WHO THE HELL KNOWS (BOOK II)

CHAPTER 9

CHAPTER 9

Tatlong araw ng lumipas at di na nila nakita ang dalaga. Pagkatapos ng gabing ‘yun ay umalis na si Jilton at Dee sa resort ng di nagpapaalam. Agad namang tinawagan ni Kenji ang kaibigan niyang imbestigador at pinaimbestigahan ang dalaga. Hindi siya konti sa mga paliwanag nito at kailangan niya nang maayos na kasagutan.

Alam niyang wala itong planong sabihin sa kanila at kating-kati na siya na malaman ang totoo. Ayaw niyang mapahamak ang dalaga dahil hanggang ngayon mahal niya pa rin ito. Nalipat ang pansin niya sa babaeng nasa gilid niya. Hinarap niya ito at tinanong kung anong problema nito at panay ang takip sa ilong nito.

"Jezus! Kenj! Ang baho-baho mo! Alam ko naman na sobrang busy mo sa paghahanap sa Ugghhh.. 'Babaeng mahal-na-mahal mo pero please! Maligo ka naman!'' sabi ng dalagang si Nicolle at agad namang lumayo sa kaniya.

Napaamoy ang binata sa damit niya. Bago naman siyang ligo pero bakit ganito kung mag inarti tung babaeng nasa harap niya. Para itong nasusuka sa amoy niya.

Ngumisi ang binata. "Seriously? Ganiyan ba kalapit ng ilong mo sa bunganga mo para maamoy mo ang baho ng hininga mo?!" biro ng binata. Biglang may namuong tubig sa mata ng dalaga. Napaka sensitive ng dalaga ngayon. Gusto niyang umiyak dahil sa sinabi ng binata. Di naman talaga totoong mabaho ang bunganga ng dalaga. Sadyang gusto niya lang itong inisin pero ang laking gulat niya ng tumulo agad ang luha ng dalaga.

'Ba’t ba ang daling umiyak ng babaeng ‘to?' tanong niya sa kanya isipan. Niyakap niya ang dalaga at pinatahan. "Ssshh. Biro lang naman ‘yun Nic! Ang sensitive mo yata ngayon?" tanong ng binata.

Tinulak lang ni Nicolle si Kenji dahil baka ano pa ang sabihin nito na ikasakit ng damdamit niya. Aminado siyang may pagbabago sa katawan niya. May Mali. Pero sadyang di niya mapigilan ang pagtulo ng luha niya na labis na kinainis niya. Tumakbo ang dalaga pero di na hinabol ng binata. Lagi niyang binabantayan angg cellphone niya dahil may hinihintay siyang tawag mula sa opisina at.......embistigador na binayaran niya.

Hanggang ngayon ay wala pa silang balita mula sa dalaga kung saan man ito nag punta o bakit ito umalis. Ramdam ni Kenji na may Mali. Napailing siya habang nakatingin sa malayo. 'Soon, Love. I will know everything and if it will happen I promise you, I'm going to save you!' Napabuntong hininga siya. Hanggang kailan magiging katanungan ang pagkatao ng minamahal niya na bumalik ngayon na walang pinapakitang emosyon at napakalaki ang tinatago. Napabuntong hininga ulit siya. 'Aalamin ko lahat, Dolly. Lahat-lahat!'

NATIGIL sa pag iisip ang binata ng marinig niya na tumunog ang cellphone niya. Tiningnan niya kung sino ang tumawag.

Justin Cruz ~

"Hello Mr. Cruz." sagot ng binata sa tumawag.

(Sir Suzuki.) sagot sa kabilang linya.

"Yes. May balita ka na ba?" tanong ng binata saka kumuha nang tubig at ininum ito.

(Opo! Si Ms. Dolly Fiona Ferrer po na pinaimbistiga niyo ay anak ni Dorothy Yamashita Ferrer at ni Miguel Kojima. Ayon po sa nasagap ko ay ang dinalang apilyido ni Ms. Dolly ay apilyido ng ina na siyang nakapagtataka. Nahirapan po ako sa background niya. Ang mama niya ay dating taga Chicago at ang papa niya ay taga Japan. Meron silang anak na babae at ‘yun ay si Dolly. Di nila pinahayag sa publiko ang tungkol sa estado ng pamilya nila.)

Kilala nang binata ang ama ni Dolly pero hindi niya kailan man nakita ang ina nito. Kung nakita man niya ito ay hindi niya na matandaan kung saan at kailan. Namulat siya na walang inang kinalakihan si Dolly at tanging ama niya lang ang lagi niyang nakikita noon pa man.

(...Namatay ang ina nito. Maraming lumabas na dahilan. Ang sabi-sabi ay dahil sa car accident. Nabalita rin na nabaliw siya pero haka-haka lang ‘yun. Ang sabi din ng iba ay pinatay daw ang ina niya ng isang nagpapanggap na nurse ng araw na na ospital ito. Walang eksaktong detalye tungkol sa ina nito.)

Di sumagot ang binata. Ngayon niya lang narinig ang tungkol sa ina ng dating kasintahan. Wala talaga siyang alam sa dalaga. Bigla siyang nalungkot. Mula pagkabata akala niya ay kilala niyana ito, pero mali pala, dahil ang totoo. 'Wala siyang alam!'

(Sa ama niya naman ay ayun sa nasagap ko ay iniwan niya ang kanya anak sa lolo nito. Di ko po alam ang nangyari kung bakit niya ito iniwan sa ama ng dating asawa. Nanatili siya sa Japan para sa negosyo. ‘Yun lang ang nasagap ko tungkol sa ama niyang si Mr. Kojima. Masiyadong napakapribado ng buhay nito. Ang laging sagot ng media sa Japan ay 'isa siyang sikat na businessman sa bansa'.) Di na nagulat ang binata sa nalaman. Alam niya kung bakit ito umalis at iniwan ang anak niya sa lolo nito. Di na ‘yun katanungan sa kaniya. Ang di niya lang maintindihan ay napakaliit lang na impormasyon na nalaman ng binayaran niya tungkol sa ama ng dalaga. At lahat ng ito ay alam niya na.

"Then, how about Dolly Fiona Ferrer? After six long years, what the hell happened to her?" tanong niya rito. “Bakit pinalabas nila na patay na siya?”

(Ang totoo po sir ay wala akong balita tungkol sa kaniya. Nung tinanong ko siya sa media ay iba ang sagot nila na sadyang pinagtataka ko.) sagot sa kabilang linya na naguguluhan.

"Oh Common! Spill it!" inip na sabi ng binata.

(Di po kayo maniniwala Sir pero Ayon sa media...............Patay na po siya.)

*

** Dee/Dolly Point of View **

The stangers were chasing me. I run so fast then suddenly one of the predator grabbed my hand. Napatingin ako sa kaniya. Another traitor from our company! Kaya pala may nawawalang pera sa kompaniya dahil sa kaniya. Damn this guy!

"Hello to the Oh-So-Cold-s***h-Serious-s***h-b***h-Owner of the company!" I smirked when he said those words.

"Then, Hello to Oh-traitor-GOLD-DIGGER-of-the-company!" i replied. He shot his death glares that I returned with a very sweet smiles. He pushed me and got his gun on the back of his pants. 'Oh Crap!'

He suddenly pulled the trigger of his pistol, but I was fast enough it avoid it quickly ran away again. Jesus! Damn that traitor! I hurriedly grabbed my phone and dial the number of my secretaty. I need a back up here. I go back in the hall ang cover again my face with my mask. My secretary replied and she said she'll handle the traitor. Actually, I don't trust anyone or anybody. Nakataya ang buhay ko sa bawat galaw at desisyon ko. Konting galaw ko at may buhay na madadamay. Sa bawat galaw at maling plano ko may mga inosenteng tao ang mawawala sa akin. Lahat sila, damay. Lahat sila mawawala. Mamatay. Iiwan at di ko na makikita kahit kailan.

As I enter the hall, the elites, who hold the highest position in the society were having a meeting. They wore white cloaks with matching black masks. Some of them cover the whole of their face while some want it to have style so the only cover the half upper or lower portion of their face. Anyway, that's not the point. The moment I stepped in the hall, all eyes on me. Nakatitig lang sila sa akin na parang nagulat na nakita ako. I know, nawala ako bigla sa kasiyahan at wala namang bago dun at kung meron man ay ito ‘yun. Ang kakaibang titig ng mga nilalang nato sa harap ko.

"Anak.." nakita ko ang papalapit kong ama. I smiled to him. The elites continue their meeting. Maybe it’s just my imagination. Napailing ako. I only trust dad. Siya lang ang kakampi ko at kung sino ang kakampi niya, kakampi ko rin ito. Lumapit na rin kami ni dad sa nag memeeting. They are talking about the list of the predators. 'Oh! We are talking about predators like us!' 

Habang abala sila sa pag uusap, di mawala sa isip ko kung 'Bakit ko nga ba to ginagawa? Bakit kailangan kung makipagpatayan para sa kanila?' Bigla naman akong napangiwi.

'Bakit nga ba? Ha-Ha-Ha. Dahil ako lang naman ang anak ni Miguel Yamashita Kojima. Ang natitirang nalang na babae sa angkan nila.' Napapikit ako. Kailangan kung lumaban. Nangako ako. Tatapusin ko to. Hika nga ng aking ama .. "Anak, Di mo na to matatakasan! Nalimutan mo na ba ang motto ng pamilya natin? You can run, you can hide, but you can never escape! Patawad kung dinala kita sa sitwasyon na 'to. Patawad kung pinabayaan kitang masaktan ng ganito. Kung ako ang masusunod anak, di kita hahayaang masangkot sa ganitong klaseng sitwasyon. Patawad anak." Umiiyak na saad ng aking ama ng panahong ‘yun. Nang panahong tinalikuran ko ang lahat.

I excused myself. I need air. Masiyadong masikip ang lugar na ‘yun para sa mga tulad namin. I grabbed my phone in my bag and dial his number.

"Jilton." sagot ko sa kabilang linya. Napansin ko namang nabuhayan ng loob ang nasa kabilang linya.

"Thank God! Akala ko walang signal sa Jupiter at di mo naisipang tumawag!" Biro niya. I smiled. This guy is crazy. Pero sa tingin ko mas baliw ako dahil natatawa ako sa mga jokes niya. Alam ko namang ginagawa niya lang ‘yun para mawala ang lungkot ko.

"So, how are you? Tinatawagan kita kanina pero di kita ma contact! May problema na naman ba?" nag aalala niyang tanong. Ngumiti ako. Kahit kailan talaga Jilton.

"Hmmm. Old problems again. Kamazura was the traitor!" I said blankly.

"What?!!! You mean, the Oh-So-Secretary of your dad?" he asked and I answered 'Yes!' Alam kong mahirap ‘yun paniwalaan dahil matagal ng nag tatrabaho sa amin si Mr. Kamazura. Kaya pala nung inalok siya ni dad ng mataas na posisyon ay di siya pumayag. Paano ba naman, bilang isang sekretaeya ay mas madaling malalaman ang galaw ng kalaban. Ninanakawan niya rin ang kompaniya namin. Sa katunayan duda na talaga ako sa kaniya at nung sinabi ko ‘yun kay dad ay mas nag ingat siya. Nalaman nila ang nangyaring pag hahabulan namin kanina sa labas. Nagulat sila na isang traydor ang matagal na nilang pinagkakatiwalaan.

Nag usap lang kami ni Jilton tungkol sa mga nangyayari sa Pilipinas. I'm out of town kaya halos ibitin na nila Kenji patiwarik ang Pilipinas para lang mahanap ako. Naiinis na nga si Jilton dahil sa pangungulit nila. Ito talaga ang ayaw kong mangyari kung bakit ayaw kong magpakita.

"So, how about those lil' predators?" nabalik ang huwisto ko sa tanong niya. 'Lil predators' ang tawag namin sa mga minor de edad na nakakalaban namin. May bagong reqruit kasi ngayon ang kabilang panig. Mga minor de edad. Pasalamat ako at wala pa akong nahaharap ni isang lil'predator ngayon. Kung maaari ay ayaw kung bumaril ng inosenteng bata. Sasagot na sana ako ng may narinig akong putok ng baril. At sumunod ang maingay na sigawan. 'Crap!' Agad kung binaba ang tawag ng di nagpapaalam. Kinuha ko ang Rifle sa legs ko. Dala ko ro sa ilalim ng gown ko.

Dali-dali akong pumasok sa loob. Humakbang ako para tulungan ang mga body guard para palayasin ang mga di kilalang lalaki. Nakasuot sila ng itim at halatang halata na bihasa sila sa pag gamit ng kanilang baril at collection ng kutsilyo na tila naglalaro lang ng dart gamit ang kutsilyo.

Napatigil ako ng may naramdaman akong dumaplis sa suot kung gown. Isang kutsilyo. 'Sh*t' Bakit di ko to namalayan?! Naramdaman kung natamaan din ang braso ko ng kutsilyo na tila ba pinapaulanan nila ako ng kutsilyo. I'm trapped!

Mabilis akong tumakbo papunta sa di kalayuang pader at tinanggal ang kutsilyo sa kabilang legs ko. Damn! Tatlong kutsilyo ang tumama sa akin. Dalawa sa legs at isa sa braso. Sana lang walang lason ‘to.

Humarap ako sa kalaban para pagbabarilin sila pero huli ng humarap ako. Nakita ko si ama kasama ang Mafia Assassin ng Pamilya. Napatumba nila ang ng isang sigundo lang ang labing siyam na pumasok. Nakahinga ako ng maluwag ng makita sila.

"Oh! The Mafia Princess is wounded!" salubong sa akin ng isa sa mga kasamahan ko. The Mafia Assassin.