ngayon." Wilder said while trying to calm me down.

Kanina ko pa kasi ito binabasa pero wala man lang pumapasok sa isip ko because of the distractions. Maingay sa aking kaliwa, may nagbabasketball sa gym na nasa aking harapan, may nagkoconcert sa aking likuran at may alipores naman sa aking kanan. Two days left and finals na, kaya kailangan mong maghanda para makuha ko rin ang scholarship na offer sa Maynila.

"Wilder, please. I have so many distractions right now-"

"Come," he stood up.

"Huh?" What was he tryna do?

"Let's go somewhere quiet," binitbit niya ang lahat ng aking gamit at nauna pa itong maglakad.

Saan ba sya pupunta? Bakit paakyat sya? Nakasunod lang ako sa kanya at hinahayaan ko sya sa kung saan man niya ako dadalhin, as long as hindi lalabas ng campus.

Library is not my forte. Nasubukan ko sya ng isang beses at halos makatulog naman ako. Kaya simula nun, hindi na ako umulit.

Wait! Rooftop?

"We're here," he said.

"Pwede ba tayo dito?" Paglabas ko sa pintuan ay agad na hinalikan ng hangin ang aking pisngi. Lumilipad ang aking mahabang buhok kaya pinipilit ko itong ipirmi.

"Oo naman. Sino ba ang may sabi na bawal?" Sino nga ba?

Inayos niya ang sahig na aming pagpepwestuhan. Nilatagan niya ito ng kumot na alam kong galing pa sa aming Home Economics Studio. Nilagyan niya ng mga mabibigat na bagay ang bawat dulo nito upang hindi payidin ng hangin. Pinagpagan pa nya itong mabuti bago ako imbitahan upang sya ay tabihan.

Totoo nga na napakakalmado dito sa rooftop. Tanging hangin at mga ibon na umaawit ang aking naririnig. Hindi ganoon kainit dahil sa silong na mayroon dito kaya komportable pa rin ako.

"Like it here?" He asked.

"It was calm," I nodded.

Environment is really my haven in times like this. It makes me calm, focused and more importantly, indestructible. The wind is blowing and it helps me soothes my breathing. The shade from the roof above us represents as a shield from hot sun rays. I like it here. I should probably go here often.

Wilder beside me was just quiet. I didn't hear him talk, nor move that makes a sound. He's just there, staring at me quietly that makes me feel awkward. Akala ko makakapag aral na ako ng maayos sa lugar na ganito, pero sya rin pala ay destruction para sa akin.

Hindi ko na napigilan at naisara na lang sa inis ang aking libro.

"Would you stop staring at me like that?" I said.

"What did I do?" Painosente ka pa!

"You were staring at me while I read. Nadidistract ako!" Binato ko sa kanya ang aking panyo at tumabon ito sa kanyang mukha.

"You brought me here to study quietly. But even you is a distraction!"

"I'm not,"

"You are!"

Sa huli ay tinanggal na din niya ang aking panyo na kanyang mukha. Inamoy amoy pa niya ito at nakangiting humarap sa akin. May saltik pa itong kasama ko.

"You will do great. I believe in you." He said. 

Natapos ang aking lunch break na panay pangungulit ang kanyang ginagawa. Hindi ako makapagbasa ng maayos nang dahil sa kanya. I don't like it when he's staring at me with something in his eyes. I don't like it when he's being quiet and observant on my every move, even the smallest details of my movement. 

Minabuti ko na lamang na sa bahay na lang magbasa. That way, mas makakapagpokus ako. Tiningnan ko ang aking cellphone nang matapos kong mabasa ang isang buong pahina ng isang chapter ng aking libro. Walang message ng kahit na sino, puro notifications sa aking mga social media accounts. 

Kaninong mensahe ba ang aking hinihintay?

Iwinaksi ko iyon sa aking isipan at binuklat nang muli ang librong binabasa. Sa aking pagbuklat, bumungad sa akin ang nakatuping dilaw na papel na nakasingit sa pahina nito. Wala naman akong natatandaan na may isiningit or may nakasingit na sa librong ito. Bago pa ito nang aking binili at nakakasigurado ako na wala ito kahit tupi sa mga gilid.

To filled up my curiosity, I picked up the paper and started to unfold it.

Be my date. - W.

Huh? What is this? Nabili ko ba ang librong ito na may nakasingit na ganito? So weird.

Maaga akong pumasok sa school. Usually nauuna talaga ako at nadadatnan na lang nila ako dito na nagwawalis na ng sahig. Gaya ng lagi kong ginagawa, kumuha ako ng tambo at nagsimulang magwalis mula sa likuran.

"Wow! Makikita na yung panty ko sa kintab." Annoying Isabella came again.

"Don't be so overdramatic," I said.

Ipinagpatuloy ko ang aking paglilinis. HIndi kasi naging pulido ang ginawang paglilinis kahapon ng mga cleaners. Iyon ang kinaiinisan ko. Kahit mga sulok sa kwarto, ilalim ng mga upuan at mga furnitures dito sa aming classroom ay pinadaanan ko din ng walis. Sino ba naman ang magkakaroon ng gana na magaral nang madumi ang iyong kapaligiran?

Gusto ko pa rin sanang punasan ang mga ibabaw at mga bintanang salamin ngunit naisip ko na kakainin lang nito ang aking oras sa umagang ito at bago pa magsimula ang klase ay pagod na marahil ako. Iuutos ko na lang iyon mamaya. 

They have voted me as a President in this class and I don't know why. It has a big responsibility dahil sa buong klase, kailangan mo silang mahandle lahat. Discipline, respect and always focus ang palagi kong paalala sa kanila ngunit hindi ko alam kung inaapply ba nila iyon sa araw araw.

Patapos na ako sa aking winawalis habang iniipon ko ito sa isang sulok nang magsimula na ulit magdatingan ang aking mga kaklase. We have greeted each other a good morning before they proceed to their seats. Sumunod naman ang aking mga kaibigan at gayun din ang ginawa, except Chloe and Lauren, my other friends na nasa kabilang section. Kumuha ako ng dustpan saka tuluyan nang dinakot ang mga natirang kalat at alikabok. Nang matapos ay itinago ko na sa cabinet ang walis at dust pan, pinagpagan ang aking kamay at inayos ang aking buhok. Pumwesto ako sa unahan kung saan nakikita ko silang lahat na kumpleto na at may kanya kanyang mundo.

"Class, listen." Calling all of their attention. Mabuti at sa isang sabi ko lang ay sumunod na ang mga ito.

"I have always remind you that don't leave any trash or thing on or under your chairs. Be mindful of the cleaners. Para na rin maganda at malinis ang ating kapaligiran habang nandito tayo sa loob sa walong oras kada araw." They were all attentive to me as I said my reminders to them.

"We all want to go home early, or gimmick after class. Mangyayari yun kung gagawin nyo ang sinasabi ko. Cleaning takes time, so magtulungan tayo habang maaga pa."

"This is our home in school. So let's make it clean always. Do you understand?" I know that I am being bossy, but this is my way for them to know my side and to understand what needs to be done.

"Yes, President." They all agreed.

"Thank you," I acknowledged.

When I got satisfied in the short meeting that we have, dumiretso na ako sa aking upuan para muling basahin ang librong binabasa ko kagabi. Nakalagay iyon sa ibabaw ng aking upuan at napansin ko agad ang kapirasong pinunit na papel na nakasingit sa unang pahina nito.

I'll say this again. Be my date in prom. - W.

Nakakapagtaka na may nababasa akong ganito sa tuwing babasahin ko ang librong ito. Sa aking kyuryosidad ay binuklat ko ang lahat ng pahina nito upang suriin kung mayroon pa bang nakasingit na papel katulad nito.

"What's this?" Hinablot ni Isabella sa aking kamay ang kapirasong asul na papel at nakakunot noo itong binasa.

"Oh my gosh!" She reacted.

"Oh my gosh!" She repeated. And then screamed.

"Someone just asked you to prom!" She said in a loud voice as if she was broadcasting in front of all our classmates.

Nagsilapitan naman ang aking mga kaibigan at naguunahan sa pagkuha ng papel para ito ay basahin. Pareho ang kanilang naging reaksyon sa kay Isabella. Nakangiti sila na abot hanggang tainga habang ako ay inaalog at minsa'y kinikiliti.

"Who's the lucky boy?"

"I don't care," tangi kong sinagot.

"Hindi ka natutuwa or kinikilig man lang na may nagaaya sayo para sa prom?" Evelyn asked.

"I am not coming," sabi ko bago umupo sa aking upuan.

"Ano? Bakit?" Kailangan ba talaga sabay silang lahat?

"Alam nyo naman na hindi ko gusto ang mga ganito. I would just study and prepare for finals than think of just one night of some kind of celebration. And besides, hindi ako papayagan ni Mama dahil gastos lang yan." Ginawa kong dahilan ang panghuling pangungusap upang makumbinsi ko sila at matigil na ang aking paguusisa.

"Are you serious right now?" Isabella said with no reaction on her face.

"Tita would never say that. I know." Nakalimutan ko nga pala na kasama ko sa bahay itong si Monica kaya hindi ko alam kung paano ko tatakasan ang diskusyong ito.

Saved by the bell at saktong pumasok din ang aming unang guro para sa araw na ito. Pinilit ko na lamang sila na bumalik na sa kanilang upuan dahil magsisimula na rin naman ang klase. Sa una ay nagaalinlangan pa na bumalik at mas gustong piliin na busisiin ang kapirasong papel na aking natagpuan sa libro.

Naging abala kami sa tatlong magkakasunod na subject na kahit ang break time ay hindi na sumagi sa aming isip. Ngayon na lamang lunch break namin naisipan na lumabas para kumain. Panay naman ang reklamo ni Evelyn dahil kanina pa raw ito gutom, unang subject pa lang sa umaga. Si Isabella naman ay hindi maipinta ang mukha dahil namomroblema ito sa kanyang isinagot sa pagsusulit kanina. At itong pinsan ko ay tahimik lamang dito sa aking tabi.

"Where's Chloe?" Monica asked.

"I got her text message. Sabi nya na mauna na tayo sa canteen, may tatapusin lang and susunod siya." Si Isabella habang binabasa ang text ni Chloe sa kanyang cellphone.

"Keep your phone down," I ordered.

Sa school na ito, mahigpit na ipinagbabawal ang pagdadala ng cellphone. Kung magdadala man, kailangan ay may permiso muna ng guro. Hindi naman sa mahigpit ngunit may mga students kasi na pasaway. Even during class, they are using phones while playing mobile games, scrolling into their social medias and it can be a tool for cheating. So as a rule, cellphones and other gadgets are not allowed to this premises unless permitted. Kaya yung iba, may mga dala ngunit patago. Saka lamang gagamitin kapag walang klase, break time and library hours.

The school is giving its best to teach and discipline the students. As part of this institution, I will obey their rules because it is for my own good sake.

Inikutan lamang ako ng mga mata ni Isabella. Hindi talaga sila nakikinig sa akin kahit dito sa loob sa school. They used to call me 'nanay' when I am acting this way or being bossy in front of them.

"Duh? It is lunch break. I can have my freedom, right?" Hay nako, ang arte.

"Fine. Just keep it down at huwag kang papahuli." Sa huli ay ako na din ang sumuko.

"Okay, Mommy." She teased.

Sa canteen ay puno na naman ng mga estudyante. Sa dami ba naman namin dito, at minsan ay nagkakasabay ang break time ng juniors at seniors, talagang mapupuno ito ng tao. Pahirapan kami sa paghahanap ng mahabang lamesa para sa amin habang ako ay iniisip kung ano ang kakainin sa mga oras na ito.

"I hope you are feeling the blueberry cheesecake," the man behind me said. Hindi ko napigialn ang paglingon sa kanya.

Si Wilder lang naman na abot tainga ang ngiti habang nakatingin sa akin.

"I actually kinda like it," pagsisinungaling ko. Ang mahal kaya!

"Ate, two slice of blueberry cheesecake. Separate." Utos naman niya sa tindera.

Hindi ko pinansin ang sinabi niya. Nagpatuloy ako sa paghahanap ng ibang pwede kong makain na pasok sa budget ko. Ang mahal ng kapiranggot na cheesecake na iyon tapos hindi rin naman ako mabubusog. Though it is my favorite at nakakatakam, but still I can't afford it.

"Oh," sinundan niya ako para iabot sa akin ang blueberry cheesecake.

"Wala akong pambayad nyan, take it back." Sabi ko.

"This is for you," pilit niyang inaabot sa akin ang cheesecake.

Nakita ko na sa kanyang kabilang kamay ay may hawak din siyang ganun. Did he just bought my favorite? Or sisingilin niya din ako mamaya?

Ayokong magassume pero paborito ko yun. Kanina pa akong takam na takam pero kung babayaran ko lang din naman ay huwag na lang. Gusto ko nang kunin pero I still think of my pride.

"Wilder, here!" Narinig ko ang tawag ni Isabella sa malayong lamesa. Siguro ay nakahanap na sila ng pwesto.

Hindi na nagatubili pa si Wilder at dumiretso na doon. They were all complete there at kami na lang pala ang hinihintay. As usual, partners na naman ang arrangment. Isabella is with Oliver, Chloe is with Marco, Evelyn, Lauren and Monica on the opposite side of mine and Wilder.

"What shall we do after prom? I don't want to go home yet." Isabella asked.

"We will be finish at five in the morning. We will probably feel sleepy." Chloe is right.

"Maybe we should take rest first. Then we can proceed to our next plan for that day." 

They were just really excited for prom. Kahit ang gagawin pagkatapos ng even ay pinaplano na.

"Come on, eat it. I bought this for you." Wilder sliced the cheesecake with a spoon and placed it in front of my mouth.

"You don't have to," pagpupumilit ko.

"Please," sabi niya nang may paawa effect.

Sa huli ay pumayag na din ako. Nang tingnan ko sila ay nakatingin na sila sa amin. It seems like we just interrupted their plans because of what Wilder is doing. Lahat ng kanilang tingin ay may ibig sabihin. 

"I would be really happy if he's going to be your partner in prom," Isabella butted in, breaking the silence.

"You two will be a great match," ang aking pinsan na si Monica ay hindi rin nagpahuli.

"Sinabi ko na sa inyo nang paulit - ulit. Hindi ako makakapunta."

"Yeah you're right. Ang pilosopo at ang pikon!" Dugtong pa ni Isabella kasabay ang tawanan ng grupo.

Napuno ng ganoong sinaryo ang aking buong maghapon. Hindi rin ako makapagfocus sa mga klase dahil sa patuloy na pagsagi sa aking isip ng kakaibang kinikilos ni Wilder nitong mga nakaraang araw. Binawasan na niya ang pagbibiro niya sa akin at ngayon naman ay pinaparamdam nito ang kanyang pagiging seryoso. Minsan ay nagiging maalaga ito at minsanan na lamang kung ako ay bwusitin.

Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya but I like the other version of Wilder now. Sweet and tamed.

"Hi Pres! Pwede ba kita maging partner sa sayaw sa prom?" Tanong sa akin ng isa kong kaklase nang pumasok ako ng classroom nitong umaga.

"No," madiin kong sagot.

"Hindi ka ba pupunta?" Tanong naman ng katabi nito na Vice Presidenent naman ng klase.

"No," Ulit ko.

Dumiretso akong muli sa aking upuan para ayusin ang mga gamit ko. Uso pa pala ang mga love letters tuwing sasapit ang Valentine's Day. Nakatanggap ako ng tatlong maliit na envelope na iba't iba na naman ang kulay. Galing iyon sa iba't ibang tao. Ayaw ko naman maging bastos kaya itinabi ko na lang muna iyon at isinilid sa aking bag. Mamayang gabi ko na lang babasahin.

"Sir! Kailan pa naging grading performance ang prom night?" Hindi ko na napigilan ang sarili ko na tanungin ang aking PE Teacher.

"Ms. Barcelon, sa pitong taon ko nang nagtuturo ng Physical Education sa school na ito, ikaw lamang ang bukod-tanging nagreklamo sa aktibidad na ito." Sagot nitong pabalik sa akin.

"Pero Sir, paano naman yung mga ayaw talaga pumunta? Yung mga students na iba yung religion at hindi sila pwedeng magcelebrate ng ganitong occasion? I am sure na hindi lang ako ang may ayaw ng ganito." Gagawin ko ang lahat para lamang hindi ako makasali sa ganito.

"They have their valid reason, but yours was just because you don't want to do it. There's a difference between them." Sagot sa akin ng aking propesor.

"Pero sir-"

"Wala nang iba pang komosyon Ms. Barcelon. Kakausapin ko ang magulang mo patungkol dito."

Bakit naman pati si Mama nadamay dito? Dahil sa ayaw ko lamang ay magulang agad? Hay nako, mukhang wala na talaga akong magagawa.

Hanggang sa paguwi ko sa bahay, katawagan ko sa telepono si Isabella. Maaga syang sinundo ng kanyang ama dahil susunduin nito ang kanyang ate sa airport mula sa Canada.

"You are wasting your opportunity to find love!" Sagot sya sa akin sa kabilang linya.

"Anong love? Prom lang yan! Love agad?" Ano ba itong mga pinagsasabi niya?

"Well at least a chance to be acquainted by others? Like ibang students na hindi mo pa nakikilala?"

"Why would I have to do that?"

"To meet other people. Or maybe sa gabing yun muna makilala yung one true love mo."

"Isabella, if I want to meet someone, I will do it on my own. And the love that you were talking about will come in the right time. Mga bata pa tayo, we should be studying and preparing ourselves for the future."

"Masyado ka namang seryoso sa buhay. You need to loosen up! Who doesn't want to have a better future ahead? No one! Yes, we are young. That's why you need to have fun! Because when we become mature and busy, hindi na natin magagawa ang lahat ng iyon."

Difference between us is visible. I am too serious about life, that's what they said while she's just going with the flow. Without stressing herself out. Without worrying about tomorrow. Just having fine and living her life at its best and her own convenience.

Perks of having a rich family.

She made me walk a mile while talking to her. I am not even complaining because Monica's house is near from school.

"I gotta go. Please send my regards to your sister." Pagpapaalam ko sa kanya.

"I will. I'll hang up now." She said. And she really hang up on me.

Napahinga na lamang ako ng malalim. Bago ko buksan ang maliit na gate, nakadikit doon ang maliit na papel na araw araw kong natatanggap sa school at dito sa bahay. How would someone have access to my whereabouts? It is starting to get creepy.

I will not stop sending you letters until you say YES to my offer. - W.

I guess I don't have a choice though. 

Marami akong mga schoolworks na kailangan tapusin ngunit hindi ko masimulan kahit isa. Kinolekta ko ang lahat ng mga sulat na pinadala sa akin ng misteryosong lalaking ito. Nakalatag silang lahat sa aking kama at muling binasa isa-isa.

"If I wanted to say yes to his offer, how would he know?" Sabi ko sa aking sarili.

First I don't know him. I don't have any idea about him. What he look like, what is he doing in school. How will I contact him? Or talk to him after class tomorrow?

"Bethany, kakain na." Mama called through my door that made me jump.

"Mama! Can't you knock?" Daglian kong isiniksik sa ilalim ng aking unan ang mga papel.

"Kakain na, lumabas ka na dyan." Utos niya.

"Opo. Heto na lalabas na."

Sumunod ako sa kanya at sinarado ang pinto sa aking likod. Dumiretso na kami sa kusina kung saan nahanda na ng mga maids ni Monica ang hapag kainan.

"Come! Let's eat!" Pagaya niya sa amin.

Hindi sya sanay na wala syang kasama kumain. Living in Italy without her parents, only with her maids. kaya kahit ang mga ito ay gusto nya na kasabay din sa pagkain. Ayaw niya na habang kumakain sya, meron sa isa sa bahay na hindi pa kumakain. Kaya everytime we eat; breakfast, lunch, dinner or snacks, she made sure na lahat ay kumakain.

"Tita, totoo bang hindi mo papayagan si Bethany for going to prom?" Pagbasag sa katahimika ni Monica. At ako na naman ang naisipang pagusapan. 

"Wala akong sinasabi. Hindi ko nga alam na may gaganapin kayo na prom." Mama was really clueless.

"We have upcoming prom after finals. Would you mind if she come?" Sya na ang ang nagpaalam para sa akin.

"Hindi ko naman sya pagbabawalan," sagot ni Mama bago isubo ang laman ng kanyang kutsara.

"See? Overreacting ka lang talaga." Pagtukoy ni Monica sa akin.

Napaikot ko na lamang ng aking mga mata. I have no choice but to come. It was my grade we are talking about. Kung hindi naman ay walang makakapilit sa akin. So ibig bang sabihin, I should learn the cotillion dance?

Oh my gosh! That is so cheeky!

Okay. Wala na talagang atrasan ito. What should I wear? The teacher said that the theme is gold and shimmer. Do I need to bathe myself with glitter? Shoes! What should I wear?

Binalikan ko ang mga sulat na natatabunan ng aking unan. Nang buksan ko ito ay may mga numero na nakasulat sa likod ng mga ito. I picked one and examine the numbers. As I looked on others, it was all the same. Eleven numbers, shuffled and familiar. Could it be his phone number?

Kinuha ko ang aking cellphone sa gilid ng kama at tinipa ang mga numero. Should I call or just message him? Maybe he's asleep now. Bukas na lang kaya? Hindi. Dapat ngayon na.

Sinimulan ko na ang pagtitipa.

Ako:

Hi?

I texted the number and waited for his reply. Umupo muna ako sa aking study table habang nakatingin sa aking cellphone, hinihintay na umilaw at tumunog ito.

Ilang sandali lang ay tumunog ito. It beeped! Binuksan ko iyon agad.

W.:

Maganda ka pa sa gabi, binibini.

Wow! Makata.

Ako:

I received a lot of letters from you. I hope that I am not wrong.

W.:

You are not wrong. Palagi kang tama sa akin. Pati puso ko ay may tama rin sayo.

Napapataas na lamang ako ng kilay.

Ako:

You were asking me to prom, right?

Just to make sure, I need to ask him again. I have no idea who he is!

W.:

Is this a YES?

Ako:

Well, I have no choice. Kailangan kong pumunta for my grades. So, its a YES.

I looked at our conversation and I realized that he replies fast. Napapangiti ako na ewan. Wala ba syang ginagawa? Or nagising ko ba sya? Teka, ano bang oras na?

9:55 PM.

W.:

Wonderful! I will make sure to make you happy that night. You didn't know how happy I am right now! See you!

Ganun ba talaga sya kasaya? Sa isang 'oo' ko lamang sa simpleng tanong niya?

I am dying to meet him. Not because I like him, but I need to see first if he's okay. You know. You know what I mean.

Ako:

Great! Please meet me at room 102 after class. Have a great night.

Hirap akong nakatulog noong gabing iyon. Iniisip ko pa rin kasi kung sino ba ang lalaking iyon. Nagbabaka sakali na kilala ko sya o minsan ko na ba syang nakita? I have suspicions pero nobody matched. It's just that he have something that I can't find to others.

The clock ticked as a sign that the class is over. We don't have teacher among those hours kaya naman nagmamadali ang mga ito na magalisan sa room.

"Girls! Huwag nyo kalimutan na magdala ng heels bukas! We will start our practice after lunch!" Paalala ng kaklase naming magtuturo sa amin ng sayaw.

"I have to go now. My dad is waiting outside. Nagyaya kasi si ate na mag dinner somewhere." Paalam naman sa akin ni Isabella.

"Okay. Take care!"

"Sama na ako sayo. May dadaanan pa rin kasi ako." Sabi naman ni Evelyn.

"Sure!" Sagot naman ni Isabella. Sabay sabay na silang umalis.

"Mauna na ako sa bahay. I have to call Papa." Sabi naman ni Monica.

"Sige. Uuwi na rin ako in a bit."

Tapos na ang mga cleaners na linisin ang buong silid at ako na lamang ang natitira sa room na ito. Wala na akong ibang message na natanggap mula sa kanya. Hindi niya ako nireplayan sa huling text ko sa kanya. Sana nabasa niya para hindi na ako maghintay pa ng matagal.

Nilabas ko ang aking cellphone at pinailaw ito. Walang message.

Tahimik na ang buong building. Ako na lamang siguro ang natitira dito. Nasaan na ba sya? If he didn't come for the next five minutes, aalis na ako. Ayokong maghintay sa wala.

I hope he's not playing. I hope that he's true to his words pati na rin sa mga sulat na pinadala niya. He should've just ask me in person.

Tiningnan ko ang aking relo at anim na minuto na ang nakakalipas. 

Ako:

I have waited enough. Kung hindi ka sisipot, better if I should go.

Okay! That's it! I am going.

Pinaghihintay niya lamang ako nang sumipot si Wilder sa pintuan ng room.

"Anong ginagawa mo rito?" Bungad ko sa kanya. Wala ako sa mood.

"Bakit nandito ka pa?" Tanong nya sa akin pabalik.

Ano bang isasagot ko? Kung sabihin ko ba sa kanya ang totoo pagtatawanan nya ako? Wala ako sa mood para sa mga pambubwisit niya.

Itinaas niya ang kanyang cellphone na aking pinagtataka. Hindi ko makita ang nakasulat doon dahil malayo sya. What is he trying to do?

"Are you waiting for me?" Then he pressed his phone. Dialing someone in his contacts.

My phone rang after that made me jump a little. The caller was registered as W in my contacts.

Wait.

He's calling me?