The Unwanted

Ano nga ba ang pakiramdam na mahalin? 'Yung pakiramdam na pinapahalagan ka. 'Yung pakiramdam na masaya sila kapag kasama ka. 'Yung pakiramdam na isa kang napaka-gandang nilikha ng Diyos na natanggap nila. Siguro napakasaya ang pakiramdam na iyon. I've read that the best feeling in this world is to love and to be loved. I already done the first, but the second? I wish I will experience it. All that feelings are what I am wishing for but I never felt from anyone. No one loves me. No one values me. I feel so rejected and neglected. Parang isang tuta na walang nais mag-alaga… mag-aruga… at mag-pahalaga. Minsan naitanong ko sa sarili ko, is this life worth living for? Is it worthy to continue? Lalo na at wala naman nakakakita sa akin bilang isang tao na dapat pahalagahan at bigyan ng pansin. But I'm always ending up to thought 'Yes! I'll try again. Maybe this time, mapansin na nila ako'. At lagi kong itinatatak sa isipan na, it's worth it… and I have a purpose. Siguro hindi pa ngayon, ngunit darating din ang panahon na malalaman ko. Na mararanasan ko ang matagal ko ng hinihiling. Lagi kong ginagawa ang lahat para matutunan nila akong mahalin, but it is always useless. I always do my best and all the efforts that I can do, mapansin lamang nila. But as always, I feel like I am a trash. Ang Mom and Dad ko na dapat ay ang pinakaunang mga tao na dapat magmamahal sa akin at magpapahalaga ay hindi iyon magawa. I'm God's gift to them. Pero they didn't notice me in the way I wanted. Never in my existence. I have two sisters and one brother. And being the youngest, katulad sa mga nababasa at napapanood ko, katulad sa mga kaklase ko, aasahan nang marami na spoiled ako. But I'm far from being spoiled. Near on being invisible siguro, pwede pa. And they never treated me as one of them. Na labis kong kinatatakha and at the same time,  sobra-sobrang sakit ang hatid nito. "See this? Kuya bought me this. Bilang bunso nila, alam mo naman spoiled," I heard one of my classmates happily shared to her friends. Samantalang ako, tahimik na pinagmamasdan ang kislap ng mga mata niya habang masaya niyang kine-kwento sa mga kaibigan ang regalo sa kanya ng kuya niya. Sa isip ko, naiinggit ako sa kan'ya. Si kuya ko kasi, hindi pa ako nabibigyan ng regalo kahit kailan. Ni-hindi nga niya ako pinapansin at nginingitian. Naiinggit rin ako sa kan'ya sa tuwing kinakarga siya ng kuya niya. Ako, gustong-gusto ko maranasan iyon. Kahit maranasan lang na halikan niya ako sa noo at protektahan mula sa mga bully. 'Yung kapag may nagpapapansin sa iyo ay sila ang unang kikilatis. ‘Yon bang para akong prinsesa. Mararanasan ko pa ba iyon? Sana… One of my classmates also shared about the make-up kit that they bought, kahit grade five palang kami. Regalo daw sa kaniya ng mga ate niya. "We also do shoppings and girls bonding, you know," she giggled. Tahimik akong bumuntong-hininga at agad tinuyo ang nagbabadyang luha na gustong kumawala sa mga mata ko. I must immune these feelings. Dapat sanay na ako, pero paulit-ulit pa ring kumakawala ang luha na simbolo ng sakit at pangungulila ko sa pagmamahal. Dalawa silang ate ko, pero kahit kailan hindi ko naranasan iyan. 'Yung sister bonding. 'Yung sama-sama kaming mag-shopping. Kahit walang materyal na bagay, basta presensya at saya lamang kapag kasama nila ako. Okay na okay na. "Mom, you know what? I got the perfect score! And mind you, ako lang ang nakakuha." Ate Alyna proudly said. Inilapag ni Mommy ang kubyertos saka matamis na ngumiti. Ate Alyna is really smart. Lagi siyang nag-uuwi ng mga academic achievements. That's why our parents are really proud of her. She's older than me with 4 years gap. "Oh, I'm really proud of you darling,” ani Mommy. Napatingin naman ako kay Ate Aliah when she snapped her fingers. May matamis na ngiti ito sa labi at puno ng pagmamalaki ang ekspresyon. "Ako ang representative for incoming Miss Intramurals Mom," she proudly informed. And she's the beauty of our family. Lagi siyang pinanlalaban sa mga pageants. She's not as smart as ate Alyna. Sakto lang ang talino niya pero sa ganitong bagay ay achiever siya. She is the oldest among the girls. 6 years ang gap namin. Talagang maganda si Ate. Itim ang kan'yang mga mata at buhok. Maputi rin siya, matangos ang ilong at pinkish na labi. Halos namana niya ang features ni Daddy. Kaya tuwang-tuwa rin ang mga kamag-anak namin na nasa side ni Daddy. Of course she's one of their pride and assets. Ang mukha niya ay parang hinulma talaga para maging beauty queen. "Oh really, sweety? Then we will ready your gown. You will win… we are sure," Daddy said while smiling sweetly at them. Siya rin kasi ang pinaka-malapit kay Daddy. She's a Daddy's girl, kaya spoiled din siya. Nasusunod ang lahat ng gusto niya. Magsasalita sana ako nang sumingit si kuya Alec. "Huh! Akala niyo kayo lang? I'm the MVP again. And also, I think I'll graduate with the highest honor," nakangisi niyang saad. Siya ang pinaka-matanda sa aming magkakapatid. At 7 naman ang taon ng pagitan namin. He has the look and brain. Magaling pa siya sa basketball. Gwapo, matalino at mayaman kaya hindi na nakapagtatakhang maraming babae ang naghahabol sa kan'ya. Hati naman ang namana niya. His eyes are slightly chinky at itim na itim gaya ng kay Daddy. At ang kulay ng buhok na light brown ay namana kay Mommy. "I'm really thankful that God gave me children like you. You're making us proud," madamdaming saad ni Mommy na bagay na tinanguan ni Daddy. I felt my heart beat faster because of so much delight. So my parents are proud of me too? I opened my mouth to speak but I was cut off. "Really Mom, eh paano si Hatey? Proud ka rin sa kanya?" Taas kilay na tanong ni Ate Alyna. Yes, my name is Hatey, Hatey Faye Aragon. Halata naman siguro sa pangalan pa lang na ayaw na nila sa'kin. Bumaling sa akin sila Mommy kaya kinabahan ako sa isasagot niya. I'm hoping that this time, kasama na ako sa tinatawag nilang anak. Please… God. "I said my children, right? She doesn't belong," mariin na aniya na nagpaguho sa mundo ko. At muli, sa batang edad naranasan ko ang wasakin na naman ang puso. I swallowed hard and heaved a sigh para pigilan ang mga luhang gustong umalpas. Yumuko ako saka kumain na lamang. It hurts, but I would never give up because maybe someday, they will learn to accept me. Accept me that I'm one of them. And accept the fact that I will always be with them.