chapter 12
1068 Words
Mabilis kong tinapos ang paghahanda ko, pero kahit anong ayos ko sa buhok, kahit ilang ulit kong inayos ang kwelyo ng blouse ko, hindi mawala ang bigat sa dibdib ko. Pakiramdam ko, bawat galaw ko ay may tanong na sumusunod. Bawat hinga ay may alaala ng nakita ko kanina.
Hindi ko dapat pinapansin.
Dapat kalimutan ko na.
Pero habang nakaharap ako sa salamin, hindi ko maitago ang bahagyang pamumula ng mata ko—dahil ba sa inis o dahil sa gulong iniwan ng presensya niya? Hindi ko na malaman.
Isang katok ang pumunit sa katahimikan ng kwarto.
Tatlong sunod-sunod. Hindi malakas—pero matatag.
At kahit hindi ko pa nakikita kung sino, ramdam ko na agad.
Siya iyon.
Tumingala ako at sinarado ang mga mata ko sandali bago ko binuksan ang pinto.
At nandoon nga siya—nakasandal pa, parang sariling bahay niya ang pinagtatrabahuhan niya.
“Ready ka na? ” tanong niya, walang halong emosyon pero may kung anong bigat sa tono.
Hindi ako sumagot agad. Iniangat ko lang ang baba ko, pinilit maging composed.
“Let’s go,” malamig kong sagot.
Pero bago ko pa malampasan siya upang lumakad, gumalaw siya—isang hakbang lang—pero sapat para maramdaman ko ang lapit niya.
Hindi siya humarang.
Pero nakatayo siya nang sapat para malaman kong… pinag-iinitan niya ako.
Hindi ko alam kung bakit.
“At kung tatanungin kita… kumusta ang umaga mo? ” tanong niya, parang tinutukso pa talaga.
Napalingon ako, mariin ang tingin ko.
“Hindi ko ‘yan sasagutin.”
“Alam ko.”
At ngumiti siya.
Hindi ko maintindihan kung bakit sa ngiti niyang iyon, nag-init ang dulo ng tenga ko sa inis.
---
Pagbaba namin sa hagdan ay napansin kong may dalawang bantay na biglang umiwas ng tingin. Siguro’y alam nila kung gaano kalamig ang paligid namin ni Ismael.
Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang presensya niya sa likuran—malapit, hindi nakakabit, pero sapat para maramdaman ko ang init ng hininga niya kapag humahakbang siya.
Sinusundan niya ako.
Para siyang anino.
At ayoko aminin, pero… nakaka-conscious.
Pagdating namin sa main door, siya mismo ang nagbukas niyon. Hindi ko alam kung gentleman ba siya o gusto lang niyang ipakita na hawak niya ang sitwasyon. Pero naglakad ako palabas nang hindi tumitingin.
Hanggang sa nasa kotse na kami.
Binuksan niya ang passenger door.
Hindi ko sana bubuksan ang bibig ko, pero…
“Hindi mo kailangan gawin ‘yan,” mabilis kong sambit.
“Bodyguard ako,” sagot niya. “Kailangan.”
“Hindi ko ‘yan kailangan.”
“Pero kailangan ko,” sagot niya nang diretso, sabay tingin sa akin—yung tingin na parang binabasa niya ako.
Mas lalong lumamig ang leeg ko.
Umupo na lang ako. Tahimik. Pero hindi ko maiwasan mapansin na bago niya isara ang pinto, tumingin siya sandali sa mukha ko—parang may tinitimbang.
O baka, guni-guni ko lang.
---
Tahimik ang biyahe.
Tahimik to the point na mas naririnig ko ang t***k ng puso ko kaysa sa makina ng kotse.
Nakatingin ako sa labas ng bintana, pero hindi gumagana ang utak ko nang maayos. Lahat ng iniisip ko ay napupunta sa isang direksyon—sa lalaking nasa unahan, hawak ang manibela, pero hawak din ang katahimikan ko.
Hanggang siya mismo ang bumasag.
“Hindi ka dapat sumisilip sa kusina nang hindi kumakatok.”
Napatingin ako agad sa likod ng ulo niya.
“Excuse me? ”
“I’m just saying,” sagot niya, ramdam ko ang bahagyang ngisi sa tono. “May mga bagay talagang hindi para sa’yo.”
Kinuyom ko ang palad ko.
“Kung gano’n, dapat hindi mo ginagawa iyon sa lugar kung saan p'wede kong dumaan.”
Humagalpak siya nang mahina—irritatingly calm.
“Minsan kasi,” sagot niya, “may mga nangyayari na hindi mo naman planong may makakita.”
“At bakit mo ginawa iyon sa kusina? ”
Hindi ko alam bakit ko natanong iyon.
Hindi ko gusto malaman.
Pero lumabas na sa bibig ko.
Saglit siyang natahimik.
Sumulyap sa rear-view mirror.
At doon ako kinabahan—dahil tumama ang mga mata niya sa akin.
“Dahil may humiling,” sagot niya. “At hindi naman ako tumatanggi sa humihiling.”
Sumikip ang dibdib ko.
Hindi ko alam kung dahil sa sagot niya… o dahil sa paraan ng pagkakabigkas niya.
Parang may ibang kahulugan.
Parang… may tinutukoy siya na hindi ko maintindihan.
Napatingin ako sa labas.
Hindi ko dapat ito iniisip.
Hindi ko dapat siya iniisip.
Hindi ko dapat hayaang guluhin niya ako.
Pero bakit habang tumatagal ang biyahe, mas lalo ko lang nararamdaman ang tensyon sa pagitan namin?
---
“May pupuntahan tayo bago ang appointment mo,” aniya.
Napalingon ako.
“Ano naman ‘yon? ”
“Huwag ka mag-alala.”
Bahagyang dumilim ang tono niya.
“About your safety.”
Nanlamig ang batok ko.
“Anong—”
Hindi niya ako hinintay matapos.
“May nakita kami sa footage kagabi. Someone tried to access the back fence.”
Natigil ang hininga ko.
“What?”
“Hindi nakapasok,” sagot niya, seryoso na ngayon. “Pero hindi iyon basta trespasser.”
Humigpit ang hawak niya sa manibela.
At ngayon ko lang napansin.
Iba ang aura niya.
Hindi tulad kanina.
Hindi mapang-asar.
Hindi mayabang.
Proteksiyonado.
Alert.
Parang ibang tao.
“At bakit… hindi ko nalaman agad? ” tanong ko, mahina ang boses.
“Dahil ayokong gumising ka na may kaba,” sagot niya. “Pero ngayon, kailangan mo nang malaman.”
May kung anong bigat ang bumagsak sa loob ng dibdib ko.
Hindi ko alam kung galit ba ako, o natatakot, o… nagpapasalamat.
Hindi ko alam.
Pero isa ang malinaw—
Mas marami siyang alam kaysa sa ipinapakita niya.
At mas marami siyang tinatago.
Paglingon ko sa bintana, napansin kong papaliko kami sa daan palabas ng lungsod.
“Ismael… saan mo ako dadalhin? ”
Saglit siyang tumingin sa rear-view mirror.
At sa unang pagkakataon mula nang nakilala ko siya… seryoso ang tingin niya.
“Somewhere safe,” sagot niya.
“At somewhere na kailangan mong marinig ang totoo.”
Napatalon ang puso ko.
Hindi dahil sa takot.
Kundi dahil sa boses niya—mababa, mariin, at parang hindi ako puwedeng hindi sumunod.
At doon ko lang na-realize—
Hindi ito basta biyahe.
At hindi basta trabaho ang dahilan kung bakit narito si Ismael.
May mas malaki pa.
At may tinatago siya…
Na alam kong magbabago sa lahat.
- Writer
