Pagod Na Akong Mahalin Ka (SPG)

Disclaimer: This book is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. Author/Note: Please be mindful with your opinions/comments. If you find this toxic, ugly, disturbing or unworthy, you are free to remove this from your library. My characters aren't perfect nor my stories. I'm writing this story to share my passion for storytelling, and all I am asking is respect. And again, this is just a FICTION. Thank you! 🥰🥰🥰 ×××××××××× BLURB “AALIS ka nanaman ba?” Tanong ko kay Draven. Nandito kami ngayon sa hospital. Nasagasaan kasi ako. Hindi ko alam kung sino dahil hindi ko nakita ang plate number ng sasakyang bumangga sa akin. “Kakarating mo nga lang, tapos aalis ka nanaman agad?” Tanong ko ulit. “She needs me, babe,” Mahinang sambit nito. I laughed inside my mind. Bakit ba palagi nalang ang bestfriend niya ang inuuna niya? I am his girlfriend, pero hindi ko na nararamdaman iyon katulad noon. Dati-rati naman ay inuuna niya ako. Pero simula ng bumalik ang babaeng iyon na bestfriend niya ay parang unti-unti siyang nawawalan ng oras sa akin. Or should I say nawalan na talaga siya ng oras sa akin. Pagod na ako. Pagod na pagod na akong intindihin siya. Yes, may sakit ang bestfriend niya, pero pwede bang ako naman ang isipin niya ngayon? Pwede bang ako naman ang intindihin at alagaan niya kahit ngayon lang? Hindi ba pwede yun? “I have to go,” Saad niya sabay tayo sa kinauupuan niya. Nasa cellphone nito ang atensyon. At alam kong ang bestfriend na naman nito ang ka text niya. Hinalikan ako nito sa noo bago ito pumihit patalikod at nag umpisa nang maglakad paalis. “Let's just break up, drav.” I said habang pinipigilan ang luha na gustong kumawa sa aking mga mata. Napatigil siya sa pag pihit ng doorknob. Dahan-dahan siyang nag angat ng tingin sa akin. Naguguluhan ang mga mata niyang nakatingin sa akin. “B-babe, please wag ngayon, kailangan ako ni Madison.” “Kailangan din kita, Drav! Kailangan na kailngan din kita! Hindi mo ba ako nakikita? Hindi mo ba nakikita ang kalagayan ko ngayon? Hindi lang si Madison ang may kailangan sayo, drav, ako rin!” Medyo tumaas na ang boses ko. Hindi ko na kayang pigilan itong nararamdaman ko. “Madison is s—” “Alam ko!” I cut him off. “Alam kong may sakit siya! Alam kong malubha ang lagay niya! Pero hindi ba pwedeng ako naman muna ang asikasuhin mo ngayon? Hindi ba pwedeng ako naman ang isipin mo ngayon? Bakit ba palagi nalang si Madison?!” Dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Nang makalapit siya ay agad niyang hinawakan ang kamay ko. Dinala niya iyon sa kanyang mga labi ay tinitigan ako nito ng may pagmamaka-awa. “Babe, mahal kita. Mahal na mahal kita. Ikaw ang pinaka importanteng tao sa buhay ko.” Malamlam ang mga niya habang naka titig sa akin. “Mahal mo ako? Pero bakit si Madison nalang palagi?” May bahid ng hinanakit na tanong ko. “You know the ans–” Naputol ang sasabihin niya ng magsalita ako “I know,” mahinag sabi ko. “Pero hindi ba pwedeng ako naman muna, kahit ngayon lang?” Paulit-ulit niyang hinalikan ang kamay ko habang naka-pikit ang kanyang mga mata. “Babe, please....” “Ayuko na.” Sabi ko na nagpa-mulat at nagpa-angat ng tingin niya. “Ayuko na drav...pagod na pagod na ako.” Huminga ako ng malalim. Subrang sikip na ng dibdib ko at kanina ko pa gustong umiyak. “B-babe,” “Pagod na akong magpa-ubaya. Pagod na akong huminigi ng atensyon mo. Pagod na pagod na rin akong intindihin ka at pagod na pagod akong m-mahalin ka.” Humina ang boses ko sa huling sinabi ko. Yumuko ako at hindi ko na napigilan ang luhang kanina pang gustong kumawala. Naninikip ang dibdib ko na parang hindi ako makahinga. “B-babe,” Ibinaling ko ang tingin ko sa kanya. Kita ko kung paano bumuhos ang luha sa mga mata niya. Kita ko rin sa mga mata niya ang sakit dahil sa mga salitang binitawan ko. “N-no, babe. Y–” Hindi niya natapos ang sasabihin niya nang sunod-sunod na tumunog ang cellphone niya. Kinuha niya ito at agad na sinagot. “Y-yes, papunta na ako,” Saad ni Draven pagkatapos ay ibinaba na ang cellphone niya. “I-I'm s-sorry,” Mahinang sabi niya. Pagkatapos ay nagmamadali siyang umalis. Gusto kong sumigaw the moment na sumara ang pintuan. Gusto kong isigaw ang lahat ng nararamdaman ko. Bakit? Bakit ang unfair ng mundo? Bakit ganito? Part ba ito ng pagmamahal? Part ba ng pagmamahal ang masaktan ng sobra? Ang masaktan ng ganito? ########## 😁😁😁😁😁