chapter 11
1173 Words
Icey POV
Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatayo sa bungad ng pinto. Parang naestatwa ako—o baka naman nag-freeze ang buong mundo at ako ang naiwan sa eksaktong sandaling iyon.
Hindi ko iyon inaasahan.
Hindi ko iyon gustong makita.
At lalong hindi ko maintindihan kung bakit… bakit ganoon kasakit.
Nanginginig pa ang daliri ko nang maisara ko ang pinto. Hindi ko alam kung sinadya ko bang malakas iyon o sadyang hindi ko na nakontrol ang sarili ko.
Humigpit ang hawak ko sa gilid ng pinto. Ramdam ko ang mabilis at magulong t***k ng puso ko, parang may gustong kumawala. Parang hindi ko mabalanse ang hininga ko.
Bakit ba ako apektado?
Hindi ko siya kilala. Kahapon ko lang siya nakilala. Isang araw pa lang siyang bodyguard ko. Isang estrangherong inupahan para protektahan ako. Hindi siya dapat umabot sa loob ng personal kong mundo. Hindi siya dapat nagkaroon ng kahit anong espasyong puwedeng tamaan ng emosyon ko—
Pero bakit ganito?
Bakit parang… tinamaan ako?
---
Naglakad ako palayo, mabilis. Hindi ko alam kung saan papunta, basta kailangan kong makalayo roon. Kailangan ko ng lugar na walang nakakakita. Kailangan kong huminga bago ako sumabog sa gulo ng sarili kong isipan.
Pagdating ko sa hallway ng east wing, doon ako tumigil. Kumapit ako sa malamig na pader, pinipigilan ang pag-angat ng init sa dibdib ko.
Galit ba ‘to?
Hiya?
Inis?
O selos?
Napairi ako.
Hindi. Hindi puwedeng selos. Bakit ako magseselos sa lalaking hindi ko naman—
“Ugh! ” Napasuntok ako sa pader, hindi malakas, pero sapat para ilabas kahit kaunti ng tensyon sa dibdib ko.
Saglit kong pinikit ang mga mata ko.
Ang pagiging professional niya… ang unang araw niya… at ganito ang inabutan ko. Sa mismong kusina. Sa mismong bahay namin. Sa isa naming tauhan.
Hindi ko alam kung mas nainis ako dahil ginawa niya iyon… o dahil nakita ko.
Suminghap ako ng malalim. Kailangan kong magpakatino. Hindi puwedeng umikot ang isip ko sa lalaking iyon.
Pagharap ko pabalik sa hallway, nagulat ako nang makita ko siya—si Ismael—palabas ng kusina.
Na para bang walang nangyari.
Na para bang hindi niya alam na nakita ko ang lahat.
Na para bang hindi ko siya nakita habang nakahawak sa buhok ng babae—
Hindi. Stop.
Huminga ako nang malalim ngunit ramdam ko ang paghigpit ng panga ko. Hindi ko alam kung paano haharapin ang lalaking nakatayo ngayon ilang hakbang lang mula sa akin.
Nagtagpo ang mga mata namin.
At sa isang iglap, bumagal ang paligid.
Hindi siya nagmukhang guilty. Hindi siya nagmukhang nagtataka. Hindi siya nagmukhang nag-aalala.
Tinitigan niya lang ako na parang alam niya ang nakita ko.
Na parang hinahayaan niya akong basahin ang ekspresyon niya.
Pero wala.
Walang bakas ng paghingi ng tawad. Walang pagsisisi. Walang pag-iwas.
Nangiti pa siya. Nangiti.
Hindi ngiti na nakakahiyang pilit. Hindi ngiti ng isang taong nahuli. Kundi ngiti ng isang lalaking… alam niyang may epekto siya sa nakatingin.
At doon ako tuluyang kinapitan ng inis.
“Ano’ng ngiti ‘yan? ” malamig kong tanong.
Tumigil siya ng dalawang hakbang mula sa akin. Hindi lumalapit. Hindi lumalayo.
“Good morning, ma’am,” casual niyang sagot, parang wala siyang ginawang nakakairita.
“Good morning? ” Tumawa ako nang pilit. “Tingin mo after what I saw, good pa rin ang morning ko? ”
Hindi siya sumagot agad. Tinitigan niya lang ako, diretso, parang sinusukat kung hanggang saan ko kaya ang sarili kong galit.
“Hindi ko naman akalaing nandun ka,” mahinahon niyang sagot.
“You’re not supposed to do that here,” madiin ko.
Hindi siya tumutol. Pero hindi rin siya nagpakumbaba.
“Mali,” sagot niya. “You’re not supposed to see it.”
Parang may kumuryente sa sikmura ko—galit, hiya, hindi ko alam. Masyado siyang kalmado. Parang siya pa ang may hawak ng sitwasyon.
Lumapit ako sa kanya, isang hakbang lang, sapat para maramdaman ko ang init ng presensya niya.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon. Pero ginawa ko.
“Trabaho mo ako protektahan, hindi… kung ano man ang pinaggagagawa mo sa mga tauhan dito.”
May sumilay na ngiti sa labi niya. Hindi malapad. Pero sapat para kumilos ang sikmura ko sa hindi malinaw na dahilan.
“Totoo,” sagot niya. “Pero hindi iyon hadlang para magkaroon ako ng sarili kong… oras.”
“Oras? ” inulit ko, puno ng inis. “Sa kusina? Sa loob ng bahay namin? ”
“Close the door naman sana,” sagot niya, bahagyang nagtaas ng balikat.
At doon ko naramdaman ang pag-init ng mukha ko—sa galit, sa hiya, sa pagkadismaya, hindi ko na alam.
“You’re unbelievable.”
“Madami na ang nagsabi niyan,” sagot niya, at ngumiti ulit. “Pero ikaw ang pinaka-interesante.”
Napasinghap ako, hindi dahil sa kilig—ayaw kong tanggapin iyon—kundi dahil sa kapal ng mukha niya.
“You’re fired—”
“Hindi mo ako kayang i-fire,” putol niya, malamig pero mahinahon. “Hindi ikaw ang nag-hire sa’kin. Your father did.”
Nanlamig ang kamay ko.
Tama siya.
Hindi ko siya basta kayang alisin. Hindi ko rin alam kung bakit pinili ng ama ko ang lalaking ganito ang ugali—walang preno, mayabang, misteryoso, at masyadong… peligroso.
Pero ang totoong gumugulo sa akin ay hindi ang ginawa niya.
Kundi ang sarili kong reaksyon.
Bakit ako naapektuhan?
Hindi ko dapat hayaang paglaruan niya ako. Hindi ko dapat hayaang may kahit anong epekto siya sa akin. Pero bakit ngayong nakaharap ko siya, parang mas malakas ang t***k ng puso ko kaysa kanina? Parang mas hindi ako makahinga?
“Ma’am,” tawag niya, pabulong. “Hindi mo kailangan mag-react nang ganyan.”
“Ganyan paano? ”
Mabilis ko siyang sinagot, halos paos.
“Parang ikaw ang niloko ko.”
Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit o dahil natamaan ako.
“Hindi kita kilala,” sabi ko, mababa ang boses.
“Pero apektado ka.”
Diretso. Walang takot. Walang ligoy.
Napaatras ako.
Hindi ko kasalanang hindi ko ma-control ang reaksyon ko. Hindi ko sinadyang masaktan o maapektuhan. Hindi ko sinadyang may maramdaman.
Hindi dapat. Hindi puwede.
Hindi siya puwede.
“I don’t care what you do,” madiin kong sambit. “Pero tandaan mo: hindi ko kailangan ng bodyguard na walang disiplina.”
“May disiplina ako,” sagot niya agad. “Pero hindi ako santo.”
Nagtagpo ulit ang mga mata namin.
At sa sandaling iyon, hindi ko alam kung inis ba ang naramdaman ko… o takot… o isang bagay na mas delikado.
“Maghanda ka,” malamig kong wika. “We’re leaving in thirty minutes.”
“Ako magdadala ng sasakyan,” sagot niya. “At—Icey? ”
Napahinto ako. Hindi ko alam kung bakit ako napatingin pabalik.
Ngumiti siya ng bahagya.
“Next time… kumatok
ka.”
Hindi ko alam kung mas nainis ako.
O mas kinabahan.
O mas napaisip kung sino ba talaga ang lalaking ito na kayang guluhin ang mundo ko sa loob lang ng dalawang araw.
- Writer
