My Heart Minding Colors

Umupo ako sa pinakamalapit na bench na nakita ko. Idineretso ko ang paa ko at isinandal ko ang likod ko. Ipinatong ko ang kanang kamay ko sa dibdib ko at pinakiramdaman ang mabilis na t***k ng puso ko. Nakakapagod! Ipinikit ko ang mata ko at ni-relax ang sarili ko. Naririnig ko ang agos ng tubig sa fountain, ang sarap pakinggan. Tumatama sa mukha ko ang araw pero hindi mainit sa balat, hapon narin kasi. Inilala ko ang mga nangyari at kung bakit ako nandito. I skipped a day in school para mapanood ang championship game ng mga pinsan ko. Alam ni kuya pero hindi ako nag paalam kay mommy, alam ko naman kasing hindi niya ko papayagan. I had fun, that's given, until she called and said 'Wait for me and see what i'll do, Xiavira!' I can still hear her voice inside in my head. As soon as mom saw me, she walked furiously towards me and slapped me on my right cheel. Dahil rin siguro sa magkahalong galit at pag aalala kaya niya nagawa 'yon, kasalanan ko rin naman. 'Pano pag napagod ka? Pano pag may nangyari sayo?' When i was just in 4th grade, nalaman namin na may sakit ako sa puso. Halos buong pag kabata ko mga nurse at doctor ang naging kaibigan ko, kulang nalang mag ka suki card kami sa hospital. That's also why we moved to Manila, my dad's a doctor at nandon ang hospital na pinapatakbo niya. Mas madali para samin, pero ang kapalit mahihiwalay kami ng kuya ko sa mga pinsan namin. Kaya nag alala si mommy ng sobra kasi nasanay na siya na lahat ng gagawin ko alam niya, lahat ng desisyon ko kasama siya. She's just scared to lose me. Nag usap na kami ni mommy at pumunta lang siya sa office ni lolo. And the next thing i knew, naiwan akong mag isa kaya tumakbo ako, tumakbo ako dahil sa emosyong nararamdaman ko at dito ako dinala ng mga paa ko. Sa northside garden ng Hamilton. "Grabe, umurong lahat ng luha ko dahil sa pagod." I'm panting. "Parang walang nangyari ah?" Mabilis akong napadilat at napaayos ng upo nang may nag salita. Agad kong nakita ang isang student ng Hamilton na bahagyang nakasadal sa fountain at naka-krus ang mga braso. May naka sabit na gym bag sa balikat niya. Halatang basketball player dahil naka jersey siya, number 9. May headband, elbow at knee pads pa. He has a fair skin. Kapansin pansin din ang messy tousled hair niya na umaabot na sa mata, maraming gumagawa no'n sa mga panahon ngayon, pero nagmumukha lang silang trying hard but to this guy? Perfect means nothing. Pawis pero fresh parin. Gwapo, pang heartthrob ang datingan. Dahil do'n inumpisahan ko narin alalahanin ang lahat ng studyanteng nakasalamuha ko. Requirement ba sa Hamilton ang good looks? Palavarn ang mga militar ni lolo. "Tapos ka nang titigan ako?" Nataranta naman ang sistema ko pero sinubukan kong itago iyon sa ekspresyon ko. "Um? Do i know you?" Wala sa sariling tanong ko nalang. Tiningnan ko siyang tanggalin ang pag kakakrus ng mga braso niya. "Syempre hindi." He smirked at me. "Do... you know me?" Pag ikot ko sa tanong. "Somehow." He shrugged. "Through my cousins?" "Presumably." I saw him slightly nod his head "Why are you here?" "Is this garden exclusive just for you?" Tanong niya ng may sarkastikong tono. Naningkit ang mata ko sa sagot niya, hindi ko malaman kung dapat ko ba 'tong patulan o ano eh. Buti nalang gwapo ka, Sakalin kita eh. Halos mapatayo ako sa kinakaupuan ko ng bigla siyang mag lakad papunta sa direksyon ko. Mahina naman siyang natawa dahil sa reaksyon ko sa paglapit niya pero hindi man lang tumigil sa pag lalakad at nakuha pang umupo sa tabi ko. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at diniretso ang tingin. Pumikit ako at kinalma ang sarili ko. "Masakit pa ba?" Tanong niya na nakapagpalingon sakin sa kanya. Nakita niya yo'n? Nagumpisa nang uminit ang pisngi ko sa hiya. Napansin kong yumuko siya ng bahagya at may kinuhang bote sa gym bag niya. Walang pasabi niya yong idinikit sa pisngi ko bago pa ako makalayo. Naramdaman ko agad ang lamig. "O-ok-okay lang." Sabi ko ng mapansing nakahawak parin siya sa bote habang hawak ko rin yon, if i move my hand a little, mahahawakan ko na ang kamay niya. I heard him chuckle. "Sige kaya mo yan. Hingang malalim." Okay na sana, panira lang talaga eh. Nakahinga ako ng maluwag ng bitawan na niya ang bote. I'm not looking but i can feel he's staring at me, nakakainis ang lakas ng dating ng presensya niya, kakakita ko lang sa kanya pero grabe, iba. "Okay." He mocked. "Eh ba't umiyak ka?" Hindi siya nakatingin sakin at nasa gym bag ang atensyon niya kaya malaya ko rin siyang natititigan ng hindi naiilang. Pero hindi rin nag tagal sinara na niya yo'n at nilingon ako. Kahit nahihiya, pinanindigan ko ang pag tingin ko sa kanya. Mas nakakahiya lang pag umiwas pa ako kahit huli na. I take a deep breath and tried to compose myself. Now he asked that, naalala ko ulit kung bakit ako napunta dito. Cuz' ealier, all i could think is how gorgeous this guy could be. Good gracious, forgive me huhu. "Lagi naman akong okay." "Eh bakit mukhang hindi?" Hindi ko na siya sinagot at binaba ko na yung bote ng maramdaman ko ang pamamanhid dahil sa lamig. "Salamat dito." Sabi ko at binaba yon sa tabi niya. Doon rin lang ulit bumalik sa akin na malapit kami sa isa't isa. Imbis na ilangin ko lang ang sarili ko sa isang sitwasyong mukhang ako lang ang naiilang, kinalma ko nalang ang sarili ko at umaktong wala ring pakielam. I may be composed and cool outside but i am screaming inside. I hate his effect on me. I can still feel my heart beating fast inside my chest. Hindi na siya nag salita kaya nilingon ko ulit siya. Hindi na ko nagulat ng makita ko kong naka tingin na siya, kung tingin pa nga ba ang tawag don, grabehan si kuya parang balak akong ihawin eh. "Xiavira Vaernes." Pag papakilala ko. "Alam ko." Oh. "You're kinda popular here. Sinong hindi makakakilaka sa apo ni General?" Sabi niya pa. Lolo Edison is the founder,director and chairman of Hamilton. "How popular?" Let's see how popular i've become here. "Quite." I smirked. "Hindi mo man lang ba tatanungin ang pangalan ko?" "Ikaw.." Balik ko sa kanya at ngumisi. "Baka gusto mong ipakilala ang sarili mo." "I'm Z." "Z?" "Just Z. That's my code name." Code name? "First name atleast, please?" I looked at him but he's just staring at me. Actually, hindi ko alam kung sakin ba talaga siya nakatingin o lutang lang talaga siya. I tried to catch his eyes pero hindi ko magawa. What's the problem of this guy? "Do you mind?" Tanong ko pa ulit kasunod ng tanong ko kanina. "Do you mind too if i ask what happend earlier?" "Do you mind if i ask you to answer me first before you throw another question?" "Do you mind if i ask, is that woman is your mother?" "Do you mind if i ask you to stop asking personal questions?" "Didn't you ask me a personal question too?" "I did! But i'm just asking your name! Sinabi ko ang pangalan ko pero yung sayo ayaw mo? How rude can you be?" "First, i didn't ask for your name. Second, i did tell you my name. And now you're yelling at me, aren't you the rude one here?" "Wow." Ang yabang. I can't believe this! Eh siya nga tong lapit-lapit dito sakin na kala mo close na close kami tapos wow, ako pa ang na-'rude' ngayon. "Masyado kang pikon." "Atleast hindi ako suplado at mayabang katulad mo." "Hindi pag susuplado at pag yayabang ang pinunta ko dito." "Eh bakit ka ba nandito?" Sa halip na sumagot ay inabot niya sakin ang phone ko. P-pano napunta sa kanya 'to? "Nahulog mo yan kanina sa bleachers." Pag papaliwanag niya. "Teammate ka ba nila Jaxon?" He nod. Well, i asked the pretty obvious. "Congrats, champion." Hindi siya sumagot. "Wait, eh bakit ka nandito? Hindi ka ba hinahanap ng coach niyo?" "Hindi." He said casually like it's a normal thing to him. "A-ano?" "Nakikinig ka ba?" "Eh bakit ka nandito?" I questioned. "Ibabalik ko nga 'to sayo." "Oo alam ko na yon!" Medyo tumaas ang boses ko, hindi ko siya maintindihan. "Yun naman pala." "Ang ibig kong sabihin, pwede mo namang ibigay nalang kay Heaven o kaya kay Jaxon at Zedric. Alam ko kasi hindi pa kayo dapat umaalis kasi diba pupuntahan pa kayo ni lolo-- este General pala." "Ayoko eh." "Ano?!" Tumaas ulit ang boses ko. I can't believe this guy. "I wanted to give this to you myself." "Cute mo!" I said sarcastically at kinuha sa kanya yung phone ko. Siya naman ang mapapahamak. "Choice mo yan eh." Saglit ko pa yung tiningnan hanggang sa may marealize ako. "Teka.." i look at him mischievously. "Wait... for you to do that, to think na baka mapagalitan ka?" I act like i'm thinking. "Are you interested to me, Mr. 'Just' Z?" I asked teasing. "Si Heaven ang gusto ko." That got me. May gusto siya kay Heaven? Hindi ba niya alam na nay something na kay Heaven at Chester? Eh bakit parang disappointed ko?! Crush mo nga kasi gwapo. That thought came out from a little voice inside my mind. "Pss, kawawa ka naman." Sabi ko nalang. "Hey, what do you call someone with no body and no nose?" He suddenly asked in random What? Ang layo sa usapan ah. Na basted na siguro 'to, sabi na eh, ganto ba talaga pag brokenhearted? "I don't know. Ano?" He shrugged, for some reasons it did make me smile. "Nobody knows." Mabilis niya sagot pagkatapos. As i realize it, my smile turns into a soft laugh. "Did you just--- is that a dad joke?" "Yeah. I'm tryin' to see something." "Huh?" Ano daw? "Since first year, i've seen you many times at ngayon ang pinaka matagal. And i've seen pretty much. I've seen how you cheered for your cousins, when you're just quiet, when you look tensed, chill, mad, confused, shocked, competitive, pissed and crying but..." Mabilis niyang sabi but when he said 'but', huminto siya at tumingin ng deretso sa mata ko. "Pero pinaka maganda ka... pag nakangiti." dugtong niya at hindi parin iniiwas ang tingin sakin. "Ngayon may nadagdag na, you're extra beautiful when your face turns red." He chuckled. I was so stunned. Hindi ko alam kung pano mag rereact sa sinabi noya tapos dinagdagan pa niya ng isa pa. Nakakabaliw. Hindi ko alam kung nangaasar ba siya o ano eh. Medyo nagulat pa ko nung kinuha niya yung gym bag niya at tumayo. "I need to go." Sabi niya kaya medyo na himasmasan ako. "Ah oo, sige." Sabi ko nalang. "Wait!" Tinawag ko siya. Ang totoo, hindi ko alam kung bakit. "We'll meet again, right?" I asked. Tumango siya and he smiled. A kind of smile na alam kong tatatak sa utak ko. Tsaka siya tumalikod at tuluyang naglakad paalis sa garden. Yumuko ulit ako ay pinanyak yung paa ko sa damuhan. "Gwapo sana kaso taken for granted, it's complicated." Mahinang bulong ko pagkatapos ay tumawa sa sarili ko. Naiwan ako ditong mag isa, nilingon ko ang side ng bench kung saan siya nakaupo kanina. Nandon parin yung bote na binigay niya. Pero naagaw din ng atensyon ko ang isang panyo, maroon red ang kulay. Sa kanya siguro 'to. Kinuha ko yon para sana itiklop ng maayos nang may napansin akong naka embroidered dito. I take a closer look. Z.