SOOTHING MIDNIGHT

[2.2]

Naiwan sa ere ang aking kamay. I was rejected by that brute! How could he? Mali ako nung nakaramdam ako ng awa sa sakanya sa mga sinabi ni Sage sakin. Buti nga sakanya na wala siyang opinion sa buhay niya! Ang malas naman nung babaeng ipapakasal nang pamilya niya sa lalaking to. Napakasuplado! Akala mo naman kung sinong gwapo. Tsk! I would never fall inlove with a guy like him.

Dahil sa pagod galing school at travel papunta dito ay naparami ang kuha kong pagkain sa table. Alam ni Sage ang papunta dito kaya hindi na kami nag dalawang isip na mag jeep na lang. Neverminding the people around us na hindi man lang ma puno yung plato nila ay kumain na kami ni Sage habang pinaplano ang pag punta namin bukas sa isang club. Welcome party naman ito ng bartending group kaya mas lalong na eexcite ako mag party bukas. Aside from us dadalo din daw yung mga alumni sa club na yun.

"10pm daw yung call time natin bukas" Sage

"Yeah. Kita na lang tayo sa labas ng club?"

"Oo dun na lang. Alam mo naman kung nasaan yung club na yun hindi ba?" tumango ako tsaka napatingin ako sa dessert corner ng buffet "Kuha ako ng cupcake. Gusto mo ba?" tanong ko bago pinunasan ang gilid ng aking labi nang white cloth.

"No i'm fine" Sage

Tumayo na ako at nag martsa papunta sa dessert corner. Napahinto ako bigla nung nahagip ng mata ko si Cassian na tahimik na kumukuha ng fruit punch. Pinasadahan ko pa ng kamay yung buhok ko at inayos tsaka inamoy amoy pa ang suot kong uniform bago tuluyang lumapit sa kintatayuan niya.

Hinarap ko siya while holding a plate. "Hi" bati ko sakanya "Ako nga pala si Xyra" sabay lahad ng kamay ko sa harapan niya. Huminto siya sa ginagawa niya at napatingin sa kamay kong nakalahad sa harapan niya. Ngunit ilang segundo ang nakalipas ay mukhang wala talaga siyang balak na tanggapin ito. I clenched my fist and smiled to ease the awkward atmosphere.

His brow furrowed and pursed his lips. He has this bored look when our eyes met. But instead of getting angry by his reaction, my heart crumpled when I saw saddness, longingness and being lost in his eyes. I stopped myself from hugging him so tight. I don't know why but I felt that he needed someone to comfort him.

Without realizing it I went closer to him and tiptoed just enough height to reach him. Itinaas ko ang aking kamay at itinuro ang gitnang parte ng dalawang kilay niya. I smiled when his brow relaxed a little bit. I felt proud when I did that.

"There you go. Nag mumukha kang galit parati kung nakakunot ang noo mo." My eyes are still on his forehead inaabang ang pag kunot nito muli "Mas lalo kang pumapangit kapag galit ka" biro ko tsaka bumaba yung tingin ko sa mga mata niya sabay ngiti